இளங்குமரனார்
தமிழ்வளம்
37
1. சிவ வாக்கியர்
2. குதம்பைச் சித்தர்
3. சிவஞானபோதம்
ஆசிரியர் :
இரா.இளங்குமரனார்
வளவன் பதிப்பகம்
சென்னை - 600 017.



நூற் குறிப்பு
நூற்பெயர்	:	இளங்குமரனார் - தமிழ்வளம் 37
ஆசிரியர்	:	இரா. இளங்குமரன்
பதிப்பாளர்	:	கோ. இளவழகன்
பதிப்பு	:	2014
தாள்	:	16 கி வெள்ளைத்தாள்
அளவு	:	1/8 தெம்மி
எழுத்து	:	11 புள்ளி
பக்கம்	:	16 + 256 = 272
நூல் கட்டமைப்பு	:	இயல்பு (சாதாரணம்)
விலை	:	உருபா. 255/-
படிகள்	:	1000
நூலாக்கம்	:	செவன்த்சென் கம்யூனிகேசன்	
அட்டை ஓவியம்	:	ஓவியர் மருது
அட்டை வடிவமைப்பு	:	வ. மலர்
அச்சிட்டோர்	:	ஸ்ரீ வெங்கடேசுவரா 
		ஆப்செட் பிரிண்டர்சு
		இராயப்பேட்டை, சென்னை - 14.
வெளியீடு
வளவன் பதிப்பகம்
எண் : 2 சிங்கார வேலர் தெரு,
தியாகராயர் நகர், சென்னை - 600 017.
தொலைபேசி : 24339030


பதிப்புரை
இலக்கிய இலக்கணச் செம்மல் முதுமுனைவர் அய்யா இளங்குமரனார் அவர்கள் எழுபத்தைந்து ஆண்டு நிறைவு எய்தியதைப் போற்றும் வகையில் தமிழ் இளையர்க்கென்று அவர் எழுதிய நூல்களையெல்லாம் சேர்த்து எழுபத்தைந்து நூல்கள் கடந்த 2005 - ஆம் ஆண்டு திருச்சித் திருநகரில் வெளியிட்டு எம் பதிப்புப் பணிக்குப் பெருமை சேர்த்துக் கொண்டோம். 
அந்த வகையில் 2010 - ஆம் ஆண்டு இப்பெருந்
தமிழாசான்  81 - ஆம்  ஆண்டு நிறைவைக் கொண்டாடும் வகையில் தமிழ்மொழி - இன - நாட்டின்  காப்பிற்காகவும், மீட்பிற்காகவும், மேன்மைக்காகவும் இவர் எழுதிய அனைத்து அறிவுச் செல்வங்
களையும் தொகுத்துப் பொருள் வழிப் பிரித்து 20 தொகுதிகளாக வெளியிட்டுள்ளோம்.மதுரைத் தமிழ்ச் சங்கச் செந்தமிழ் இதழுக்கும், சைவ சித்தாந்த நூற்பதிப்புக் கழகம் நடத்திவரும் செந்தமிழ்ச் செல்வி, குறளியம் மற்றும் பிற இதழ்களுக்கும், மலர்களுக்கும்  இவர் எழுதிய  அறிவின் ஆக்கங்களைத்  தொகுத்துத் தமிழ்கூறும் நல்லுலகிற்கு வழங்கும்  பணியிலும் ஈடுபட்டுள்ளோம்.
இப்பெருமகன் வாழும் காலத்திலேயே இவர் எழுதிய எழுத்துக்கள், பேசிய பேச்சுக்கள் அனைத்தையும் தொகுத்து வெளியிடுவது என்பது தமிழ்நூல் பதிப்பு வரலாற்றில் போற்றி மகிழ்வதற்கான,  அனைவரும் பின்பற்றுவதற்கான அரும்பெரும் தமிழ்ப் பணியாகும்.
இவர் தந்நலம் கருதாமல் தமிழ் நலம் காத்து வருபவர்.  தம்மைமுன்னிறுத்தாது  தமிழை முன்னிறுத்தும் பெருந்தமிழறிஞர்.  தமக்கென வாழாது தமிழ்க்கென வாழ்பவர். ஒருநாளின் முழுப்
பொழுதும் தமிழாகவே வாழும் தமிழ்ப் போராளி. சங்கச் சான்றோர் வரிசையில் வைத்து எண்ணத்தக்க அருந்தமிழறிஞர். தமிழ் இலக்கண - இலக்கிய மரபைக் காத்து வரும் மரபு வழி அறிஞர். ஆரவாரம் மிகுந்த இன்றைய சூழ்நிலையில் படாடோபம் இன்றியும், விளம்பரப் போலிமை இன்றியும்,   தமிழ் மொழியின் ஆழ அகலங்களை அகழ்ந்து காட்டும் தொல்தமிழறிஞர். மொழிநூல் கதிரவன் பாவாணரின் வேர்ச்சொல் ஆய்வில் அவர் காட்டிய வழியில் தம் தமிழாய்வைத்  தொடர்பவர். 
இவர் எழுதிக் குவித்த தமிழ் அறிவுச் செல்வங்களை  அவரிடமே வேண்டிப் பெற்று 20 தொகுதிகளாக இளங்குமரனார் தமிழ் வளம் எனும் தலைப்பில் பொருள்வழிப் பிரித்து வெளியிடுகிறோம். தமிழாய்வுக் களத்தில்  தம் ஆய்வுப்பயணத்தைத் தொடங்கும் தமிழ் ஆய்வாளர்களுக்கும், தமிழ் உணர்வாளர்களுக்கும், மாணவச் செல்வங்களுக்கும்   தங்கத் தட்டில் வைத்துப் பொற்
குவியலாகத்  தந்துள்ளோம். எம் தமிழ் நூல் பதிப்புப் பயணத்தில்,  தமிழ்த்தென்றல் திரு.வி.க.வையும், தனித்தமிழியக்கத் தந்தை மறைமலையடிகளையும், மொழிநூல் கதிரவன் பாவாணரையும், தமிழ்க் மொழிக் காவலர் இலக்குவனாரையும் வழிகாட்டியாகக் கொண்டு தமிழ் நூல் பரப்பின் எல்லையைக் கண்டு காட்டும் சங்கத்தமிழ்த் சான்றோராக விளங்கும் ஐயா இளங்குமரனார்  வாழும் காலத்திலேயே அவர் நூல்களை வெளியிடுவதை யாம் பெற்ற பேறாகக் கருதுகிறோம். தமிழர் இல்லம்தோறும் இருக்கத்தக்க இவ்வருந்தமிழ்ச் செல்வங்களைத் தமிழ் இளம் தலைமுறைக்கு வைப்பாகக் கொடுத்துள்ளோம். 
 ஒண்டமிழ்த்தாய் சிலம்படியின்
 முன்னேற்றம் ஒவ்வொன்றும்
 உன்முன் னேற்றம்!
	.......... .....
	இதுதான்நீ செயத்தக்க
	எப்பணிக்கும் முதற்பணியாம்
	எழுக நன்றே.
எனும் பாவேந்தரின் தமிழியக்க உணர்வுகளை நெஞ்சில் ஏந்தி வாழ முற்படுவோம்.  
- பதிப்பாளர்.

பெறும் பேறு
வளம் எங்கே இருக்கிறது?
வளம் எங்கேயும் இருக்கிறது! அஃது இல்லாத இடமே இல்லை! 
வளம் எங்கும் இருப்பதை எப்படி அறியலாம்?
வளத்தைத் தேடும் உளம் இருந்தால், வளம் எங்கேயும் இருப்பதை அறியலாம்?
வளத்தின் அளவு என்ன?
வளத்தின் அளவும் உளத்தின் அளவேயாம்!
உளத்தில் வளம் இல்லையானால், உள்ள வளமும் உடையவனுக்கும் உதவாது ஊருக்கும் உலகுக்கும் உதவாது!
வளத்தைத் தரும் உளத்தை ஒருவர் வாய்க்கப் பெற்றால் போதும்!
அவ்வளம் குன்றியளவானால் என்ன?
     குன்றத்தனைய வளமானால் என்ன?
     தினை அளவானால் என்ன?
     பனை அளவானால் என்ன?
     வளம் வளமே!
தேனீ வளம்? தினைத்தனை அளவுப் பூவில், தேனீ கொள்ளும் தேன் எவ்வளவு இருக்கும்?
கோத்தும்பி கொணரும் தேன் வளம் எவ்வளவு இருக்கும்?
கோத்தும்பி கொணர்வதே வளம், தேனீ கொணர்வது வளமில்லை என எவராவது கூறுவாரா?
வளம் வளமே! அவரவர் உழைப்பு, அறிவுத்திறம், உண்மையறிவு, பட்டறிவு, கால-இட-சூழல் கொடை- ஆகியவற்றைப் பொறுத்தது அது.
பொருள் மட்டுமா வளம்?
புலமை வளமில்லையா?
ஊக்குதல் உதவுதல் உறுதுணையாதல் ஒன்றுதல் ஆயவை - வளமில்லையா?
எல்லாம் வளமே! மல்லல் வளனே என்பது தொல்காப்பியம். (உரி.7) உடலாலும் வளம்; உழைப்பாலும் வளம்; உணர்வாலும் வளம்; உரையாலும் வளம்; வளம் பட வாழ வேண்டாதார் எவர்? வளம் பெற வேண்டாதார் எவர்?
வளந்தலை மயங்கிய வஞ்சி முற்றம்
என்பது சிலம்பு! வளத்தின் அளவு, அளந்து கடை அறியாவளம் என்பது (25:33-34)
நாடென்ப நாடா வளத்தன
என்பது நாட்டின் இலக்கணம்! எளிமை, இனிமை, இறைமை, நிறைமை என மக்கள் வாழ்ந்த நாள் இலக்கணம்! இன்றோ,
நானில வளங்களையும் நாடா நாடில்லை!
எந்த நாடு ஏற்றுமதி செய்யவில்லை?
எந்த நாடு இறக்குமதி செய்யவில்லை?
பாலைவளத்தை நாடிச்சோலை நிற்றல் வெளிப்படை என்றால், சொல்வானேன்?
நாடாவளத்தில் குப்பைக்கீரை சேராதா? குறுந்தூறு சேராதா?
வளத்தை வழங்குதல் தான் பிறவிக் கடனே யன்றி அளவிடும் பொறுப்பு வழங்குவார்க்கு இல்லை! பெறுவார் பொறுப்பு. ஆனால்,
வளம் பெற்றுப் பெற்றுப் பெருகி வாழ்ந்தவர், அவ்வளத்தைத் தமக்கு வழங்கிய மண்ணுக்கு மறித்து வழங்கிப் பெற்ற கடனைத் தீர்க்காமல் போனால் கடன்காரராகவே போவது மட்டுமன்றி, பிறவி அடையாளமே இல்லாமலும் போய்விடுவார்!
பெற்றவர் வழியாகக் கருவிலே பெற்ற திரு என்ன! கற்ற கல்வியால் பெற்ற வளம் என்ன! பட்டறிவால் - ஆழ்மன ஆய்வால் - தேடிக் கொண்ட வளங்கள் என்ன என்ன! பிஞ்சுப் பருவ முதல் பெரும் பிரிவு வரை பெற்றவற்றை, அந்நிலைப்பருவத்தர்க்குப் பருவமழை போலப் பலப்பல வகையாலும் வழங்குதல் வாழ்வார் வாழ்வுச் சீர்மையாதல் வேண்டும்!
புரிவு தெரிந்த நாள் முதல் புலமை பெருகிவரும் அளவுக்குத் தகத்-தகத் தொல்காப்பியர் ஆணை வழி,
ஓய்தல் ஆய்தல் நிழத்தல் சாஅய்
         ஆவயின் நான்கும் உள்ளதன் நுணுக்கம்
என்னும் நால்நெறிக் கடன்களையும் நிறைவேற்றல் வேண்டும்! கூற்றையும் ஆடல் கொள்ளும் கொள்கை இதுவென உணர்வார் ஓயார், ஒழியார்; சாயார்; சரிந்தும் போகார்!
என் இளந்தைப் பருவமே, ஆசிரியப் பருவமாகிவிட்டது.  அக்காலச் சூழல் அது.
பிறந்தநாள் : 30.01.1930
ஆசிரியப் பணி ஏற்ற நாள்: 08.04.1946
கால் சட்டை போடும் மாணவப்பருவத்தில் வேட்டி கட்டும் ஆசிரியனாகி விட்டேன்! மூன்றாண்டு ஆசிரியப் பணி செய்தால் போதும்! புலவர் தேர்வைத் தனியாக எழுதலாம் என்னும் வாய்ப்பு! அவ்வாய்ப்பைச் சிக்கெனப் பற்றியமையால் 1949, 1950, 1951 ஆகிய மூவாண்டுகளில் தொடர்ந்து நுழைவுத் தேர்வு, புலவர் இடைநிலைத் தேர்வு, புலவர் நிறை நிலைத் தேர்வு எனச் சிறப்புற வெற்றி வாய்ப்பு எய்தியது.  உயர்பள்ளி, மேல்பள்ளி என்பவற்றிலும் பல்கலைக் கழகத் தமிழியல் ஆய்வுக் களத்திலுமாக ஏறத்தாழ 43 ஆண்டுகள் தமிழ்வாழ்வாக வாழ வாய்த்தது.  தமிழ்த்தொண்டும், தமிழ்நெறித் தொண்டும் என்றும் விடுதல் அறியா விருப்பொடு செய்து கொண்டிருத்தலே இயற்கையோடு இயைந்த வாழ்வாகி விட்டது!
புலமைத் தேர்வுக்குரிய பாடத்தளவிலோ, நூல்களின் அளவிலோ என் கல்வி நின்றது இல்லை! தொல்காப்பியம் முதல் இற்றைநாள் நூல்கள் வரை இயன்ற அளவால் தமிழ்வளம் பெறுதலை நோன்பாகக் கொண்டு கற்கும் பேறுபெற்றேன்.  பேராசிரியர் சி.இலக்குவனார், மொழிஞாயிறு பாவாணர், நாவலர் ச.சோ.பாரதியார், வரலாற்றுச் செம்மல் அரசமாணிக்கனார், பைந்தமிழ்ப் பாவலர் m.கி.guªjhkdh®, உரைவேந்தர் ஔவை சு.துரைசாமியார், மூதறிஞர் செம்மல் வ,சுப.மாணிக்கனார், தாமரைச் செல்வர் வ,சுப்பையனார், ஈரோடு வேலா, குழித்தலை மீ.சு. இளமுருகு பொற்செல்வி, பதிப்புச் செம்மல் மெய்யப்பனார், பாரதி சோ.சாமிநாதனார், தமிழ்ப்போராளி இளவழகனார், தமிழ் மீட்புக்குத் தலைநின்ற ஆனாரூனா, பாவாணர் அறக்கட்டளையர் கோவலங்கண்ணனார், மலையக மாரியப்பனார் இன்னர் நெருக்கத் தொடர்புகள் வாய்த்தன.
இளந்தைப் பருவத்திலேயே பாவேந்தர், ஓகி சுத்தானந்த பாரதியார், கவிமணியார், கவிராச பண்டித செகவீர பாண்டியனார், அறிஞர் மு.வ. ஆயோர் அரிய காட்சியும் சின்முறைச் சந்திப்புகளும் என்னுள் பசுமை நல்கின. 
தமிழ்ப் பொழிவுகளும், ஆய்வுக் கட்டுரைகளும், குடும்பச் சடங்குகளும் என் மீட்டெடுப்புப் பணிகள் ஆயின!
எம் குடும்பக் கடமைகள் எம் பணியையோ தொண்டையோ கவர்ந்து கொள்ளா வகையில் இனிய துணையும் மக்களும் அமைந்தனர்.
அதனால், காலமெல்லாம் கற்கவும் கற்பிக்கவும் நூல்
படைக்கவும் வாய்த்த வாய்ப்புப் பெரிதாயிற்று.
அன்பும் அறிவும் என்னும் நூல் தொடங்கிச் செந்தமிழ்ச் சொற்பொருள் களஞ்சியம் எனத் தொடர்ந்து ஏறத்தாழ 400 நூல்கள் இயற்றவும் வெளியிடவும் வாய்த்தன.
குழந்தை நூல்கள், நூலக நூல்கள், ஆய்வு நூல்கள், அகராதிகள், உரைநூல்கள், பதிப்பு நூல்கள், பா நூல்கள், காப்பியங்கள், கதைகள், கட்டுரைகள், தொகுப்புகள் இலக்கண நூல்கள் எனப் பலப்பல திறத்தனவாய்ப் பால் வாய்ப் பருவத்தர் முதல் பல்கலைக் கழக ஆய்வர் வரைக்கும் பயன் கொள்ளும் வகையில் அவை அமைந்தன.
எதை எடுத்தாலும் பாடலாக்கல் ஒருகாலம்; கதையும் நாடகமும் ஆக்கல் ஒருகாலம்; பதிப்புப் பணியே ஒரு காலம்; உரை
காணலே ஒரு காலம்; படிப்படியே சொல்லாய்வே வாழ்வென ஆகிவிட்ட காலம் என அமைந்தன.
இக் கொடைகள் வழங்கியவை பாரதி பதிப்பகம், சைவ சித்தாந்த நூற்பதிப்புக் கழகம், மணி பதிப்பகம், முருகன் பதிப்பகம், வேலா பதிப்பகம், மணிவாசகர் பதிப்பகம், வேமன் பதிப்பகம், மூவேந்தர் பதிப்பகம், பாவாணர் அறக்கட்டளை, சாகித்திய அகாதெமி, உலகத் தமிழ் ஆராய்ச்சி நிறுவனம், தமிழ்மண் பதிப்பகம், அமிழ்தம் பதிப்பகம், வளவன் பதிப்பகம், மாணவர் பதிப்பகம், அமிழ்தமணி பதிப்பகம், திருவள்ளுவர் தவச்சாலை அறக்கட்டளை வெளியீடுகள் என விரிந்தன.
நூலுருப் பெற்று அச்சக வழியும் பதிப்பக வழியும் காணப் பெறாமலும் எதிர்பாரா மறைவுகளாலும் ஏறத்தாழச் சிறிதும் பெரிதுமாய் ஒழிந்தவை இருபதுக்கு மேல் ஆயின.
செந்தமிழ், செந்தமிழ்ச் செல்வி, தமிழ்ப்பாவை, குறள்
நெறி, குறளியம், மலர்கள், ஆய்வரங்கங்கள் எனக் கட்டுரைகள் பெருகின.  அச்சுக்கு வாராதவையும் ஆகின!  இவை என்றும் ஒருமுகமாய்க் கிடைக்க வாய்ப்பில்லை.
எம் நூல்கள் எம்மிடமே முப்பதுக்குமேல் இல்லாமல் மறைந்தன.  எழுதியன எல்லாவற்றையும் ஒருமுகமாகப் பெறப்
பலர் அவாவினார். தவத்திரு ஆத்துமானந்த அடிகளார் (ஆருயிர்க்கு அன்பர்) அதில் தலைப்பட்டு நின்றார்.  ஆயர் ஆண்டகை சூசைமாணிக்கனார் சுடரேற்றினார். பாரதிதாசன் பல்கலைக்கழகம் மதிப்புறு முதுமுனைவர் பட்டம் வழங்கியது.  அதற்கு மகிழ்வுற்ற வகையால் பாவாணர் தமிழியக்கம் முதலாம் அமைப்புகளும், முனைவர் திருமாறனார் முதலாம் ஆர்வலர் களும் விழா ஒன்று எடுத்தனர்.  அவ்விழாத் தலைமையைத் திருத்தகு துணைவேந்தர் பொன்னவைக்கோ ஏற்றார். தவத்திரு ஆத்து மானந்த அடிகளார் வாழ்த்துரைத்தார்.  பொறிஞர் தமிழறிஞர் பாலகங்காதரனார் என் நூல்கள் சிலவற்றை ஒளிப்படியாக்கி உயரட்டைக் கட்டில் வழங்கி அவற்றை முழுதுறப் பெற மீளச்சிடுதல் வேண்டும் என்றார்.  தமிழாக்கப் பதிப்பே வாழ்வாக ஒன்றிய இளவழகனார் முழுதுற அச்சிட ஒப்பினார்.  அடிகளார் வெளியீட்டுப் பொறுப்பு ஏற்பதாகக் கூறினார். கிடைக்கும் நூல்கள் தவிர்த்துப் பிறவற்றையெல்லாம் அச்சிடும் திட்டம் கொண்டு ஏறத்தாழ இருபது, இருபது தொகுதிகளாக வெளியிடுவது என உறுதிப் படுத்தப்பட்டது. அவ்வகையில் வாய்ப்பதே, இளங்குமரனார் தமிழ்வளம் என்னும் இத் தொகை நூல்களாம்! இத் தொகையில் விடுபடும் நூல்கள் கட்டுரைகள், பாடல்கள் பல்லபல.  தொகுக்க வாய்க்கா வகையில் கிட்டாவகையில் மறப்பு வகையில் விடு பாடுடையவை உள.  எனினும் தொண்ணுறு விழுக்காடேனும் ஒரு முகமாகப் பெறும் பேறு வாய்க்கின்றது என்பது மகிழ்வூட்டு வதாம்!
மக்கள் வாழ்வு வளர்நிலையது! நூல்களும் வளர் நிலையவை! ஆதலால் ஒருவாழ்வுக் கொடை மட்டுமன்று ஈது; ஒருவாழ்வு பெறத் தக்க பல்பருவக் கொடையுமாம் எனல் சாலும்! இதன் அடிப்படையாம் எத்தேடலிலும் பெரிதும் தோயாமல் தமிழ்வளத் தேடலிலேயே காலமெல்லாம் சோம்பலைச் சுட்டெரித்து, இடுக்கணுக்கு இடுக்கண் ஆக்கி வாழ்ந்த வாழ்வுக் கொடையாம் இது!
இவ்வளத்தை முழுதுற எண்ணின் ஒன்று உறுதியாக வெளிப்படும்.  நலவாழ்வு நல்வாழ்வு கருதாத - இயற்கை இறைமைப் பொதுமை கருதாத - எப்படைப்பும் எம்படைப்பில் இரா என்பதேயாம்.  இவற்றைப் பயில்வார் பெறும் பேறும் அதுவாக அமையின் அப்பேறே யாம் பெறும் பேறாம்.
இவ்வளம் வெளிவர விரும்பினோர் உழைத்தோர் உதவினோர் ஆய அனைவர்க்கும் நன்றிக் கடப்பாடுடையேன்! வாழிய நலனே! வாழிய நிலனே!
நெல்லுக்கு உமியுண்டு
நீருக்கு நுரையுண்டு
புல்லிதழ் பூவுக்கும் உண்டு
குறைகளைந்து நிறை பெய்து
கற்றல், கற்போர் கடனெனல் முந்தையர் முறை
இன்ப அன்புடன்,
இரா.இளங்குமரன்


உள்ளடக்கம்
பதிப்புரை	iii
பெறும் பேறு	vi
நூல்
சிவவாக்கியர்
	முன்னுரை	1
	சித்தர் (பொது நிலை)	2
	சிவ வாக்கியர்	8
	சிவவாக்கியர் பாடல்	42
குதம்பைச்சித்தர்
	முன்னுரை	117
	குதம்பைச் சித்தர்	119
	பாடல் தெளிபொருள்	124
	நூலாய்வு - பொது.	134
	காப்பு	148
சிவஞானபோதம்
	உரையாசிரியன் முன்னுரை	177
	மெய்கண்டார்	179
	தெளிபொருள் விளக்கம்	180
	அவையடக்கம்	182
	நூல் முதற் நூற்பா	184
	இரண்டாம் நூற்பா	193
	மூன்றாம் நூற்பா	202
	நான்காம் நூற்பா	208
	ஐந்தாம் நூற்பா	213
	ஆறாம் நூற்பா	218
	ஏழாம் நூற்பா	223
	எட்டாம் நூற்பா	227
	ஒன்பதாம் நூற்பா	232
	பத்தாம் நூற்பா	237
	பதினொன்றாம் நூற்பா	241
	பன்னிரண்டாம் நூற்பா	245












சிவ வாக்கியர்











முன்னுரை
சித்தர் பாடல்கள் சீர்திருத்தப் பெட்டகம்; பகுத்தறிவுப் பாசறை; உள்ளொளி உறையுள்; உயிருய்க்கும் ஒளிநெறி!
சித்தருள் சித்தர், சிவவாக்கியர்! அவர், சித்தர் உலகின் நக்கீரர்! குற்றம் குற்றமே என்பதைக் குலையாமல் - குறையாமல் - உரைக்கும் கொள்கை வீரர்! ஊனுடம்பு ஆலயத்தை உள்ளவாறு உணர்ந்து, உலகுய்ய உணர்த்தும் உரவோர்! தொண்டின் உறைப்பிலே துடித்தெழும்பிய தூண்டாத் தொண்டர் பெருமகனார்! காற்றின் கணக்கறிந்து கூற்றை உதைக்கும் நெறியறிந்த நேராளர்! அவரைப்பற்றிய மேலோட்ட ஆய்வு, முன்னை ஐம்பது பக்கங்கள்! அவர்தம் உள்ளோட்ட வழிவந்த பிழிவாம் பாடல்கள், பின்னை எழுபத்தாறு பக்கங்கள்!
சித்தர் நெறியை முற்றாக ஆய்ந்து பெருநூல் ஒன்று ஆக்குதல் வேண்டும். அது, இக்காலத்துச் சமயத்துள் புகுந்துள்ள புன்னோய்களுக்கு நன்மருந்தாகத் திகழும்!
சித்தரை எண்ணுதற்கு நிலைக்களம் வகுத்துத் தந்தவர்கள் சிங்கம்புணரி, சித்தர் வழிபாட்டுத் திருக்கூட்டத்தார். நூலுருத் தந்து தமிழுலா அருளியவர்கள் கழக ஆட்சியாளர் திரு. இரா. K¤J¡FkhurhÄ, v«.V., பி.லிப்; அவர்கள். இவர்களுக்கு நெஞ்சார்ந்த நன்றியைச் செலுத்துகின்றேன்.
சித்தர் நெறி செந்நெறி! செந்தண்மை நெறி! பின்னைப் புன்மைகளைக் களைந்து முன்னைப் பெருமையை முடித்து வைக்க வல்லது! அந்நெறி தழைத்து உலகம் உய்வதாக!
தமிழ்ச் செல்வம்,			தமிழ்த் தொண்டன்,
பாவாணர் ஆராய்ச்சி நூலகம்	இரா. இளங்குமரன்
திருநகர், மதுரை - 6.			7-10-1984


சிவ வாக்கியர்
சித்தர் (பொது நிலை)
சித்தர் என்பவர் சித்தத்தை வென்றவர் என்பர். சித்து வேலை செய்தலில் தேர்ந்தவர் என்றும் கூறுவர்.
எந்தக் கட்டும் இல்லாமல், எதைப்பற்றியும் எவரைப் பற்றியும் எள்ளவும் கவலைப்படாமல் அலைபவனைச் சித்தன் போக்கு சிவன் போக்கு எனத் திரிகிறான் என்பது வழக்கு. இப்பழமொழி, சித்தராவார் எவர் என்பதை வெளிப்ட விளக்கும். இதே கருத்தில் சிவன், சடையாண்டி, பேயாண்டி, பூச்சாண்டி, மலையாண்டி, முனியாண்டி, கோவணாண்டி என்றெல்லாம் கூறப்படுதலை ஒப்பிட்டுச் சித்தர் தோற்றம் பற்றியும் ஓரளவு அறியலாம்.
சித்தமலம் அறுவித்துச் சிவமாக்கி எனையாண்ட அத்தன் எனவரும் திருவாசகம் சித்தர் தன்மை இன்னதெனத் தெரிவிக்கும். இதனைச், சித்தம் சிவமாய் மலமூன்றும் செற்றவர், சுத்தம் சிவமாவர் தோயார் மலபந்தம், கத்தும் சிலுகும் கலகமும் கைகாணார் என விளக்குவார் திருமூலர்.
மேலும், சித்தர் என்பார் இவர்; இவர் தன்மைகள் இவை என்பதை ஒரு பாடலில் விளக்குகிறார் திருமூலர்.
சித்தர் சிவத்தைக் கண்டவர்; சீருடன்
	சுத்தாசுத் தத்துடன் தோய்ந்தும் தோயாதவர்;
	முத்தர்அம் முத்திக்கு மூலத்தர் மூலத்துச்
	சத்தர் சதாசிவத் தன்மையர் தாமன்றோ
என்பது அது.
அடுத்தவேளை உணவைப் பற்றி அக்கறைப்படுவது சித்தர் தன்மை இல்லை! அந்த வேளை உணவுக்கும் உண்கலம் கொள்ளலும், தேடிப்போய்ப் பெறுதலும் மேனிலைச் சித்தர் தன்மை இல்லை! கையில் ஓடு கொண்டிருப்பதும் கூட ஆசைக்கு வித்து என்று அறிந்து அறிவுறுத்தி நிலைபெறுத்துபவர் சித்தர்! தமக்கென உடைபற்றியோ உறைவிடம் பற்றியோ உறவு நிலை பற்றியோ ஒன்றும் கருதாமல், வெயிலோ மழையோ பனியோ காற்றோ இருளோ ஒளியோ காடோ மேடோ கருதாமல் தாம் கொண்ட போக்கிலே போய்க் கொண்டிருப்பது சித்தர் இயல்பு!
தாய்மையின் தனிப்பேரிரக்கம், குழந்தையின் கலங்கமிலா உள்ளம், வெள்ளை, நகை, வீரனுக்கும் வீரனாக வீறுகாட்டிச் செல்லும் விழுப்பம், தம்மைக் கண்டு நகைக்கும் உலகத்தின் அறியாமையைக் கண்டு நகைக்கும் தெளிவு, இன்பம் துன்பம் பசி நோய் புகழ் பழி விருப்பு வெறுப்பு இன்னவற்றை யெல்லாம் ஒப்ப எண்ணும் ஒரு தகவு. அழுக்குடையை அவிழ்த்துப் போடுவது போலவும், உண்ட இலையை எடுத்தெறிவது போலவும், பருகிய பதனீர் மட்டையை வீசி எறிவது போலவும், உடலை உகுப்பதற்குத் துளியளவுதானும் அசையாத உரம், தம்மைத் தம் கட்டுக்குள் வைத்திருக்கும் தனிப் பேராண்மை இவற்றின் முழுத்த வடிவமே சித்தர் வடிவமாம்!
உலகப் பழக்க வழக்கங்கள், சாதி சமயப் பிளவுகள், செல்வம் செல்வாக்கு மாயை பதவி பட்டச் செருக்கு, மண் பொன் மதிப்பு, பால் வயப்படு பான்மை இன்னவெல்லாம் ஒன்றாத ஒரு திருவடிவம் சித்தர் வடிவம்! ஈசனோடு ஆயினும் ஆசையற வேண்டும் என்னும் பற்றற்ற சித்தர், ஓடும் செம்பொனும் ஒப்ப நோக்குதல் பற்றியோ, வீடும் வேண்டா விறலில் விளங்குதல் பற்றியோ விளம்ப வேண்டுவதில்லையாம்.
உலகப் பற்று அற்ற சித்தர்- தந்நலப் பற்று சற்றும் அற்ற சித்தர் - உலகத் துயர் கண்டு தனிப்பெருந் தாயாய்த் துடிக்கும் தகவாளர்! நினைந்து நினைந்து உணர்ந்து உணர்ந்து, உயிர்கள் படும் துயரத்தை ஒழித்தலே கடமையாகத் தம் தலைமேல் அள்ளிப் போட்டுக் கொண்டு அலையாய் அலைந்து அரும்பணி செய்பவர்! பிணி தீர்க்கும் பணியில் அவர்கள் காட்டிய முழுத்திற முனைப்பே சித்த மருத்துவச் செல்வமாக இந்நாள் வரை திகழ்ந்து வருகின்றதாம்! தம் உடலையே கோயிலாக்கி, மூச்சையே வழிபாடாக்கி உயிர்கள் எய்தும் இன்பத்தையே தாமெய்தும் வீடுபேறாக்கி இறைமையே வாழ்வாகி என்றும் இருப்பவர் சித்தர்!
ஊனினை உருக்கி உள்ளொளி பெருக்கி உள்ளும் 
புறமும் ஒத்த ஒளிப் பிழம்பாம் சித்தர், மூச்சுப் பயிற்சியால் 
நாடி நரம்புகளின் துடிப்புகளையும் தம் வயத்தில் வைத்துக்
கொண்டிருப்பவர். வாழும் நாளை நீட்டித்து உயிர்தளிர்ப்பச் செய்தற்கும் வழிவகை அறிந்தவர். மூச்சை நிறுத்தி மூலநீரை வேண்டுமாற்றாண் ஏற்றவும் இறக்கவும் திறம்பெற்றதுடன் கட்டையாய் இருக்கவும், நீரில் கிடக்கவும், காற்றாய்ப் பறக்கவும் கூற்றைப் பிசையவும், கூடுவிட்டுக் கூடுபாயவும் திறம் பெற்றவர் என்னும் செய்திகள் அவர்தம் செயற்கரிய செய்கைகளின் விரிவுகளாம்.
மந்திர தந்திரங்களில் வல்லுநர் சித்தர் என்பதற்கு ஊரூர் தோறும் எத்தனை எத்தனை கதைகள்! கண்டவை என்றவை எத்தனை! கண்டதாய் உரைத்ததைக் கேட்ட கட்டுமானச் செய்திகள் எத்தனை! இரும்பு பித்தளை முதலியவற்றை வெள்ளியும் பொன்னுமாய்ச் செய்த விளையாடல் செய்திகள் எத்தனை! இவையெல்லாம் சித்தர் செல்வாக்கைச் சிற்றுணர் வோரும் ஒத்துக் கொள்ளுதற்கு வாய்த்தவை.
சித்தர் கைபட்டால் தீராப்பிணியும் தீரும்! சித்தர் கண்பட்டால், கண்ணேறுகள் எல்லாம் கழியும்! அவர் மிச்சில் மிசைந்தார் விட்ட குறை தொட்ட குறை எதுவும் இல்லையாய் முற்று நிறைவாய்த் திகழ்வர்! ஏவல் செய்வினை முதலிய எல்லாமும் சித்தர் திருவடி பட்ட இடத்தே பொடியாய் ஒழியும்! இவையெல்லாம் சித்தர்மேல் மக்களுக்கு எத்துணை நம்பிக்கை என்பதை எளிதாய் விளக்குவன.
சித்தர்கள் ஊர் பேர் உரைப்பது இல்லை; உறவும் இனமும் உரைப்பது இல்லை; ஓர் இடத்தின் உறவையும் நிலையாய்க் கொள்வது இல்லை; இலக்கிய இலக்கண ஆய்விலேயே காலங் கழிப்பதும் இல்லை; தேர்ந்த அறிவாளர் மையத்திலேயே வாழக்கருதியதும் இல்லை; உலக வாழ்வில் ஒட்டியும் ஒதுங்கியும், ஊடாடியும் அகன்றும் தாமரை இலைமேல் தண்ணீரென வாழ்ந்தனர்!
சிலர் பாவாகக் கருத்தைப் பொழிந்தனர்; சிலர் கைச் சைகையால் தெரிவித்தனர்; இன்னும் சிலரோ புன்முறுவல் ஒன்றே காட்டிப் போயினர்; நாளெல்லாம் பேசா நிலையில் பிறங்கினாரும் இருந்தனர். பாடியவர் கருத்து மட்டும் படிக்கக் கிடைத்துள்ளது! மற்றையோர் செய்திகள், கண்டவர் கேட்டவர் வழியே அங்கொன்றும் இங்கொன்றுமாகக் குறிப்புச் செய்தி களாய்க் கிடைத்துள.
சித்தர் அடங்கிய இடங்கள் ஆங்காங்குண்டு. ஆங்காங்கு ஆணடுதோறும் நினைவு விழாக்கள் உண்டு. நாள் வழிபாடு கூட்டு வழிபாடு என்பவையும் உண்டு. படையலும் பொங்கலும் பாலிப்பதும் உண்டு! இக்கால முறைப்படி பொழிவுகளும் நிகழ்வது உண்டு. ஆயினும் சித்தர் நெறிகளை ஏற்றுப் போற்றுதல் பெரிதும் இல்லை! மற்றை வழிபாடுகள் போலவே நூற்றொடு நூற்றொன்றாய்ப் பூசை போடும் அளவில் புகழ்பாடும் அளவில் - அமைந்து விடுகின்றது.
சித்தர்கள் என்றும் இருந்துளர் எங்கும் இருந்துளர்; எவ்வெக் குடி வழிகளிலும் இருந்துளர். அவர்கள் இறைமையைத் தம்மிடத்துக் கொண்டவர்; வீட்டின்பத்தைத் தம் கூட்டகத் திலேயே கண்டவர்; மக்கள் அனைவரையும் உய்விக்க வழி காட்டியாக வந்தவர்; எல்லா அறிவு நிலைகளுக்கும், மெய்ப் பொருள் இயல்களுக்கும், சீர்திருத்தங்களுக்கும் புரட்சிகளுக்கும் அப்பாலுக்கு அப்பாலாய் நின்று அவற்றுக்கெல்லாம் மூல வைப்பகமாகத் திகழ்ந்தவர். அதனால்தான் இறைவனையும் சித்தராகக் கண்டது இந்த மண்! இறையருட்பேறாம் வீடு பேற்றையும் சித்த நிலை அல்லது சித்தியாகக் கண்டது இந்த மண்!
சித்தர் நெறி நடைமுறையில் உள்ளதா? நடைமுறைப் படுத்தப்பட்டுவிட்டதா? நடைமுறைப் பட்டால் அங்கே, இங்கே காலூன்றிய சமயங்களுக்கு என்ன வேலை! வேற்றுச் சமய நாட்டத்திற்கு என்ன வேலை! சித்தர் நெறி இல்லை! பித்து நெறிகள் பெரும் பறை கொட்டுகின்றன என்றார் ஓருண்மைக் கிறித்தவர்! அவர் பற்பல சமய உட்கிடைகளையும் உணர்ந்தவர்! காழ்ப்பற்ற பொதுநோக்கில் நோக்கி உண்மை உரைத்தார். ஆனால் கையிற் கிடைத்த கனிகளை விடுத்துக் காய் கவர்ந்து திரிதல் நமக்குக் கைவந்த கலையாயிற்றே!
சித்தர்கள் எத்தனை பேர்?
பதினெண் சித்தர் என்பதொரு கணக்கு. ஒரு காலத்தில் ஓரோர் எண்ணுக்கு மதிப்பு; செல்வாக்கு! ஏன்? காதல் என்று கூடச் சொல்லலாம்!
பதினெண் மேல் கணக்கு, பதினெண் கீழ்க்கணக்கு, பதினெண் புராணம், பதினெண் உபபுராணம், பதினெண் பாடை (மொழி). பதினெண் மிருதி, பதினெண் வேள்வி, பதினெண் கணம்! இப்படிப் பல பதினெட்டுகள்! அப்படி ஒன்று பதினெண் சித்தர்!
ஒரு காலத்தில் எவரோ ஒருவர் எண்ணிச் சொல்லிய எண்ணிக்கை! பின்னர் அப்படி அப்படியே வழிவழியாகப் போற்றி வரப் படுபவை.
பாம்பாட்டிச் சித்தர், இடைக்காட்டுச் சித்தர், அகப்பேய்ச் சித்தர், குதம்பைச் சித்தர், கடுவெளிச்சித்தர், அழுகணிச் சித்தர் என ஆறு பேர் பெயர்களில் மட்டும் சித்தர் என்னும் பெயர் ஒட்டிக் கொண்டுள்ளது. பதினெண் சித்தர் பெரிய ஞானக் கோவையில் உள்ள பெயர்கள் இவை.
சித்த மருத்துவ நூல்களைக் கொண்டு ஆராய்ந்து சித்தர்கள் 18 பேர் என்று சொல்வார் உளர்.
சித்தர்களின் ஞானப் பாடல்களை வைத்துக் கொண்டு ஆராய்ந்து சித்தர்கள் 18 பேர் என்று சொல்வார் உளர். இவ்விருசார் பதினெண் சித்தர்களிலும் பதினெட்டு என்னும் எண்ணிக்கை உண்டே ஒழிய வெவ்வேறானவரே யாவர். மேலும் பதினெட்டு என்னும் எண்ணிக்கைக்கு இருமடங்கு மும்மடங்கு எண்ணிக்கையாளர் பெயர்களும் வரிசையில் உண்டு! ஆனால் பெயர் என்னவோ பதினெண் சித்தர் பாடல்கள் தாம்!
பதினெண் மேற்கணக்கில் மாற்றமில்லை; பதினெண் கீழ்க் கணக்கில் கூடச் சிக்கலிருந்தும் தெளிவாகிவிட்டது. பதினெண் புராணம் என்பதிலும் தெளிவு உண்டு. ஆனால் பதினெண் சித்தர் பெயரைத் திட்டப்படுத்துவதில் மட்டும் ஏன் தெளிவு பிறக்கவில்லை?
சித்தர்கள், புலமைத் தலைக்கோலைத் தூக்கிக் கொண்டு ஏடு எழுத்தாணி என்றே கட்டிப் பிடித்துக் கொண்டிருந்தவர்களைப் பற்றி அக்கறைப்படவில்லை! அடிமட்டத்தில் இருந்த மக்களுக்கும் கல்வியறிவறியா மக்களுக்கும் முன்னே நின்று பாடினர்! வெள்ளையாகப் பாடினர்! பொதுமக்கள் வழக்குச் சொற்களைக் கையாண்டு அவர்கள் கைக்கொண்ட இசையமைப்புகளில் எளிமையாகப் பாடினர். ஆய்ந்து பார்ப்பவர்க்கு அரும்பொருள் இருக்கவேண்டும் என்னும் உட்கிடை சித்தர்கள் உள்ளத்தில் இருந்தாலும், வெளிப்படையாகச் சொல்லி எளியவகையில் ஒரு பொருள் கண்டு மகிழ்தற்கும் இடமாக்கி வைத்திருந்தனர். ஆகலின் பழுத்த புலமையே புலமை என்னும் அழுத்தமுடைய புலவர்களுக்குச் சித்தர் பாடல்கள் வெள்ளைப் பாடல்களாகத் தோன்றின! கல்லார் பாடல்களாகக் காணப்பட்டன! அதனால் அவற்றை அரவணைத்துக் கொள்ள அவர்கள் கைகளை நீட்டவில்லை! அரைகுறைப் படிப்பாளர்களும் போலித் துறவோர் களும், இசைபாடி இரந்து செல்லும் வாடிக்கையில் பாடி வந்தனர். அவற்றைத் தொகுத்து நூலாக்க விரும்பியவர்களும் சில்லறைக் கோவை, பெரிய கோவை என்று அகப்பட்டதை எல்லாம் அச்சாக்கி விட்டனர். ஒவ்வொரு பதிப்பிலும் புதுப்புதுச் சித்தர்கள்! புதுப்புதுப் பாடல்கள்! புதுப்புதுப் பாடங்கள்! புதிய புதிய புனைவுகள்!  கூடிய அளவும் சித்தர்கள் பாடல்களுக்கு இதற்குமேல் சிதைவு செய்ய முடியாது என்ற அளவுக்குக் கொண்டு போய் விட்டனர்! அம்மட்டோ? இத்தனை ஏடுகளைத் தொகுத்து இத்தனை அறிஞர்கள் ஆராய்ந்து வெளியிட்டது என்றும் முத்திரை குத்தினர்! ஆனால் ஒரு பாடல் இருபாடலாகி இருக்கும், இரு பாடல் ஒரு பாடலாகியிருக்கும்; ஒரு பாடலின் ஓரடி மற்றொரு பாடலின் அடியாகியிருக்கும்; ஒரு பாடலுக்கு மிகையடி இருக்கும் இன்னொன்றில் சீர்விடுபாடு இருக்கும்; ஏன் அடிவிடுபாடும் அமையும்! ஆயினும் திருந்திய பதிப்பாகவே இருந்தது! ஏன்? அவ்வளவு சிதைவுகள்.
இனிப் பொருள்பற்றியோ கேட்க வேண்டியது இல்லை. எல்லாம் புரிந்து கொள்ளும் பொருள்களா? சித்தர்கள் தாம் கண்ட - பழக்கத்தில் கொண்ட - மூச்சுப் பயிற்சி - ஒடுக்கநிலை - எழுச்சிநிலை - காட்சிநிலை - விடுதலைத் தன்மை இன்னவற்றை யெல்லாம் விளக்குகின்றனர். செயன்முறைக் குருவின் வழியே செவ்விதின் அறிந்து கொள்ள வேண்டிய பொருளைச் சொல்லால் முடிக்க முடியுமோ? ஆதலால் குருடும் குருடும் குருட்டாட்ட மாடி, குருடும் குருடும் குழிவிழுமாறே என்பதாகவே அமைந்தது. இப்பொழுதும் அந்நிலைமைதான். ஏனெனில், வண்டி சென்ற தடத்தை அறியலாம். வண்டு சென்ற தடத்தை எவரே அறிவார்? படைப்போன் உணர்ந்ததைப் படிப்பாளியும் அப்படியே உணரும் நிலை உண்டாகவேண்டுமே! அல்லது உண்டாக்க வல்லாரேனும் வேண்டுமே! அதுகாறும் சித்தர் பாடல்கள் செம்மைப்பட - செம்பொருள் புலப்பட - வெளிவருதற்கு இயலாதாம்! அந்நெறியில் தலைப்பட்ட திறம் வல்லார் திருநோக்கு, இதன் பால் வீழ்ந்து தெளிபொருள் விளக்கம் தருமாக!


சிவ வாக்கியர்
பதினெண் சித்தருள் ஒருவராக எண்ணப்படுபவர் சிவவாக்கியர். இவர் பாடலே சித்தர் பாடல் திரட்டில் முற்படி அமைக்கப் பெற்ற பேறும் உண்டு. சித்தர் பாடல்களுள் மிகுதியாக எண்ணிக்கை உடையது இவர் பாடல்களே. ஆனால் பதினெண் சித்தர் பெயர்களுள் இவர் பெயர் இடம் பெறாதுள்ளது.
சிவவாக்கியர் வரலாறு
இவரைப் பற்றி அபிதான சிந்தாமணி கூறும் செய்தி:
இவர் வேதியர் குலத்திற் பிறந்து காசியாத்திரை சென்று இல்லறத்தில் ஆசை கொண்டு ஒரு ஞானியாகிய சக்கிலி, காசும் பேய்ச் சுரைக்காயும் கொடுக்கப் பெற்று அவன் உனக்கு எந்தப் பெண், மணலையும் இச்சுரைக்காயையும் சமைத்து இடுகின்றாளோ அவளே மனைவி என அவ்வாறு செய்த ஒரு குறப்பெண்ணை மணந்து இல்லறத்திருந்து மூங்கில் வெட்டுகையில் அது பொன் பொழீய நீத்து, ஒரு கீரையைப் பிடுங்குகையில் தன்னிலை நிற்கக் கொங்கணரால் திருந்தியவர். இவரைத் திருமழிசை ஆழ்வார் என்பர். இவர் தமிழில் தம் பெயரால் சிவவாக்கியம் என நூல் செய்தவர். இவர் வந்து பூமியில் பிறக்கையில் சிவ என்று சொல்லிக் கொண்டு விழுந்தபடியால் இவர்க்கு இப்பெயர் இடப்பட்டது.
தி.வி. சாம்பசிவம் பிள்ளை தமிழ் - ஆங்கில மருத்துவ அகராதியில் சிவவாக்கியரைப் பற்றியுள்ள செய்தி:
சிவவாக்கியர், ஓர் சித்தன். இவர் மல்லிகையார்ச் சுனத்தின் சுனையருகே கானாறு மத்தியில் இருக்கும் வாய்க்காலின் மண்டபத்தில் நெடுநாளாகத் தங்கியிருந்து அநேக சித்தர்களைத் தமக்குச் சீடராகக் கொண்டு, அவர்களுக்குக் காயாதி கற்பங்களைப் போதித்து, தேகத்தைக் கற்றூணாகச் செய்யும் வழிகளையும் காட்டினவர். இவர் சில காலம் சமாதியில் இருந்து பிறகு பூமிக்கு வெளியில் வந்து அநேகம் பேர் துதித்துக் கொண்டாடும்படி அநேகவித சித்துக்கள் ஆடினதாகவும் இந்த மாதிரி மூன்று தடவை சமாதி புகுந்து வெளியில் வந்து தம்முடைய சீசவர்க்கத் தாருக்கு அற்புத அதிசயங்களைக் காண்பித்து, மற்றும் உலகத் தார்கள் யாவரும் இவரைப் போல் சித்தர் ஒருவர் உண்டோ எனக் கொண்டாடும் படி புகழ் பெற்று, பின் கடைசியாகச் சமாதியடைந்து தேகத்தை மறந்தார். இவர் தை மாதம் மகத்தில் இரண்டாங் காலத்தில் திருமூலர் கூட்டத்தாரில் செம்படவ கன்னியின் வயிற்றிற் பிறந்தவர். இவர் செந்தமிழ் கற்ற ஒரு கவிவாணர். இவர் ஒரு காலத்தில் கிருத்தவ மதத்தையும், பௌத்த மதத்தையும் சில காலம் தழுவி நின்று, சைவ சமயத்திற்கு விரோதமாகச் சில நூல்கள் பாடியுள்ளார். இப்பாடல்களுக்குத் தான் சிவவாக்கியம் என்று பெயர். அச்சமயம் மதுரையை ஆண்டு வந்த அரசனால் இவர் கண்டிக்கப்பட்டுமுள்ளார். இவர் சில காலமாக நாத்திக சம்வாதத்தை அனுசரித்து மறுபடியும் சித்த மதத்தைத் தழுவினவர்.
வரலாற்று ஆய்வு
இவ்விருவர் செய்திகளுக்கும் இடையேயுள்ள ஒப்புமை ஒன்றே ஒன்றாகும். அது சிவவாக்கியர் சிவவாக்கியம் என்பதை இயற்றினார் என்பதேயாம். இரண்டற்கும் செய்திகள் ஒவ்வா திருத்தல் மட்டுமல்லாமல் உண்மைக்கும் ஒவ்வாதவையாம். சிவவாக்கியர் பாடலைப் படித்துப் பார்த்தவர்கள் அவற்றைக் கொண்டு சில செய்திகளை உருவாக்கி வைத்து அவற்றொடு சில ஒட்டுகளை இணைத்து மனம்போல் புனைந்துள்ளனர். தொகுப்பாளர் இருவரும் தாம்தாம் கேட்ட செய்திகளைக் கேட்டவாறு குறித்து அமைந்தனர்! சிவவாக்கியரின் உண்மை வரலாறு என்ன? அதனை அறியவும் முடியுமோ? சிவவாக்கியர் வரலாறு சிவவாக்கியமே! அதிலுள்ள செய்திகளின் உட்கிடையே அவர்தம் வாழ்வியல் நோக்கு! அவர் இவ்வுலகுக்கு விடுக்கும் செய்தியும், வைத்த வைப்பு நிதியுமாம்! பிறவெல்லாம் எண்ணத் தக்கன அல்லவாம். சிவவாக்கியத்தைக் கற்பார், இப்புனைவு களுக்குத் தக்க மூல வித்துகள் அதில் முடங்கிக் கிடப்பதைக் காண்பர். ஒரு பொருளை எவ்வழிக்குப் பயன்படுத்த வேண்டுமோ அவ்வழியை விடுத்து எதிரிடை வழிக்குப் பயன்படுத்திப் பாழ் செய்யும் பக்குவமில்லாப் பான்மைக்கு இப் புனைவுகள் எடுத்துக் காட்டாம்.
சிவவாக்கியர் பாடல்களைக் கருதுவோம்;

சிவவாக்கியர் - பெயர்
சிவவாக்கியர் என்னும் பெயர் வந்தவகை சிவவாக்கியத்தில் கிடைக்கின்றது. காப்புச் செய்யுளில், சொல்லுவேன் சிவ வாக்கியம் என்கிறார். சிவவாக்கியம் சொல்பவர்க்கு என்ன பெயர் வைப்பது? என்று பாடலைத் திரட்டியவர் எண்ணியிருக் கிறார். சிவ வாக்கியர் என்று சொல்லிவிட்டார்.
வள்ளலார் கூறவில்லையா? என் வாக்கன்று; இறைவன் வாக்கு என்று! அப்படியே இவர் சொல்கிறார். சிவவாக்கியம் சொல்வேன் என்று! யான் சொல்லும் செய்ணிகள் என் செய்ணிகள் அல்ல; ஹிறைவன் அருளும் செய்ணிகள்” என்று! ஹியற்றியவர் பெயர் தெளீயஜீல்லை. காப்நிலே வந்த தொடர், பெயரைத் தந்து காப்புச் செய்தது.
ஞித்தரும் ஞிவவாக்கியமும்
“ஞித்தர் ஞிவத்தை பினைந்து பினைந்து ஞிவமான வராதலால் அவர் நரை ணிரை மூப்பு சாக்காடு முதஸீயவற்றைப் பெறுவணில்லை. அவர் என்றும் ஒரு பெற்றியராய்ச் ஞிவந்த மேவீயராய் என்றும் ஹிளைஞராய் அழகராய் வாழ்பவர்” என்று ஞித்தர் ஹிலக்கணம் பற்றித் ணிரு.ஜீ.க. கூறுவதை எண்திச் ஞிவவாக்கியர் பிலையை உணரலாம். ஞிவவாக்கியர் வஷீயே ஞித்தர் பிலையைக் காண்பது லீகஷிம் தக்கதாம்.
ஞித்தர்கள், உலகோர்போல் ஹிரார்; உலகோர் ஞித்தர் ஹியலைப் புளீயார். ஹிவ்ஜீடைவெஹீயால் ஞித்தர்கள் உலகோரால் தொல்லைகட்கு ஆட்படுவர்; ஆனால், தொல்லையை அவர் பொருளாக எண்ணஷிம் மாட்டார்; அறிவறிந்தோர் ஞித்தரைப் போற்றிப் புகழஷிம் செய்வர்; அதனைஜிம் பொருட்டாக எண்ணார் ஞித்தர்.
“னிணி போகும் ஞாவீயை ஜீரைந்து கல் எறிஜிம்” காட்ஞியைச் சொல்கிறார் ஞிவவாக்கியர். அவர் கூறும் ஞாவீகள் ‘ஞித்தரான ஞாவீகள்’ என்பதைஜிம் தெஹீஜீக்கிறார். ஞித்தர்கள், “போணிக்கப் பெறாமல் தம்முள்ளே போதம் வரப் பெற்றவர்” என்றும் மொஷீகிறார். ஞித்தர்கள் ஞிந்தையடக்கி - பினைஷிம் அற்ற - பிறை ஞாவீகள் என்றும் ஜீளக்குகிறார். கடல் கலங்குவணில்லை; ஞித்தர் உளமுங் கலங்குவணில்லை என உறுணிப்படுத்துகிறார்.
உலகவர் ஞித்தர்களை நோக்கும் முறையை ஜிரைத்து, அவர்கள் நோக்க வேண்டிய முறைகளைஜிம் தெஹீவாக்கிச் ஞித்தர் வஷீயால் உண்டாம் பயனைஜிம் ஜீளக்குகிறார் ஞிவவாக்கியர்.
ஞித்தர் என்றும் ஞிறியர் என்றும் அறியொ ணாத சீவர்காள்!
ஞித்தர் ஹிங்கி ருந்த போது நித்தர் என்று எண்ணுனிர்!
ஞித்தர் ஹிங்கி ருந்து மென்ன நித்தன் நாட்டி ருப்பரே!
அத்தன் நாடும் ஹிந்த நாடும் அவர்க ளுக்கெ லாமொன்றே
“புத்த கங்க ளைச்சு மந்து பொய்க ளைப்நி தற்றுனிர்!
	செத்ணி டம்நி றந்ணி டம்ம தெங்ஙன் என்றே யறிகிமிர்
	அத்தன் அனைய ஞித்தனை அறிந்து நோக்க வல்ஸீரேல்
	உத்த மத்துள் ஆய சோணி உணரும் போகம் ஆகுமே”
என்பவை அவர் வாக்குகள்.
ஞித்தர் ஞிவவாக்கியர் சொல்கிறார்; “உலகவர், பெளீயவர் எவர், ஞிறியவர் எவர் என்பதை அறிந்து கொள்ளஜீல்லையாம். ஞித்தர்கள் உலகில் வாழ்ந்து கொண்டிருந்த போது உலகவர் களால் நித்தர்கள் என்று பஷீக்கஷிம் துயருறுத்தஷிம் பட்டனராம். ஞித்தர்கள் ஹிங்கே ஹிருந்தால்தான் என்ன? அவர்கள் ஹிறைவர் ணிருநாட்டில் ஹிருப்பதாக எண்ணுகின்றவராம்! அவர்களுக்கு ஹிறைவன் நாடும் ஹிந்நாடும் ஒப்பாகத் தோன்றுகின்றனவாம்! பிறைய பிறைய நீங்கள் படிக்கின்றீர்கள்! பொய்ஜிம் புனைஷிம் புகல்கின்றீர்கள்! நிறந்து வந்த ஹிடம் ஹிறந்து செல்லும் ஹிடம் எங்கே என்று அறியமாட்டீர்கள்! ஹிறைவனாகவே ஹிங்கே நடமாடும் ஞித்தவீன் உண்மையை உணர்ந்து பார்ப்பீர் களேயானால் உள்ளொஹீ கூடிவரப் பெற்று ஹின்பபிலை ஹின்னதென் அறிந்து கொள்னிர்கள்” என்கிறார்.
உண்மைச் ஞித்தரை உலகவர் அறியாணிருந்தார் மட்டுமல்லர். போஸீச் ஞித்தர்களைக் கண்டு போற்றிக் கொண்டும் ணிளீந்தனர். ஹிதுஷிம் ஞிவவாக்கியர் உள்ளத்ணில் உருத்ணியது. அத்தகையரைப் பார்த்து ஜீனாஷிகின்றார்.
“ஞித்தம் ஏது ஞிந்தை ஏது சீவன் ஏது ஞித்தரே!
	சத்ணி ஏது சம்பு ஏது சாணி பேத மற்றெது
	முத்ணி ஏது மூலம் ஏது மூல மந்ணி ரம்மெது
	ஜீத்ணி லாத ஜீத்ணி லேயீ ணின்ன தென்றி யம்புமே”
தன்னை அறிதல்
அறிய வேண்டியவற்றையெல்லாம் அறிதல் ‘அறிவறிதல்’ எனப்படும். அறிவறிதஸீல் தலையாயதும், அறிதற்கு அருமை யானதும் தன்னை அறிதல் என்பதாம். மெய்ப்பொருள் வல்ல
மேதக்கோர்கள், தாம் தம்மையறிந்த அருமையை ஜீயந்து கூறிஜிள்ளனர். மற்றையோரேல் அதைப்பற்றி என்ன கூறமுடிஜிம்?
ஞித்தருள் தலையாய ஒருவர் ணிருமூலர். அவர்,
“என்னை அறிந்ணிலேன் ஹித்தனை காலமும்
	என்னை அறிந்தநின் ஏதும் அறிந்ணிலேன்” (2366)
என்றும்
“தன்னை அறியத் தனக்கொரு கேடில்லை
	தன்னை அறியாமல் தானே கெடுகின்றான்” (2355)
என்றும் கூறுகின்றார். மேலும்,.
“தன்னை யறிந்ணிடும் தத்துவ ஞாவீகள்
	முன்னை ஜீனைழீன் முடிச்சை அஜீழ்ப்பர்கள்
	நின்னை ஜீனையைப் நிடித்துப் நிசைவர்கள்
	சென்வீழீல் வைத்த ஞிவனரு ளாலே”
என்கிறார். ஞிவவாக்கியரும் ஹிதனை வஸீஜிறுத்துகிறார்.
“என்வீ லேழீ ருந்த ஒன்றை யான றிந்த ணில்லையே
	என்வீ லேழீ ருந்த ஒன்றை யான றிந்து கொண்டநின்
	என்வீ லேழீ ருந்த ஒன்றை யாவர் காண வல்லரே
	என்வீ லேழீ ருந்ணிருந்து யாது ணர்ந்து கொண்டெனே”
என்பது அது.
வஷீபாடு
ஞிவவாக்கியர் ஒருகாலத்ணில் பற்பல மலர்களைப் பறித்தும் பறித்துத் தூஜீத் தூஜீ வஷீபாடு செய்தாராம்! ஓயாமல் ஒஷீயாமல் மந்ணிரங்களைச் சொல்ஸீச் சொல்ஸீ அயர்ந்தாராம்! குடம் குடமாக நீரள்ஹீக் கொட்டி வஷீபாடு செய்தாராம்! எண்திலாக் கோழீல்களை நாடித் தேடி வஷீபட்டாராம்! ஹிறைவன் ஹிருப்நிடம் ஈதென அறிந்த மெய்யறிவாளர் ஹியலைப் நின்னர் அறிந்து கொண்டாராம். கண்ட கோழீல்களுக்கெல்லாம் சென்று கையெடுத்து வணங்குவதை ஜீட்டு ஜீட்டாராம்!
உள்ளத்துள் உறைஜிம் ஹிறை:
‘கடஷிள் ஹில்லவே ஹில்லை’ என்னும் நம்பா மதத்தர் ஆய்ஜீட்டாரா ஞிவவாக்கியர்? ஹில்லை! நம்பு மதத்தராகவே ஹிருந்தார்! ஆனால், நம்பு மதத்தவரும், ஹிவர் ‘நம்பாமதத்தர்’ என்று எண்ணுமாறு மெய்ஜிணர்ஜீல் ஓங்கி பின்றார்! தாஜிமானவர் சொல்லஜீல்லையா? “ஹிறைவா, நான் உனக்குப் பூசை செய்யேன்; உன்னை ஒரு வடிவாக பினைத்து வஷீபடு வதற்காக மலரைப் பறிக்கச் சென்றால், அம்மலருள் நீயே ஹிருக்கிறாய்! ஆதலால், நீ உறைஜிம் பூவைப் பறித்து பின்னை வஷீபட ஜீரும்பாமல் அப்பூவைப் பறிக்காது ஜீட்டேன். பூஜீல்லாமலே பின்னை வணங்கலாம் என பினைத்துக் கைம்மலரைக் குஜீக்க எண்தினேன். அப்பொழுது எனக்கு நாணுதல் உண்டாகியது! ஏனெவீல், நீ என்னுள் ஹிருக்கிறாய்? உள்ளே ஹிருக்கும் உன்னைப் புறத்தே வஷீபட்டு ஆவதென்ன என்னும் குறிப்புத் தோன்றியது; அன்றிஜிம், நான் மட்டுமா ஹிருக்கிறேன்; நீஜிம் என்னோடு தானே ஹிருக்கிறாய்? நீஜிம் நானுமாக உள்ளே ஹிருக்க, உன்னை நான் வணங்குவது முழுக் கும்நிடு ஆகாதே! அரைக் கும்நிடுதானே ஆகும்! ஆதலால் பின்னை வணங்குதல் தஜீர்ந்தேன்” என்கிறாரே அவர்! ஹிந் பிலைழீல் ஞிவவாக்கியர் சொல்கிறார்:
“அண்ணலாரும் எம்முளே அமர்ந்து வாழ்வ துண்மையே!” 
என்றும்,
“எண்க லந்த ஓசனோ டிசைந் ணிருப்ப துண்மையே!”
என்றும் “எனக்குள் நீ உனக்குள் நான்” என்றும் ஹிறைவன் தம் உள்ளகத்து அமர்ந்தும் ஹிசைந்தும் ஹிருப்பதைச் சொல்கிறார். அத்தகையருக்கு மலர் எதற்கு? மந்ணிரம் எதற்கு? கோழீல் குளம் எதற்கு?
ஜீண்தில் பின்று லீன்னல் எழுந்து அம் லீன்னல் அங்கேயே ஒடுங்குவது போல உள்ளத்துள் ஹிறைவன் தோன்றி அங்கேயே ஒடுங்கிஜிள்ளானாம்! கண்தில் பட்டுக் கண்தில் தோன்றும் காட்ஞியைக் கண், தானே அறிந்துகொள்ளாதது போல, என்னுள் பின்ற ஹிறைவனை என்னை அறிஜிமுன் யானும் அறிந்ணிலேன் என மேலும் ஜீளக்குகின்றார். அன்றிஜிம், ஹிறைவனை மட்டும் உள்ளகத்துக் காணஜீல்லையாம்! பூஷிம் நீரும் அவர் மனமாம்!  பொருந்து கோழீல் அவர் உளமாம்! உழீரே ஹிறைஜிருவாம்; ஐம்புலன்களும் ‘தூப தீபங் களாம்; அங்கே கூத்தன் அந்ணி சந்ணி ஹில்லாமல் ஆடிக் கொண்டிருக்கின்றானாம்! ஹித்தகைய அகவஷீ பாட்டுச் ஞிவவாக்கியர்க்குப் புறவஷீபாட்டுக் கோலங்கள் என்ன வேண்டிழீருக்கின்றன?

ஹிதுவரை ஞிவவாக்கியர் வாக்குக் கொண்டு அவர் தம்மை உணர்ந்த வகையைஜிம், தலைவனை உணர்ந்த வகையைஜிம், அவர் கடைப்நிடித்த வஷீபாட்டு முறையைஜிம் அறிந்தோம். ஹிவீ அவர் வாக்காலேயே அவர் குறிப்நிட்டுரைக்கும் உடல் நல, உழீர் நல, உலக நலக் கருத்துகளை அறியலாம்.
ஞிவவாக்கியர் வேண்டுதல்
வேண்டுதல் வேண்டாமை அல்லது ஜீருப்பு வெறுப்பு ஹில்லாதவன் ஹிறைவன். மாந்தருக்கு ஜீருப்பு வெறுப்பு உண்டு. அவை உண்டு எவீனும் அவரவர் வளர்ந்த பிலைக்கு ஏற்ப அவ் ஜீருப்பு வெறுப்புகள் அமைகின்றன. அவ்வகைழீல் ஞிவவாக்கியர் லீக வளர்ந்தவர்; உலகவர் பொதுவாக ஜீரும்பும் ஜீருப்பைஜிம் வெறுப்பைஜிம் கடந்தவர். அவர் வேண்டுதல், தெஹீந்த ஞித்தர் ஒருவளீன் வேண்டுதல் எத்தகையதாக ஹிருக்கும் என்பதைக் காட்டுகின்றது.
“ஆடு காட்டி வேங்கையை அகப்ப டுத்து மாறு போல்
	மாடு காட்டி என்னைநீ மணிம யக்கல் ஆகுமோ?
	கோடு காட்டி யானையைக் கொன்று ளீத்த கொற்றவா
	னிடு காட்டி என்னைநீ வெஹீப்ப டுத்த வேண்டுமே.”
“செருக்கால் எவரைஜிம் சீரஷீத்து வந்த யானை முக அசுரன் ஒருவனைக் கொன்று, அவன் தோலைப் போர்வையாகப் போர்த்துக் கொண்ட ஹிறைவனே, வேட்டையாடுவார். ஆட்டைக் காட்டிப் புஸீயை வரச் செய்து அகப்படுத்ணிக் கொள்வதுபோல், என்னை மாடு - செல்வம் - முதஸீயவற்றைக் காட்டி மயங்கச் செய்வது சளீயாமோ? எனக்கு நீ ஜீடுதலை அருள வேண்டும்; ஹிவ்ஷிலகியஸீல் ஹிருந்து அப்பால்படுத்ணி வைக்க வேண்டும்” என்று ஹிப்பாடஸீல் வேண்டுகின்றார்.
உடஸீயல்
ஹிவ்வேண்டுதலுக்கு அடிப்படை மெய்ஜிணர்வேயாம். அம்மெய்ஜிணர்வால் உடஸீயல் பற்றிக் கருத்துச் செலுத்து கின்றார்.
“மண்பாண்டம் கஜீழ்ந்தால், அதனைக்  கஜீழா வகைழீல் போற்றி அடுக்கி வைப்பார்கள். வெண்கலப்பாண்டங்கள் கஜீழ்ந்தால், அவை வேண்டத் தக்கவை ஆழீனவே என்று பேதி வைத்துக் கொள்வார். ஆனால், உடல் என்னும் ஹிக்கலம் கஜீழ்ந்துபோனால் நாறும் என்று எடுத்துச் சென்று மண்ணுள் அல்லது தீஜிள் போடுவார்! ஹிந்தப் பொய்யாம் உடஸீன் பிலைமையை என்னவென்று சொல்வது?” என்கிறார். மேலும்,
“மாடு கன்று செல்வமும் மனைஜீ மைந்தர் மகிழவே
		மாட மாஹீ கைப்புறத்ணில் வாழு கின்ற நாஹீலே
ஓடி வந்து காலதூதர் சடுணி யாக மோதவே
		உடல்கி டந்து உழீர் கழன்ற உண்மை கண்டும் உணர்கிமிர்”
என்றும் உடஸீன் உண்மை பிலையை ஜீளக்குகிறார்.
உடற் குறை ஹின்னதென உரைப்பது ஒப்பாளீ வைப்பதற் காகவோ? பிலையாமையைக் கூறுவது நெட்டுழீர்த்து அழுவதற் கோ? ஹில்லை! உடஸீன் குறையைஜிம் பிலையாமையைஜிம் உணர்ந்து என்ன செய்யவேண்டுமோ அதை முன்னமே செய்து முடித்தற்குத் தூண்டவே யாம்! 
உடல் நலம் பேணல்
உடஸீன் பிலையாமையைக் கூறிய ஞிவவாக்கியர் உடலைப் பேதிக்கொள்வது பற்றிஜிம் உரைக்கிறார்;
“ஓடம் ஹிருக்கும்போது தானே கடஸீல் ஓடி உலாவ முடிஜிம்? அந்த ஓடம் ஹிருக்கும்போதுதானே மீன் நிடிப்பார் நிடிக்கஷிம், முத்தெடுப்பார் எடுக்கஷிம், உலா வருவார் வரஷிம் முடிஜிம்; ஓடம் உடைந்து போனால் எல்லையற்ற கடஸீல் துடுப்புத்தள்ளலும் ஹில்லை, துடுப்பும் ஹில்லை: துணைக்கும் யாரும் ஹில்லை!” என்கிறார்.
ஆம்! உடல்தான் ஓடம்! வாழ்ஷிதான் கடல்! அந்த உடலாம் ஓடத்தைக் கொண்டுதான் வாழ்வாம் கடஸீல் பெற வேண்டுவன வெல்லாம் பெற்றாக வேண்டும். உடலாம் ஓடம் உடைந்தால் பொறிஜிம் ஹில்லை; புலனும் ஹில்லை; பொருளும் சுற்றமும் நிறஷிம் ஹில்லை; ஆதலால் உடல் ஹிருக்கும்போதே செய்ய வேண்டியவற்றைச் செய்து ஜீட வேண்டும் என்று வஸீஜிறுத்து கிறார் ஞிவவாக்கியர்.
உழலும் உடல்
உடல் என்னும் பெயரே உழலுதலுக்கு அல்லது துன்புறு தலுக்கு அமைந்தது; அஷீஷிக்கு உளீயது என்பதை ஜீளக்குவதாம். ஹிதனைச் ஞிவவாக்கியர் அறியாதவர் அல்லர். ஹிதனை ஜீளக்க ஒரு செய்ணியை ஹிரண்டுமுறை ஹியம்புகிறார்.

“பருத்ணி பட்ட பன்வீரண்டு பாடு தானும் படுவரே”
“பருத்ணி பட்ட பாடுதான் பன்வீ ரண்டும் பட்டதே”
என்பதாம்.
பருத்ணி பட்ட பாடுகள் பன்வீரண்டு என்று எவற்றை எண்திச் சொன்னாரோ ஞிவவாக்கியர். ஆனால் “பஞ்சுபடாப் பாடு என்பாடு” என வருந்ணிஜிரைப்பார் லீகப்பலர்! பஞ்சுக்கு மூலந்தானே பருத்ணி? அதன் பாடுகளை எண்ணலாம்! 
பருத்ணி எடுத்தல் - காயப்போடல் - கொத்தை கஷீத்தல் - மணைழீஸீட்டு அரைத்தல் - பஞ்சு கொட்டல் - தக்கையாக்கல் - நூற்றல் - கண்டு சுற்றல் - கஷீயாக்கல் - பாவாற்றல் - நெய்தல் - சலவை செய்தல் எனப் பன்வீரண்டு பாடுகளை எண்ணலாம்! எத்தனை சவட்டு சவட்டப்படுகின்றது பருத்ணி! அதனால் தானே ‘சவஹீ’ எனப் பெயர்பெற்றது துதி. சவட்டப்படும் பருத்ணி போலச் சவட்டப்படுகிறது உடம்பு என்று சொல்லும் ஞிவவாக்கியர், உடலைப் பற்றிய தெஹீவோடு தானே உரைத்தார்.
பாலனாகி வாழ்தல்
உடஸீன் உண்மை பிலையை உணர்ந்தறிந்த ஞிவவாக்கியர் உடலை ஹிளமையாய் வைத்ணிருக்க வஷீவகைஜிம் கூறிஜிள்ளார். உடலைப் போற்றவேண்டும் என்றால் எப்படிப் போற்றவேண்டும் என்று எவரே ஜீனவார்? ஞிவவாக்கியர் ஆணைழீட்டுச் சொல்கிறார்:
“உருத்த ளீத்த நாடிழீல் ஒடுங்கு கின்ற வாஜிவைக்
	கருத்ணி னாஸீ ருத்ணியே கபாலம் ஏற்ற வல்ஸீரேல்
	ஜீருத்தர் தாமும் பாலராவர் மேவீ ஜிஞ்ஞி வந்ணிடும்
	அருள்த ளீத்த நாதர்பாதம் அம்மை பாதம் உண்மையே”
“மூலநாடி தன்வீலே முளைத்தெ ழுந்த சோணியை
	நாலுநாஷீ உம்முளே நாடி யேழீ ருந்தநின்
	பால னாகி வாழலாம் பரப்நி ரம்மம் ஆகலாம்
	ஆலம் உண்ட கண்டராணை அம்மை ஆணை உண்மையே’
“மூல மாம்கு ளத்ணிலே முளைத்தெ ழுந்த கோரையைக்
	கால மேஎ ழுந்ணிருந்து நாலு கட்ட றுப்நிரேல்
	பால னாகி வாழலாம் பரப்நி ரம்மம் ஆகலாம்
	ஆலம் உண்ட கண்டர் பாதம் அம்மை பாதம் உண்மையே”
ஹிப்படியே பல பாடல்களைச் சொல்கிறார்.
மூச்சு பிலை
மூலநாடிழீன் மூச்சை உச்ஞிக்கு ஏற்றும் ணிறம் பெற்றால் முணியரும் ஹிளையராகலாம் என்றும், ஹிளையராகி வாழ்வதுடன் தெய்வபிலைஜிம் எய்தலாம் என்றும் குறிப்நிடுகிறார். ஓகநெறிப் பழீற்ஞியால் ஹிது கைகூடும் என்பதைத், தாம் தம் பட்டறிவால் கண்டவாறு உரைக்கின்றார். அவ்வஷீ, கண்டு காட்டுவார் வஷீ ஆகஸீன் ஜீண்டு காட்டுதல் னிணுரை யேயாம்! ஜீளங்காததும் ஜீளக்கலீல்லாததுமாகிய உரைஜிமாம்! 
“சங்கி ரண்டு தாரை ஒன்று சன்னல்நின்னல் ஆகையால்
	மங்கி மாளு தேஉலகில் மாவீ டங்கள் எத்தனை?
	சங்கி ரண்டை ஜிந்தஜீர்த்துத் தாரை ஊத வல்ஸீரேல்,
	கொங்கை மங்கை பங்கரோடு கூடி வாழ்தல் ஆகுமே”
என்பதுபோல ‘வளபிலை’ (மூச்சு)ப் பழீற்ஞிகளை ஹியல்பான ஓட்டத்ணில் எண்ணற்ற பாடல்கஹீல் பாடிஜிள்ளார் ஞிவவாக்கியர். ஓகநெறி வல்லார் உணர்ந்து கொள்ளும் அருமைஜிடையவை! நாம் “சொல்லால் முழக்கிலோ சுகலீல்லை” என அமைதல் சாலும்! 
காலனுக்குக் கலங்காமை
ஹிளமையாய் ஹிருக்க வகைகண்ட ஞித்தர் காலனுக்கு அஞ்சுவரோ?
“காலன் என்று சொல்லுனிர் கனஜீலும் அணில்லையே”
என்கிறார்! அவர் கனஜீலும் கூட, காலனுக்கு அஞ்சாமை குறித்த குறிப்பு ஹிது. ஆனால் பொதுமக்கள் எப்படி ஹிருக்கின்றனர்? அஞ்ஞி அஞ்ஞிச் சாகின்றனரே! சாஷி வந்ணிடும் என்னும் அச்சத்தால், தாமே ஜீரைந்து சாவை வரவேற்று ஜீடுகின்றனரே! ஹிதனைக் கண்டு ஹிரங்குகின்றார் ஞிவவாக்கியர்:
“நீளமான னிடுகளைக் கட்டுகிறீர்கள்; நெடிய கதஷிகளை அமைத்துப் பூட்டுகிறீர்கள்; ஹிவையெல்லாம் எதற்காக? மகிழ்வோடு வாழவேண்டும் என்பதற்காகத் தானே! ஆனால் நடப்பதென்ன? காலன் ஓலை வரும்போது என்ன ஆகின்றது? உமக்கு, அந்த நீள னிடும், நெடுங்கதஷிம் காவல் செய்தனவோ? அப்பாலுக்கு அப்பாலாய் உம்மை வெஹீயேற்றி ஜீட்டனவே அவை! ஹிறைவனறிய உண்மைழீல்லையா ஹிது?” என்கிறார்.
“காலன் எப்பொழுது ஹில்லை! காலமெல்லாம் ஹிருப்பவன் ஆதலால்தானே  அவன்  காலன்? அவனுக்குக் காலை  என்ன?
மாலையென்ன? அவன் கலந்தே உள்ளான்!  ஆம்; உம் காலமெல் லாம் கலந்தே உள்ளான்! காலை மாலை அற்ற வகைழீல் நீங்கள் கருத்ணில் ஒடுங்கி ஜீட்டால் என்ன ஆகும்? காலை மாலை ஆகிபின்ற காலன் ஹில்லை ஹில்லையே” என ஜீளக்குகிறார்.
பேருறக்கம்
“உறங்குவது போலும் சாக்காடு உறங்கி
	ஜீஷீப்பது போலும் நிறப்பு”
என்றார் வள்ளுவர். ஹிறப்பை உறக்கம் (பித்ணிரை) என்றே சொல்ஸீ ஜீடுகிறார் ஞிவவாக்கியர். ஹிறந்தநின் ஆகும் பிலைமை என்ன என்பதைஜிம் சொல்கிறார் அவர்:
“ஓணி வைத்த நூல்களும் உணர்ந்து கற்ற கல்ஜீஜிம்
	மாது மக்கள் சுற்றமும் மறக்க வந்த பித்ணிரை
	ஏது புக்கொ ஹீத்ததோ? எங்கு மாகி பின்றதோ?
	சோணி புக்கோ ஹீத்தமாயம் சொல்ல டாசு வாலீயே”
என்பது அது.
ஹிறந்தவர் எழும்பார்
ஹிறவாபிலை என்பது புகழுடலையே யன்றி ஹிவ்ஷிடல் வாழ்வைக் குறித்ததன்று. என்றும் ஹிறவாமல் ஹிருக்கலாம் என்பது அறியார் உரை. நிறப்பதற் கெல்லாம் ஹிறப்பு உண்டு; ஹிறப்பது ஹில்லை என மகிழ்ந்து “உங்கள் சொத்து எங்கள் சொத்து நலம் பொலம்” எனத் ணிளீயலாம். ஆடிப்பாடி மகிழலாம்; ஆனால் முடிஷி என்ன? உடல் அஷீந்தபோது உழீர் எப்படி உறவாடிக் கொண்டிருக்கும்? என்று ஜீனஷிகிறார்.
“நிளீந்துபோன உழீர் மீண்டும் உடலுள் புகுவது உண்டு”, என்னும் ஒரு கருத்தும் உலகில் உண்டு. ஆதலால் உடலை எளீத்தல் கூடாது என்பதும் உண்டு. ஹிக்கருத்தை மறுக்கிறார் ஞிவவாக்கியர்.
“கறந்த பால் காம்நில் மீண்டும் புகாது;
	கடைந்தெடுத்த வெண்ணெய் மீண்டும் மோளீல் புகாது;
	உடைந்து போன சங்கில் ஓசை எழாது;
	ஜீரந்து னிழ்ந்த பூஷிம், உணிர்ந்த காஜிம் மீண்டும்
	மரத்ணில் புகா; அவ்வாறே நிளீந்துபோன உழீர்களும்
	உடல்கஹீல் புகமாட்டா”
என்று சொல்ஸீ,
“ஹிறந்தவர் நிறப்பணில்லை ஹில்லை ஹில்லை ஹில்லையே”
என முடிக்கிறார்.
நிறப்பொஷீந்தார்
ஹிறந்தவர் எழுந்ணிரார் என்ற ஞிவவாக்கியர், எவருக்குப் நிறஜீ ஹில்லை என்பதைஜிம் தெஹீஜீக்கிறார்:
“அல்லல் வாசல் ஒன்பதும் அடைத்த டைந்த வாசலும்
	சொல்லும் வாசல் ஓரைந்தும் சொம்லீ ஜீம்லீ பின்றது
	நல்ல வாச லைத்ணிறந்து ஞான வாசல் ஊடுபோய்
	எல்லை வாசல் கண்டவர் ஹிவீப்நி றப்ப ணில்லையே”
உழீளீயல், உடஸீயல், ஹிறைழீயல், உலகியல் என்பவை யெல்லாம் ஞித்தர்கள் ஆய்ந்தவையே. அவர்கள் உலகியஸீல் ஒன்றாமல் ஹிருந்தும் ஒன்றியவர்கள். அறியாத செய்ணிகளைஜிம் நுண்மையாக அறிந்து வஷீகாட்டுகின்றனர். மூலத்தை நாடி மூச்சை அஜீழ்க்கின்றனர்.
பெண் ஆண் ஒப்பு
ஆண் பெண் பற்றிய உயர்ஷி தாழ்ஷி, பெருமை ஞிறுமை உலகில் பேசப்படுகின்றன. அதனால் ‘பெண்தின் பெருமை’ பேஞி பிலைநாட்ட வேண்டிய கடப்பாடும் சான்றோர்களுக்கு உண்டாழீற்று. தந்தையைஜிம் தாயைஜிம் உயர்ஷி தாழ்வாகப் பார்க்கும் கொடுமை தலையாய கொடுமை அல்லவோ! தெய்வ உருவாகத் ணிகழும் தாயைத் தாழ்வாக பினைப்பது தடிப்பேயன்றி வேறொன்றாமோ? உலகெல்லாம் ஹிருக்கும் பெண்கள் பிலைமையை பினைத்துத் தானே.
“பெண்ணடிமை தீருமட்டும் பேசும் ணிருநாட்டின்
	மண்ணடிமை தீராது”
என்று பாவேந்தர் பகர்ந்தார். ஹிதோ ஞிவவாக்கியர் சொல்கிறார்; ஹிறைவனை நோக்கி உலகத்தார் அறிய அறை கூஷிகின்றார்:
அண்ண லேஅ நாணியே அநாணி முன்அ நாணியே
பெண்ணும் ஆணும் ஒன்றலோ நிறப்ப தற்கு முன்னெலாம்
கண்தி லாதின் சுக்கிலம் கருஜீல் ஓங்கும் நாஹீலே
மண்ணு ளோரும் ஜீண்ணுளோரும் வந்த வாறும் எங்ஙனே?

நிறப்பதற்கு முன்னே உழீர்பிலைழீல் பெண் ஆண் என என்ன வேற்றுமை கண்டார்? அவ்வேற்றுமை காண மாட்டாதார் நின்னே வேற்றுமை காட்டுதற்கு என்ன உண்டு? எனச் ஞிந்ணிக்க வைக்கிறார் ஞித்தர். ஹின்று புதுமைப் பெண்ணாக வந்து பேசும் பேச்சைச் ஞித்தர் அன்றே பேசுகின்றார்.
உலகோரைப் பற்றிச் ஞித்தர் அறியாமலும் போய்ஜீட ஜீல்லை. அவர்கள் ஜீரும்புகிறார்கள் என்பதற்காக முறைகெட்ட ஒன்றைச் சொல்ல முடிஜிமா? ஏற்க முடிஜிமா?
வாய் ணிறக்க அஞ்சல்
பொய்யான ஒன்றைச் சொன்னால் அதுவே மெய்யென்று பொய்யர்கள் கொண்டாடுகின்றனர். சளீ. மெய்யராவது ஹிது மெய்யானது என்று மெய்யைப் போற்றுகின்றனரா! அவர்கஹீடம் அந்தத் துதிஷி ஹில்லை. ஆதலால் ஹிறைவனே, “வையத்ணில் உண்மை தன்னை வாய் ணிறக்க அஞ்ஞினேன்; நைய வைத்த தென்கொலோ” என்கிறார்.
சமயப் பொதுமை
தென்னாட்டில் ஞிவவீயம் (சைவம்) மாஸீயம் (வைணவம்) என்னும் ஹிரு சமயங்களும் தொன்மையானவை. ஹிம் மண்திலேயே தோன்றிச் செஷீத்தவை; ஞிவனடியார்களாகிய நாயன்மார்கள் முதஸீயவர்களாலும், மாலடியார்களாகிய ஆழ்வார்கள் முதஸீயவர்களாலும் போற்றி வளர்க்கப் பெற்றவை. ஒரு மரத்ணின் ஹிரு கவடுகள் போன்றவை ஹிச் சமயங்கள் என்பதைப் பெருபிலை அடியார்கள் ஏற்றுக்கொண்டிருந்தாலும், மற்றையோர்களால் ஒப்பு மணிக்க மாட்டாமல் பகைஜிம் காழ்ப்பும் வன்பும் துன்பும் வழக்கும் எணிர் வழக்குமாக அமைந்த சீர்கேடுகள் உண்டு; அது முற்றா ஹின்றும் தீர்ந்துஜீட்டது என்பதற்கும் ஹில்லை! மாஸீயத்ணிலேயே தென்கலை - வடகலைப் போராட்டமும் முடிந்த பாடில்லை என்னும் போது ‘ஹிரு சமயமும் ஒரு சமயமே’ என்னும் பொதுபிலை எப்படி உண்டாக முடிஜிம்?
சமயச் சால்புணர்ந்த பெருமக்கள் ஹிரு சமயப் பொதுமையை வஸீஜிறுத்ணி வந்தனர். அவ்வப்போது வெள்ளப் பெருக்குப்போல் மோதல்கள் கிளம்பும் - ஒருவகையான தீர்ஷி காணப்படும்!  ஹிந்பிலைழீல்தான் “அளீஜிம்ஞிவனும் ஒண்ணு; அறியாதவன் வாழீலே மண்ணு” எனப் பொதுமக்கள் வாய்மொஷீ கிளர்ந்தது. ஞித்தர்கள் ‘ஞிவன் மால்’ என வேறுபாடற பின்ற தன்மையர். உருவங்கடந்த - பெயர் கடந்த - வஷீபாட்டு முறை கடந்த - வஷீபாட்டு முறைழீனர். ஆகஸீன், ஹிரு சமயப் நிணக்கு களைஜிம் தீர்க்க எவ்வளவோ முயன்றுளர்.அத்தகையருள், ஞிவவாக்கியர்க்கும் தவீப்பெரும் பங்குண்டு.
ஐந்தெழுத்து மந்ணிரத்தைப்பற்றி எவ்வளஷி உரத்து உறுணியாய்க் கூறுகின்றாரோ, அதே அளஷி உரத்து உறுணியாய் எட்டெழுத்து மந்ணிரத்தைக் கூறுகின்றார். ‘ஞிவவாக்கியர்’ என்னும் பெயர் பூண்டு, தம் வாக்கைச் ஞிவ வாக்காகவே மொஷீந்தவர் ‘ஞிவாயமே’ என்று சொல்வணிலோ, ‘நமஞிவய’ என்பதை ஜீளக்குவணிலோ ஜீயப்பு ஹில்லை. பலப்பல பாடல்களைச் ஞிவபெருமான்மேல் பாடும் அளஷிக்கு ‘ஹிராம’ மந்ணிரத்தை அழுத்ணிக் கூறுகின்றார். ணில்லைப் பெருமானைச் சொல்லும் ஹிடத்ணிலே ணிருவரங்கப் பெருமானைஜிம் ஹிணைத்தே கூறுகின்றார். செங்கண் மாலும் ஈசனும் என ஹிணைக்கும் அவர் ‘சங்கர நாராயணர்’ ஹிணைப்பைஜிம் ஜீட்டார் அல்லர். உவமையால் ஹிருவர் ஹியைவைஜிம் ஜீளக்கஷிம் முற்படுகிறார். “தங்கம் ஒன்று; உருவம் வேறு; அதுபோல் செங்கண் மாலும் ஈசனும் ஞிறந்ணிருத்தலைச் சுட்டுகிறார். நாஷீ உப்பும் நாஷீ அப்பும் (நீரும்) நாஷீயானவாறுபோல் ஆஷீயோனும் ஈசனும் அமர்ந்து வாழ்வதைச் சுட்டி,
“வேறுவேறு பேசுவார் னிழ்வர் னிதிலே நரகிலே”
என்று வசை கூறுகின்றார்.
“பல்லும் நாஷிம் உள்ளபேர் பகுந்து கூறி மகிழுவார்
	வல்ல பங்கள் பேசுவார் வாய்பு ழுத்து மாய்வரே”
என்றும் நிளந்து பேசுவாரை எளீகிறார்!  ஹிவீ ஹிவ்ஜீரு கடஷிளர் அல்லர்; நான்முகனும் சளீ; நிற கடஷிளரும் சளீ!  ஒரு கடஷிளரே என்பாராய்,
“அறிஜீனோடு பாரும் ஹிங்கும் அங்கும் எங்கும் ஒன்றதே”
என்று தெஹீஜீக்கிறார். ஹின்னும் ஓங்கிச் சொல்கிறார்;
“எங்கள் தேவர் உங்கள் தேவர் என்றி ரண்டு தேவரோ
	ஹிங்கும் அங்கு மாழீரண்டு தேவ ரேழீ ருப்பரோ
	அங்கும் ஹிங்கும் ஆகி பின்ற ஆணி மூர்த்ணி ஒன்றலோ
	வங்க வாரம் சொன்ன பேர்கள் வாய்பு ழுத்து மாள்வரே.”
என்பதும்,

“எங்கும் உள்ள ஈசனார் எம்மு டல்பு குந்தநின்
	பங்கு கூறு பேசுவார் பாடு சென்றே அணுகிலார்
	எங்கள் தெய்வம் உங்கள் தெய்வம் என்றிரண்டு பேதமோ
	உங்கள் பேதம் அன்றியே உண்மை ஹிரண்டும் ஹில்லையே! 
என்பதும் கருதத்தக்கன.
ஹிறைஜிண்மை
ஞித்தர் ஞிவவாக்கியர், உழீர் உண்மையால் ஹிறைஜிண்மையைத் தெஹீவாக்குகிறார். ஜீத்ணில்லாத ஜீளைஷி ஒன்று ஹில்லை; தச்சு ஹில்லாத மாஹீகை ஹில்லை; ஞித்ணில்லாதபோது ஞிவன் ஹில்லை என மொஷீகின்றார்.
“எங்கும் ஹிறையாய் எல்லாம் ஹிறையாய்க் காணும் ஞித்தர் ஹிறையை ஒஷீத்து யான் ஒன்றைஜிம் காணேன்; பற்றிலாத ஹிறை பற்றில்லாத ஒன்றையே பற்றி பிற்கும்; கற்றதால் ஹிறையைக் காண முடிஜிமோ? பெற்றோர்களைக் கேட்டு ஹிதனைத் தெளீந்து கொள்க” என்கிறார்.
அறிந்து ஓதுதல்
வெறுங் கல்ஜீயால் மட்டும் ஹிறைவணைக் காண முடியாது என்பது ஞிவவாக்கியர் அழுத்தமான கொள்கை! “ஹிறைவனை அறிந்த நின்னே வேதம் என்ன? ஆகமம் என்ன? ஜீளக்க நூல்கள் என்ன? ஹிவையெல்லாம் கட்டி வைத்த சரக்குகள்! கதையாகச் சொல்லும் நிதற்றல்கள்” என்கிறார்?
ஹிந்நூல்களை ஓதுவோரேனும் பொருளறிந்து ஓது கின்றனரா என்றால் அதுஷிம் ஹில்லையே என வருந்துகிறார் ஞிவவாக்கியர். அதனால்,
“அஞ்செ ழுத்ணி லேநிறந்த தஞ்செ ழுத்ணி லேவளர்ந்
தஞ்செ ழுத்தை ஒதுகின்ற பஞ்ச பூத பாஜீகாள்! 
அஞ்செ ழுத்ணில் ஓரெழுத்தை அறிந்து கூற வல்ஸீரேல்
அஞ்சல் அஞ்சல் என்றுநாதன் அம்ப லத்ணில் ஆடுமே”
என்கிறார்.
பொருளுணராது ஓதுவாரைப்,
“பொத்த கத்தை மெத்த வைத்துப் போத மோதும் பொய்யர்” 
என்று பஷீக்கிறார்.
நூலறிவால் காண முடியாத ஹிறைவனை எப்படிக் காண முடிஜிம் என்பதைஜிம் ஜீளக்குகிறார் ஞிவவாக்கியர்.
“சாத்ணிரம் ஓதுகின்ற சட்ட நாதபட்டரே! வேர்த்து ஹிரைப்பு வந்த பொழுணில் வேதம் வந்து உதஷிமோ! ஒரு மாத்ணிரைப் பொழுதாவது உம் உள்ளே நோக்கைத் ணிருப்நி நோக்கத் தொடங்கினால் ஹிரைப்பை நோய் உமக்கு ஹில்லை; சத்ணிஜிம் முத்ணிஜிம் ஞித்ணியாகும்” என்கிறார்.
வசைஜிம் ணிட்டும்
லீகலீகத் தெஹீந்து ஹிது பெரும்பயன் ஜீளைஜீக்கும் என்று சொல்லும் கருத்தைப் பொருட்டாக எண்ணாமல் போகின்ற பலரை வாழ்ஜீல் காண்கிறார். அத்தகையரே லீகுணியாக ஹிருக்கின்றனர் என்பதைஜிம் காண்கிறார். ஒரு தாய் தன் மக்கள்மேல் கொண்ட பேரன்பால், அவர்கள் நல்வஷீ ஜீடுத்து அல்வஷீழீல் செல்லும்போது ணிட்டித் தீர்ப்பது ஹில்லையா? அத்ணிட்டு அஷீஷி நோக்கியது ஹில்லையே! ஆக்கம் நோக்கியது அல்லவோ! அது போல் ஞிவவாக்கியரும் செஜீழீருந்தும் கேளாது செல்வாரை நன்றாகத் ணிட்டுகிறார்; நேருக்கு நேர் ணிட்டுகிறார்: பாஜீகாள்,பேதைகாள், நித்தர்காள், ஊமைகாள், பேயர்காள், தீனர்காள் என்கிறார். மூடர், பொய்யர் என்றும் சொல்கிறார். மட்டிப் நிணமாடு எனக் கொட்டித் தீர்க்கிறார். ‘வாய் புழுத்து மாய்வர்’ என்று வசைழீன் உச்ச பிலைக்குச் செல்கிறார். “அறுப்பனே செஜீழீரண்டும்” என்றும் னிறு மொஷீகிறார். நல்ல வேளை! வாளால் அறுக்க முந்தாமல் ‘அஞ்செழுத்து வாஹீனால்’ அறுப்பதாகக் கூறுகிறார்! 
பொய்யடிமைப்பட்டும், பொருளடிமைப்பட்டும் மெய்ப் பொருளைக் குஷீதோண்டிப் புதைப்பதே கடப்பாடாகச் செய்ஜிம் பூசகர்களை பினைக்கிறார் ஞிவவாக்கியர். அவர்கள் செய்கை அருவருப்பை ஆக்குகின்றது! வஷீகாட்டியே, ஏமாற்று வஞ்சத்ணிற்கு வஷீகாட்டியாக ஹிருந்தால், வஷீநடப்பவன் எப்படி ஹிருப்பான் என ஏங்குகிறார். அதனால்,
“வேதம் ஓதும் வேணியா ஜீளைந்த வாறு பேசடா”
என்கிறார். சாத்ணிரங்கள் ஓதுகின்ற சட்டநாத பட்டரைஜிம் பட்டநாத பட்டரைஜிம் சந்ணிக்கு ஹிழுக்கிறார். மலமும் அழுக்கும் முடைஜிமே ணிரண்டு குருக்களாக வந்த கொடுமையைக் குத்ணிக் காட்டுகிறார். 

வாய்ணிறத்தலும் ணிறவாமைஜிம்
பாலுள் நெய் ஹிருப்பதுபோல் அகத்துள் ஹிறைவன் ஹிருக்கிறான் என்றும், எள்ளகத்ணில் எண்ணெய்போல எங்குமாகி எம்நிரான் உள்ளகத்ணிலே ஹிருக்கிறான் என்றும், தென்னைழீல் ஹிளநீர் சேர்ந்தது போல ஹிறைவன் என்னுள்ளம் புகுந்து கோழீல் கொண்டான் என்றும் உரைக்கிறார் ஞிவவாக்கியர். ஹிந்பிலைமை ஏற்பட்டநின் தம் பிலைழீல் உண்டான ஒரு மாற்றத்தைஜிம் சுட்டுகிறார் அவர்:
“ஐயன் வந்தே என்னுளம் புகுந்து கோழீல் கொண்டநின்
	வைய கத்ணில் மாந்தர் முன்னம் வாய்ணி றப்ப ணில்லையே”
வாய் ணிறவாமை என்பது என்ன? பிறைபிலை ஏற்பட்ட நின் தருக்கம் செய்யவேண்டிய தென்ன ஹிருக்கிறது? “நெஞ்ஞின் பிறைஜீல் வாய்பேசும்” என்பர். ஆனால் நெஞ்ஞின் பிறைஷி  ஹிறைமையாகி ஜீட்ட போது ‘ஒடுக்கம்’ தானே வந்துஜீடும்! 
ஆனால் ஓர் ஐயம் எழும். ‘மாந்தர் முன்னம் வாய்ணிறப் பணில்லையே என்பவர் பாடிவைத்தது ஏன்?’ என்பதே அவ்வையம். தருக்கம் செய்வோர் முன் பேசுவணில்லை; எணிளீட்டு வழக்காடுவ ணில்லை என்பது தானே ஞிவவாக்கியர் கருத்து. ஆனால், அவர் கொண்ட தெஹீஜீனை உலகமும் கொள்ளவேண்டும என்ற வேட்கை எழும்நியல்லவோ பாடுகின்றார்? பாடுவது உலகத்தை உய்ஜீக்க உதஷிதால் அதனைச் செய்கின்றார். தருக்கலீடுவதால் பயவீல்லை என்பதைத் தெஹீவாக்கிக் கொண்டதால் வாய்ணிறப் பணில்லை என்றார். ஹிந்பிலை வேறு; அந்பிலை வேறு எனத் தெஹீந்துகொள்க.
ஜீனாஷிதல்
கண்ணைத் தோண்டிவைத்தாலும் கண்கட்டு ஜீத்தை என்று சொல்பவரைக் கண்டால் எவ்வளஷி கொணிப்பு உண்டாகும்?
கண்மூடித்தனத்தைக் கட்டிப்நிடித்துக் கைகோத்துக் கஹீப்பதே கடஷிள் வஷீபாடு எனக் கொண்டு ஜீட்டவர்களைப் பார்த்துச் ஞிவவாக்கியர் என்னென்ன ஜீனாக்களைத் தொடுக் கிறார்? ஒன்றா ஹிரண்டா?
உடம்பு உழீர் எடுத்ததோ? உழீர் உடம்பு எடுத்ததோ?
உடம்பு உழீர் எடுத்த போது உருவம் ஏது?
உருத் தளீப்பதற்கு முன் உடல் கலந்தது எங்ஙனே?
கருத் தளீப்பதற்கு முன் காரணங்கள் எங்ஙனே?
அக்கரம் அனாணியோ? ஆத்துமம் அனாணியோ?
புக்கிருந்த பூதமும் புலன்களும் அனாணியோ?
உழீளீருந்த தெவ்ஜீடம் உடம்பெடுப்ப ணின்முனம்
உழீர தாவ தேதடா உடம்ப தாவ தேதடா
உழீரைஜிம் உடம்பைஜிம் ஒன்று ஜீட்ட தேதடா
உழீளீனால் உடம்பெடுத்த உண்மை ஞாவீ சொல்லடா?
ஹிப்படிப் பலப்பல ஜீனாக்கள்! பலப்பல பாடல்கஹீல் ஜீனாக்கள்! ஜீனாவைப்போல மெய்ஜிணர்வாளான் ஒருவன் உளனோ? ஒருவன் மெய்ஜிணர்வாளன் ஆயதே ஜீனாஜீ அறிதலைக் குறிக்கோளாகக் கொண்டதால் தானே? அவ்வஷீயே செவ் வஷீயாகக் கொண்டு ஜீனாஷிதல் வஷீயாக ஜீளைஷிகாண முயல்கிறார் ஞிவவாக்கியர்.
ஞித்தளீயற்கை
ஞித்தர் ஞிவத்தைக் கண்டவர்; ஞிவத்தைக் கொண்டவர்; ஞிவ மாயவர்; ஆதலால் அவருக்குப் பொதுமக்கள் வஷீபடுதற்காக அமைத்த கோழீலைப் பற்றியோ, குளங்களைப் பற்றியோ, நீர்த் துறைகளைப் பற்றியோ, வடிவமைப்பு வஷீபாட்டு நெறிகள் மந்ணிரங்கள் தந்ணிரங்கள் ஆகியவை பற்றியோ அக்கறை ஹில்லை. அதுஷிமன்றிக் கோழீல் முதஸீயவைஜிம் வதிக பிலையங்கள், தொஷீல் கூடங்கள், சூதாட்டுக் கழகங்கள், ஞிறுமை ஆட்டச் செயலகங்கள் போல னிழ்ந்து பட்டுக்கிடக்குமானால் உயரத்ணின் உயரத்ணில் ஏறிப் பறக்கும் ஞித்தர்கள் பார்வைழீல் அவை எத்துணைத் தாழ்ந்து தோன்றும்! தோன்றும் உணர்வை எதற்காக அவர்கள் மறைத்துக் கூறவேண்டும்? நெஞ்ஞில் பட்டதை நேளீல் கூறுவதுதானே ஞித்தர்கள் ஹியற்கை! 
எவரைப் பசப்நிப் பேஞியோ, ஹில்லாததைப் பொல்லாததைப் புனைந்து கூறியோ அவர்களுக்கு ஆவதென்ன? எவளீடமேனும் எதையேனும் எணிர்பார்த்து ஆகவேண்டிய பிலைழீருந்தால் எத்தகைய தீமைகளைஜிம், குறைகளைஜிம் அரவணைத்துக் கொண்டுபோக நேளீடும். அரவணைக்க முடியாதுபோனாலும் குறைசொல்லாமல் கண்டுகொள்ளாதது போல் ஒதுங்கவேண்டி நேரும். ஹிக்காலத்ணில், பணம், பதஜீ, கட்ஞி, அரசு, நிழைப்பு, பெருமை ஹிவற்றைக் கருணிக், கூடாத கூட்டுகள் கூடுவது ஹில்லையா? பாடாத பாட்டுப் பாடுவது ஹில்லையா? நெஞ்சைத் தொட்டுப்  பார்த்துச்  சொல்வார்களானால்  அவர்கள் நடிப்பும்
பரத்தைமைஜிம் ஒவ்வொரு நாடித் துடிப்பு வஷீயாகஷிம் தோன்றும்! ஆனால் அவர்கள் நெஞ்சைத் தொட்டுப் பார்ப்பதே ஹில்லை. அதுமட்டுலீல்லை! நெஞ்சம் ஒன்று ஹிருப்பதாகஷிம் பினைப்பும் ஹில்லாதவர்கள் நெஞ்சை ஏன் தொட்டுப் பார்க்கிறார்கள்?
ஞித்தர்களுக்கு ஹிச்ஞிறுபிலை ஹில்லையே!  உள்ளத்தால் பொய்யா தொழுகும் ஞித்தர், உலகத்தாரைப்பற்றி - அவர்தம் பினைப்பைப் பற்றிப் பொருட்டாக எண்ணாமல் ணிட்டத் தெஹீவாகக் கூறுகின்றனர்.
புரட்ஞி
ஞிவவாக்கியர் ஞித்தர்களுள் பெரும் புரட்ஞியாளர். ஹிந்த ஹிருபதாம் நூற்றாண்டின் ஹிறுணிப் பகுணிழீலே - எல்லார்க்கும் ஒத்த உளீமை - எல்லார்க்கும் எல்லாம் - என்று மேடைதோறும் முழங்கும் நாஹீலே - துதிந்து சொல்ல முடியாதவற்றை யெல்லாம் சொல்கிறார்! நேருக்கு நேர் பச்சையாகச் சொல்கிறார். அவர் சொல்வதைக் கடைப்நிடியாகப் பொதுமக்கள் கொண்டி ருந்தால் சமயத்ணில் ஹிவ்வளஷி அழுக்கு மூட்டைகள் தேங்கிழீரா!  தெய்வம் பூதம் என்று பொய்ஜிம் புரட்டும் செய்வார் முகத்ணிரைகள் கிஷீபட்டுப் போழீருக்கும். உண்மைச் சமயம் உழீர்த் தெழுந் ணிருக்கும்! 
“கடஷிள் ஹில்லவே ஹில்லை! கடஷிளைக் கற்நித்தவன் காட்டு ஜீலங்காண்டி!” என்றெல்லாம் கூறும் நம்பா மதம் வேண்டிழீருந்ணிருக்காது! ஒரு மரத்ணில் ஹிருந்து மற்றொரு மதத்ணிற்குத் தாஷிம் ஹிக்கட்டும், தாஜீப் போகின்றாரே தம் சமயத்தை ஜீடுத்து என்னும் தஜீப்பும், எங்களை மணித்துப் போற்றாத மதத்தை நாங்கள் கட்டியழ வேண்டியது என்ன என்னும் கொணிப்பும் ஏற்பட்டிரா!  ஹின்னும், குலப்நிளீஜீலே கொடிகட்டி வாழமுடிஜிம் என்னும் குள்ளமணிச் செயல் ஹிரத்தத்ணில் ஹிரத்தமாக ஊறிப்போய்க் கிடக்கும் ஒருபிலை ஹில்லாதது ஒஷீந்ணிருக்கும்! தொண்டு செய்யாத சமயத்தைக் கண்டு கொள்ள எவரும் மாட்டார் என்னும் தெஹீவேனும் ஏற்பட்டுச், சோற்றுச் சமயமே சமயமாக ஹிருக்கும் பிலைமாறி ஹிருக்கும்! ஹிந்பிலைழீல் ஏய்த்துவாழ்வோர் ஞித்தர் நெறியைப் போற்றவோ பரப்பவோ முன் வருவரோ? தன் அடிவழீற்றிலே ஹிடியைக் கட்டிக் கொள்ள எவனே முந்துவான்! படித்த கூட்டம் மறைத்தது! பாழும் பத்ணிக் கூட்டம் பாராது ஒஷீந்தது. ஞித்தர் நூல்கள் ‘ஞிவமே’ யாய்க் கிடந்தன!  ஞித்தர் நெறியென ஒன்றைச் சொல்லஷிம் முடியாததாய்ப் போழீற்று! நல்ல வேளையாகச் ஞித்தர்கள் தம் வாழ்ஜீயல் தொண்டாகக் கொண்ட மருத்துவத் தொண்டாலும், மருத்துவ நூல்களாலும் ஹிதுகால் உழீர்த் தெழுந்து உள்ளனர்!  உலக உய்ணிக்குச் ‘ஞித்த சமயம்’ சீளீய சமயம் என்பது என்றோ ஒரு நாள் ஜீளங்கும். அன்று ணிருவள்ளு வரும், ணிருமூலரும், வள்ளலாரும், ஞிவவாக்கியர் போல்வாரும் உலகோரால் தலைமேல் கொள்ளத் தக்கவர்களாக ஹிருப்பர்.
ஹிவீச் ஞிவவாக்கியர் புரட்ஞிமுறைகளை முறையே காணலாம்.
கோழீல் குளம்
கோழீல் குளங்களைப் பற்றிச் ஞிவவாக்கியல் சொல்கிறார்:
“கோழீ லாவ தேதடா குளங்க ளாவ தேதடா
	கோழீ லுங்கு ளங்களும் கும்நி டுங்கு லமாரே
	கோழீ லும்ம னத்துளே குளங்க ளும்ம னத்துளே
	ஆவ தூஷிம் அஷீவதூஷிம் ஹில்லை ஹில்லை ஹில்லையே!”
“கோழீல் பள்ஹீ ஏதடா குறித்து பின்ற தேதடா
	வாழீ னால்தொ ழுதுபின்ற மந்ணி ரங்கள் ஏதடா
	ஞாய மான பள்ஹீழீல் நன்மை யாய்வ ணங்கினால்
	காய மான பள்ஹீழீல் காண லாம்ஹி றையையே!”
என்கிறார். கோழீஸீல் வணங்குவதே வணக்கம்; தெப்பக் குளத்ணிலே குஹீப்பதே குஹீப்பு என்பவரை நோக்கிக் கூறுவன ஹிவை. உள்ளத்ணில் கோழீலும் குளமும் ஹில்லை யானால் புறத்தே தோன்றும் கோழீலும் குளமும் என்ன மணிப்புப் பெறும்! உள்ளத்தோடு வாராத வலஞ் சுற்றலுக்கும் செக்குமாடு சுற்றலுக்கும் என்ன வேற்றுமை! செக்கிரைச்சலுக்கும் ஓதுதலுக்கும் என்ன வேற்றுமை! 
கடஷிள் வடிவம்
ஒருமுகப் படுத்துவதற்கு உருவம் வேண்டுவதாகலாம்; ஒஹீ ஜீளக்கு வேண்டியதாகலாம்! ஆனால் அது முதல் பிலையே அன்றி, முடிபிலை ஹில்லை!  முதல் பிலையே முடிபிலையாகஷிம் ஹிருந்தால் பயன் என்ன? பாலர் பள்ஹீப் பையன் படித்த புத்தகம், பட்டப் படிப்பு முடித்த நின்னரும் மாறாமல் ஹிருந்தால் எந்தக் கிறுக்கனும் ஏற்றுக் கொள்வானோ? ஹிந்பிலைழீல் ஹிருக்கும் உலகியலை எண்திய ஞித்தர் கடஷிள் உருவம் பற்றிக் கரைந்து கரைந்து பாடுகின்றார்:

“ஓசை உள்ள கல்லைநீர் உடைத்ணி ரண்டாய்ச் செய்துமே
	வாச ஸீல்ப ணித்தகல்லை மழுங்க வேலீ ணிக்கிறீர்
	பூச னைக்கு வைத்த கல்ஸீல் பூஷிம் நீரும் சாத்துறீர்
	ஈச னுக்கு கந்த கல் எந்தக் கல்லு சொல்லுமே”
கல்ஸீல்தான் ஹிறைவன் ஹிருக்கிறான் என்பதைக் கேட்டுச் ஞித்தருக்கு நகைப்பே வருகின்றதாம்:
“சாவ தான் தத்துவச் சடங்கு செய்ஜிம் ஊமைகாள்
	தேவர் கல்லும் ஆவரோ ஞிளீப்ப தன்றி என்செய்வேன்
	மூவ ராலும் அறியொணாத முக்க ணன்மு தற்கொழுந்து
	காவ லாக உம்முளே கலந்ணி ருப்பன் காணுமே!”
கல்ஸீல் மட்டுமா கடஷிள் வடிவம்? எத்தனை எத்தனை வகை மாழை (உலோக) வடிவங்கள்:
“கல்லு வெள்ஹீ செம்நிரும்பு காய்ந்ணி டுந்த ராக்கஹீல்
	வல்ல தேவ ரூபபேதம் அங்க மைத்துப் போற்றிடில்
	தொல்லை அற்றி டப்பெரும் சுகந்த ரும்மோ சொல்லுனிர்
	ஹில்லை ஹில்லை ஹில்லை ஈசன் ஆணை ஹில்லையே!”
புறக்கோலமே கோலமாகக் கொள்ளும் பொய்யடியார் களைஜிம், போஸீயடியார்களைஜிம், புனைவடியார்களைஜிம் பார்க்கிறார் ஞிவவாக்கியர். மனம் புழுங்குகிறார். ஹிவர்கள் சட்டியாகஷிம் சட்டுவமாகஷிம் ஹிருக்கிறார்களே ஒஷீய உணர்ஷிடையவர்களாக ஹிவர்கள் ஹில்லையே! கறிச் சுவையைச் சட்டி அறிஜிமா? சட்டுவம் அறிஜிமா? அவற்றுக்கும் கறிக்கும் உள்ள தொடர்பென்ன? ஒட்டாத் தொடர்பு தானே! ஹிவர்கள் பிலைஜிம் அப்படித்தானே ஹிருக்கிறது! ஹிறைவன் தம் உள்ளே ஹிருக்கிறான் என்னும் உண்மையை உணராமல் கைகட்டி வாய்பொத்ணி, தலைகுட்டி பிலம்பட னிழ்ந்து பூவை எறிந்து நாவைத் ணிறந்து வஷீபடுவதால் என்ன பயன் ஜீளையப்போகிறது என்று எண்திப் பாடுகிறார்:
“நட்ட கல்லைத் தெய்வ மென்று நாலு புட்பம் சாத்ணியே
	சுற்றி வந்து மொணமொ ணென்று சொல்லும் மந்த்ரம் ஏதடா
	நட்ட கல்லும் பேசுமோ நாதன் உள்ஹீ ருக்கைழீல்
	சுட்ட சட்டி சட்டுவம் கறிச்சு வைய றிஜிம்மோ?”
நட்ட கல்லைத் தெய்வம் என்று கொள்ளக் கூடாது என்றஷிடன் தெய்வமே ஹில்லை என்பவர் ஞிவவாக்கியர் என்னும் முடிஷிக்குப் போய்ஜீடுதல் முற்றிலும் முரண்பட்டதாம்! அவர் சொல்லலாம் - நட்ட கல்லைத் தெய்வம் அன்று என்று! ஏனெவீல் அவர் “உள்ளே நாதன் ஹிருக்கிறான் என்பவர் உள்ளேயே நாதன் ஹிருக்கும்போது வெஹீயே தேடவேண்டியது என்ன? அது உள்ளே ஹிருந்து பேசும் பேச்சைத் தாம் பேசுவதாக ஹிருக்கும் போது ‘நட்ட கல் பேசும்’ என்று ஏன் எணிர்பார்க்க வேண்டும்? முற்ற முணிர்ந்த முழுபிறை பிலைழீல் ஒருவர் பேசும் பேச்சை அவர் பிலைழீல் முற்றஷிம் நெருங்காததுடன் முற்றிலும் மாறுபட்டுச் செல்பவர், வேண்டும் சொல்லை மட்டும் எடுத்துக்கொண்டு வேண்டுமாறு பொருள் செய்து கொள்வதால் தம் அறியாமையை அழுத்தமாகக் காட்ட முடிஜிமேயன்றி அறிவாஹீத் தன்மையை எள்ளத்தனைஜிம் காட்டியதாகாதாம். அவர் எறிபின்ற படி எங்கே? ஹிவர் னிழ்ந்து பட்ட சறுக்கல் எங்கே?
எங்கும் ஓர் ஹிறை
ஹிவீச் ஞிலர் “ஹிந்தக் கோழீல்தான் ஞிறந்தது; அந்தக் கோழீல் தான் ஞிறந்தது; ஹிந்தக் கோழீல் தெய்வம்தான் துடியானது; கேட்டதைக் கேட்டபடி அருள்வது; கண்ணாரக் காட்ஞிதரும் தெய்வம் ஹிந்தக் கோழீஸீல் உள்ளதுதான்” என்று அவரவர் மனம் வந்தவாறு கூறுவதுண்டு!  அதற்காக அலைபாய்ந்து ணிளீவதும் உண்டு. “தெய்வம் ஒன்றென்றிரு!  தெய்வம் உண்டென்றிரு” என்பவர்கள் அப்படி அலைந்து அலைக்கஷீவரோ? எங்கும் உள்ள தெய்வம் அங்கும் உண்டு’ என்று அமைவர். ஹிடவேறுபாடு, தெய்வ ஆற்றல்வேறுபாடு காட்டித் ணிளீவாரை நோக்கிச் ஞித்தர் ஞிவவாக்கியர் சொல்கிறார்.
“ஹிந்த ஊளீல் ஹில்லை என்று எங்கு நாடி ஓடுறீர்
	அந்த ஊளீல் ஈசனும் அமர்ந்து வாழ்வ தெங்ஙனே”
“எங்கும் எங்கும் ஒன்றலோ ஈரேழ் லோகம் ஒன்றலோ
	அங்கும் ஹிங்கும் ஒன்றலோ அனாணி யான தொன்றலோ
	தங்கு தாப ரங்களும் தளீந்த வாற தொன்றலோ
	உங்கள் எங்கள் பங்கிவீல் உணித்த தேஞி வாயமே.”
வஞ்சவேடம்
வேட்டைக்குச் செல்பவர்கள் எந்தப் பறவையை அல்லது ஜீலங்கை  வேட்டையாட வேண்டுமோ,  அதன் ஒஸீயைப்போல
ஒஸீப்பர்; ஒஸீகேட்டு ஹிணைசேரும் ஜீருப்பால் நெருங்கி வரும். உடனே அதனைத் தாக்கிப் பற்றிக்கொள்வர். அவ்வேடர் தன்மையைப் போலவே மந்ணிர வேடர்களும் உள்ளனர் என்பதை உரைக்கிறார் ஞிவவாக்கியர். ணிருவள்ளுவர், ‘கூடா ஒழுக்கம்’ என ஓர் அணிகாரம் வகுத்துள்ளார். அணில் பொய்த் துறஜீகஹீன் புன்மைகளை யெல்லாம் வெஹீப்படுத்ணி ஜிரைக்கிறார். அவற்றுள் ஒன்று.
“தவமறைந்து அல்லவை செய்தல் புதல்மறைந்து
	வேட்டுவன் புட்ஞிலீழ்த் தற்று”
என்பதாம்.
வஞ்ச நெஞ்சத்தார் ஊரை ஏமாற்றுவதற்காகச் சொல்லும் மந்ணிரம். மதிமாலை உருட்டல் முதஸீயவற்றின் ஞிறுமையைச் சுட்டுகிறார் ஞிவவாக்கியர்:
“கூட்டி மெள்ள வாய்பு தைத்துக் குணுகு ணுத்த மந்ணிரம்
	வேட்ட காரர் குசுகுசுப்பைக் கூப்நி டாக முடிந்ததே.
“கைவ டங்கள் கொண்டுநீர் கண்ஞிலீட்டி பிற்கிறீர்
	எவ்ஜீ டங்கள் கண்டுநீர் எண்தி எண்திப் பார்க்கிறீர்
	பொய்ழீ றந்த ஞிந்தையைப் பொருந்ணி நோக்க வல்ஸீரேல்
	மெய்க டந்த தும்முளே ஜீரைந்து கூடல் ஆகுமே.”
மந்ணிரம் ஓதுதல்
மந்ணிரத்ணின்மேல் மட்டற்ற ஆர்வம் கொண்டுளர். ஏன்? மோகமே கொண்டுளர்! மதுக்குடிழீல் எவ்வளஷி வெறி வைத்துளரோ அவ்வளஷி வெறிவைத்துளர்! மந்ணிரம் என்ன மரத்ணில் ஊறிய கள்ளாகவோ உள்ளது? மந்ணிரம் என்பது மூலநாடியை முறைப்படி செலுத்ணி பிலை பெறுத்துவதேயாம்! அந்த மந்ணிரத்தைக் கைவரப் பெற்றவர்க்கு உலகவரை மயக்கிப் போஸீத் தன்மையால் பெறவேண்டிய மானம் என ஒன்று ஹில்லை:
“மந்ணி ரங்கள் உண்டுநீர் மயங்கு கின்ற மாவீடீர்
	மந்ணி ரங்கள் ஆவது மரத்ணில் ஊறல் அன்றுகாண்
	மந்ணி ரங்கள் ஆவது மதர்த்தெ ழுந்த வாஜிவே! 
	மந்ணி ரத்தை உண்டபேர்க்கு மானம் ஏதும் ஹில்லையே.”
அழுக்கு
அறம் என்பது யாது? என்னும் ஜீனாஷிக்கு அடிமூலந் தொட்டு முறைஜிரைத்தார் ணிருவள்ளுவர். அது “மனத்துக்கண் மாஞிலனாதல்” என்பது! ‘மனமாசு’ ஹில்லாமையே அறம் என்ற வள்ளுவர், மன மாசுகள் எவை என்பதைஜிம் எண்திச் சொன்னார். “அழுக்காறு அவா வெகுஹீ ஹின்னாச் சொல்” என்னும் நான்கும் மனமாசுகள் எனத் தெஹீஜீத்தார். மன மாசு அகலாதார் நாளைக்கு முப்பொழுது நறுநீர் ஆடினாலும் பயன் என்ன?
“புறத்தூய்மை நீரான் அமைஜிம் அகந்தூய்மை வாய்மை யால் காணப்படும்” என்பது அறமாகப் புறநீர்மை ஜீரும்நி ஜீரும்நிச் செய்து, அகநீர்மையை அஷீக்கும் செயலை அதவீனும் ஜீரும்நி ஜீரும்நிச் செய்தால் அவர் கொள்ளும் நன்மையென்ன? நிறர் கொள்ளும் நன்மையென்ன? அழுக்குச் சேற்று நீளீலே னிழ்ந்து குஹீத்து னிணிழீல் போனால் அவனுக்கு மட்டுமோ நாற்றம்? னிணியைஜிம் நாறவைக்கும் ‘நோன்பு’ மேற்கொண்டதாக வல்லவோ ஆய்ஜீடும்?
அகத்தழுக்கு (மனமாசு) அகற்றுதலே, அகத்தழுக்கு அணுகாத ஹிறையோடு அணுகி வாழ வகை செய்ஜிம் என்று ஞிவவாக்கியர் கூறுகின்றார்.
“அழுக்க றத்ணி னங்குஹீத் தழுக்க றாத மாந்தரே
	அழுக்கி ருந்த தவ்ஜீடம் அழுக்கி லாத தெவ்ஜீடம்
	அழுக்கி ருந்த அவ்ஜீடத் தழுக்கறுக்க வல்ஸீரேல்
	அழுக்கி லாத சோணியோ டணுகி வாழ லாகுமே.”
நீராட்டம்
நீராட்டால் மட்டும் பின்மலனை அடைய முடியாது என்பதை உவமையால் தெஹீஜீக்கிறார் ஞிவவாக்கியர். தவளை தண்ணீருள் தானே எப்பொழுதும் கிடக்கிறது? அதன் அழுக்குப் போய்ஜீட்டதா? அழுக்கே போய்ஜீட்டது என்றாலும் புற அழுக்குத் தானே போனது? அதற்கு மெய்ஜிணர்ஷித் தலைப்பாடு உண்டாழீற்றில்லையே! அது நீளீலே எப்பொழுதும் கிடந்து, ஓயாமல் ஒஸீத்துக் கொண்டிருப்பதற்கும் மூன்றுவேளைஜிம் நீராடி அழுக்கறாதவன் மந்ணிரம் முணுமுணுத்துக் கொண்டிருப் பதற்கும் என்ன வேற்றுமை?

“காலை மாலை நீளீலே முழுகும் அந்த மூடர்காள்
	காலை மாலை நீளீலே கிடந்த தேரை என்பெறும்?
	கால மேஎ ழுந்ணிருந்து கண்கள் மூன்றில் ஒன்றினால்
	மூல மேபி னைப்நிராகில் முத்ணி ஞித்ணி ஆகுமே! ”
ஹிதனை,
“முகத்துக் கண் கொண்டு பார்க்கின்ற மூடர்காள்
	அகத்துக் கண் கொண்டு காண்பதே ஆன ந்தம்”
என்பார் ணிருமூலர். ஞிவவாக்கியர் ‘கண் மூன்றில் ஒன்றினால்’ என்று அகக் கண்ணைச் சுட்டுகிறார். அகக் கண்ணாவது புருவ நடுஜீல் அமைந்த ‘சுஷீமுனை’ அல்லது நெற்றிக் கண்ணாம்! 
மெய்ஜிணர்ஷி ஹில்லாதார், மேவீ அழுக்குப் போக்கி ஆகும் பயன் ஹில்லை என்றார். அழுக்குப் போக்காமல் நாறிக் கிடக்க வேண்டும்; அதுவே நண்பனை அடைஜிம் வஷீ என்பதோ ஞிவவாக்கியர் கருத்து என எவரும் எண்ணார். அக அழுக்குப் போக்காமல் புற அழுக்கைப் போக்கிக் கொண்டிருத்தலால் பயவீல்லை. ஈரழுக்குகளைஜிம் போக்கி ஹின்பம் எய்துக என்பதே அவர் உரையாம். நல்லொழுக்கத்ணில் தலையாயது நாட்காலை நீராடல் என்பது நம்மவர் கொள்கை! ஆனால் அஃதொன்றே என்று கொண்டு நீராடுதலை மட்டும் தவறாமல் செய்து நீர்மைழீல்லாச் செயல்கஹீலேயே சென்றால் நீராடு தலால் பயன் உண்டா? நீராடுதலே நிறரை ஏமாற்றுதற்குச் செய்ஜிம் செயல் என்றாகி ஜீடுமல்லவா! 
குடமுழுக்கு
ஹிவீ, ஹிறைவன் ணிருஷிருஷிக்கு நீராட்டுதலால் - குடம் குடமாக நீர் ஜீட்டு - நீராட்டுதலால், பாலும் பழச்சாறும் பாகும் தேனும் நிறஷிம் ஜீட்டு முழுக்காட்டுதலால் பயனுண்டோ? என்பதைஜிம் ஞிவவாக்கியர் சொல்கிறார்.
சுமக்கமாட்டாத குடங்கஹீல் நீர்எடுத்து, ஏற மாட்டாத உயரத்ணில் ஹிருக்கும் கோழீலுக்குக் கொண்டு சென்று குஹீப்பாட்டுதல் ஹில்லையா!  உடல்நலம், உளநலம், உழீர்நலம் எல்லாம் ஒருங்கே தரக்கூடிய அச்செய்கைஜிம் உணர்வோடும் வாராக்கால் என்ன பயன்? மெய்ப்பொருள் உணர்ஜீன்றிப் பொய்ச் செயலாக ஹிருக்குமானால் அதனைச் செய்தால் என்ன? செய்யாமல் ஒஷீந்தால் என்ன? ஹிவை ஞிவவாக்கியர் ஞிந்தனை! 
தாம் குஹீக்கும்போதே, குஹீக்கும் அந்நீரை அள்ஹீயே ஹிறைவனை எண்தி நீரைத் தெஹீப்பது ஒரு வஷீபாடு! குஹீத்த நின்னர் ஈரஷிடைஜிடன் நீர்க்குடம் தூக்கிச் சென்று முழுக் காட்டுதல் மற்றொரு வஷீபாடு!  ஹிரண்டைஜிம் பேசுகிறார் ஞிவவாக்கியர்.
“நீரை அள்ஹீ நீளீல்ஜீட்டு நீர்பி னைந்த காளீயம்
	ஆரை உன்வீ நீரெலாம் அவத்ணி லேஹி றைக்கிறீர்?
	வேரை உன்வீ ஜீத்தை உன்வீ ஜீத்ணி லேமு ளைத்தெழுந்த
	சீரை உன்ன வல்ஸீரேல் ஞிவப தங்கள் சேரலாம்”
“அள்ஹீ நீரை ஹிட்டதேது அங்கை ழீல்கு ழைத்ததேது
	மெள்ள வேலீ ணலீணென்று ஜீளம்பு கிற்கு மூடர்காள்
	கள்ள வேடம் ஹிட்டதேது கண்ணை மூடி ஜீட்டதேது
	மெள்ள வேகு ருக்களே ஜீளம்நி டீர்ஜீ ளம்நிடீர்”
புனைகோலம்
நீராட்டம் வஷீபாடு என்று போனாலும் எத்தனை எத்தனை அதிகலங்கள்! ஆடைகள்! பூச்ஞிகள்! புனைஷிகள்! கொம்பை ஜீட்டு வாலைப் நிடித்தல் போலக் கொள்கை ஹில்லாக் கொள்கைகள். ஹிவற்றைஜிம் சுட்டுகிறார் ஞித்தர்:
“குண்ட லங்கள் பூண்டுநீர் குளங்கள் தோறும் மூழ்குறீர்
	மண்டு கங்கள் போலநீர் மனத்ணின் மாச றுக்கிமிர்
	மண்டை ஏந்து கையரை மனத்ணி ருத்த வல்ஸீரேல்
	பண்டை மால்அ யன்தொழப் பதிந்து வாழ லாகுமே”
வண்டின் எச்ஞிலாகிய தேனைப் பொஷீந்து வஷீபாடு செய்வதைஜிம், மண்குடத்து நீரை மலைமேல் கொண்டு சென்று தலைமேல் கொட்டுவதைஜிம் குறித்துக் கூறுகிறார்.
“மாறு பட்ட மதிதுலக்கி வண்டின் எச்ஞில் கொண்டுபோய்
	ஊறு பட்ட கல்ஸீன்மீதே ஊற்று கின்ற மூடரே”
“மண்கி டார மேசுமந்து மலைஜிள் ஏறி மறுகிறீர்
	எண்ப டாத காளீயங்கள் ஹியலு மென்று கூறுறீர்
	தம்நி ரானை நாள்தோறும் தரைழீ லேத லைபடக்
	கும்நி டாத மாந்தரோடு கூடி வாழ்வ தெங்ஙனே?”

தரைழீலே தலைபட வஷீபடல் என்பதென்ன? மண்ணை வணங்குதல்! மண் என்பது என்ன? மண்ணுலகத்து உழீர்களை யெல்லாம் மணித்துப் போற்றி ஹிருத்தல். ஏன்? ஹிறைவன் உழீரகத் தெல்லாம் உழீராக ஹிருப்பவன் அல்லனோ? கண்கண்ட உழீர்களைப் போற்றி உதஜீயாக வாழாத ஒருவன் - உழீர்கஹீன் நல்வாழ்ஷிக்காக உருகாத ஒருவன் - கண்ணீர் வடித்துக் கடமை புளீயாத ஒருவன் - கடஷிள் ஞிலைமேல் தண்ணீர் ஜீட்டுக் கழுஜீயதால் பயன் என்ன? என்பாராய் ஹிவ்வாறு சுட்டினார்.
ஞிவவாக்கியர் தாம் காணும் ‘தீர்த்தம்’ ஒன்றைக் குறிப்நிடுகிறார். அஃது அஞ்செழுத்துத் தீர்த்தமாம்.
“தீர்த்தம் ஆட வேண்டுமென்று தேடு கின்ற தீனர்காள்
	தீர்த்தம் ஆடல் எவ்ஜீடம் தெஹீந்து நீர் ஹியம்நிமிர்
	தீர்த்த மாக உம்முளே தெஹீந்து நீர்ஹி ருந்தநின்
	தீர்த்த மாக உள்ளதும் ஞிவாய அஞ்செ ழுத்துமே!”
மெய்ப்பொருள் நாயனாரைக் காண்பதற்கு முத்தநாதன் வந்தான். அவன் மனத்ணிலே கறுப்பு ஹிருந்தது; உடைழீலோ காஜீச் ஞிவப்பு ஹிருந்தது. ணிளீஜீளக்கு எளீஜிம்போது ணிளீயை ஒட்டிக் கறுப்பும் அதன்மேல் ஞிவப்பும் தெளீவது ஹில்லையா! அதுபோல் அவன் தோன்றினான்! அவன் உடல் முழுவதும் ணிருநீறு; தலைழீல் சடை; கைழீல் சுவடியைப்போல் மறைத்து வைத்ணிருந்த வாள்; ஹிதுதான் அவன் பொய்க்கோலம்! அக் கோலம் என்ன செய்தது? அடியார் கூட்டத்ணிற்கே அகலாப் பஷீயாய் என்றும் ஹிருக்குமாறு மெய்ப்பொருள் நாயனாரைக் குத்ணிக் கொடும்பஷீ தேடிக்கொண்டது! பசுவாகவே தோன்றினால் குற்றலீல்லை - உண்மை தெளீஜிம்! புஸீயாகவே ஹிருந்தாலும் குற்ற லீல்லை - உண்மை தெளீஜிம்! ஆனால் பசுத்தோல் போர்த்த புஸீயாக ஹிருந்தால் எவ்வளஷி கேடு? நம்பவைத்து நயமாகக் கேடு செய்துஜீடுமல்லவா! 
அடியார் கோலங்கொண்டு ஆகா வஷீழீல் செல்வாரைச் ஞிவவாக்கியர் வன்மையாகக் கண்டிக்கிறார்; உள்ளொன்று வைத்துப் புறமொன்று காட்டுவாரை உள்ளார வெறுக்கிறார்.
“நிறந்த போது கோவணம் ஹிலங்கு நூல்கு டுலீஜிம்
	நிறந்து டன்நி றந்ததோ நிறங்குநாள் சடங்கெலாம்”
என்கிறார்.
“காஜீ ஜிம்ச டைமுடி கமண்ட லங்கள் ஆசனம்
	தாஷி ருத்ணி ராட்சம் யோகத் தண்டுகொண்ட மாடுகள்
	தேஜீ யைஅ லைய ஜீட்டுத் தேசம் எங்கும் சுற்றியே
	பாஜீ யென்ன னிடெலாம் பருக்கை கேட்டு அலைவரே.”
மனைஜீ மக்களை அலைய ஜீடுகிறார்களாம்! நாடு நாடாக அலைகிறார்களாம்; ‘பாஜீ பாஜீ’ என்று பலரும் ணிட்டப் பஷீச்செயல் புளீகின்றார்களாம்; னிடுதோறும் பருக்கை (சோறு) கேட்டு அலைகின்றார்களாம்! ஹிந்தப் நிழைப்பு என்ன நிழைப்பு என்று சுட்டுகிறார் ஞிவவாக்கியர்.
தேர்த்ணிருஜீழா
அடியார் வேடலீட்டு அலைக்கஷீஷி செய்வதை மட்டும் ஞித்தர் சொல்ஸீ பிற்கஜீல்லை! தேர்த்ணிருஜீழா என்னும் பெயராலும், எழுந்ணிருத்து ஊர்வலம் என்னும் பெயராலும் எவ்வளஷி னிண்கள்! வேடிக்கைகள்! ஹிவற்றைஜிம் தெஹீவாக்கு கிறார்.
“ஊளீலுள்ள மவீதர்காள் ஒரும னதாய்க் கூடியே
	தேளீ லேவ டத்தை ஜீட்டுச் செம்பை வைத்ணி ழுக்கிறீர்
	ஆளீ னாலும் அறியொணாத ஆணி ஞித்த நாதரை
	பேதை யான மவீதர் பண்ணும் நிரஹீ பாரும் பாருமே!”
நிரஹீயாவது நிரட்டு என்னும் புரட்டு! ‘தலைப் நிரட்டு’ என்பது ஹில்லையா? அதுபோல் ஹிது சமயப் நிரட்டு என்க.
ஊனும் உணஷிம்
ஹின்னும் ஞிலர், உண்ணாநோன்பு கொள்வதால் ஹிறையருள் எய்தலாம் என்றும், சருகு காய் கவீ உண்பதால் ஹிறையருளைப் பெறலாம் என்றும், புலவூண் கொள்ளாமையால் ஹிறையருளை அடையலாம் என்றும் கருணிழீருக்கின்றனர். ஹிவற்றைப் பற்றிய தம் கருத்தைச் ஞிவவாக்கியர் தெஹீஜீக்கிறார்.
“சருக ருந்ணி நீர்குடித்துச் சாரல் வாழ்த வஞிகாள்
	சருக ருந்ணில் தேகங்குன்றிச் சஞ்சலம் உண் டாகுமே! 
	வருஜீ ருந்தோ டுண்டுடுத்ணி வளர்மனை சுகிப்நிரேல்
	வருஜீ ருந்தோன் ஈசனாகி வாழ்வ ஹீக்கும் ஞிவாயமே”
“மலைகஹீலும் காடுகஹீலும் வாழ்ந்து சருகு முதஸீயவற்றை உண்டு  நீர்குடித்து  வாழும் துறஜீகளே,  சருகை  உண்ணுதலால்
உடல் வலுக்குறைஜிம்; உடல்வலுக்குறைய உளபிலை குன்றும்; உளபிலை குன்ற உணர்ஷி பிலை மங்கும்; ஹிவற்றால் கண்ட நலம் என்ன? ஆனால், மனைக்கண் ஹிருந்து ஜீருந்துகளைப் பேதிப் நிறருக்கும் உதஜீயாக நீஜீர் வாழ்ந்தால் ஹிறைவனே நும் ஜீருந்தாஹீயாக வந்து சேர்வானே” என்கிறார்.
புலாலுண்ணாமையால் ஹிறைவன் ணிருவருளைப் பெறலாம் என்பாரைப்பார்த்து,
“புலால்புலால் புலால்அ தென்று பேதமைகள் பேசுறீர்
	புலாலை ஜீட்டு எம்நிரான் நிளீந்ணி ருந்த தெங்ஙனே;
	புலாலு மாய்ப்நி தற்றுமாய்ப் பேருலாஷிம் தானுமாய்ப்
	புலாஸீலே முளைத்தெழுந்த நித்தன் காணும் அத்தனே”
என்கிறார்.
புலாலை ஜீரும்நிஜிண்ணும் வேடனாய், புலாலைச் சுவைத்துச் சுவைத்துப் படைத்த ணிண்ணன் ஹிறைவன் அருள் கூடலால் ‘கண்ணப்பன்’ ஆனானே! கண்ணப்பன் ஒப்பதோர் அன்நின்மை கண்டு “அழுது ஆழுது அரனடி அடைந்த அடியாரும்” அவன் புகழ் பாடினரே! அவ்வாறாகப் புலாலுண்ணல் குற்றமாகிப், புலாலுண்ணாமை மேன்மையாகிஜீடுமா? புலாலைக் கடந்து பிற்பது மெய்ப்பொருள் நாட்டம் எனக் கண்ணப்பர் வரலாற்றால் அறியலாம்.
ஆனால் ஞிவவாக்கியர் அந்த மேலோட்டச் சான்றில் தலைப்பட ஜீல்லை. அவர் தம் வழக்கம் போல் மூலத்ணிற்குச் சென்று முடிச்சை அஜீழ்த்து ஜீளக்கம் காட்டுகிறார்.
புலால் என்பது என்ன? உடல் - ஆம்! உழீர் தங்குதற்கு ஹிடமாம் உடல்! உழீர் உறைஜிம் உடலாம் புலாலை ஜீட்டு ஹிறைவனை வேறு எங்கே தேடிக் காண்கிறீர்! புலாலை ஜீட்டுப் நிளீயாத ஹிறைவனை அதனை ஒஷீத்து எங்கே உங்களால் காண முடிஜிம்? அவனே புலாஸீல் முளைத்தெழுந்த நித்தன்! உங்கள் புலால் பேச்சை ஜீடுங்கள் என்கிறார்.
அவ்வாறானால் புலால் உண்க என்கிறாரா? அவர் புலால் உண்டாரா? ஹில்லை! புலாலுண்ணாமை ஒன்றே ஹிறையருளைப் பெறுதற்கு வஷீயென்று அதனைக் கடைப்நிடித்து மற்றை ஈஷி ஹிரக்கம் துணை தொண்டு எவற்றிலும் ஈடுபடாமல ஹிருப்பார்க்கு அறிஷி கொளுத்துதற்காகப், புலாலுண்ணாமையைப் போற்றும் நீங்கள் புலாலை ஹிடமாகக் கொண்ட உழீர்களுக்கு எல்லாம் ஹிரங்குங்கள்; அவ்ஷிடல்கஹீலெல்லாம் ஹிறைவன் உள்ளான்; அவ்ஷிழீர்களுக்கு நலஞ் செய்வதே ஹிறை வஷீபாடு என்று கூறினாராம்.
ஹிரத்தத்ணில் ஹிருந்து நிளீந்து வந்த பாலை உண்டு வளர்ந்த வர்கள் புலாலை உண்டணில்லை என்று சொல்லலாமா? என நகையாடுகிறார்:
“உணிர மான பால்குடித் தொக்க நீர்வ ளர்ந்ததும்
	ஹிதர மாக ஹிருந்த தொன்றி ரண்டு பட்ட தென்னலாம்
	மணிர மாக ஜீட்ட தேது மாலீசம் புலால்அதென்று
	சணிர மாய்வளர்ந்த தேது சைவ ரான மூடரே!”
“மீன் ஹிறைச்ஞி ணின்றணில்லை என்னும் வேணியர் மீன் ஹிருக்கும் நீளீலே மூழ்குவதும் அதனைக் குடிப்பதும் ஹில்லையோ?
மான் ஹிறைச்ஞி ணின்றணில்லை என்னும் வேணியர் மான் தோலை அல்லவோ மார்நில் நூலாக அதிகின்றனர்! 
ஆட்டிறைச்ஞி ணின்றணில்லை என்பவர் வேள்ஜீழீல் படைப்பது ஆட்டிறைச்ஞி அல்லவோ! 
மாட்டிறைச்ஞி ணின்றணில்லை என்பவர் பழீர் வகைக்கு உரமாக ஹிடுவது மாட்டிறைச்ஞி அல்லவோ!”
ஹிப்படி அடுக்கடுக்காக ஜீனாக்களை எழுப்நி ஜீடைழீறுத்து நகையாடுகிறார்.
பஸீழீடல்
நேர்த்ணிக்கடன் காரணமாக ஆடு கோஷீகளைக் காஷி தருவதைக் கண்டிருக்கிறார் ஞிவவாக்கியர்!  நீங்கள் எந்தத் தெய்வம் அருள் செய்ஜிம் என்று பஸீ தருகின்றீர்களோ; அதே தெய்வம் உங்களை உண்மையாக உருக்குலைக்கும்; மூஞ்சூராக உங்களைப் நிறக்க வைக்கும் என்று வசை மொஷீகின்றனர்:
“தங்கள் தேகம் நோய்பெறின் தனைப்நி டாளீ கோழீஸீல்
பொங்கல் வைத்து ஆடுகோஷீப் பூசைப் பஸீயை ஹிட்டிட
நங்கச் சொல்லும் நஸீலீகுந்து நாளும் தேய்ந்து மூஞ்சூராய்
உங்கள் குலதெய்வம் உங்கள் உருக்கு லைப்ப துண்மையே!”
பேஜிம் பேயரும்
ஞிறு தெய்வப் பஸீயைக் கண்டிக்கும் ஞிவவாக்கியர் பேய் என்று  நிதற்றுபவர்  பேயர்  என்கிறார்.  பேய் உங்களைப்  பூசை
கேட்டதா? நிடாளீ உங்களைப் பூசை கேட்டதா? உங்கள் உடலுக்குள்ளேதான் பேய் உள்ளதேயன்றி வேறு எங்கே உள்ளது என்கிறார்.
“பேய்கள் பேய்கள் என்கிறீர் நிதற்று கின்ற பேயர்காள்
பேய்கள் பூசை கொள்ளுமோ நிடாளீ பூசை கொள்ளுமோ
ஆணி பூசை கொள்ளுமோ அனாணி பூசை கொள்ளுமோ
காய மான பேயலோ கணக்க றிந்து கொண்டதே”
வஷீபாட்டு நெறிழீல் புரட்ஞி காணும் ஞித்தர் ஞிவவாக்கியர் வாழ்ஜீயல் நெறிபற்றிஜிம் அழுத்தமாகவே ஞிந்ணிக்கிறார். ஞிந்ணித்துக் கண்ட தெஹீவைச் செவ்வையாக மக்கள் மையத்ணில் வைக்கிறார்.
குலப் நிளீஷி
மவீத ஹினத்ணிற்குப் புற்றுநோய் போலப் புரையோடிக் கிடக்கும் கொடுமையானது சாணிப் நிளீஷி!  “நிறப்பொக்கும் எல்லா உழீர்க்கும்” என்றாலும், “ஒன்றே குலம்” என்றாலும், “நல்ல குலமென்றும் தீய குலமென்றும் சொல்லளவல்லால் பொருஹீல்லை” என்றாலும், “சாணி ஹிரண்டொஷீய வேறில்லை சாற்றுங்கால், நீணி வழுவா நெறி முறைழீல் - மேணிவீழீல், ஹிட்டார் பெளீயோர் ஹிடாதார் ஹிஷீகுலத்தோர்” என்றாலும் ஆழப் படித்தவர்களும் ஜீட்ட பாடில்லை; அறிவறிந்து படித்தவர்களும் அசைந்த பாடில்லை! 
நந்தனாரைஜிம் பாணாழ்வாரைஜிம் கோழீல்கஹீலே வஷீபடத் தக்கவர்களாக வைத்துக் கொண்டும் அவ் ஜீனத்தவர் களைத் தீண்டாதவர்களாக்கித் தங்களைத் தீட்டுப்படுத்ணிக் கொண்ட ‘பெளீயவர்கள்’ நா அசைந்தால் நாடசைஜிம் என்ற பிலை ஹிருந்தது. ஹின்றும் அந்த பிலை மாறிற்றில்லை.
சாணிப் நிளீஷி செய்வது சழக்கு என்று எண்ணாமல் சால்பு என்று எண்தி அதனை “வருணாஞிரம தருமம்” என்னும் முத்ணிரை குத்ணி, அதனை ஜீளீத்துரைக்கும் நூலை “மனு தரும சாத்ணிரம்” என்றும் நாணலீன்றித் தம்பட்டம் அடித்துக்கொண்டு ஹிருந்தனர். ஹின்றும் அந்பிலை மாறாதும் ஹிருக்கின்றனர்.
‘உழீர்தொறும் ஒஹீத்து பின்ற வஞ்சக் கள்வன்’ ஹிறைவன் என்று சொல்ஸீக்கொண்டே உழீர்கஹீல் தலையாய உழீராம் மாந்தருள் ஞிலரைத் தீண்டத்தகாதவர் என்று ஆக்கிக் கோழீல் வஷீபாட்டுக்கும் கூட உளீமையற்றவராகச் செய்த கொடுமை ஹிந்த நாட்டில் உண்டு. கண்படுதலும் தீட்டு என்னும் கயமைஜிம் கால் கொண்டு செஷீத்ததுண்டு.
ஹிந்பிலைழீல் ஞித்தர்களோ மாந்தர் அனைவரும் ஒத்தவர் களே; உயர்ந்தாரும் தாழ்ந்தாரும் என்று நிளீத்தல் அறிவறியாத் தனமே அல்லது ஏய்த்துப் நிழைக்கும் நளீத்தனமே எனக் கண்டு கடிந்தனர். அவ்வாறு கடிந்து கூறியவருள் தலையாயவர் ஞிவவாக்கியர் எவீன் முற்றிலும் தகும். அவர், அவர்தம் வழக்கம் போலவே சாணிக் குறும்நின் ஆதி வேரை அசைத்துப் நிடுங்கி வெந்நீர் ஜீட்டுப் பார்க்கிறார்! ஆனால், அவர் வாக்கையே கப்பென்று அடைத்து ஜீடுதஸீல் கை தேர்ந்தவர்களாகத் தந்நலத்தார் ஹிருந்ததால் பொதுமக்கள் காதுகஹீல் அவர் சொல் ஜீழாமலே போழீற்று. அப்படியே ஜீழுந்ணிருந்தாலும் லீணிபடு பவனே, லீணிப்பவன் செயல் ஆண்டவன் கட்டளை, அறத்ணின் தீர்ப்பு, தலைஜீணி என்று கொண்டுஜீட்ட நாட்டிலே என்ன மாற்றத்தைக் கண்டுஜீட முடிஜிம்?
ஞிவவாக்கியர் பேசுகிறார்:
“சாணி யாவ தேதடா?” என்கிறார். ‘சாணி ஹில்லை’ என்பது எதனால் என்றால் ஜீளக்குகிறார்: எல்லாரும் நிறப்பதுபோல் தானே தாழ்த்தப்பட்டவர்களும் நிறக்கின்றனர். அவர்கள் மட்டும் வேறு வகைழீலா நிறக்கின்றனர்! அல்லது உயர்ந்தவர்கள் என்னும் ஹினத்தார், எவருக்கும் ஹில்லாத ஜீயப்பானதொரு முறைழீல் நிறக்கின்றனரா?
எல்லாரும் சலம் ணிரண்ட நீளீல்தாம் நிறக்கின்றனர்; எல்லார் நிறப்பு வாழீலும் ஒன்றுதான்; முறைமைஜிம் ஒன்றுதான்! 
காணில்போடும் வாஹீ உண்டு; காரை உண்டு; கம்நி உண்டு; காஸீல் போடும் பாடகம் ஞிலம்பு உண்டு; எல்லாமும் பொன்தானே! அவை வேறு அதிகலமாக ஹிருந்தாலும், அவற்றின் மூலப் பொருள் பொன்தானே! ஹிவற்றுள் உயர்ஷி தாழ்ஷி மேல் கீழ் சொல்ல முடிஜிமோ?
“காணில் வாஹீ காரை கம்நி பாடகம்பொன் ஒன்றலோ
சாணி பேதம் ஓதுகின்ற தன்மை என்ன தன்மையே”
பறைச்ஞி என்று ஞிலரைத் தாழ்த்ணி வைத்ததென்ன? பனத்ணி (பார்ப்பனத்ணி) என்று ஞிலரை உயர்த்ணி வைத்ததென்ன?
ஹிறைச்ஞி தோல் எலும்பு ஹிவற்றில் ஹிது பறைச்ஞிக்
குளீயது; ஹிது பனத்ணிக்குளீயது என அடையாளமேதும் உண்டோ?

ஹின்னும் சொன்னால், பறைச்ஞியோடு கூடிக் கொஞ்ஞிக் குலாஷிவது ஒருவகையோ? பனத்ணியோடு கூடிக் கொஞ்ஞிக் குலாஷிவது என்ன ஒரு தவீவகையோ? அறிஜீருந்தால் ஹிவற்றை எண்திப் பார்க்க வேண்டாவா? என்கிறார் ஞிவவாக்கியர்.
“பறைச்ஞி யாவ தேதடா பனத்ணி யாவ தேதடா
ஹிறைச்ஞி தோல்எலும்நினும் ஹிலக்க லீட்டி ருக்குதோ?
பறைச்ஞி போகம் வேறதோ? பனத்ணி போகம் வேறதோ?
பறைச்ஞி ஜிம்ப னத்ணிஜிம் பகுந்து பாரும் உம்முளே! “
ஹிவ்வளஷி சொன்னதும் போதாது என்னும் எண்ணத்தால் மேலும் சொன்னார் ஞிவவாக்கியர்:
எருமைஜிம் பசுஷிம் கூடிக் கலப்பணில்லை; ஏனெவீல் வேறு வேறு ஹினமானவை அவை! 
ஒருவேளை அவை கலந்தாலும் அவற்றின் கரு வேறு பாடான ஓர் உருவையே ஆக்கும். ஆனால், வேணியன் ஒருவனும் புலைச்ஞி ஒருத்ணிஜிம் கூடிக் கலந்தால் வேறுபாடாகக் குழந்தை நிறப்பணில்லையே; ஹிதைக் கண்டேனும் சாணி சாணி என்று சாஷிம் சண்டாளர்க்கு அறிஷி வரக்கூடாதா? என்று வருந்துகிறார்.
“மேணி யோடும் ஆஷிமே ஜீரும்நி யேபு ணர்ந்ணிடில்
சாணி பேத மாய்உருத் தளீக்கு மாறு போலவே
வேதம் ஓது வானுடன் புலைச்ஞி சென்று மேஜீடில்
பேத மாய்ப்நி றக்கிலாத வாற தென்ன பேசுமே.”
பகவன் என்னும் பார்ப்பனனும், ஆணி என்னும் புலைச்ஞிஜிம் கூடிப் பெற்ற நிள்ளைகளே ணிருவள்ளுவர் ஒளவையார் முதஸீயோர் என்னும் கதை ஜீளீத்தவர்களேனும் சாணி ஒஷீப்புக் கொடியைத் தூக்கிழீருக்க வேண்டுமே! எள்ளல் கதை சொல்ஸீ ஹிஷீவாக்குவதற்கல்லவோ அவர்கள் உணர்ஷி பயன்பட்டுள்ளது. பயன்பாட்டு வஷீழீல் சென்றிருந்தால் சாணிழீன் முடை நாற்றம் ஹின்றுவரை போகாணிருக்காதே! 
“சாணிகள் ஹில்லையடி பாப்பா - குலத்
தாழ்ச்ஞி உயர்ச்ஞி சொல்லல் பாவம்”
என்று பாப்பாஷிக்கும்,
“ஹிருட்டறைழீல் உள்ளதடா உலகம் சாணி
ஹிருக்கின்ற தென்பானும் ஹிருக்கின் றானே”
என்று வளர்ந்தோர்க்கும் பறையறைந்த நின்னரும், வடக்கே காந்ணிஜிம், தெற்கே பெளீயாரும் வளீந்து கட்டிக் கொண்டு பாடுபட்ட நின்னரும் வாண வேடிக்கை காட்டி வயப்படுத்ணிக் கொண்டிருக்கும் வல்லாண்மைச் சாணிக் குறும்பு, ஞிவவாக்கியர் வாயை மூடத்தானா வஷீகாணத் ணிண்டாடி ஹிருக்கும்?
ஆனால் ஒன்று. ஞிவவாக்கியர் தேர்ந்த மெய்ஜிணர்வாளர். அவர் வாக்கை வாழ்வாக்கிக் கொண்டால் வையகம் வாழும்! ஹில்லையேல் அதற்கு உய்ஷி அளீது! அவர் வாக்கென்ன வாக்கு பொய் வாக்கு ஹில்லாத மெய்வாக்குத்தானே அவர் வாக்கு!
ஞிவவாக்கியர் பாடல்
ஞிவவாக்கியர் பாடஸீன் யாப்பமைணி “ஒரு கல்ஸீல் மூன்று காய்” என்பது போன்றதாம், ஒரு பாடலை மூன்று வகைப் பாடலாகப் படிக்கத் தக்க வகைழீல் ஹியற்றிஜிள்ளார். ஆதலால், ஹிசை வகுத்துப் பாடுவார்க்கு ஹிவீய வாய்ப்புடையதாகப் பாடல்கள் அமைந்துள்ளன.
ஞிவவாக்கியர், தாம் பாடும் பாடல்கள் எல்லாவற்றைஜிம் எழுசீர்ச் சந்த ஜீருத்தத்ணில் அமைத்துள்ளார்.
“ஓடி ஓடி ஓடி ஓடி உட்க லந்த சோணியை
நாடி நாடி நாடி நாடி நாட்க ளுங்க ஷீந்துபோய்
வாடி வாடி வாடி வாடி மாண்டு போன மாந்தர்கள்
கோடி கோடி கோடி கோடி எண்தி றந்த கோடியே.”
முதல் ஆறு சீர்களும் மாச்சீராகஷிம் ஹிறுணி ஒரு சீரும் ஜீளச்சீராகஷிம், அடிதோறும் ஐந்தாம் சீர் முதற்சீர்க் கேற்ற மோனை அமைணி பெற்றதாகஷிம் அமைந்துள்ளது அறிக.
ஹிவீ ஹிப்பாடல் ஆறுசீர்ச்சந்த ஜீருத்தமாகஷிம் அமைகின்றது காண்க.
“ஓடி ஓடி ஓடியோடி உட்க லந்த சோணியை
நாடி நாடி நாடிநாடி நாட்க ளுங்க ஷீந்துபோய்
வாடி வாடிவாடி வாடி மாண்டு போன மாந்தர்கள்
கோடி கோடிகோடி கோடி எண்தி றந்த கோடியே.”
ஹிணில் மா மா காய் அல்லது ஜீளம், மா மா ஜீளம் அல்லது காய் என ஆறுசீர் வருதலும் நான்காம் சீர் மோனை பெற்று வருதலும் காண்க.
ஹிவீ ஹிதே பாடல்,
“ஓடியோடி ஓடியோடி உட்கலந்த சோணியை
நாடிநாடி நாடிநாடி நாட்களுங்க ஷீந்துபோய்
வாடிவாடி வாடிவாடி மாண்டுபோன மாந்தர்கள்
கோடிகோடி கோடிகோடி எண்திறந்த கோடியே”
எனத் தரஷி கொச்சமாக வருகின்றதாம். காய், காய், காய் ஜீளம் அல்லது காய் எனச் சீர்கள் வருதலும் மூன்றாம் சீர் மோனை பெற்று வருதலும் காண்க.
எழுசீர்ச் சந்த ஜீருத்தங்களாகவே எல்லாப் பாடல் களைஜிம் வைத்துக்கொண்டால் சீர்குறைதல், அசை குறைதல் ஆகிய ஹிடர்கள் நேர்தல் பலபாடல்கஹீல் உண்டு. ஆனால் ஆறுசீர்ச் சந்த ஜீருத்தமாக்கிக் கொண்டால் அவ்ஜீடர்ப்பாடு ஹில்லை.
“ஓடம் உள்ள போதலோ ஓடி யேஜி லாவலாம்
ஓடம் உள்ள போதலோ உறுணி பண்திக் கொள்ளலாம்
ஓடம் உடைந்த போணிலே ஒப்நி லாத வெஹீழீலே
ஆடும் ஹில்லை கோலுலீல்லை யாரும் ஹில்லை ஆனதே”
ஹிப்பாடஸீல் முதல் மூன்று அடிகளும் ணிட்டவட்டமாக ஆறு சீர்களாகவே அமைந்துள. நான்காம் அடி ஒன்றை மட்டும் ஏழு சீராகக் கொள்ள வாய்ப்புள்ளது! ஆனால் அதனை ஆறுசீர் ஆக்கிக் கொள்வணில் ஹிடரொன்றும் ஹில்லை ஹிக் கருத்தாலேயே ஞிவ வாக்கியர் பாடல்களை ஆறுசீர்ச் சந்த ஜீருத்தங்களாக யாப்பமைணி செய்தல் முறையாம்.
ஆனால் ஹிடர்ப்பாடு ஹில்லாமல் படிக்கஷிம் பொருள் காணஷிம் தரஷிகொச்சக அமைப்பே (மூன்றாவது அமைப்பே) பெருவாய்ப்பாக உள்ளதாம். ஹிங்குச் சந்த வகைழீல் படித்தும் பாடிஜிம் மகிழ்வதற்கு வாய்ப்பாக ஆறுசீர்ச் சந்த ஜீருத்த அமைணி மேற்கொள்ளப்பட்டதாம்.
ஞிவவாக்கியர் பாடஸீல் அடுக்குச்சொற்கள் லீகுணி; அடிகள் அடுக்கிவருவதும் உண்டு. மீண்டும் மீண்டும் சொல்லோ தொடரோ அடுக்கிவருதஸீலே சொற்சுவை பொருட்சுவை லீகுதலும், பொருள் ஜீளக்கம் எஹீமையாகப் பெறுதலும் கண்கூடு. ஹிம்முறை ணிருமூலர் முதஸீய பெருமக்கள் முன்னரே காட்டிய வஷீமுறைப்பட்டதாம். அணில் ஞிவவாக்கியர் பேரீடுபாடு கொண்டுளார் என்பது வெஹீப்படை.
எழுசீர்ப் பாடல்களை 14 சீர்ப் பாடல்களாக - ஹிரட்டை ஆஞிளீய ஜீருத்தமாகச் செய்ததும் உண்டு. சந்தம் மாறாமல் சீர் எண்திக்கையை ஹிரட்டிப்பு ஆக்கிக் கொள்ளுதல் ஹிதன் அமைப்பு முறையாம். ஹிம்முறைழீல் ஏழு பாடல்களைப் பாடிஜிள்ளார்.

ஞில பாடல் செய்ணிகள் அப்படியே அமைந்துள. ஓளீரண்டு சீர்கள் அசைகள் மாற்றமன்றி வேறொன்றிலாத அமைப்பு ஒப்புமைஜிம், பொருள் பிலைழீல் முழுதொப்புமைஜிம் உண்டு. அப்பாடல்களுள் ஒன்றை ஜீலக்குதல் தகும் எவீனும், பாடவேறு பாடுபோல ஆய்வார்க்கு உதஷிம் என்னும் கருத்தால் ஜீலக்கப் பட்டில. எடுத்துக்காட்டாக 203, 267 ஆம் பாடல்களைஜிம், 159, 205 ஆம் பாடல்களைஜிம் காண்க. பாடல் வேறாழீனும் பொருள் மாறாணிருத்தலை 121, 256 ஆம் பாடல்கஹீலும் 308, 462ஆம் பாடல்கஹீலும் காண்க.
ஹிவர் பாடல்கஹீல் பின்ற பாடஸீன் ஹிறுணி வரும் பாடஸீன் முதலாக வரும் ஈறுமுதல் அல்லது அந்தாணி பிலை ஞில ஹிடங்கஹீல் காணப்படுகின்றது. எடுத்துக்காட்டாக 429 முதல் 452 வரைஜிள்ள பாடல்களைக் காண்க.
ஹிவர் பாடல்கஹீல் உவமைகள் உருவகங்கள் ஆகியவை அருமையாக அமைந்துள. ஹிறந்தவர் நிறப்பணில்லை என்பதை ஐந்து உவமைகளால் தெஹீஜீக்கிறார். (46). மனத்து மாயை மனத்து மறைந்ததை நீர் ஆஜீயாகிப் போதலைக் கொண்டு ஜீளக்குகிறார். (37), கடஸீல் ணிளீஜிம் ஆமை, பச்சை மண் பதுப்புப் புழு முதஸீயவற்றை உவமைப்படுத்துகிறார் (95, 103).
“மூலமாம் குளத்ணிலே முளைத்தெழுந்த கோரை” (150)
என்றும்,
“சாவல் நாலு குஞ்ச தஞ்சு தாயதான வாறுபோல்” (149)
என்றும்,
“துருத்ணிஜிண்டு கொல்லனுண்டு
சொர்ணமான சோணிஜிண்டு” (189)
என்றும்,
“காழீலாத சோலைழீல் கவீஜிகந்த வண்டுகள்” (245)
என்றும் உருவகங்களைப் பலப்பலவாறாகப் பயன்படுத்துகிறார்.
“மனத்தகத் தழுக்கறாத மஷினஞான யோகிகள்
வனத்தகத் ணிருக்கினும் மனத்தகத் தழுக்கறார்;
மனத்தகத் தழுக்கறுத்த மஷினஞான யோகிகள்
முலைத்தடத் ணிருக்கினும் நிறப்பறுத் ணிருப்பரே”
என்பது போலத் தம் கருத்தை எஹீமையாய் ஜீளக்கமாய் அறிய வைக்கிறார். அந்பிலைகஹீல் எதுகை மோனை முதஸீயவற்றைப் பார்க்கிலும் பொருள் தெஹீஷி, பொருள் ஜீளக்கம் என்பனவே ஞிவவாக்கியரால் போற்றப்படுகின்றனவாம். ஞில பாடல்கஹீல் ஒஸீ ஒப்புமையால் எதுகை அமைத்துக் கொள்கிறார் (70)(. ஞில பாடல்கஹீல் ஹிரண்டடிக்கு ஓர் எதுகை கொள்கிறார் (53). ஞில பாடல்கஹீன் முடிபிலை ஒன்றாக அமைத்துக்கொள்கிறார்.
“ஆலம் உண்ட கண்டர் ஆணை
		அம்மை ஆணை உண்மையே” (120)
“ஆலம் உண்ட கண்டர் பாதம்
		அம்மை பாதம் உண்மையே” (22, 150)
கொச்சைவழக்கு ஞிதைஷி முதஸீயவற்றைஜிம் பாடல் ஓட்டத்ணிற்கு ஏற்ப ஏற்றுப் போற்றிக்கொள்கிறார்; ஒன்றல்லவோ என்பதை ‘ஒன்றலோ’ என்றும், நிதற்றுகிறீர் என்பதைப் ‘நிதற்றுறீர்’ என்றும், ஓதுகிறீர் என்பதை ‘ஓதுறீர்’ என்றும், வேண்டும் என்பதை ‘வேணும்’ என்றும் பழீல வழங்குகிறார். ஐந்து என்பதைப் பெரும்பாலும் ‘அஞ்சு’ எனவே ஆள்கிறார்.
பற்றுலீன்கள், நோக்கவல்ஸீரேல், ஓர்கிமிர், உணர்கிமிர், எங்ஙனே ஹின்னவாறாக அளீய ஹிலக்கிய ஆட்ஞிகளைஜிம் வழங்குகிறார்.
‘அசங்குதல்’ போன்ற அளீய ஆட்ஞிழீலும் (42) தலைப் படுகிறார்.
ஞித்தர்கள் சொல்லாட்ஞிகள் ஞில கலைச் சொல்லாக்கத் ணிற்கு ஏற்றவையாகஷிம் ஏந்தானவையாகஷிம் உள்ளன. நாடிக்கலை மூச்சுக்கலை பழீல்வார்க்கு மூல வைப்பகமாகத் ணிகழ்கின்றன. ஓஜீயர்க்கும் ஞித்தர் பாடல்கள் ஜீருந்தாம் என்பது ஒரு பாடலால் வெஹீப்படுகின்றது. அதனை ஓஜீயமாக நெடுங்காலத்ணிற்கு முன்னரே வரைந்து போற்றிக் கொண்டனர் என்பது குறிப்நிடத் தக்கது. அவ்வோஜீயப் பாட்டு:
நவ்ஜீரண்டும் காலதாய், நஜீன்றமவ் வழீறதாய்,
ஞிவ்ஜீரண்டு தோளதாய், ஞிறந்தவவ்ஷி வாயதாய்,
யவ்ஜீரண்ட கண்ணதாய், அமர்ந்துபின்ற நேர்மைழீல்
செவ்வையொத்து பின்றதே ஞிவாயமஞ் செழுத்துமே.

நூல்
காப்பும் அவையடக்கமும்
அளீய தோர்ந மச்ஞிவாயம் ஆணி யந்தம் ஆனதும்
		ஆறி ரண்டு நூறுதேவர் அன்று ரைத்த மந்ணிரம்
கூளீய தோர்எ ழுத்தைஜின்வீச் சொல்லு வேன்ஞிவ வாக்கியம்
		தோட தோட பாவமாயை தூரத் தூர ஓடவே
களீய தோர்மு கத்தைஜிற்ற கற்ப கத்தைக் கைதொழக்
		கலைகள் நூல்கள் ஞானமும் கருத்ணில் வந்து ணிக்கவே
பெளீய பேர்கள் ஞிறியபேர்கள் கற்று ணர்ந்த பேரெலாம்
		பேய னாகி ஓணிடும் நிழைபொ றுக்க வேண்டுமே.	1
எழுத்து பிலை 
ஆன அஞ்செ ழுத்துளே அண்ட மும்ம கண்டமும்
ஆன அஞ்செ ழுத்துளே ஆணி யான மூவரும்
ஆன அஞ்செ ழுத்துளே அகார மும்ம காரமும்
ஆன அஞ்செ ழுத்துளே அடங்க லாவ துற்றவே.		2
ஓடி ஓடி ஓடியோடி உட்க லந்த சோணியை
நாடி நாடி நாடிநாடி நாட்க ளுங்க ஷீந்துபோய்
வாடி வாடி வாடிவாடி மாண்டு போன மாந்தர்கள்
கோடி கோடி கோடிகோடி எண்தி றந்த கோடியே.		3
உருத்த ளீத்த நாடிழீல் ஒடுங்கு கின்ற வாஜிவைக்
கருத்ணி னாஸீ ருத்ணியே கபாலம் ஏற்ற வல்ஸீரேல்
ஜீருத்தர் தாமும் பாலராவர் மேவீ ஜிஞ்ஞி வந்ணிடும்
அருள்த ளீத்த நாதர்பாதம் அம்மை பாதம் உண்மையே.	4
வடிஷி கண்டு கொண்டபெண்ணை மற்றொ ருவ்வன் நத்ணினால்
ஜீடுவ னோஅ வனைமுன்னர் வெட்ட வேண்டும் என்பனே
நடுவன் வந்த ழைத்தபோது நாறு லீந்த நல்லுடல்
சுடலை மட்டும் கொண்டுபோய்த் தோட்டி கைக்கொ டுப்பரே.	5
என்வீ லேழீ ருந்தவொன்றை யான றிந்த ணில்லையே
என்வீ லேழீ ருந்தவொன்றை யான றிந்து கொண்டநின்
என்வீ லேழீ ருந்தவொன்றை யாவர் காண வல்லரோ
என்வீ லேழீ ருந்ணிருந்து யானு ணர்ந்து கொண்டெனே.	6
பினைப்ப தொன்று கண்டிலேன் நீய லாது வேறிலை
பினைப்பு மாய்ம றப்புமாய் பின்ற மாயை மாயையோ
அனைத்து மாய்அ கண்டமாய் அனாணி முன்ன னாணியாய்
எனக்குள் நீஜி னக்குள்நான் ஹிருக்கு மாற தெங்ஙனே.	7
மண்ணும் நீயவ் ஜீண்ணும்நீ மறிக டல்கள் ஏழும்நீ
எண்ணும் நீயெ ழுத்தும்நீ ஹிசைந்த பண்ணெ ழுத்தும்நீ
கண்ணும் நீம திஜிம்நீ கண்ணு ளாடும் பாவைநீ
நண்ணு நீர்மை பின்றபாதம் நண்ணு மாற ருஹீடாய்.		8
அளீஜிம் அல்ல அயனுமல்ல அப்பு றத்ணில் அப்புறம்
கருமை செம்மை வெண்மையைக் கடந்து பின்ற காரணம்
பெளீய தல்ல ஞிறியதல்ல பற்று லீன்கள் பற்றுலீன்கள்
துளீய முங்க டந்துபின்ற தூரத் தூரத் தூரமே.		9
அந்ணி மாலை உச்ஞிமூன்றும் ஆடு கின்ற தீர்த்தமும்
சந்ணி தர்ப்ப ணங்களும் தபங்க ளுஞ்செ பங்களும்
ஞிந்தை மேஷி ஞானமுந் ணினஞ்செ நிக்கு மந்ணிரம்
எந்தை ராம ராமராம ராம என்னும் நாமமே.		10
கதாஷி பஞ்ச பாதகங் களைத்து ரந்த மந்ணிரம்
ஹிதாலீ தாலீ தல்லவென்றிங் கெய்த்து ழல்லும் ஏழைகாள்
சதாஜீ டாமல் ஓதுவார் தமக்கு நல்ல மந்ணிரம்
ஹிதாலீ தாலீ ராமராம ராம என்னும் நாமமே.		11
நான தேது நீயதேது நடுஜீல் பின்ற தேதடா
கோன தேது குருவதேது கூறி டுங்கு லாமரே
ஆன தேத ஷீவதேதே அப்பு றத்ணில் அப்புறம்
ஈன தேணி ராமராம ராம என்னும் நாமமே.		12
சாத்ணி ரங்கள் ஓதுகின்ற சட்ட நாத பட்டரே
வேர்த்ணி ரைப்பு வந்தபோது வேதம் வந்தே உதஷிமோ?
மாத்ணி ரைப்போ தும்முளே மறித்து நோக்க வல்ஸீரேல்
சாத்ணி ரப்பை நோய்க ளேது சத்ணி முத்ணி ஞித்ணியே.		13
நாலு வேதம் ஓதுனிர் ஞான பாதம் அறிகிமிர்
பாலுள் நெய்க லந்தவாறு பாஜீ காள்நீர் அறிகிமிர்
ஆல முணட கண்டனார் அகத்து ளேழீ ருக்கவே
காலன் என்று சொல்லுனிர் கனாஜீ லும்மஃ ணில்லையே	14
ஜீத்ணில் லாத சம்ப்ரதாயம் மேலு லீல்லை கீழுலீல்லை
தச்ஞில் லாத மாஹீகை சமைந்த வாறெ தெங்ஙனே
பெற்ற தாயை ஜீற்றடிமை கொள்ளு கின்ற பேதைகாள்
ஞித்ணில் லாத போதுசீவன் ஹில்லை ஹில்லை ஹில்லையே.	15
அஞ்சும் மூன்றும் எட்டதாகும் அநாணி யான மந்ணிரம்
நெஞ்ஞி லேபி னைந்துகொண்டு நூறு ருச்செ நிப்நிரேல்
பஞ்ச மான பாதகங்கள் நூறு கோடி செய்ழீனும்
பஞ்சு போலப் பறக்குமென்று நான்ம றைகள் பன்னுமே.	16
அண்ட வாசல் ஆழீரம் ப்ரசண்ட வாசல் ஆழீரம்
ஆறி ரண்டு நூறுகோடி ஆன வாசல் ஆழீரம்
ஹிந்த வாசல் ஏழைவாசல் ஏக போக மானவாசல்
எம்நி ராவீ ருக்கும்வாசல் யாவர் காண வல்லரே?		17
சாம நாலு வேதமும் சகல சாத்ணி ரங்களும்
சேம மாக ஓணிலும் ஞிவனை நீஜீர் அறிகிமிர்
காம நோயை ஜீட்டுநீர் கருத்ணி னுள்ளே உணர்ந்தநின்
ஊமை யான காயமாய் உள்ஹீ ருப்பன் ஈசனே.		18
சங்கி ரண்டு தாரையொன்று சன்னல் நின்னல் ஆகையால்
மங்கி மாளு தேஜிலகில் மாவீ டங்கள் எத்தனை
சங்கி ரண்டை ஜிந்தஜீர்த்துத் தாரை ஊத வல்ஸீரேல்
கொங்கை மங்கை பங்கரோடு கூடி வாழல் ஆகுமே.		19
அஞ்செ ழுத்ணி லேநிறந் தஞ்செ ழுத்ணி லேவளர்ந்
தஞ்செ ழுத்தை ஓதுகின்ற பஞ்ச பூத பாஜீகாள்
அஞ்செ ழுத்ணில் ஓரெழுத் தறிந்து கூற வல்ஸீரேல்
அஞ்ச லஞ்ச லென்றுநாதன் அம்ப லத்ணில் ஆடுமே.	20
அஞ்சும் அஞ்சும் அஞ்சுமே அனாணி யான தஞ்சுமே
நிஞ்சு நிஞ்ச தல்லவோ நித்தர் காள்நி தற்றுறீர்
நெஞ்ஞில் அஞ்சு கொண்டுநுர் பின்றோ துகக வல்ஸீரேல்
அஞ்சும் ஹில்லை ஆறுலீல்லை அனாணி யான தொன்றுமே.	21
நீள னிடு கட்டுறீர் நெடுங்க தவ்ஷி சாத்துறீர்
வாழ வேண்டும் என்றலோ மகிழ்ந்ணி ருந்த மாந்தரே
காலன் ஓலை வந்தபோது கைய கன்று பிற்நிரே
ஆலம் உண்ட கண்டர்பாதம் அம்மை பாதம் உண்மையே.	22
ஓடம் உள்ள போதலோ ஓடி யேஜி லாவலாம்
ஓடம் உள்ள போதலோ உறுணி பண்திக் கொள்ளலாம்
ஓடம் உடைந்த போணிலே ஒப்நி லாத வெஹீழீலே
ஆடும் ஹில்லை கோலுலீல்லை யாரு லீல்லை யானதே.	23
னிடெ டுத்து வேள்ஜீசெய்து மெய்ழீ னோடு பொய்ஜிமாய்
மாடு மக்கள் பெண்டிர்சுற்றம் என்றி ருக்கும் மாந்தர்காள்
நாடு பெற்ற நடுவர்கைழீல் ஓலை வந்த ழைத்ணிடில்
ஓடு பெற்ற அவ்ஜீலை ஒன்றும் பெறாணிவ் ஷிடலம்மே.	24
அண்ண லேஅ நாணியே அநாணி முன்ன நாணியே
பெண்ணும் ஆணும் ஒன்றலோ நிறப்பதற்கு முன்னெலாம்
கண்தில் ஆதின் சுக்கிலம் கருஜீல் ஓங்கும் நாஹீலே
மண்ணு ளோரும் ஜீண்ணுளோரும் வந்த வாறும் எங்ஙனே.	25
பண்டு நான்ப றித்தெறிந்த பன்ம லர்கள் எத்தனை
		பாஷீ லேசெ நித்துஜீட்ட மந்ணி ரங்கள் எத்தனை
லீண்ட னாய்த்ணி ளீந்தபோது ஹிரைத்த நீர்கள் எத்தனை
		மீள ஷிஞ்ஞி வாலயங்கள் சூழ வந்த தெத்தனை
அண்டர் கோன்ஹி ருப்நிடம் அறிந்து ணர்ந்த ஞாவீகள்
		பண்ட றிந்த பான்மைதன்னை யாவர் அறிய வல்லரே
ஜீண்ட வேதப் பொருளையன்றி வேறு கூற வகைழீலாக்
		கண்ட கோழீல் தெய்வமென்று கையெ டுப்ப ணில்லையே.    26
தூரம் தூரம் தூரமென்று சொல்லு வார்கள் சோம்பர்கள்
பாரும் ஜீண்ணும் எங்குமாய்ப் பரந்த ஹிப்ப ராபரம்
ஊரு நாடு காடுமோடி உழன்று தேடும் ஊமைகாள்!
நேர தாக உம்முளே அறிந்து ணர்ந்து கொள்ளுமே!		27
தங்கம் ஒன்று ரூபம்வேறு தன்மை யான வாறுபோல்
செங்கண் மாலும் ஈசனும் ஞிறந்ணி ருந்த எம்முளே
ஜீங்க ளங்கள் பேசுவார் ஜீளங்கு கின்ற மாந்தரே!
எங்கும் ஆகி பின்றநாமம் நாமம் ஹிந்த நாமமே!		28
நெருப்பை மூட்டி நெய்யைஜீட்டு பித்த பித்தம் நீளீலே
ஜீருப்ப மோடு நீர்குஹீக்கும் வேத வாக்யம் கேளுலீன்
நெருப்பும் நீரும் உம்முளே பினைந்து கூற வல்ஸீரேல்
சுருக்கம் அற்ற சோணியைத் தொடர்ந்து கூடல் ஆகுமே.	29

பாட்டி லாத பரமனைப் பரம லோக நாதனை
நாட்டி லாத நாதனை நாளீ பங்கர் பாகனை
கூட்டி மெள்ள வாய்புதைத்துக் குணுகு ணுத்த மந்ணிரம்
வேட்ட காரர் குசுகுசுப்பைக் கூப்நி டாக முடிந்ததே.		30
செய்ய தெங்கி லேஹிளநீர் சேர்ந்த கார ணங்கள்போல்
ஐயன் வந்ணிங் கென்னுளம் புகுந்து கோழீல் கொண்டனன்
ஐயன் வந்ணிங் கென்னுளம் புகுந்து கோழீல் கொண்டநின்
வைய கத்ணில் மாந்தர்முன்னம் வாய்ணி றப்ப ணில்லையே.	31
மாறு பட்ட மதிதுலக்கி வண்டின் எச்ஞில் கொண்டுபோய்
ஊறு பட்ட கல்ஸீன்மீதே ஊற்று கின்ற மூடரே
மாறு பட்ட தேவரும் மறிந்து நோக்கும் என்னைஜிம்
கூறு பட்டுத் தீர்க்கவோ குருக்கள் பாதம் வைத்ததே.	32
கோழீ லாவ தேதடா குளங்க ளாவ தேதடா
கோழீ லுங்கு ளங்களும் கும்நி டுங்கு லாமரே
கோழீ லும்ம னத்துளே குளங்க ளும்ம னத்துளே
ஆவ தூஷிம் அஷீவதூஷிம் ஹில்லை ஹில்லை ஹில்லையே.	33
செங்க லுங்க ருங்கலும் ஞிவந்த சாணி ஸீங்கமும்
செம்நி லுந்த ராஜீலும் ஞிவவீ ருப்பன் என்கிறீர்
உம்ப தம்ம றிந்துநீர் உம்மை நீர றிந்தநின்
அம்ப லம்பி றைந்தநாதர் ஆடல் பாடல் ஆகுமே.		34
பூசை பூசை என்றுநீர் பூசை செய்ஜிம் பேதைகாள்
பூசை ஜிள்ள தன்வீலே பூசை கொண்ட தெவ்ஜீடம்
ஆணி பூசை கொண்டதோ அனாணி பூசை கொண்டதோ
ஏது பூசை கொண்டதோ ஹின்ன தென்றி யம்புமே.		35
ஹிருக்கு நாலு வேதமும் எழுத்தை அறவே ஓணினும்
பெருக்க நீறு பூஞினும் நிதற்றி னும்நி ராவீரான்
உருக்கி நெஞ்சை உட்கலந்ணிங் குண்மை கூற வல்ஸீரேல்
சுருக்கம் அற்ற சோணியைத் தொடர்ந்து கூட லாகுமே.	36
கலத்ணில் வார்த்து வைத்தநீர் கடுத்த தீமு டுக்கினால்
கலத்ணி லேக ரந்ததோ கடுத்த தீக்கு டித்ததோ
பிலத்ணி லேக லந்ததோ நீள்ஜீ சும்பு கொண்டதோ
மலத்ணின் மாயை நீக்கியே மனத்து ளேக ரந்ததோ.		37
பறைச்ஞி யாவ தேதடா பனத்ணி யாவ தேதடா
ஹிறைச்ஞி தோலெ லும்நினும் ஹிலக்க லீட்டி ருக்குதோ
பறைச்ஞி போகம் வேறதோ பனத்ணி போகம் வேறதோ
பறைச்ஞி ஜிம்ப னத்ணிஜிம் பகுந்து பாரும் உம்முளே.		38
வாழீ லேகு ணித்தநீரை எச்ஞில் என்று சொல்லுறீர்
வாழீ லேகு தப்புவேதம் வேதம் என்னக் கடவதோ
வாழீல் எச்ஞில் போகவென்று நீர தனைக்கு டிப்பீர்காள்
வாழீல் எச்ஞில் போனவண்ணம் வந்ணி ருந்து சொல்லுமே	39
ஓது கின்ற வேதமெச்ஞில் உள்ள மந்ணி ரங்களெச்ஞில்
போத கங்க ளானவெச்ஞில் பூத லங்கள் ஏழுமெச்ஞில்
மாணி ருந்த ஜீந்துமெச்ஞில் மணிஜி மெச்ஞில் ஒஹீஜிமெச்ஞில்
ஏணில் எச்ஞில் ஹில்லைழீல்ல ணில்லை ஹில்லை ஹில்லையே.	40
நிறப்ப தற்கு முன்னெலாம் ஹிருக்கு மாற தெங்ஙனே
நிறந்து மண்திஸீ றந்துபோய் ஹிருக்கு மாற தெங்ஙனே
குறித்து நீர்சொ லாஜீடில் குறிப்நில் லாத மாந்தரே
அறுப்ப னேசெ ஜீழீரண்டும் அஞ்செ ழுத்து வாஹீனால்.	41
அம்ப லத்தை அம்புகொண்டு அசங்கென் றால சங்குமோ
கம்ப மற்ற பாற்கடல் கலங்கென் றால்க லங்குமோ
ஹின்ப மற்ற யோகியை ஹிருளும் வந்த ணுகும்மோ
செம்பொன் அம்ப லத்துளே தெஹீந்த தேஞி வாயமே.	42
ஞித்தம் ஏது ஞிந்தையேது சீவன் ஏது ஞித்தரே
சத்ணி ஏது சம்புவேது சாணி பேதம் அற்றது
முத்ணி ஏது மூலமேது மூல மந்ணி ரம்மெது
ஜீத்ணி லாத ஜீத்ணிலே ஹின்ன தென்றி யம்புமே.		43
ஞித்த மற்றுச் ஞிந்தையற்றுச் சீவ னற்று பின்றிடம்
சத்ணி யற்றுச் சம்புவற்றுச் சாணி பேத மற்றுநன்
முத்ணி யற்று மூலமற்று மூல மந்ணி ரங்களும்
ஜீத்தை ஹித்தை ஈன்றஜீத்ணில் ஜீளைந்த தேஞி வாயமே.	44
சாணி யாவ தேதடா சலந்ணி ரண்ட நீரலோ
பூத வாசல் ஒன்றலோ பூதம் ஐந்தும் ஒன்றலோ
காணில் வாஹீ காரைகம்நி பாட கம்பொன் ஒன்றலோ
சாணி பேதம் ஓதுகின்ற தன்மை என்ன தன்மையே.		45

கறந்த பால்மு லைப்புகா கடைந்த வெண்ணெய் மோர்புகா
துடைந்து போன சங்கினோசை உழீர்க ளும்மு டற்புகா
ஜீளீந்த பூஷி ணிர்ந்தகாஜிம் மீண்டும் போய்ம ரம்புகா
ஹிறந்த வர்நி றப்பணில்லை ஹில்லை ஹில்லை ஹில்லையே.	46
தரைழீ வீற்கி டந்தபோ தன்று தூமை என்றிமிர்;
துறைய றிந்த நீர்குஹீத் தன்று தூமை என்றிமிர்;
பறைய றைந்து நீர்நிறந் தன்று தூமை என்றிமிர்;
புரைழீ லாத ஈசரோடு பொருந்து மாற தெங்ஙனே?		47
தூமை தூமை என்றுளே துவண்ட லைஜிம் ஏழைகாள்
தூமை யான பெண்திருக்கத் தூமை போன தெவ்ஜீடம்
ஆமை போல மூழ்கிவந் தநேக வேதம் ஓதுறீர்
தூமை ஜிந்ணி ரண்டுருண்டு சொற்கு ருக்கள் ஆனதே.		48
சொற்கு ருக்கள் ஆனதும் சோணி மேவீ ஆனதும்
மெய்க்கு ருக்கள் ஆனதும் வேண பூசை செய்வதும்
சற்கு ருக்கள் ஆனதும் சாத்ணி ரங்கள் சொல்வதும்
செய்க்கு ருக்கள் ஆனதும் ணிரண்டு ருண்ட தூமையே.	49
கைவ டங்கள் கொண்டுநீர் கண்ஞி லீட்டி பிற்கிறீர்
எவ்ஜீ டங்கள் கண்டுநீர் எண்தி எண்திப் பார்க்கிறீர்
பொய்ழீ றந்த ஞிந்தையைப் பொருந்ணி நோக்க வல்ஸீரேல்
மெய்கி டந்த தும்முளே ஜீரைந்து கூடல் ஆகுமே.		50
ஆடு காட்டி வேங்கையை அகப்ப டுத்து மாறுபோல்
மாடு காட்டி என்னைநீ மணிம யக்கல் ஆகுமோ?
கோடு காட்டி யானையைக் கொன்று ளீத்த கொற்றவா
னிடு காட்டி என்னைநீ வெஹீப்ப டுத்த வேணுமே.		51
ஹிடத்த துன்கண் சந்ணிரன் வலத்த துன்கண் சூளீயன்
ஹிடக்கை சங்கு சக்கரம் வலக்கை சூலம் மான்மழு
எடுத்த பாத நீள்முடி எண்ணி சைக்கும் அப்புறம்
உடல்க லந்து பின்றமாயம் யாவர் காண வல்லரோ?		52
நாஷீ ஜிப்பும் நாஷீயப்பும் நாஷீ யான வாறுபோல்
ஆஷீ யோனும் ஈசனும் அமர்ந்து வாழ்ந்ணி ருந்ணிடும்
ஏறில் ஏறும் ஹிறையைஜிம் ஹியங்கு சக்ர தரனைஜிம்
வேறு வேறு பேசுவார் னிழ்வர் னிதில் நரகிலே.		53
ணில்லை நாய கன்னவன் ணிருவ ரங்க னும்மவன்
எல்லை யான புவனமும் ஏக முத்ணி ஜிம்மவன்
பல்லும் நாஷிம் உள்ளபேர் பகுந்து கூறி மகிழுவார்
வல்ல பங்கன் பேசுவார் வாய்பு ழுத்து மாய்வரே.		54
எத்ணி சைக்கும் எவ்ஷிழீர்க்கும் எங்கள் அப்பன் எம்நிரான்
மத்ணி யான ஜீத்துளே முளைத்தெ ழுந்த வச்சுடர்
ஞித்த முந்தெ ஹீந்துவேத கோழீ லுந்ணி றந்தநின்
அத்தன் ஆடல் கண்டநின் அடங்கல் ஆடல் காணுமே.	55
உற்ற நூல்கள் உம்முளே உணர்ந்து ணர்ந்து பாடுனிர்
பற்ற றுத்து பின்றுநீர் பராப ரங்கள் எய்துனிர்
செற்ற மாவை உள்ளரைச் செருக்க றுத்ணி ருத்ணிடில்
சுற்ற மாக உம்முளே சோணி என்றும் வாழுமே.		56
போத தாய்எ ழுந்ததும் புனல தாடி வந்ததும்
தாத தாய்ப்பு குந்ததும் தணல தாய்ஜீ ளைந்ததும்
ஓத டாஅஞ் சும்மூன்றும் ஒன்ற தான அக்கரம்
ஓத டாநீ ராமராம ராம வென்னும் நாமமே.		57
அகாரம் என்ற அக்கரத்துள அவ்ஷி வந்து ணித்ததோ
உகாரம் என்ற அக்கரத்ணில் உவ்ஷி வந்து ணித்ததோ
அகார மும்உ காரமும் ஞிகார லீன்றி பின்றதோ
ஜீகார மற்ற யோகிகாள் ஜீளீத்து ரைக்க வேணுமே.		58
அறத்ணி றங்க ளுக்கும்நீ அகண்ட எண்ணி சைக்கும்நீ
ணிறத்ணி றங்க ளுக்கும்நீ தேடு வார்கள் ஞிந்தைநீ
உறக்கம் நீஜி ணர்ஷிம்நீ உட்க லந்த சோணிநீ
மறக்கொ ணாத பின்கழல் மறப்நி னும்நீ குடிகொளே.		59
அண்டம் நீஅ கண்டம்நீ ஆணி மூல மானோன்நீ
கண்டம் நீக ருத்தும்நீ காஜீ யங்கள் ஆனோன்நீ
புண்டரீக மன்றுளே புணரு கின்ற புண்தியர்
கொண்ட கோல மானநேர்மை கூர்மை என்ன கூர்மையே.	60
மைய டர்ந்த கண்தினார் மயக்கி டும்ம யக்கிலே
ஐழீ றந்து கொண்டுநீங்கள் அல்லல் உற்றி ருப்நிர்காள்
மெய்ய டர்ந்த ஞிந்தையாய் ஜீளங்கு ஞானம் எய்ணினால்
உய்ய டர்ந்து கொண்டுநீங்கள் ஊஷீ காலம் வாழ்ஜீரே.	61

கருஜீ ருந்து வாசலால் கலங்கு கின்ற ஊமைகாள்
குருஜீ ருந்து சொன்னவார்த்தை குறித்து நோக்க வல்ஸீரேல்
உருஜீ லங்கு மேவீயாகி உம்ப ராகி பின்றநீர்
ணிருஜீ லங்கு மேவீயாகிச் சென்று கூடல் ஆகுமே.		62
தீர்த்த மாட வேண்டுமென்று தேடு கின்ற தீனர்காள்
தீர்த்த மாடல் எவ்ஜீடம் தெஹீந்து நீளீ யம்புனிர்
தீர்த்த மாக உம்முளே தெஹீந்து நீளீ ருந்தநின்
தீர்த்த மாக உள்ளதும் ஞிவாய அஞ்செ ழுத்துமே.		63
கழுத்தை ஜிம்பி லீர்த்ணிநல்ல கண்ணை ஜிம்ஜீ ஷீத்துநீர்
பழுத்து வாய்ஜீ ழுந்துபோன பாவம் என்ன பாவமே
அழுத்த மான ஜீத்ணிலே அனாணி யாழீ ருப்பதோர்
எழுத்ணி லாஎ ழுத்ணிலே ஹிருக்க லாலீ ருத்துமே.		64
கண்டு பின்ற மாயைஜிம் கலந்து பின்ற பூதமும்
உண்டு றங்கு மாறுநீர் உணர்ந்ணி ருக்க வல்ஸீரேல்
பண்டை ஆறும் ஒன்றுமாய்ப் பயந்த வேத சுத்தராய்
அண்ட முத்ணி ஆகிபின்ற ஆணி மூலம் ஆஜீரே.		65
ஈன்ற வாச லுக்கிரங்கி எண்தி றந்த போஜீர்காள்
கான்ற வாழை மொட்டலர்ந்த கார ணம்நீர் அறிகிமிர்
நான்ற வாச லைத்ணிறந்து நாடி நோக்க வல்ஸீரேல்
தோன்று மாயை ஜீட்டொஷீந்து சோணி வந்து தோன்றுமே.	66
உழலும் வாச லுக்கிரங்கி ஊச லாடும் ஊமைகாள்
உழலும் வாச லைத்துறந்து உண்மை சேர எண்திமிர்
உழலும் வாச லைத்துறந்து உண்மை நீரு ணர்ந்தநின்
உழலும் வாச லுள்ஹீருந்த உண்மை தானும்ஆஜீரே.		67
மூல நாடி தன்வீலே முளைத்தெ ழுந்த சோணியை
நாலு நாஷீ உம்முளே நாடி யேழீ ருந்தநின்
பால னாகி வாழலாம் பரப்நி ரம்மம் ஆகலாம்
ஆல முண்ட கண்டராணை அம்மை ஆணை உண்மையே.	68
ஹிருக்க வேண்டும் என்றபோ ணிருக்க லாழீ ருக்குமோ
மளீக்க வேண்டும் என்றலோ மண்ணு ளேப டைத்தனர்
சுருக்க மற்ற தம்நிரான் சொன்ன அஞ்செ ழுத்தைஜிம்
மளீக்கு முன்வ ணங்கிடீர் மருந்தெ னப்ப தம்கெடீர்.		69
அம்பத் தொன்றில் அக்கரம் அடக்கம் ஒரெ ழுத்துளோ
ஜீண்ப ரந்த மந்ணிரம் வேதம் நான்கும் ஒன்றலோ
ஜீண்ப ரந்த மூலஅஞ் செழுத்து ளேமு ளைத்ததே
அங்க ஸீங்க பீடமாய் அமர்ந்த தேஞி வாயமே.		70
ஞிவாய மென்ற அக்கரம் ஞிவவீ ருக்கும் அக்கரம்
உபாயம் என்று நம்புதற் குண்மை யான அக்கரம்
கபாடம் அற்ற வாசலைக் கடந்து போன வாஜிவை
உபாயம் ஹிட்ட ழைக்குமே ஞிவாய அஞ்செ ழுத்துமே.	71
உருஷி மல்ல வெஹீஜிமல்ல ஒன்றை மேஜீ பின்றதல்ல
மருஷி மல்ல காதமல்ல மற்ற தல்ல அற்றதல்ல
பெளீய தல்ல ஞிறியதல்ல பேசும் ஆஜீ தானுமல்ல
அளீய தாகி பின்றதன்மை யாவர் காண வல்லரே.		72
ஆத்து மன்அ னாணியோ ஆத்து மாஅ னாணியோ
மீத்ணி ருந்த ஐம்பொறி புலன்க ளும்ம னாணியோ
தாக்க லீக்க நூல்களும் சதாஞி வமும்ம னாணியோ
னிக்க வந்த யோகிகாள் ஜீரைந்து ரைக்க வேணுமே.	73
அறிஜீ லேநி றந்ணிருந்த ஆக மங்கள் ஓதுறீர்
நெறிழீ லேம யங்குகின்ற நேர்மை ஒன்றும் அறிகிமிர்
உறிழீ லேத ழீளீருக்க ஊர்பு குந்து வெண்ணெய்தேடும்
அறிஜீ லாத மாந்தரோ டணுகு மாற தெங்ஙனே.		74
ஹிருவ ரங்க மும்பொருந்ணி என்பு ருகி நோக்கிமிர்
உருவ ரங்க மாகிபின்ற உண்மை ஒன்றை ஓர்கிமிர்
கருவ ரங்க மாகிபின்ற கற்ப னைக டந்துநின்
ணிருவ ரங்க மென்றுநீர் தெஹீந்ணி ருக்க வல்ஸீரே.		75
கருக்கு ஷீழீல் ஆசையாகிக் காத லுற்று பிற்கிறீர்
குருக்கி டுக்கும் ஏழைகாள் குலாஷி கின்ற பாஜீகாள்
ணிருத்ணி ருத்ணி மெய்ழீனால் ஞிவந்த அஞ்செ ழுத்தைஜிம்
உருக்க ஷீக்கும் முன்னமே உரைஜி ணர்ந்து கொள்ளுமே.	76
மண்தி லேநி றக்கஷிம் வழக்க லாது ரைக்கஷிம்
எண்தி லாத கோடிதேவர் என்ன துன்ன தென்னஷிம்
கண்தி லேயே மதிழீருக்கக் கண்ம றைந்த வாறுபோல்
எண்தில் கோடி தேவரும் ஹிதன்க ணால்ஜீ ஷீப்பதே.	77

மண்க லங்க ஜீழ்ந்தபோது வைத்து வைத்த டுக்குவார்
வெண்க லங்க ஜீழ்ந்தபோது வேணு மென்று பேணுவார்
நங்க லங்க ஜீழ்ந்தபோது நாறு மென்று போடுவார்
எண்க லந்து பின்றமாயம் என்ன மாயம் ஈசனே.		78
லீக்க செல்வம் நீர்ப டைத்த ஜீறகு மேஜீப் பாஜீகாள்
		ஜீக்கு டன்கொ ளுத்ணி மேவீ வெந்து போவ தறிகிமிர்
மக்கள் பெண்டிர் சுற்றம் என்று மாயைகாணும் ஹிவையெலாம்
		மறஸீ வந்த ழைத்த போது வந்து கூட லாகுமோ
ஒக்க வந்து மாது டன்செ றிந்ணி டத்ணில் அழகியே
		ஒருவ ராகி ஹிருவ ராகி ஹிளமை பெற்ற ஊளீலே
அக்க திந்து கொன்றை சூடி அம்ப லத்ணில் ஆடுவார்
		அஞ்செ ழுத்தை ஓணி டில்அ னேக பாவம் அகலுமே.	79
மாடு கன்று செல்வமும் மனைஜீ மைந்தர் மகிழவே
		மாட மாஹீ கைப்பு றத்ணில் வாழு கின்ற நாஹீலே
ஓடி வந்து கால தூதர் சடுணி யாக மோதவே
		உடல்கி டந்து ழீர்க ழன்ற உண்மை கண்டும் உணர்கிமிர்
பாடு கின்ற உம்ப ருக்கே ஆடு பாதம் உன்வீயே
		பழுணி லாத கர்ம கூட்டம் ஹிட்ட எங்கள் பரமனே
நீடு செம்பொன் அம் லத்துள் ஆடு கொண்ட அப்பனே
		நீல கண்ட காள கண்ட பித்ய கல்ஸீ யாணனே.		80
கான மற்ற காட்டகத்ணில் வெந்தெ ழுந்த நீறுபோல்
ஞான முற்ற நெஞ்சகத்ணில் வல்ல தேதும் ஹில்லையே
ஊன மற்ற சோணியோ டுணர்ஷி சேர்ந்த டக்கினால்
தேன கத்ணின் ஊறல்போல் தெஹீந்த தேஞி வாயமே.		81
பருகி யோடி உம்முளே பறந்து வந்த வெஹீதனை
பிரஜீ யேபி னைந்துபார்க்கில் பின்ம லம்ம தாகுமே
உருகி ஓடி எங்குமாய் ஓடும் சோணி தன்னுளே
கருது னிரு மக்குநல்ல கார ணம்ம தாகுமே.		82
சோணி யாணி யாகிபின்று சுத்த மும்ப ஸீத்துவந்து
போணி யாத போதகத்தை ஓது கின்ற பூரணா
னிணி யாக ஓடிவந்து ஜீண்ண டிழீன் ஊடுபோய்
ஆணி நாதன் நாதனென் றனந்த காலம் உள்ளதே.		83
ஹிறைவ னாலெ டுத்தமாடத் ணில்லை யம்ப லத்ணிலே
அறிஜீ னால டுத்தகாயம் அஞ்ஞி னால மைந்ததே
கருஷி நாதம் உண்டுபோய்க் கழன்ற வாசல் ஒன்பதும்
ஒருவ ராயொ ருவர்கோடி உள்ளு ளேய மர்ந்ததே.		84
நெஞ்ஞி லேழீ ருந்ணிருந்து நெருங்கி யோடும் வாஜிவை
அன்நி னாஸீ ருந்துநீர் அருகி ருத்த வல்ஸீரேல்
அன்பர் கோழீல் காணலாம் அகலும் எண்ணி சைக்குளே
தும்நி ஓடி ஓடியே சொல்ல டாசு வாலீயே.		85
ணில்லை யைவ ணங்கிபின்ற தெண்ட வீட்ட வாஜிவே
எல்லை யைக்க டந்துபின்ற ஏக போக மாய்கையே
எல்லை யைக்க டந்துபின்ற சொர்க்க லோக வெஹீழீலே
வெள்ளை ஜிஞ்ஞி வப்புமாகி மெய்க லந்து பின்றதே.		86
உடம்பு ழீர்எ டுத்ததோ உழீரு டம்பெ டுத்ததோ
உடம்பு ழீர்எ டுத்தபோ துருவம் ஏது செப்புனிர்
உடம்பு ழீர்எ டுத்தபோ துழீளீ றப்ப ணில்லையே
உடம்பு மெய்ம றந்துகண் டுணர்ந்து ஞானம் ஓதுமே.		87
அவ்வெ னும்மெ ழுத்ணினால் அண்ட மேழும் ஆக்கினாய்
உவ்வெ னும்மெ ழுத்ணினால் உருத்த ளீத்து பின்றனை
மவ்வெ னும்மெ ழுத்ணினால் மயங்கி னார்கள் வையகம்
அவ்ஷிம் உவ்ஷிம் மவ்ஷிமாய் அமர்ந்த தேஞி வாயமே.	88
மந்ணி ரங்கள் உண்டுநீர் மயங்கு கின்ற மாவீடீர்!
மந்ணி ரங்கள் ஆவது மரத்ணில் உறல் அன்றுகாண்
மந்ணி ரங்கள் ஆவது மதர்த்தெ ழுந்த வாஜிவே
மந்ணி ரத்தை உண்டவர்க்கு மானம் ஏதும் ஹில்லையே.	89
என்ன வென்று சொல்லுவேன் ஹிலக்க ணம்லீ லாததை
பன்னு கின்ற செந்தலீழ்ப் பதங்க டந்த பண்பென
லீன்ன கத்ணில் லீன்னொடுங்கி லீன்ன தான வாறுபோல்
என்ன கத்துள் ஈசனும் யானும் அல்ல ணில்லையே.		90
ஆல ஜீத்ணில் ஆலொடுங்கி ஆல மான வாறுபோல்
வேரும் ஜீத்தும் ஹின்றியே ஜீளைந்து போகம் எய்ணிடீர்
ஆரும் ஜீத்தை ஓர்கிமிர் அறிஜீ லாத மாந்தரே
பாரும் ஹித்தை உம்முளே பரப்நி ரம்மம் ஆஜீரே.		91

அவ்ஷி ணித்த மந்ணிரம் அகார மாஜி காரமாய்
எவ்வெ ழுத்த றிந்தவர்க் கெழுநி றப்ப ணிங்கிலை
சவ்ஷி ணித்த மந்ணிரத்தைத் தற்ப ரத்ணி ருத்ணினால்
அவ்ஷிம் உவ்ஷிம் மவ்ஷிமாய் அமர்ந்த தேஞி வாயமே.	92
நவ்ஜீ ரண்டு காலதாய் நஜீன்ற மவ்ஷிம் வழீறதாய்ச்
ஞிவ்ஜீ ரண்டு தோளதாய்ச் ஞிறந்த வவ்ஷிம் வாயதாய்
யவ்ஜீ ரண்டு கண்ணதாய் அமர்ந்து பின்ற நேர்மைழீல்
செவ்வை யொத்து பின்றதே ஞிவாய அஞ்செ ழுத்துமே.	93
ஹிரண்டும் ஒன்றும் மூலமாய் ஹியங்கு சக்க ரத்துளே
சுருண்டு மூன்று வளையமாய்ச் சுணங்கு போல்கி டந்ததீ
முரண்டெ ழுந்த சங்கினோசை மூல நாடி ஊடுபோய்
அரங்கன் பட்டணத்ணிலே அமர்ந்த தேஞி வாயமே.		94
கடஸீ லேணி ளீஜிமாமை கரைழீல் ஏறி முட்டைழீட்டுக்
கடஸீ லேணி ளீந்தபோது ரூப மான வாறுபோல்
மடலு ளேழீ ருக்குமெங்கள் மதிய ரங்க சோணியை
உடலு ளேபி னைத்துநல்ல உண்மை யான துண்மையே.	95
மூன்று மண்ட லத்ணினும் முட்டி பின்ற தூதிலும்
நான்ற பாம்நின் வாழீலும் நஜீன்றெ ழுந்த அட்சரம்
ஈன்ற தாஜிம் அப்பனும் எடுத்து ரைத்த மந்ணிரம்
தோன்றும் ஓரெ ழுத்துளே சொல்ல எங்கும் ஹில்லையே.	96
மூன்று மூன்று மூன்றுமே மூவர் தேவர் தேடிடும்
மூன்று மஞ்செ ழுத்துமாய் முழங்கு மவ்வெ ழுத்துளே
ஈன்ற தாஜிம் அப்பனும் ஹியங்கு கின்ற நாதமும்
தோன்றும் மண்ட லத்ணிலே சொல்ல எங்கும் ஹில்லையே. 	97
சோறு கின்ற பூதம்போல் சுணங்கு போல்கி டந்தநீர்
நாறு கின்ற கும்நிழீல் நயந்தெ ழுந்த மூடரே
சீறு கின்ற ஐவரைச் ஞிணுக்க றுக்க வல்ஸீரேல்
ஆறு கோடி வேதியார் ஆறில் ஒன்றில் ஆஜீரே. 		98
வட்ட மென்று நும்முளே மயக்கி ஜீட்ட ணிவ்வெஹீ
அட்ட அக்க ரத்துளே அடக்க மும்ஒ டுக்கமும்
எட்டும் எட்டும் எட்டுமாய் ஹியங்கு சக்க ரத்துளே
எட்டெ லாமு ணித்ததே எம்நி ரானை அறிந்தநின். 		99
பேசு வானும் ஈசனே நிரம ஞானம் உம்முளே
ஆசை யான ஐவரும் அலைத்த லைகள் செய்கிறார்
ஆசை யான ஐவரை அடக்கி ஓர்எ ழுத்ணிலே
பேஞி டாணி ருப்நிரேல் நாதன் வந்து பேசுமே. 		100
நமஞி வாய அஞ்செழுத்தும் நல்கு மேல்பி லைகளும்
நமஞி வாய அஞ்ஞிலஞ்சும் புராண மான மாயைஜிம்
நமஞி வாய அஞ்செழுத்தும் நம்மு ளேஹி ருக்கவே
நமஞி வாய உண்மையை நன்கு ரைசெய் நாதனே. 		101
பரமு னக்கே எனக்குவேறு பயமும் ஹில்லை பராபரா
கரமெ டுத்து பித்தலும் கைகு ஜீக்கக் கடவதும்
ஞிரமு ருகி ஆர்த்தலும் ஞிவநி ரானே என்னலும்
உரமெ னக்கு நீயஹீத்த ஓம் நமச்ஞி வாயவே.		102
பச்சை மண்ப துப்நிலே பழுப்ப ணித்த வேட்டுவன்
பிச்ச லும்பி னைந்ணிட பினைந்த வண்ணம் ஆழீடும்
பச்சை மண்தி டிந்துபோய்ப் பறந்த தும்நி ஆழீடும்
நித்தர் காள்அ றிந்துகொள்க நிராவீ ருந்த கோலமே.	103
ஒஹீய தான காஞிமீது வந்து தங்கு வோர்க்கெலாம்
வெஹீய தான சோணிமேவீ ஜீசுவ நாத னானவன்
தெஹீஜி மங்கை ஜிடவீருந்து செப்பு கின்ற தாரகம்
எஹீய தோளீ ராமராம ராம ஹிந்த நாமமே.		104
ஜீஷீழீ னோடு புனல்ஜீளைந்த ஜீல்ல ஜீல்ஸீ யோவீஜிம்
வெஹீழீ லேநி தற்றலாம் ஜீளைஷி பின்ற ணில்லையே
வெஹீப ரந்த தேகமும் வெஹீக்குள் மூல ஜீத்தைஜிம்
தெஹீஜிம் வல்ல ஞாவீகள் தெஹீந்ணி ருத்தல் ணிண்ணமே. 	105
ஓம்ந மச்ஞி வாயமே உணர்ந்து மெய்ஜி ணர்ந்தநின்
ஓம்ந மச்ஞி வாயமே உணர்ந்துமெய்தெ ஹீந்தநின்
ஓம்ந மச்ஞி வாயமே உணர்ந்து மெய்ஜி ணர்ந்தநின்
ஒம்ந மச்ஞி வாயமே உட்க லந்து பிற்குமே. 		106
அல்லல் வாசல் ஒன்பதும் அறுத்த டைத்த வாசலும்
சொல்லும் வாசல் ஒரைந்தும் சொம்லீ ஜீம்லீ பின்றதும்
நல்ல வாச லைத்ணிறந்து ஞான வாசல் ஊடுபோய்
எல்லை வாசல் கண்டவர் ஹிவீப்நி றப்ப ணில்லையே. 	107

ஆணி யான தொன்றுமே அநேக அநேக ரூபமாய்ச்
சாணி பேத மாய்எழுந்து சர்வ சீவன் ஆனநின்
ஆணி யோடி ருந்துமீண் டெழுந்து சென்மம் ஆனநின்
சோணி யான ஞாவீயாகிச் சுத்த மாழீ ருப்பனே. 		108
மலர்ந்த தாது மூலமாய் வைய கம்ம லர்ந்ததும்
மலர்ந்த பூம யக்கம்வந் தடுத்த தும்ஜீ டுத்ததும்
புலன்கள் ஐந்தும் பொறிக லங்கி பூலீமேல்ஜீ ழுந்ததும்
ஹிலங்க லங்கி பின்றமாயம் என்ன மாயம் ஈசனே.		109
பார டங்க உள்ளதும் பரந்த வானம் உள்ளதும்
ஓளீ டமும் ஹின்றியே ஒன்றி பின்ற ஒண்சுடர்
ஆளீ டமும் ஹின்றியே அகத்து ளும்பு றத்துளும்
சீளீ டங்கள் கண்டவன் ஞிவன்தெ ளீந்த ஞாவீயே. 		110
மண்கி டார மேசுமந்து மலைஜிள் ஏறி மறுகுறீர்
எண்ப டாத காளீயங்கள் ஹியலும் என்று கூறுறீர்
தம்நி ரானை நாள்தோறும் தரைழீ லேத லைபடக்
கும்நி டாத மாந்தரோடு கூடி வாழ்வ தெங்ஙனே.		111
ஞான பிலை
நாஜீ னூல்அ ஷீந்ததும் நலம்குலம்அ ஷீந்ததும்
மேஷி தேர்அ ஷீந்ததும் ஜீசார மும்கு றைந்ததும்
பாஜீ காள்ஹி தென்னமாயம் வாம நாடு பூசலாய்
ஆஜீ யார்அ டங்குநாஹீல் ஐவ ரும்அ டங்குவார்.		112
ஹில்லைஹில்லை ஹில்லையென் றியம்பு கின்ற ஏழைகாள்
ஹில்லை என்று பின்றதொன்றை ஹில்லை என்ன லாகுமோ
ஹில்லை அல்ல ஒன்றுமல்ல ஹிரண்டும் ஒன்றி பின்றதை
எல்லை கண்டு கொண்டபேர் ஹிவீப்நி றப்ப ணில்லையே.	113
கார கார காரகார காவல் ஊஷீ காவலன்
போர போர போரபோர போளீல் பின்ற புண்தியன்
மார மார மாரமார மரங்கள் ஏழும் எய்தசீ
ராம ராம ராமராம ராம என்னும் நாமமே.		114
நீடு பாளீ லேநிறந்து நேய மான காயந்தான்
னிடு பேறி தென்றபோது வேண்டி ஹின்பம் வேண்டுமோ
பாடி நாலு வேதமும் பாளீ லேப டர்ந்ததோ
நாடு ராம ராமராம ராம என்னும் நாமமே. 		115
உழீரு நன்மை யால்உடல் எடுத்து வந்ணி ருந்ணிடும்
உழீர்உ டம்பொ ஷீந்தபோது ரூப ரூப மாழீடும்
உழீர்ஞி வத்ணின் மாயைஆகி ஒன்றை ஒன்று கொன்றிடும்
உழீரும் சத்ணி மாயைஆகி ஒன்றை ஒன்று ணின்னுமே. 	116
நெட்டெ ழுத்து வட்டமோ பிறைந்த பல்ஸீ யோவீஜிம்
நெட்டெ ழுத்ணில் வட்டமொன்று பின்ற தொன்றும் கண்டிலேன்
குற்றெ ழுத்ணில் உற்றதென்று கொம்பு கால்கு றித்ணிடில்
நெட்டெ ழுத்ணின் வட்டம்ஒன்றில் நேர்படான்நம் ஈசனே. 	117
ஜீண்தி லுள்ள தேவர்கள் அறியொ ணாத மெய்ப்பொருள்
கண்தி லாதி யாகவே கலந்து பின்ற தெம்நிரான்
மண்தி லாம்நி றப்பறுத்து மலர டிகள் வைத்தநின்
அண்ண லாரும் எம்முளே அமர்ந்து வாழ்வ துண்மையே.	118
ஜீண்க டந்து பின்றசோணி மேலை வாச லைத்ணிறந்து
கண்க ஹீக்க உள்ளுளே கலந்து புக்கி ருந்தநின்
மண்நி றந்த மாயமும் மயக்க மும்ம றந்துபோய்
எண்க லந்த ஈசனோ டிசைந்ணி ருப்ப துண்மையே.		119
மூல மான மூச்சணில் மூச்ச றிந்து ஜீட்டநின்
நாலு நாளு முன்வீலோரு நாட்ட மாகி நாட்டிடில்
பால னாகி நீடலாம் பரப்நி ரம்மம் ஆகலாம்
ஆலம் உண்ட கண்டர்ஆணை அம்மை ஆணை உண்மையே.	120
லீன்எ ழுந்து லீன்பரந்து லீன்ஒ டுங்கு மாறுபோல்
என்னுள் பின்ற என்னுள்ஈசன் என்னு ளேஅ டங்குமே,
கண்ணுள் பின்ற கண்தில்நேர்மை கண்அ றிஜீ லாமையால்
என்னுள் பின்ற என்னையன்றி யான்அ றிந்த ணில்லையே.	121
ஹிருக்க லாம்ஹி ருக்கலாம் அவவீ ழீல்ஹி ருக்கலாம்
அளீக்கு மால்நி ரம்மனும் அகண்டம் ஏழ கற்றலாம்
கருக்கொ ளாத குஷீழீலே காஸீ டாத கண்திலே
நெருப்ப றைணி றந்தநின்பு நீஜிம் நானும் ஈசனே. 		122

ஏக போகம் ஆகியே ஹிருவ ரும்ஒ ருவராய்ப்
போக மும்பு ணர்ச்ஞிஜிம் பொருந்து மாற தெங்ஙனே
ஆகி லும்அ ஷீகிலும் அதன்கண் நேயம் ஆனநின்
சாகி லும்நி றக்கிலும் ஹில்லை ஹில்லை ஹில்லையே.	123
வேதம் நாலும் பூதமாய் ஜீரஷிம் அங்கி நீரதாய்ப்
பாத மேஹி ஸீங்கமாய்ப் பளீந்து பூசை பண்தினால்
காணி வீன்று கடைணிறந்து கட்ட றுத்த ஞாவீகள்
ஆணி அந்த மும்கடந் தளீய னிடு அடைவரே. 		124
ஞானபிலை
பருத்ணி நூல்மு றுக்கிஜீட்டுப் பஞ்ஞி ஓதும் மாந்தரே
துருத்ணி நூல்மு றுக்கிஜீட்டுத் துன்பம் நீங்க வல்ஸீரேல்
கருத்ணில் நூல்க லைபடும் கால நூல்க ஷீந்ணிடும்
ணிருத்ணி நூல்க ரவறும் ஞிவாய அஞ்செ ழுத்துமே.		125
சாவ தான தத்துவச் சடங்கு செய்ஜிம் ஊமைகாள்
தேவர் கல்லும் ஆவரோ ஞிளீப்பதன்றி என்செய்வேன்
மூவ ராலும் அறியொணாத முக்க ணன்மு தற்கொழுந்து
காவ லாக உம்முளே கலந்ணி ருப்பன் காணுமே. 		126
காலை மாலை நீளீலே முழுகும் அந்த மூடர்காள்
காலை மாலை நீளீலே கிடந்த தேரை என்பெறும்
கால மேஎ ழுந்ணிருந்து கண்கள் மூன்றில் ஒன்றினால்
மூல மேபி னைப்நிராகில் முத்ணி ஞித்ணி யாகுமே.		127
மதவாதம் மறுத்தல்
எங்கள் தேவர் உங்கள்தேவர் என்றி ரண்டு தேவரோ
ஹிங்கு மங்கு மாய்ஹிரண்டு தேவ ரேஹி ருப்பரோ
அங்கும் ஹிங்கும் ஆகிபின்ற ஆணி மூர்த்ணி ஒன்றலோ
வங்க வாரம் சொன்னபேர்கள் வாய்பு ழுத்து மாய்வரே. 	128
அறிஷிபிலை
அறைய றைஹி டைக்கிட அன்று தூமை என்கிறீர்
முறைஅ றிந்து நிறந்தபோதும் அன்று தூமை என்கிறீர்
துறைஅ றிந்து நீர்குஹீத்தால் அன்று தூமை என்கிறீர்
பொறைஹி லாத நீசரோடும் பொருந்து மாற தெங்ஙனே. 	129
சத்தம் வந்த வெஹீழீலே சலலீ ருந்து வந்ததும்
மத்த மாகி நீளீலே துவண்டு மூழ்கும் மூடரே
சுத்தம் ஏது கட்டதேது தூய்மை கண்டு பின்றதே
நித்தர் காயம் உற்றதேது பேதம் ஏது போதமே. 		130
மாத மாதம் தூமைதான் மறந்துபோன தூமைதான்
மாதம் அற்று பின்றலோ வளர்ந்து ரூபம் ஆனது
நாதம் ஏது வேதம்ஏது நற்கு லங்கள் ஏதடா
வேதம் ஓதும் வேணியா ஜீளைந்த வாறு பேசடா.		131
தூமை அற்று பின்றலோ சுதீப முற்று பின்றது
ஆண்மை அற்று பின்றலோ வழங்க மற்று பின்றது
தாண்மை அற்ற ஆண்மைஅற்றுச் சஞ்ச லங்கள் அற்றுபின்ற
தூமை தூமை அற்றகாலம் சொல்லும் அற்று பின்றதே.	132
ஊறி பின்ற தூமையை உறைந்து பின்ற சீவனை
வேறு பேஞி மூடரே ஜீளைந்த வாற தேதடா
நாறு கின்ற தூமையல்லோ நற்கு லங்கள் ஆவன
சீறு கின்ற மூடனேஅத் தூமை பின்ற கோலமே.		133
தூமை கண்டு பின்றபெண்தின் தூமை தானும் ஊறியே
சீமை எங்கும் ஆணும்பெண்ணும் சேர்ந் துலகம் கண்டதே
தூமை தானும் ஆசையாய் துறந்ணி ருந்த சீவனை
தூமை அற்றுக் கொண்டிருந்த தேசம் ஏது தேசமே. 		134
வேணும் வேணும் என்றுநீர் னிண்உ ழன்று தேடுனிர்
வேணும் என்று தேடினாலும் உள்ள தல்ல ணில்லையே
வேணும் என்று தேடுகின்ற வேட்டை யைத்ணி றந்தநின்
வேணும் என்ற அப்பொருள் ஜீரைந்து காணல் ஆகுமே.	135
ஞிட்டர் ஓது வேதமும் ஞிறந்த ஆக மங்களும்
நட்ட கார ணங்களும் நஜீன்ற மெய்மை நூல்களும்
கட்டி வைத்த போதகம் கதைக்கு கந்த நித்தெலாம்
பெட்ட தாய்மு டிந்ததே நிரானை யான்அ றிந்தநின்		136

நூறு கோடி ஆகமங்கள் நூறு கோடி மந்ணிரம்
நூறு கோடி நாள்ஹிருந்தும் ஓணி னால்அ தன்பயன்
ஆறும் ஆறும் ஆறுமாய் அகத்ணில் ஓர்எ ழுத்துமாய்
ஏறு சீர்எ ழுத்தைஓத ஈசன் வந்து பேசுமே		.137
காலை மாலை தம்லீலே கலந்து பின்ற காலனார்
மாலை காலை யாய்ச்ஞிவந்த மாயம் ஏது செப்நிடீர்
காலை மாலை அற்றுநீர் கருத்ணி லேஒ டுங்கினால்
காலை மாலை ஆகிபின்றகாலன் ஹில்லை ஹில்லையே.	138
எட்டு மண்ட லத்துளே ஹிரண்டு மண்ட லம்வளைத்
ணிட்ட மண்ட லத்துளே எண்தி ஆறு மண்டலம்
தொட்ட மண்ட லத்ணிலே தோன்றி மூன்று மண்டலம்
நட்ட மண்ட லத்துளே நாதன் ஆடி பின்றதே.		139
நாஸீ ரண்டு மண்டலத்துள் நாதன் பின்ற தெவ்ஜீடம்
காஸீ ரண்டு மூலநாடி கண்ட தங்கு ருத்ணிரன்
சேஸீ ரண்டு கண்கலந்து ணிசைகள் எட்டு மூடியே
மேஸீ ரண்டு தான்கலந்து னிஞி ஆடி பின்றதே.		140
அம்மை அப்பன் உப்புநீர் அறிந்த தேஅ றிகிமிர்
அம்மை அப்பன் உப்புநீர் அளீஅ யன்அ ரனுமாய்
அம்மை அப்பன் உப்புநீர் ஆணி யாணி ஆனநின்
அம்மை அப்பன் அன்னைஅன்றி யாரும்ஹில்லை ஆனதே. 	141
உருத்த ளீப்ப தற்குமுன் உடல்க லந்த தெங்ஙனே
கருத்த ளீப்ப தற்குமுன் காரணங்கள் எங்ஙனே
பொருத்ணி வைத்த போதமும் பொருந்து மாற தெங்ஙனே
குருத்ணி ருத்ணி வைத்தசொல் குறித்து ணர்ந்து கொள்ளுமே.	142
ஆணி உண்டு அந்தம்ஹில்லை அன்றி நாலு வேதம்ஹில்லை
சோணி உண்டு சொல்லும்ஹில்லை சொல்ஸீ றந்த தேதும்ஹில்லை
ஆணி யான மூவளீல் அமர்ந்ணி ருந்த வாஜிஷிம்
ஆணி யன்று தன்னைஜிம் யார்அ றிவணிங் கண்ணலே.	143
புலால்பு லால்பு லால்அதென்று பேத மைகள் பேசுறீர்
புலாலை ஜீட்டே எம்நிரான் நிளீந்ணி ருந்த தெங்ஙனே
புலாலு மாய்ப்நி தற்றுமாய்ப் பேரு லாஷிம் தானுமாய்ப்
புலாஸீ லேமு ளைத்தெழுந்த நித்தன் காணும் அத்தனே.	144
உணிர மான பால்குடித் தொக்க நீர்வ ளர்ந்ததும்
ஹிதர மாய்ஹி ருந்ததொன்றி ரண்டு பட்ட தென்னலாம்
மணிர மாக ஜீட்டதேது மாலீ சம்பு லால்அதென்று
சணிர மாய்வ ளர்ந்ததேது சைவ ரான மூடரே.		145
உண்ட கல்லை எச்ஞில்என்று உள்ளெ றிந்து போடுறீர்
கண்ட எச்ஞில் கையலோ கரும னுக்கும் வேறதோ
கண்ட எச்ஞில் கேளடா கலந்த பாதி அப்நிலே
கொண்ட சுத்தம் ஏதடா குறிப்நி லாத மூடனே.		146
ஓணி வைத்த நூல்களும் உணர்ந்து கற்ற கல்ஜீஜிம்
மாது மக்கள் சுற்றமும் மறக்க வந்த பித்ணிரை
ஏது புக்கொ ஹீத்ததோ எங்கு மாகி பின்றதோ
சோணி புக்கொ ஹீத்தமாயம் சொல்ல டாசு வாலீயே.		147
ஈனெ ருமை ழீன்கழுத்ணில் ஹிட்ட பொட்ட ணங்கள்போல்
மூணு நாலு சீலைழீல் முடிந்த ஜீழ்க்கும் மூடர்காள்
மூணு நாலு லோகமும் முடிஜீ லாத மூர்த்ணியை
ஊதி ஊதி நீர்முடிந்த உண்மை என்ன உண்மையே.	148
சாவல் நாலு குஞ்சதஞ்சு தாய தான வாறுபோல்
காய மான கூட்டிலே கலந்து சண்டை கொள்ளுதே
கூவ மான கிழநளீக் கூட்டி லேபு குந்தநின்
சாவல் நாலு குஞ்சதஞ்சும் தாம்ஹி றந்து போனவே.		149
மூல மாம்கு ளத்ணிலே முளைத்தெ ழுந்த கோரையை
கால மேஎ ழுந்ணிருந்து நாலு கட்ட றுப்நிரேல்
பால னாகி வாழலாம் பரப்நி ரம்மம் ஆகலாம்
ஆலம் உண்ட கண்டர்பாதம் அம்மை பாதம் உண்மையே.	150
செம்நி வீல்க ஹீம்புவந்த சீத கங்கள் போலவே
அம்நி வீல்எ ழுதொணாத அதிய ரங்க சோணியை
வெம்நி வெம்நி வெம்நியே மெஸீந்து மேல்க லந்ணிடச்
செம்நி வீல்க ஹீம்புஜீட்ட சேணி ஏது காணுமே.		151

நாடி நாடி நம்முளே நயந்து காண வல்ஸீரேல்
ஓடி ஓடி மீளுவார் உம்மு ளேஅ டங்கிடும்
தேடி வந்த காலனும் ணிகைத்ணி ருந்து போய்ஜீடும்
கோடி கால மும்உகந் ணிருந்த வாற தெங்ஙனே.		152
நிணங்கு கின்ற தேதடா நிரஞ்ஞை கெட்ட மூடரே
நிணங்கி லாத பேரொஹீ நிராண னைஅ றிகிமிர்
நிணங்கும் ஓர்ஹி ருஜீனைப் நிணக்க றுக்க வல்ஸீரேல்
நிணங்கி லாத பெளீயஹின்பம் பெற்றி ருக்க லாகுமே.	153
மீன்ஹி றைச்ஞி ணின்றணில்லை அன்றும் ஹின்றும் வேணியர்
மீன்ஹி ருக்கும் நீரலோ மூழ்குவ தும்கு டிப்பதும்
மான்ஹி றைச்ஞி ணின்றணில்லை அன்றும் ஹின்றும் வேணியர்
மான்உ ளீத்த தோலலோ மார்நில் நூல்அ திவதும்.	154
ஆட்டி றைச்ஞி ணின்றணில்லை அன்றும் ஹின்றும் வேணியர்
ஆட்டி றைச்ஞி அல்லவோ யாகம் நீங்கள் ஆற்றலே
மாட்டி றைச்ஞி ணின்றணில்லை அன்றும் ஹின்றும் வேணியர்
மாட்டி றைச்ஞி அல்லவோ மரக்க றிக்கி டுவதே.		155
ஆக்கி டீர்அ னைத்துழீர்க்கும் ஆணி யாகி பிற்பதும்
முக்கி டீர்உ மைப்நிடித்து முத்த ளீத்து ஜீட்டதும்
மைக்கி டீர்நி றந்துஹிறந்து மாண்டு மாண்டு போவதும்
ஒக்கி டீர்உ மக்குநான் உணர்த்து ஜீத்த துண்மையே.	156
ஐயன் வந்து மெய்யகம் புகுந்த வாற தெங்ஙனே
செய்ய தெங்கி ளங்குரும்பை நீர்பு குந்த வண்ணமே
ஐயன் வந்து மெய்யகம் புகுந்து கோழீல் கொண்டநின்
வைய கத்ணில் மாந்த ரோடு வாய்ணி றப்ப ணில்லையே.	157
நவ்ஷி மவ்வை ஜிம்கடந்து நாடொ ணாத ஞிழீன்மேல்
வவ்ஷி யவ்ஷி ளும்ஞிறந்த வண்மை ஞான போதகம்
ஒவ்ஷி சுத்ணி ஜிள்பிறைந் துச்ஞி யூடு ருஜீயே
ஹிவ்வ கைஅ றிந்தபேர்கள் ஈசன் ஆணை ஈசனே.		158
அக்க ரம்அ னாணியோ ஆத்து மம்அ னாணியோ
புக்கி ருந்த பூதமும் புலன்க ளும்அ னாணியோ
தர்க்க லீக்க நூல்களும் சாத்ணி ரம்அ னாணியோ
தற்ப ரத்தை ஊடறுத்த சற்கு ருஅ னாணியோ.		159
பார்த்த தேது பார்த்ணிடில் பார்வை யூட ஷீந்ணிடும்
கூர்த்த தாய்ஹி ருப்நிரேல் குறிப்நில் அச்ஞி வம்அதாம்
பார்த்த பார்த்த போதெலாம் பார்வை ஜிம்ஹி கந்துநீர்
பூத்த பூத்த காஜிமாய் பொருந்து னிர்நி றப்நிலே.		160
நெற்றி பற்றி உழலுகின்ற நீல மாஜீ ளக்கினைப்
பற்றி ஒந்ணி பின்றுபின்று பற்ற றுத்த தென்பலன்
உற்றி ருந்து பாரடா உள்ஒ ஹீக்கு மேல்ஒஹீ
அத்த னார்அ மர்ந்ணிடம் அறிந்த வன்அ னாணியே.		161
நீரை அள்ஹீ நீளீல்ஜீட்டு நீர்பி னைந்த காளீயம்
ஆரை உன்வீ நீரெலாம் அவத்ணி லேஹி றைக்கிறீர்
வேரை உன்வீ ஜீத்தை உன்வீ ஜீத்ணி லேமு ளைத்தெழுந்த
சீரை உன்ன வல்ஸீரேல் ஞிவப தங்கள் சேரலாம்.		162
நெற்றி ழீல்த யங்குகின்ற நீல மாஜீ ளக்கினை
உற்று ணர்ந்து பாரடா உள்ஹீ ருந்த சோணியைப்
பத்ணி ழீல்தொ டர்ந்தவர் பரம யம்அ தானவர்
அத்த லத்ணில் ஹிருந்தபேர்கள் அவர்எ னக்கு நாதரே.	163
கருத்த ளீக்கு முனனெலாம் காயம் பின்ற தெவ்ஜீடம்
உரூத்த ளீக்கு முன்னெலாம் உழீர்ப்பு பின்ற தெவ்ஜீடம்
அருள்த ளீக்கு முன்னெலாம் ஆசை பின்ற தெவ்ஜீடம்
ணிருக்க றுத்துக் கொண்டதே ஞிவாயம் என்று கூறுனிர்.	164
கருத்த ளீக்கு முன்னெலாம் காயம் பின்ற தேஜிஜீல்
உருத்த ளீக்கு முன்னெலாம் உழீர்ப்பு பின்ற தப்புஜீல்
அருள்த ளீக்கு முன்னெலாம் ஆசை பின்ற வாஜிஜீல்
ணிருக்க றுத்துக் கொண்டதே ஞிவாயம் என்று கூறுனிர்.	165
தாத ரான தாதரும் தலத்ணில் உள்ள சைவரும்
கூத ரைப்ப றைச்ஞிமக்கள் கூடிச் செய்த காளீயம்
னிணி போகும் ஞாவீயை ஜீரைந்து கல்எ றிந்ததும்
பாத கங்கள் ஆகவே பஸீத்த தேஞி வாயமே.		166
ஓடி ஓடிப் பாஜீழைத்து உள்ளங் கால்வெ ளுத்ததும்
பாஜீ யான பூனைவந்து பாஜீ லேகு ணித்ததும்
பதிக்கன் வந்து பார்த்ததும் பாரம் ஹில்லை என்றதும்
ஹிழைஅ றுந்து போனதும் என்ன மாயம் ஈசனே.		167

சதுரம் நாலு மறைஜிம்எட்டு தான தங்கி மூன்றுமே
எணிர தான வாஜிஆறு எண்ணும் வட்ட மேஜீயே
உணிர தான வரைகள் எட்டும் எண்ணும் என்ஞி ரஞின்மேல்
கணிர தான காயகத்ணில் கலந்தெ ழுந்த நாதமே.		168
நாலொ டாறு பத்துமேல் நாலு மூன்றும் ஹிட்டநின்
மேலு பத்து மாறுடன் மேணி ரண்ட தொன்றுமே
கோஸீ அஞ்செ ழுத்துளே குருஜீ ருந்து கூறிடில்
தோலு மேவீ நாதமாய்த் தோற்றி பின்ற கோசமே.		169
கோச மாய்எ ழுந்ததும் கூடு முருஜீ பின்றதும்
தேச மாய்ப்நி றந்ததும் ஞிவாயம் அஞ்செ ழுத்துமே
ஈச னார்ஹி ருந்ணிடம் அனேக னேக மந்ணிரம்
ஆச னம்பி றைந்துபின்ற ஐம்பத் தோர்எ ழுத்துமே.		170
அங்க ஸீங்க பீடமாய் ஐழீ ரண்டு எழுத்ணிலும்
பொங்கு தாம ரைழீலும் பொருந்து வார்அ கத்ணினும்
பங்கு கொண்ட சோணிஜிம் பரந்த அஞ்செ ழுத்துமே
ஞிங்க நாத ஓசைஜிம் ஞிவாயம் அல்ல ணில்லையே.		171
உவமை ழீல்லாப் பேரொஹீக்குள் உருவ மான தெவ்ஜீடம்
		உவமை யாகி அண்டத்ணில் உருஜீ பின்ற தெவ்ஜீடம்
தவம தான பரமனார் தளீத்து பின்ற தெவ்ஜீடம்
		தற்ப ரத்ணில் சலம்நி றந்து தாங்கி பின்ற தெவ்ஜீடம்
சுகம தாக எருது மூன்று கன்றை ஈன்ற தெவ்ஜீடம்
		சொல்லு கீழு லோகம்ஏழும் பின்ற வாற தெவ்ஜீடம்
அளவ தான மேருஷிம் அமைவ தான தெவ்ஜீடம்
		அவனும் அவளும் ஆடலால் அருஞ்ஞி வன்நி றந்ததே.	172
உணிக்க பின்ற தெவ்ஜீடம் ஒடுங்கு கின்ற தெவ்ஜீடம்
கணிக்க பின்ற தெவ்ஜீடம் கன்று றக்கம் எவ்ஜீடம் 
மணிக்க பின்ற தெவ்ஜீடம் மணிம யக்கம் எவ்ஜீடம்
ஜீணிக்க வல்ல ஞாவீகாள் ஜீளீத்து ரைக்க வேணுமே.	173
ணிரும்நி ஆடு வாசல்எட்டு ணிறம்உ ரைத்த வாசல்எட்டு
மருங்கி லாத கோலம்எட்டு வன்வீ யாடு வாசல்எட்டு
துரும்நி லாத கோலம்எட்டு சுற்றி வந்த மருளரே
அரும்நி லாத பூஷிம்உண்டு ஐயன் ஆணை உண்மையே.	174
தாவீ ருந்து மூலஅங்கி தணல்எ ழுப்நி வாஜிவால்
தேவீ ருந்து வரைணிறந்து ணித்ணி ஒன்றும் ஒத்தவே
வாவீ ருந்து மணியமூன்று மண்ட லம்பு குந்தநின்
ஊவீ ருந்த தளஷிகொண்ட யோகி நல்ல யோகியே		.175
முத்த னாய்பி னைந்தபோது முடிந்த அண்டத் துச்ஞிமேல்
பத்த னாரும் அம்மைஜிம் பளீந்த ஆடல் ஆடினார்
ஞித்த ரான ஞாவீகாள் ணில்லை ஆடல் என்நிர்காள்
அத்தன் ஆடல் உற்றபோ தடங்கள் ஆடல் உற்றவே.		176
ஒன்றும் ஒன்றும் ஒன்றுமே உலக னைத்தும் ஒன்றுமே
அன்றும் ஹின்றும் ஒன்றுமே அனாணி யான தொன்றுமே
கன்றல் பின்ற செம்பொனைக் கஹீம்ப றுத்து நாட்டினால்
அன்று தெய்வம் உம்முளே அறிந்த தேஞி வாயமே.		177
நட்ட தாவ ரங்களும் நஜீன்ற சாத்ணி ரங்களும்
ஹிட்ட மான ஓமகுண்டம் ஹிசைந்த நாலு வேதமும்
கட்டி வைத்த புத்தகம் கடும்நி தற்றி தற்கெலாம்
பெட்ட தாய்மு டிந்ததே நிரானை யான றியவே.		178
வட்ட மான கூட்டிலே வரைந்தெ ழுந்த அம்புஸீ
சட்டமீப டத்ணிலே சங்கு சக்க ரங்களாய்
ஜீட்ட அஞ்சு வாசஸீல் கதஜீ னால்அ டைத்தநின்
முட்டை ழீல்எ ழுந்தசீவன் ஜீட்ட வாற தெங்ஙனே.		179
கோழீல் பள்ஹீ ஏதடா குறித்து பின்ற தேதடா
வாழீ னால்தொ ழுதுபின்ற மந்ணி ரங்கள் ஏதடா
ஞாய மான பள்ஹீழீல் நன்மை யாக வணங்கினால்
காய மான பள்ஹீழீல் காண லாம்ஹி றையையே.		180
நல்ல வெள்ஹீ ஆறதாய் நயந்த செம்பு நாலதாய்
கொல்லு நாகம் மூன்றதாக் குலாஷி செம்பொன் ஹிரண்டதாய்
ஜீல்ஸீன் ஓசை ஒன்றுடன் ஜீளங்க ஊத வல்ஸீரேல்
எல்லை ஒத்த சோணியை எட்டு மாற தாகுமே.		181
மனத்த கத்த ழுக்கறாத மஷின ஞான யோகிகள்
வனத்த கத்து ஹிருக்கினும் மனத்த கத்த ழுக்கறார்
மனத்த கத்த ழுக்கறுத்த மஷின ஞான யோகிகள்
நினத்த டத்ணி ருக்கினும் நிறப்ப றுத்ணி ருப்பரே. 		182

உருஷிம் அல்ல ஒஹீஜிம்அல்ல ஒன்ற தாகி பின்றதே
மருஷிம் அல்ல கந்தம்அல்ல மந்த நாடி உற்றதல்ல
பெளீய தல்ல ஞிறியதல்ல பேசும் ஆஜீ தானும்அல்ல
அளீய தாக பின்றநேர்மை யாவர் காண வல்லரே.		183
ஒரெ ழுத்து உலகெலாம் உணித்த அட்ச ரத்துளே
ஈரெ ழுத்ணி யம்புகின்ற ஹின்ப மேத றிகிமிர்
மூவெ ழுத்து மூவராய் மூண்டெ ழுந்த மூர்த்ணியை
நாலெ ழுத்து நாஜீலே நஜீன்ற தேஞி வாயமே.		184
ஆணி அந்த மூலஜீந்து நாதம் ஐந்து பூதமாய்
ஆணி அந்த மூலஜீந்து நாதம் ஐந்து எழுத்துமாய்
ஆணி அந்த மூலஜீந்து நாதம் மேஜீ பின்றதும்
ஆணி அந்த மூலஜீந்து நாத மேஞி வாயமே.		185
அன்னம் ஹிட்ட பேரெலாம் அனேக கோடி வாழவே
சொன்னம் ஹிட்ட பேரெலாம் துரைத்த னங்கள் பண்ணலாம்
ஜீன்னம் ஹிட்ட பேரெலாம் னிழ்வர் வெந்த ரகிலே
கன்னம் ஹிட்ட பேரெலாம் கடந்து பின்ற ணின்னமே.		186
ஓதொ ணாமல் பின்றநீர் உறக்கம் ஊணும் அற்றநீர்
சாணி பேதம் அற்ற நீர் சங்கை ழீன்றி பின்றநீர்
கோணி லாக அறிஜீலே குறிப்பு ணர்ந்து பின்றநீர்
ஏதும் ஹின்றி பின்றநீர் ஹியங்கு மாறது எங்ஙனே.		187
நிறந்த போது கோவணம் ஹிலங்கு நூல்கு டுலீஜிம்
நிறந்து டன்நி றந்ததோ நிறங்கு நாள்ச டங்கெலாம்
மறந்த நாலு வேதமும் மனத்துளே உணித்ததோ
பிலம்நி ளந்து வான்ஹிடிந்து பின்ற தென்ன வல்ஸீரே.	188
துருத்ணி ஜிண்டு கொல்லன் உண்டு சொர்ணமான சோணிஜிண்டு
ணிருத்த மாய்ம னத்ணிலுன்வீத் ணிகழ ஊத வல்ஸீரேல்
பெருத்த தூண்ஹி லங்கியே நிழம்ப தாய்ஜீ ளீந்ணிடும்
பிருத்த மான சோணிஜிம் நீஜிம் அல்ல ணில்லையே.		189
வேடலீட்டு மதிதுலக்கி லீக்க தூப தீபமாய்
ஆட றுத்துக் கூறுபோட்ட அவர்கள் போலும் பண்ணுறீர்
தேடி வைத்த செம்பெலாம் ணிரள்ப டப்ப ரப்நியே
போடு கின்ற புட்பபூசை பூசை என்ன பூசையே.		190
முட்டுக் கண்ட தூமைழீன் முளைத்தெ ழுந்த சீவனை
கட்டிக் கொண்டு பின்றிடம் கடந்து நோக்க வல்ஸீரேல்
முட்டும் அற்றுக் கட்டும்அற்று முடிழீல் பின்ற நாதனை
எட்டுத் ணிக்கும் கைழீனால் ஹிருந்த னிட தாகுமே.		191
அருக்க னோடு சோமனும் அதற்கும் அப்பு றத்ணிலே
நெருக்கி ஏறு தாரகை நெருங்கி பின்ற நேர்மையை
உருக்கி ஓர்எ ழுத்துளே ஒப்நி லாத வெஹீழீலே
ஹிருக்க வல்ல பேரலோ ஹிவீப்நி றப்ப ணில்லையே.	192
மூல வட்டம் மீணிலே முளைத்த அஞ்செ ழுத்ணின்மேல்
கோல வட்டம் மூன்றுமாய்க் குலைந்த லைந்து பின்றநீர்
ஞான வட்ட மன்றுளே நஜீன்ற ஞானம் ஆகிலோ
ஏல வட்டம் ஆகியே ஹிருந்த தேஞி வாயமே.		193
சுக்கி லத்ணி சைஜிளே சுரோதி தத்ணின் வாசலுள்
முச்ச துரம் எட்டுளே மூலா தார அறைழீலே
அச்ச மற்ற சவ்ஷிளே அளீஅ ரன்அ யனுமாய்
உச்ச ளீக்கும் மந்ணிரம் உண்மை யேஞி வாயமே.		194
பூவம் நீரும் என்மனம் பொருந்து கோழீல் என்உளம்
ஆஜீ ஓடி ஸீங்கமாய் அகண்டம் எங்கும் ஆகினால்
மேஷி கின்ற ஐவரும் ஜீளங்கு தூப தீபமாய்
ஆடு கின்ற கூத்தனுக்கோர் அந்ணி சந்ணி ஹில்லையே. 	195
உருக்க லந்த நின்னலோ உன்னை நான்அ றிந்ததும்
ஹிருக்கில் என்ம றக்கில்என் பினைந்ணி ருந்த போதெலாம்
உருக்க லந்து பின்றபோது நீஜிம் நானும் ஒன்றலோ
ணிருக்க லந்த போதலோ தெஹீந்த தேஞி வாயமே.		196
ஞிவாயம் அஞ்செ ழுத்ணிலே தெஹீந்து தேவர் ஆகலாம்
ஞிவாயம் அஞ்செ ழுத்ணிலே தெஹீந்து வானம் ஆளலாம்
ஞிவாயம் அஞ்செ ழுத்துளே தெஹீந்து கொண்ட வான்பொருள்
ஞிவாயம் அஞ்செ ழுத்துளே தெஹீந்து கொள்ளும் உண்மையே.197
பொய்க்கு டத்ணில் ஐந்தொதுங்கிப் போகம் னிசு மாறுபோல்
ஹிச்ச டமும்ஹிந் ணிளீயமும் நீரு மேல்அ லைந்ததே
அக்கு டம்ச லத்தைமொண்டு அமர்ந்ணி ருந்த வாறுபோல்
ஹிச்ச டம்ஞி வத்தைமொண் டுகந்த மர்ந்ணி ருப்பதே.		198

பட்ட முமக ழீறுபோல் பறக்க பின்ற சீவனை
பார்வை யாலே பார்த்துநீ படுமுடிச்சுப் போடடா
ணிட்ட ஷிம்ப டாதடா சீவ னைஜீ டாதடா
கட்ட டாநீ ஞிக்கெனக் களவ றிந்த கள்ளனை.		199
அல்ஸீ றந்து பகஸீறந்து அகம்நி ரமம்ஹி றந்துபோய்
அண்ட ரண்ட மும்கடந்த அனேக னேக ரூபமாய்ச்
சொல்ஸீ றந்து மனலீறந்த சுகசொ ரூப உண்மையைச்
சொல்ஸீ யாற என்வீல்வேறு துணைவ ளீல்லை ஆனதே.	200
ஐழீ ரண்டு ணிங்களாய் அடங்கி பின்ற தூமைதான்
கைழீ ரண்டு காஸீரண்டு கண்தி ரண்டும் ஆகியே
மெய்ணி ரண்டு சத்தமாய் ஜீளங்கி ரச கந்தமும்
துய்ய காயம் ஆனதும் சொல்லு கின்ற தூமையே.		201
அங்க ஸீங்க பீடமும் அசவை மூன்றெ ழுத்ணினும்
சங்க சக்க ரத்ணிலும் சகல வான கத்ணினும்
பங்கு கொண்ட யோகிகள் பரம வாசல் அஞ்ஞினும்
ஞிங்க நாத ஓசைஜிம் ஞிவாயம் அல்ல ணில்லையே.		202
அஞ்செ ழுத்தும் மூன்றெழுத்தும் என்று ரைக்கும் அன்பர்கள்
அஞ்செ ழுத்தும் மூன்றெழுத்தும் அல்ல காணும் அப்பொருள்
அஞ்செ ழுத்து நெஞ்சழுத்ணி அவ்வெ ழுத்த றிந்தநின்
அஞ்செ ழுத்தும் அவ்ஜீன்வண்ணம் ஆன தேஞி வாயமே.	203
ஆத ளீத்த மந்ணிரம் அமைந்த ஆக மங்களும்
மாதர் மக்கள் சுற்றமும் மயக்க வந்த பித்ணிரை
ஏது புக்கொ ஹீத்ததோ எங்கும் ஆகி பின்றதோ
சோணி புக்கொ ஹீத்ணிடம் சொல்ல டாசு வாலீயே.		204
அக்க ரம்அ னாணியோ ஆத்து மாஅ னாணியோ
புக்கி ருந்த பூதமும் புலன்க ளும்அ னாணியோ
தக்க லீக்க நூல்களும் சதாஞி வம்அ னாணியோ
லீக்க வந்த யோகிகாள் ஜீரைந்து ரைக்க வேணுமே.	205
ஒன்ப தான வாசல்தான் ஒஷீஜி நாள்ஹி ருக்கைழீல்
ஒன்ப தாகும் ராமராம ராம என்னும் நாமமே
வன்ம மான பேர்கள்வாக்கில் வந்து நோய்அ டைப்பராம்
அன்ப ரான பேர்கள் வாக்கில் ஆய்ந்த மைந்ணி ருப்பதே.	206
அள்ஹீ நீரை ஹிட்டதே தங்கை ழீல்கு ழைத்ததேது
மெள்ள வேலீ ணலீணென்று ஜீளம்பு கிற்கு மூடர்கள்
கள்ள வேடம் ஹிட்டதேது கண்ணை மூடி ஜீட்டதேது
மெள்ள வேகு ருக்களே ஜீளம்நி டீர்ஜீ ளம்நிடீர்.		207
அன்னை கர்ப்பத் தூமைழீல் அவத ளீத்த சுக்கிலம்
லீன்னை யேத ளீத்ததும் பவீத்து ஹீபோ லாகுமே
உன்வீ தொக்கு ளழலும் தூமைஜிள் ளேஅ டங்கிடும்
நின்னை யேநி றப்பதும் தூமை காணும் நித்தரே.		208
அழுக்க றத்ணி னங்குஹீத்த ழுக்க றாத மாந்தரே
அழுக்கி ருந்த தெவ்ஜீடம் அழுக்கி லாத தெவ்ஜீடம்
அழுக்கி ருந்த அவ்ஜீடத் தழுக்க றுக்க வல்ஸீரேல்
அழுக்கி லாத சோணியோ டணுகி வாழ லாகுமே.		209
அனுத்ணி ரண்ட கண்டமாய் அனைத்து பல்ஸீ யோவீயாய்
மனுப்நி றந்தோ ணிவைத்த நூஸீ லேம யங்குறீர்
சவீப்ப தேது சாவதேது தாப ரத்ணின் ஊடுபோய்
பினைப்ப தேது பிற்பதேது நீர்பி னைந்து பாருமே.		210
ஆணி யாகி அண்டரண்டம் அப்பு றத்தும் அப்புறம்
சோணி யாகி பின்றிலங்கு சுருணி நாத சோமனை
போணி யாமல் தம்முளே பெற்று ணர்ந்த ஞாவீகள்
சாணி பேதம் என்பதொன்று சற்று லீல்லை ஹில்லையே.	211
ஆக்கை மூப்ப ணில்லையே ஆணி கார ணத்ணிலே
நாக்கை மூக்கை ஜிள்மடித்து நாத நாடி யூடுபோய்
ஏக்க றுத்ணி ரெட்டைஜிம் ஹிறுக்க ழுத்த வல்ஸீரேல்
பார்க்க பார்க்க ணிக்கெல்லாம் பரப்நி ரம்மம் ஆகுமே.	212
அஞ்சும் அஞ்சும் அஞ்சும்அஞ்சும் அல்லல் செய்து பிற்பதும்
அஞ்சும் அஞ்சும் அஞ்சுமே அமர்ந்து ளேஹி ருப்பதும்
அஞ்சும் அஞ்சும் அஞ்சுமே ஆத ளீக்க வல்ஸீரேல்
அஞ்சும் அஞ்சும் உம்முளே அமர்ந்த தேஞி வாயமே.		213
அஞ்செ ழுத்ணின் அனாணியாய் அமர்ந்து பின்ற தேதடா
நெஞ்ச ழுத்ணி பின்றுகொண்டு நீசெ நிப்ப தேதடா
அஞ்செ ழுத்ணின் வாளதால் அறுப்ப தாவ தேதடா
நிஞ்செ ழுத்ணின் நேர்iமைதான் நிளீத்து ரைக்க வேண்டுமே.	214

உழீளீ ருந்த தெவ்ஜீடம் உடம்பெ டுப்ப ணின்முனம்
உழீர தாவ தேதடா உடம்ப தாவ தேதடா
உழீரை ஜிம்உ டம்பைஜிம் ஒன்று ஜீப்ப தேதடா
உழீளீ னால்உ டம்பெடுத்த உண்மை ஞாவீ சொல்லடா.	215
சுஷீத்த வோர்எ ழுத்தைஜிம் சொன்மு கத்ணி ருத்ணியே
துன்ப ஹின்ப முங்கடந்து சொல்லு மூல நாடிகள்
அழுத்த மான அக்கரம் அங்கி ஜிள்எ ழுப்நியே
ஆறு பங்க யம்கலந் தப்பு றத்த லத்துளே.		           216
உருத்த ளீப்ப தற்குமுன் உழீர்பு குந்த நாதமும்
கருத்த ளீப்ப தற்குமுன் காயம் என்ன சோதிதம்
அருள்த ளீப்ப தற்குமுன் அறிஷி மூலா தாரமாம்
குருத்த றிந்து கொள்ளுனிர் குணங்கெ டும்கு ருக்களே.	217
எங்கும் உள்ள ஈசனார் எம்மு டல்பு குந்தநின்
பங்கு கூறு பேசுவார் பாடு சென்றே அணுகிலார்
எங்கள் தெய்வம் உங்கள்தெய்வம் என்றி ரண்டு பேதமோ
உங்கள் பேதம் அன்றியே உண்மை ஹிரண்டும் ஹில்லையே.	218
அளீஜி மாகி அயனுமாகி அண்ட மெங்கு மொன்றதாய்
பெளீய தாகி உலகுதன்வீல் பின்ற பாதல் ஒன்றலோ
ஜீளீவ தென்று வேறுசெய்த வேட லீட்ட மூடரே
அறிஜீ னோடு பாரும்ஹிங்கும் அங்கும் எங்கு மொன்றதே. 	219
வெந்த நீறு மெய்க்கதிந்து வேட மும்த ளீக்கிறீர்
ஞிந்தை ஜிள்பி னைந்துமே ணினம்செ நிக்கு மந்ணிரம்
முந்த மந்ணி ரத்ணிலோ மூல மந்ணி ரத்ணிலோ
எந்த மந்ணி ரத்ணிலோ ஈசன் வந்ணி யங்குமே.		220
அகார கார ணத்ணிணிலே அனேகே னேக ரூபமாய்
உகார கார ணத்ணிலே உருத்த ளீத்து பின்றனன்
மகார கார ணத்ணிலே மயக்கு கின்ற வையகம்
ஞிவார கார ணத்ணிலே தெஹீந்த தேஞி வாயமே.		221
அவ்வெ ழுத்ணில் உவ்ஷிவந்து அகார மும்ச வீத்ததோ
உவ்வெ ழுத்து மவ்வெழுத்தும் ஒன்றை ஒன்றி பின்றதோ
செவ்வை ஒத்து பின்றலோ ஞிவப தங்கள் சேளீனும்
லீவ்வை யொத்த ஞாவீகள் ஜீளீத்து ரைக்க வேணுமே.	222
ஆணி யான அஞ்ஞிலும் அனாணி யான நாஜீலும்
சோணி யான மூன்றிலும் சொரூபம் அற்ற ரெண்டிலும்
நீணி யான தொன்றிலே பிறைந்து பின்ற வத்துவை
ஆணி யான தொன்றுமே அற்ற தஞ்செ ழுத்துமே.		223
வாவீ லாத தொன்றுலீல்லை வானு லீல்லை வாவீடில்
ஊவீ லாத தொன்றுலீல்லை ஊனு லீல்லை ஊவீடில்
நாவீ லாத தொன்றுலீல்லை நானு லீல்லை நண்திடில்
தாவீ லாத தொன்றுமே தயங்கி ஆடு கின்றதே.		224
சுஷீத்த தோர்எ ழுத்தை உன்வீச் சொல்மு கத்ணி ருத்ணியே
		துன்ப ஹின்ப முங்க டந்து சொல்லும் நாடி யூடுபோய்
அழுத்த மான வக்க ரத்ணின் அங்கி யைஎ ழுப்நியே
		ஆறு பங்க யம்கடந் தப்பு றத்து வெஹீழீலே
ஜீஷீத்த கண்கு ஜீத்த போத டைந்து போய்எ ழுத்தெலாம்
		ஜீளைந்து ஜீட்ட ஹிந்ணிர சால னிட தான வெஹீழீலே
அழுத்ணி னாலு மணிம யங்கி அனுப ஜீக்கும் வேளைழீல்
		அவனு முண்டு நானு லீல்லை யாரு லீல்லை ஆனதே.	225
நல்ல மஞ்ச னங்கள் தேடி நாடி நாடி ஓடுறீர்
நல்ல மஞ்ச னங்களுண்டு நாதன் உண்டு நம்முளே
எல்லை மஞ்ச னங்கள்தேடி ஏக பூசை பண்தினால்
ணில்லை மேஷிம் சீவனும் ஞிவப தத்துள் ஆடுமே.		226
உழீர்அ கத்ணில் பின்றிடும் உடம்பெ டுத்த தற்குமுன்
உழீர்அ காரம் ஆழீடும் உடல்உ காரம் ஆழீடும்
உழீரை ஜிம்உ டம்பைஜிம் ஒன்று ஜீப்ப தச்ஞிவம்
உழீளீ னால்உ டம்புதான் எடுத்த வாறு ரைக்கினே.		227
அண்டம் ஏழும் உழலவே அனந்த யோவீ உழலவே
பண்டை மாறு மயனுடன் பரந்து பின்றும் உழலவே
எண்ணி சைக டந்துபின் றிருண்ட சத்ணி உழலவே
அண்ட ரண்டம் ஒன்றதாய் ஆணி நட்டம் ஆடுமே.		228
உருவ நீரு றுப்புகொண் டுருத்த ளீத்து வைத்ணிடும்
பெளீய பாதை பேசுமோ நிசாசை ஒத்த மூடரே

களீய மாலும் அயனுமாகக் காணொ ணாத கடஷிளை
உளீமை யாக உம்முளே உணர்ந்து ணர்ந்து கொள்ளுமே.	229
பண்தி வைத்த கல்லைஜிம் பழம்பொ ருள்அ தென்றுநீர்
என்ன முற்றும் என்னபேர் உரைக்கி றீர்கள் ஏழைகாள்
பண்ண ஷிம்ப டைக்கஷிம் படைத்து வைத்த ஹீக்கஷிம்
ஒண்ணு மாகி உலகஹீத்த ஒன்றை நெஞ்ஞில் உன்னுமே.	230
நால தான யோவீஜிள் நஜீன்ற ஜீந்தும் ஒன்றதாய்
ஆல தான ஜீத்துளே அமர்ந்தொ டுங்கு மாறுபோல்
சூல தான உற்பனம் சொல்வ தான மந்ணிரம்
மேல தான ஞாவீகாள் ஜீளீத்து ரைக்க வேணுமே.		231
அருவ மாய்ஹி ருந்தபோ தன்னை அங்க றிந்ணிலை
உருவ மாய்ஹி ருந்தபோ துன்னை நான்அ றிந்தனன்
குருஜீ னால்தெ ஹீந்துகொண்டு கோணி லாத ஞானமாம்
பருவ மான போதலோ பரப்நி ரம்மம் ஆனதே.		232
நிறப்ப தும்ஹி றப்பதும் நிறந்ணி டாணி ருப்பதும்
மறப்ப தும்பி னைப்பதும் மறைந்த தைத்தெ ஹீந்ததும்
துறப்ப தும்தொ டுப்பதும் சுகித்து வாளீ உண்பதும்
நிறப்ப தும்ஹி றப்பதும் நிறந்த னிட டங்குமே.		233
கண்தி லேஹி ருப்பனே கருங்க டல்க டைந்தமால்
ஜீண்தி லேஹி ருப்பனே மேஜீ அங்கு பிற்பனே
தன்னு ளேஹி ருப்பனே தராத லம்ப டைத்தவன்
என்னு ளேஹி ருப்பனே எங்கு மாகி பிற்பனே.		234
ஆடு நாடு தேடினும் ஆனை சேனை தேடினும்
கோடி வாஞி தேடினும் குறுக்கே வந்து பிற்குமோ
ஓடி ஹிட்ட நிச்சைஜிம் உகந்து செய்த தர்மமும்
சாடி ஜீட்ட குணிரைபோல் தாமே வந்து பிற்குமே.		235
எள்ஹி ரும்பு கம்பஹீ ஹிடும்ப ருத்ணி வெண்கலம்
அள்ஹீ உண்ட நாதனுக்கோர் ஆடை மாடை வத்ணிரம்
உள்ஹீ ருக்கும் வேணியர்க் குற்ற தானம் ஈணிரால்
மெள்ள வந்து நோய்அனைத்து மீண்டி டும்ஞி வாயமே.	236
ஊளீ லுள்ள மவீதர்காள் ஒரும னதாய்க் கூடியே
தேளீ லேவ டத்தைஜீட்டுச் செம்பை வைத்ணி ழுக்கிறீர்
ஆளீ னாலும் அறியொ ணாத ஆணி ஞித்த நாதரைப்
பேதை யான மவீதர்பண்ணும் நிரஹீ பாரும் பாருமே.	237
மருள்பு குந்த ஞிந்தையால் மயங்கு கின்ற மாந்தரே
குருக்கொ டுத்த மந்ணிரம் கொண்டு நீந்த வல்ஸீரேல்
குருக்கொ டுத்த தொண்டரும் குகனோ டிந்த நிள்ளைஜிம்
பருத்ணி பட்ட பன்வீரண்டு பாடும் தான்ப டுவரே.		238
அன்னை கர்ப்ப அறைஅதற்குள் அங்கி ழீன்ப்ர காசமாய்
		அந்த அறைக்குள் வந்ணிருந்த தளீய ஜீந்து ரூபமாய்
தன்னை ஒத்த பின்றபோது தடைய றுத்து வெஹீயதாய்
		தங்க நற்பெ ருமைதந்து தலைவ னாய்வ ளர்ந்ததே
உன்னை யற்ப நேரமும் மறந்ணி ருக்க லாகுமோ
		உள்ள மீது றைந்தெனை மறைப் நிலாத சோணியை
பொன்னை வென்ற பேரொஹீப் பொருஜீ லாத ஈசனே
		பொன்ன டிப்நி றப்நிலாமை என்று நல்க வேணுமே.	239
நிடித்த தொண்டும் உம்மதோ நிரம மான நித்தர்காள்
தடித்த கோலம் அத்தைஜீட்டுச் சாணி பேதங் கொண்லீனோ
வடித்ணி ருந்த தோர்ஞிவத்தை வாய்மை கூற வல்ஸீரேல்
ணிடுக்க முற்ற ஈசனைச் சென்று கூட லாகுமே.		240
சத்ணி நீத யஷிம்நீ தயங்கு சங்கின் ஓசைநீ
ஞித்ணி நீஞி வனும்நீ ஞிவாய மாம்எ ழுத்துநீ
முத்ணி நீமு தலும்நீ மூவ ரான தேவர்நீ
அத்ணி றமும் உம்முளே அறிந்து ணர்ந்து கொள்ளுமே.	241
சட்டை ழீட்டு மதிதுலக்கும் சாத்ணி ரச்ச ழக்கரே
பொத்த கத்தை மெத்தவைத்துப் போத மோதும் பொய்யரே
பிட்டை ஏது ஞானமேது நீளீ ருந்த அட்சரம்
பட்டை ஏது சொல்ஸீரே பாத கக்க பட்டரே.		242
உண்மை யான சுக்கிலம் உபாய மாய்ஹி ருந்ததும்
வெண்மை யாகி நீளீலே ஜீரைந்து நீர தானதும்

தண்மை யான காயமே தளீத்து ரூவம் ஆனதும்
தெண்மை யான ஞாவீகாள் தெஹீந்து ரைக்க வேணுமே.	243
வஞ்ச கப்நி றவ்ஜீயை மனத்து ளேஜீ ரும்நியே
அஞ்செ ழுத்ணின் உண்மையை அறிஜீ லாத மாந்தர்காள்
வஞ்ச கப்நி றஜீயை வதைத்ணி டவ்ஷிம் வல்ஸீரேல்
அஞ்செ ழுத்ணின் உண்மையை அறிந்து கொள்ள லாகுமே.	244
காழீ லாத சோலைழீல் கவீஜி கந்த வண்டுகாள்
ஈழீ லாத தேனைஜிண் டிராப்ப கல்உ றங்குறீர்
பாழீ லாத கப்பலேறி அக்க ரைப்ப டும்முனே
வாழீ னால்உ ரைப்பதாகு மோன மான ஞானமே.		245
பேய்கள் பேய்கள் என்கிறீர் நிதற்று கின்ற பேயர்காள்
பேய்கள் பூசை கொள்ளுமோ நிடாளீ பூசை கொள்ளுமோ
ஆணி பூசை கொள்ளுமோ அனாணி பூசை கொள்ளுமோ
காய மான பேயலோ கணக்க றிந்து கொண்டதே.		246
மூல மண்ட லத்ணிலே முச்ச துரம் ஆணியாய்
நாலு வாசல் எம்நிரான் நடுஉ ணித்த மந்ணிரம்
கோஸீ எட்டி தழுமாய்க் குஹீர்ந்த லர்ந்த தீட்டமாய்
மேலும் வேறு காண்கிலேன் ஜீளைந்த தேஞி வாயமே.	247
ஆணி கூடு நாடிஓடு காலை மாலை நீளீலே
சோணி மூல மானநாடி சொல்ஸீ றந்த தூவெஹீ
ஆணி கூரு நெற்பறித் தகார மாணி ஆகமம்
பேத பேதம் ஆகியே நிறந்து டல்ஹி றந்ததே.		248
பாங்கி னோடி ருந்துகொண்டு பரமன் அஞ்செ ழுத்துளே
ஓங்கி நாடி மேல்ஹிருந்த துச்ச ளீத்த மந்ணிரம்
மூங்கில் வெட்டி நார்உளீத்து மூச்ஞில் செய்ஜீ தத்ணிவீல்
ஆய்ந்த நூஸீல் தோன்றுமே அறிந்து ணர்ந்து கொள்ளுமே.	249 
புண்ட ரீக மத்ணிழீல் உணித்தெ ழுந்த சோணியை
மண்ட லங்கள் மூன்றினோடு மன்னு கின்ற மாயனை
அண்ட ரண்டம் ஊடறுத் தறிந்து ணர வல்ஸீரேல்
கண்ட கோழீல் தெய்வம்என்று கையெ டுப்ப ணில்லையே.	250
அம்ப லங்கள் சந்ணிழீல் ஆடு கின்ற வப்பனே
அன்ப னுக்குள் அன்பனாய் பிற்பன் ஆணி னிரனே
அன்ப ருக்குள் அன்பராய் பின்ற ஆணி நாயனே
உம்ப ருக்கு முண்மையாய் பின்ற உண்மை உண்மையே.	251
அண்ண லாவ தேதடா அறிந்து ரைத்த மந்ணிரம்
தண்ண னாக வந்தவன் சகல புராணம் கற்றவன்
கண்ண னாக வந்தவன் கார ணத்து ணித்தவன்
ஒண்ண தாவ தேதடா உண்மை யான மந்ணிரம்.		252
உள்ள தோபு றம்பதோ உழீர்ஒ டுங்கி பின்றிடம்
மெள்ள வந்து கிட்டிநீர் ஜீனவ வேணும் என்கிறீர்
உள்ள தும்பு றம்பதும் ஒத்த போது நாதமாம்
கள்ள வாச லைத்ணிறந்து காண வேணும் அப்பனே		.253
ஆர லைந்து பூதமாய் அளஜீ டாத யோவீஜிம்
பார மான தேவரும் பழுணி லாத பாசமும்
ஓரொ ணாத அண்டமும் உலோக லோக லோகமும்
சேர வெந்து போழீருந்த தேகம் ஏது செப்புமே.		254
என்ன கத்துள் என்னைநான் எங்கு நாடி ஓடினேன்
என்ன கத்துள் என்னை நான் அறிந்ணி லாத தாகையால்
என்ன கத்துள் என்னைநான் அறிந்து மேதெ ளீந்தநின்
என்ன கத்துள் என்னைஅன்றி யாது மொன்றும் ஹில்லையே	.255
ஜீண்தி வீன்று லீன்னெழுந்து லீன்னொ டுங்கும் ஆறுபோல்
என்னுள் பின்றும் எண்ணும்ஈசன் என்ன கத்ணி ருக்கைழீல்
கண்தி வீன்று கண்தில்தோன்றும் கண்ண றிஜீ லாமையால்,
என்னுள் பின்ற என்னைஜிம் யான றிந்த ணில்லையே.	256
அடக்கி னும்அ டக்கொணாத அம்ப லத்ணின் ஊடு போய்
அடக்கி னும்அ டக்கொணாத அன்பு ருக்கும் ஒன்றுளே
கிடக்கி னும்ஹி ருக்கினும் கிலேசம் வந்ணி ருக்கினும்
நடக்கி னும்ஹி டைஜீடாத நாத சங்கொ ஸீக்குமே.		257
மட்டு லாஷி தண்துழாய் அலங்க லாய்பு னல்கழல்
ஜீட்டு னிஷீல் தாகபோக ஜீண்தில் நண்தில் வெஹீழீனும்

எட்டி னோடி ரண்டினும் ஹிதத்ணி னால்ம னந்தனைக்
கட்டி னிடி லாதுவைத்த காத ஸீன்பம் ஆகுமே.		258
ஏக முத்ணி மூன்றுமுத்ணி நாலு முத்ணி நன்மைசேர்
போக முற்றி புண்தியத்ணில் முத்ணி அன்றி முத்ணியாய்
நாக முற்ற சயனமாய் நலங்க டல்க டந்ததீ
யாக முற்றி ஆகிபின்ற தென்கொ லாணி தேவனே		.259
மூன்று முப்பத் தாறினோடு மூன்று மூன்று மாயமாய்
மூன்று முத்ணி ஆகிமூன்று மூன்று மூன்று மூன்றுமாய்த்
தோன்று சாணி மூன்றதாய் துலக்க லீல்ஜீ ளக்கதாய்
ஏன்ற னாஜீன் உள்புகுந்த தென்கொ லோநம் ஈசனே.	260
ஐந்தும் ஐந்தும் ஐந்துமாய் அல்ல வற்றுள் ஆஜிமாய்
ஐந்தும் மூன்றும் ஒன்றுமாகி பின்ற ஆணி தேவனே
ஐந்தும் ஐந்தும் ஐந்துமாய் அமைந்த னைத்தும் பின்றநீ
ஐந்தும் ஐந்தும் ஆயபின்னை யாவர் காண வல்லரே.	261
ஆறும் ஆறும் ஆறுமாய்ஓர் ஐந்தும் ஐந்தும் ஐந்துமாய்
ஏறு சீர்ஹி ரண்டுமூன்றும் ஏழும் ஆறும் எட்டுமாய்
வேறு வேறு ஞானமாகி மெய்ழீ னோடு பொய்ஜிமாய்
ஊறும் ஓசை யாய்அமர்ந்த மாய மாயம் மாயனே. 		262
எட்டும் எட்டும் எட்டுமாய்ஓர் ஏழும் ஏழும் ஏழுமாய்
எட்டு மூன்றும் ஒன்றுமாகி பின்ற ஆணி தேவனே
எட்டு மாய பாதமோ டிறைஞ்ஞி பின்ற வண்ணமே
எட்டெ ழுத்தும் ஓதுவார்கள் அல்லல் நீங்கி பிற்பரே.	263
பத்ணி னோடு பத்துமாய்ஓர் ஏஷீ னோடும் ஒன்பதாய்
நத்து நாற்றி சைக்குபின்ற நாடு பெற்ற நன்மையாய்
அத்து மாய கொத்தமோடும் அத்த லலீக் காணிமால்
பத்தர் கட்க லாதுமுத்ணி முத்ணி முத்ணி யாகுமே.		264
வாஞி யாகி நேசமொன்று வந்தெ ணிர்ந்த தென்னுக
நேச மாக நாளுலாவ நன்மை சேர்ப வங்கஹீல்
னிஞி மேல்பி லீர்ந்ததோளு லீல்லை யாக்கி னாய்கழல்
ஆசை யால்ம றக்கலா தமரர் ஆகல் ஆகுமே.		265
எஹீய தான காயமீதும் எம்நி ரான்ஹி ருப்நிடம்
அஹீஷி றாது பின்றதே அகார மும்உ காரமும்
கொளுகை யான சோணிஜிம் குலாஜீ பின்ற தவ்ஜீடம்
வெஹீய தாகும் ஒன்றிலே ஜீளைந்த தேஞி வாயமே.	266
அஞ்செ ழுத்தும் மூன்றெழுத்தும் என்று ரைக்கும் அன்பர்காள்
அஞ்செ ழுத்தும் மூன்றெழுத்தும் அல்ல காணும் அப்பொருள்
அஞ்செ ழுத்தை நெஞ்சழுத்ணி அவ்வெ ழுத்த றிந்தநின்
அஞ்செ ழுத்தும் மூன்றெழுத்தும் அவ்ஷி மாம்ஞி வாயமே.	267
பொய்ஜி ரைக்கப் போதமென்று பொய்ய ருக்கி ருக்கையால்
மெய்ஜி ரைக்க வேண்டுணில்லை மெய்யர் மெய்க்கி லாமையால்
வைய கத்ணில் உண்மைதன்னை வாய்ணி றக்க அஞ்ஞினேன்
நைய வைத்த தென்கொலோ நமஞி வாய நாதனே.		268
ஒன்றை ஒன்று கொன்றுகூட உணஷி செய்ணி ருக்கினும்
மன்றி னூடு பொய்களஷி மாறு வேறு செய்ழீனும்
பன்றி தேடும் ஈசனைப் பளீந்து கூட வல்ஸீரேல்
அன்று தேவர் உம்முளே அறிந்து ணர்ந்து கொள்ளுமே.	269
மச்ச கத்து ளேஹிவர்ந்து மாயை பேசும் வாஜிவை
அச்ச கத்து ளேழீருந் தறிஷி ணர்த்ணிக் கொள்ஜீரேல்
அச்ச கத்து ளேழீருந் தறிஷி ணர்த்ணிக் கொண்டநின்
ஹிச்சை அற்ற எம்நிரான் எங்கும் ஆகி பிற்பனே.		270
வயஸீ லேமு ளைத்த செந்நெல் களைய தான வாறுபோல்
உலகி னோரும் வன்மைகூறில் உய்ஜி மாற தெங்ஙனே
ஜீரகி லேமு ளைத்தெழுந்த மெய்ய லாது பொய்யதாய்
நரகி லேநி றந்ணிருந்து நாடு பட்ட பாடதே.		           271
ஆடு கின்ற எம்நிரானை அங்கு லீங்கும் என்றுநீர்
தேடு கின்ற பாஜீகாள் தெஹீந்த தொன்றை ஓர்கிமிர்
காடு நாடு னிடுனிண் கலந்து பின்ற கள்வனை
நாடி ஓடி உம்முளே நயந்து ணர்ந்து பாருமே.		272
ஆடு கின்ற அண்டர்கூடும் அப்பு றம்ம ணிப்புறம்
தேடு நாலு வேதமும் தேவ ரான மூவரும்
நீடு வாஷீ பூதமும் பின்ற தோர்பி லைகளும்
ஆடு வாஷீன் ஒஷீயலா தனைத்தும் ஹில்லை ஹில்லையே.	273

ஆவ தும்ப ரத்துளே அஷீவ தும்ப ரத்துளே
போவ தும்ப ரத்துளே புகுவ தும்ப ரத்துளே
தேவ ரும்ப ரத்துளே ணிசைக ளும்ப ரத்துளே
யாவ ரும்ப ரத்துளே யானும் அப்ப ரத்துளே.		274
ஏழு பாரும் எழுகடல் ஹிபங்கள் எட்டு வெற்புடன்
சூழு வான்கி ளீகடந்து சொல்லும் ஏழு உலகமும்
ஆஷீ மால் ஜீசும்புகொள் நிரமாண் டரண்ட அண்டமும்
ஊஷீ யான்ஒ ஹீக்குளே உணித்து டன்ஒ டுங்குமே.		275
கயத்து நீர்ஹி றைக்குறீர் கைகள் சோர்ந்து பிற்பதேன்
மனத்துள் ஈரம் ஒன்றில்லாத மணிஹி லாத மாந்தர்காள்
அகத்துள் ஈரங் கொண்டுநீர் அழுக்க றுக்க வல்ஸீரேல்
பினைத்ணி ருந்த சோணிஜிம் நீஜிம் நானும் ஒன்றலோ.	276
நீளீ லேநி றந்ணிருந்து நீர்ச டங்கு செய்கிறீர்
ஆசை உன்வீ நீரெலாம் அவத்ணி லேஹி றைக்கிறீர்
வேரை உன்வீ ஜீத்தைஉன்வீ ஜீத்ணி லேமு ளைத்தெழும்
சீரை உன்ன வல்ஸீரேல் ஞிவப தம்அ டைஜீரே.		277
பத்தொ டுற்ற வாசஸீல் பரந்து மூல வக்கர
முத்ணி ஞித்ணி தொந்தமென் றியங்கு கின்ற மூலமே
மத்த ஞித்த ஐம்புலன் மகார மான கூத்தையே
அத்ணி யூரர் தம்முளே அமைந்த தேஞி வாயமே.		278
அணுஜீ னோடும் அண்டமாய் அளஜீ டாத சோணியை
குணம தாகி உம்முளே குறித்ணி ருக்கில் முத்ணியாம்
முணமு ணென்றே உம்முளே ஜீரலை ஒன்றி மீளஷிம்
ணினந்ணி னம்ம யக்குனிர் செம்பு பூசை பண்தியே.		279
மூல மான அக்கரம் முகப்ப தற்கு முன்னெலாம்
மூட மாக மூடுகின்ற மூட மேது மூடரே
கால னான அஞ்சுபூதம் அஞ்ஞி லேஒ டுங்கினால்
ஆணி யோடு கூடுமோ அனாணி யோடு கூடுமோ.		280
முச்ச துர மூலமாகி முடிஷி மாகி ஏகமாய்
அச்ச துரம் ஆகியே அடங்கி யோர்எ ழுத்துமாய்
மெய்ச்ச துர மெய்ஜிளே ஜீளங்கு ஞான தீபமாய்
உச்ச ளீக்கும் மந்ணிரத்ணின் உண்மை யேஞி வாயமே.		281
வண்ட லங்கள் போலும்நீர் மனத்து மாச றுக்கிமிர்
குண்ட ரங்கள் போலும்நீர் குளத்ணி லேமு ழுகுறீர்
பண்டும் உங்கள் நான்முகன் பறந்து தேடிக் காண்கிலான்
கண்டி ருக்கும் உம்முளே கலந்ணி ருப்பர் காண்லீனே.	282
பின்ற தன்றி ருந்ததன்று நேளீ தன்று கூளீதன்று
பந்த மன்று னிடுமன்று பாவ கங்கள் அற்றது
கெந்த மன்று கேள்ஜீயன்று கேடி லாத வாவீலே
அந்த லீன்றி பின்றதொன்றை எங்ஙனே உரைப்பதே.	283
பொருது நீரும் உம்முளே புகுந்து பின்ற காரணம்
எருணி ரண்டு கன்றைஈன்ற ஏக மொன்றை ஓர்கிமிர்
அருகி ருந்து சாஷிகின்ற யாவை ஜிம்அ றிந்ணிமிர்
குருஜீ ருந்து லாஷிகின்ற கோலம் என்ன கோலமே.		284
அம்ப ரத்துள் ஆடுகின்ற அஞ்செ ழுத்து நீயலோ
ஞிம்பு ளாய்ப்ப ரந்துபின்ற ஞிற்ப ரமும் நீயலோ
எம்நி ரானும் எவ்ஷிழீர்க்கும் ஏக போகம் ஆதலால்
எப்நி ரானும் நானுமாய் ஹிருந்த தேஞி வாயமே.		285
ஈரொ ஹீய ணிங்களே ஹியங்கி பின்ற தற்பரம்
பேரொ ஹீய ணிங்களே யாவ ரும்மஃ தறிகிமிர்
காரொ ஹீய படலமும் கடந்து போன தற்பரம்
பேரொ ஹீய பெரும்பதம் ஏக நாத பாதமே.		286
கொள்ளொ ணாது மெல்லொ ணாது கோத றக்கு தட்டொணா
தள்ளொ ணாத ணுகொணா தாக லான்ம னத்துளே
தெள்ளொ ணாது தெஹீயொணாது ஞிற்ப ரத்ணின் உட்பயன்
ஜீள்ளொணாத பொருளைநான் ஜீளம்பு மாற தெங்ஙனே.	287
வாக்கி னால்ம னத்ணினால் மணித்த கார ணத்ணினால்,
நோக்கொ ணாத நோக்கைஜின்வீ நோக்கை யாவர் நோக்குவார்,
நோக்கொ ணாத நோக்குவந்து நோக்க நோக்க நோக்கிடில்,
நோக்கொ ணாத நோக்குவந்து நோக்கை எங்கண் நோக்குமே.    288
உள்ஹீ னும்பு றம்நினும் உலகம் எங்க ணும்பரந்
தெள்ஹீல் எண்ணெய் போலபின் றியங்கு கின்ற எம்நிரான்
மெள்ள வந்தென் னுட்புகுந்து மெய்த்த வம்பு ளீந்தநின்
வள்ள லென்ன வள்ளலுக்கு வண்ண மென்ன வண்ணமே.	289

வேத மொன்று கண்டிலேன் வெம்நி றப்நி லாமையால்
போதம் பின்ற வடிவதாய்ப் புவன மெங்கும் ஆழீனாய்
சோணி ஜிள்ஒ ஹீஜிமாய்த் துளீய மோட தீதமாய்
ஆணி மூலம் ஆணியாய் அமைந்த தேஞி வாயமே		.290
சாண்ஹி ரும்ம டங்கினால் சளீந்த கொண்டை தன்னுளே
பேதி அப்ப ணிக்குளே நிறந்ணி றந் துழலுனிர்
தோதி யான ஐவரைத் துறந்த றுக்க வல்ஸீரேல்
காதி கண்டு கோடியாய்க் கலந்த தேஞி வாயமே.		291
அஞ்சு கோடி மந்ணிரம் அஞ்சு ளேஅ டங்கினால்
நெஞ்சு கூற உம்முளே பினைப்ப தோர்எ ழுத்துளே
அஞ்சு நாலு மூன்றதாகி உம்மு ளேஅ டங்கினால்
அஞ்சும் ஓர்எ ழுத்ததாய் அமைந்த தேஞி வாயமே.		292
அக்கரந்த அக்கரத்ணில் உட்க ரந்த அக்கரம்
சக்க ரத்துச் ஞிவ்வைஜிண்டு சம்பு ளத்ணி ருந்ததும்
எள்க ரந்த எண்ணெய்போல் எவ்வெ ழுத்தும் எம்நிரான்
உள்க ரந்து பின்றநேர்மை யாவர் காண வல்லரே.		293
ஆக மத்ணின் உட்பொருள் அகண்ட மூலம் ஆதலால்
தாக போகம் அன்றியே தளீத்த தற்ப ரம்மும்நீ
ஏக பாதம் வைத்தனை உணர்த்தும் அஞ்செ ழுத்துளே
ஏக போகம் ஆகியே ஹிருந்த தேஞி வாயமே.		294
மூல வாசல் மீதுளே முச்ச துரம் ஆகியே
நாலு வாசல் எண்ஜீரல் நடுஉ ணித்த மந்ணிரம்
கோலம் ஒன்றும் அஞ்சுமாகும் ஹிங்க லைந்து பின்றநீ
வேறு வேறு கண்டிலேன் ஜீளைந்த தேஞி வாயமே.		295
சுக்கி லத்த டிஜிளே கஷீத்த தோர்எ ழுத்துளே
அக்க ரத்த டிஜிளே அமர்ந்த ஆணி சோணிநீ
உக்க ரத்த டிஜிளே உணர்ந்த அஞ்செ ழுத்துளே
அக்க ரம்அ தாகியே அமர்ந்த தேஞி வாயமே.		296
குண்ட லத்து ளேஜிளே குறித்த கத்து நாயகன்
கண்ட வந்த மண்டலம் கருத்த ஷீத்த கூத்தனை
ஜீண்ட லர்ந்த சந்ணிரன் ஜீளங்கு கின்ற மெய்ப்பொருள்
கண்டு கொண்ட மண்டலம் ஞிவாயம் அல்ல ணில்லையே	.297
சுற்றும் ஐந்து கூடமொன்று சொல்ஸீ றந்த தோர்வெஹீ
சத்ணி ஜிம்ஞி வனுமாக பின்ற தன்மை ஓர்கிமிர்
சத்ணி யாவ தும்முடல் தயங்கு சீவ னுட்ஞிவம்
நித்தர் காள்அ றிந்ணிமிர் நிரான்ஹி ருந்த கோலமே.		298
மூலம் என்ற மந்ணிரம் முளைத்த அஞ்செ முத்துளே
நாலு வேதம் நாஷிளே நஜீன்ற ஞான மெய்ஜிளே
ஆலம் உண்ட கண்டனும் அளீசு யனும் ஆதலால்
ஓலம் என்ற மந்ணிரம் ஞிவாயம் அல்ல ணில்லையே		299
தத்து வங்கள் என்றுநீர் தமைக்க டிந்து போஜீர்காள்
தத்து வம்ஞி வமதாகில் தற்ப ரமும் நீரல்லோ
முத்ணி சீவ னாதமே மூல பாதம் வைத்தநின்
அத்த னாரும் உம்முளே அறிந்து ணர்ந்து கொள்ளுமே.	300
மூன்று பத்து மூன்றைஜிம் மூன்று சொன்ன மூலனே
தோன்று சேர ஞாவீகாள் துய்ய பாதம் என்தலை
ஏன்று வைத்த வைத்தநின் ஹியம்பும் அஞ்செ ழுத்தைஜிம்
தோன்ற ஓத வல்ஸீரேல் துய்ய சோணி காணுமே.		301
உம்பர் வான கத்ணினும் உலக பாரம் ஏஷீனும்
நம்பர் நாடு தன்வீலும் நாவ லென்ற தீஜீனும்
செம்பொன் மாடம் மல்குணில்லை அம்ப லத்துள் ஆடுவான்
எம்நி ரான லாது தெய்வம் ஹில்லைஹில்லை ஹில்லையே.	302
பூவ லாய ஐந்துமாய் புனஸீல் பின்ற நான்குமாய்
தீழீ லாய மூன்றுமாய்ச் ஞிறந்த கால்ஹி ரண்டுமாய்
வேழீ லாய தொன்றுமாய் வேறு வேறு தன்மையாய்
நீய லாமல் பின்றநேர்மை யாவர் காண வல்லரே.		303
அந்த ரத்ணில் ஒன்றுமாய் அசைஷி கால்ஹி ரண்டுமாய்
செந்த ழஸீல் மூன்றுமாய்ச் ஞிறந்த வப்பு நான்குமாய்
ஐந்து பாளீல் ஐந்துமாய் அமர்ந்ணி ருந்த நாதனை
ஞிந்தை ழீல்தெ ஹீந்தமாயை யாவர் காண வல்லரே.	304
மனஜீ காரம் அற்றுநீர் மணித்ணி ருக்க வல்ஸீரேல்
பினைஜீ லாத மதிஜீளக்கு பித்தமாகி பின்றிடும்
அனைவர் ஓதும் வேதமும் அகம்நி தற்ற வேணுமேல்
கனஷி கண்ட துண்மைநீர் தெஹீந்த தேஞி வாயமே.		305

ஹிட்ட குண்டம் ஏதடா ஹிருக்கு வேதம் ஏதடா
சுட்ட மண்க லத்ணிலே சுற்ற நூல்கள் ஏதடா
முட்டி பின்ற தூதிலே முளைத்தெ ழுந்த சோணியை
பற்றி பின்ற தேதடா பட்ட நாத பட்டரே.		306
நீளீ லேமு ளைத்தெழுந்த தாம ரைழீன் ஓளீலை
நீளீ னோடு கூடிபின்றும் நீளீ லாத வாறுபோல்
பாளீ லேமு ளைத்தெழுந்த பண்டி தப்ப ராபரம்
பாளீ னோடு கூடிபின்ற பண்பு கண்டி ருப்பரே.		307
உறங்கில் என்ஜீ ஷீக்கில்என் உணர்ஷி சென்றொ டுங்கில்என்
ஞிறந்த ஐம்பு லன்களும் ணிசைத்ணி சைகள் ஒன்றில்என்
புறம்பு முள்ளும் எங்கணும் பொருந்ணி ருந்த தேகமாய்
பிறைந்ணி ருந்த ஞாவீகாள் பினைப்ப தேதும் ஹில்லையே.	308
ஓது வார்கள் ஓதுகின்ற ஓர்எ ழுத்தும் ஒன்றதே
வேதம் என்ற தேகமாய் ஜீளம்பு கின்ற தன்றிது
நாதம் ஒன்று நான்முகன் மாலும் நானும் ஒன்றதே
ஏது மன்றி பின்றதொன்றை யான் உணர்ந்த நேர்மையே.	309
பொங்கி யேத ளீத்தஅச்சு புண்ட ரீக வெஹீழீலே
தங்கி யேத ளீத்தபோது தாது மாது ளையதாம்
அங்கி ஜிள்ச ளீத்தபோது வடிஷி கள்ஒ ஹீஜிமாய்க்
கொம்பு மேல்வ டிஷிகொண்டு குருஹி ருந்த கோலமே.	310
மண்ணு ளோரும் ஜீண்ணுளோரும் வந்த வாற தெங்கெவீல்
கண்தி னோடு சோணிபோல் கலந்த நாத ஜீந்துஷிம்
அண்ண லோடு சத்ணிஜிம் அஞ்சு பஞ்ச பூதமும்
பண்தி னோடு கொடுத்தஷீப் பாரொ டேழும் ஹின்றுமே.	311
ஒடுக்கு கின்ற சோணிஜிம் உந்ணி பின்ற ஒருவனும்
நடுத்த லத்ணில் ஒருவனும் நடந்து காஸீல் ஏறியே
ஜீடுத்து பின்ற ஹிருவரோடு மெய்ழீ னோடு பொய்ஜிமாய்
அடுத்து பின்ற தறிலீனோ அனாணி பின்ற ஆணியே.		312
உணித்த மந்ணி ரத்ணினும் ஒடுங்கும் அக்க ரத்ணினும்
மணித்த மண்ட லத்ணினும் மறைந்து பின்ற சோணிநீ
மணித்த மண்ட லத்துளே மறித்து நீர்ஹி ருந்தநின்
ஞிளீத்த மண்ட லத்துளே ஞிறந்த தேஞி வாயமே.		313
ணிருத்ணி வைத்த சற்குருவைச் சீர்பெ றவ ணங்கிமிர்
குருக்கொ டுக்கும் நித்தரே கொண்டு நீந்த வல்ஸீரோ
குருக்கொ டுக்கும் நித்தரும் குருக்கொள் வந்த சீடனும்
பருத்ணி பட்ட பாடுதான் பன்வீ ரண்டும் பட்டதே.		314
ஜீஷீத்த கண்து ணிக்கஷிம் ஜீந்து நாத ஓசைஜிம்
மேரு ஷிம்க டந்தஅண்ட கோள முங்க டந்துபோய்
எழுத்தெ லாம்அ ஷீந்துஜீட்ட ஹிந்த்ர ஞால வெஹீழீலே
யானும் நீஜி மேகலந்த தென்ன தன்மை ஈசனே.		315
ஓம்ந மோஎன் றும்முளே உபாதை யென்ற றிந்தநின்
பானு டல்க ருத்துளே பாவை யென்ற றிந்தநின்
நானும் நீஜிம் உண்டடா நலங்கு லம்அ துண்டடா
ஊனும் ஊணும் ஒன்றுமே உணர்ந்ணி டாய்எ னக்குளே.	316
ஐம்பு லனை வென்றவர்க் கன்ன தானம் ஈவதாய்
நன்பு லன்க ளாகிபின்ற நாத ருக்க தேறுமோ
ஐம்பு லனை வென்றிடா தவத்த மேஉ ழன்றிடும்
வம்ப ருக்கும் ஈவதும் கொடுப்ப தும்அ வத்தமே.		317
ஆதி யான ஐம்புலன்கள் அவைஜிம் மொக்குள் ஒக்குமோ
யோவீ ழீல்நி றந்ணிருந்த துன்ப லீக்கு மொக்குமோ
னிணர் காள்நி தற்றுனிர் மெய்மை யேஉ ணர்ணிரேல்
ஊண்உ றக்க போகமும் உமக்கெ னக்கும் ஒக்குமே.		318
ஓடு கின்ற ஐம்புலன் ஒடுங்க அஞ்செ ழுத்துளே
நாடு கின்ற நான்மறை நஜீலு கின்ற ஞாவீகாள்
கூடுகின்ற கண்டித குணங்கள் மூன்றெ ழுத்துளே
ஆடு கின்ற பாவையாய் அமைந்த தேஞி வாயமே.		319
புவன சக்க ரத்துள்ளே பூத நாத வெஹீழீலே
		பொங்கு தீப அங்கிஜிள் பொணிந்தெ ழுந்த வாஜிவைத்
தவன சோமர் ஹிருவரும் தாம்ஹி யங்கும் வாசஸீல்
		தண்டு மாறி ஏறிபின்ற சரச மான வெஹீழீலே
மஷின அஞ்செ ழுத்ணிலே வாஞி ஏறி மெள்ளவே
		வான ளாய்பி றைந்த சோணி மண்ட லம்பு குந்தநின்
அவனும் நானும் மெய்கலந் தனுப ஜீத்த அளஜீலே
		அவனு முண்டு நானுலீல்லை யாரு லீல்லை யானதே.	320

வாளு றைழீல் வாளடக்கம் வாஜி றைழீல் வாய்வடக்கம்
ஆளு றைழீல் ஆளடக்கம் அருமை என்ன ஜீத்தைகாண்
தாளு றைழீல் தாளடக்கம் தன்மை யான தன்மைஜிம்
நாளு றைழீல் நாளடக்கம் நானும் நீஜிம் கண்டதே.		321
வழுத்ணி டான்அ ஷீத்ணிடான் மாய ரூபம் ஆகிடான்
கழன்றி டான்வெ குண்டிடான் கால கால காலமும்
துவண்டி டான்அ சைந்ணிடான் தூய தூபம் ஆகிடான்
சுவன்றி டான்உ ரைத்ணிடான் சூட்ச சூட்ச சூட்சமே.		322
ஆகி கூவென் றேஉரைத்த அட்ச ரத்ணின் ஆனந்தம்
யோகி யோகி என்பர்கோடி உற்ற றிந்து கண்டிடார்
பூக மாய்ம னக்குரங்கு பொங்கு மங்கும் ஹிங்குமாய்
ஏகம் ஏக மாகவே ஹிருப்பர் கோடி கோடியே.		323
கோடி கோடி கோடிகோடி குவல யத்தோர் ஆணியை
நாடி நாடி நாடிநாடி நாள கன்று னிணதாய்த்
தேடித் தேடித் தேடித்தேடித் தேக மும்க சங்கியே
கூடிக் கூடிக் கூடிக்கூடி பிற்பர் கோடி கோடியே.		324
கருத்ணி லான்வெ ளுத்ணிலான் பரன்ஹி ருந்த காரணம்
ஹிருத்ணி லான்ஒ ஹீத்ணிலான் ஒன்றும் ஹிரண்டும் ஆகிலான்
ஒருத்ணி லான்ம ளீத்ணிலான் ஒஷீந்ணி டான்அ ஷீந்ணிடான்
கருத்ணிற் கீஜிம் கூஷிம் உற்றேன் கண்ட றிந்த ஆணியே.	325
வாணி வாணி வாணிவாணி வண்ட லைஅ றிந்ணிடான்
ஊணி ஊணி ஊணிஊணி ஒஹீம ழுங்கி உளறுவான்
னிணி னிணி னிணினிணி ஜீடைஎ ருப்பு ரக்குவோன்
சாணி சாணி சாணிசாணி சாக ரத்தைக் கண்டிடான்.		326
ஆண்மை ஆண்மை ஆண்மைஆண்மை ஆண்மை கூறும்
காண்மை யான வாணிரூபம் கால கால காலமும்
பாண்மை யாகி மோன மோன பாச மாகி பின்றிடும்
நாண்மை யான நரலைவாழீல் நங்கு லீங்கும் அங்குமே.	327
லீங்கு என்ற அட்சரத்ணின் மீட்டு வாகிக் கூஷிடன்
துங்க மாகச் சோமனோடு சோமன் மாறி பின்றிடும்
அங்க மாமு னைச்சுஷீழீல் ஆகும் ஏகம் ஆகையால்
கங்கு லற்றுக் கியானமுற்றுக் காணு வாய் சுடரொஹீ.	328
சுடரெ ழும்பும் சூட்சமும் சுஷீமு னைழீன் சூட்சமும்
அடரெ ழும்நி ஏகமாக அமர்ந்து பின்ற சூட்சமும்
ணிடர தான சூட்சமும் ணிளீழீன் வாலை சூட்சமும்
கடலெ ழும்பு சூட்சமுங் கண்ட றிந்தோன் ஞாவீயே.	329
ஞாவீ ஞாவீ என்றுரைத்த நாய்கள் கோடி கோடியே
வாவீ லாத மழைநானென்ற வாணி கோடி கோடியே
தாவீ லான சாகரத்ணின் தன்மை காணா மூடர்கள்
மூவீ லாமல் கோடி கோடி முன்ன றிந்த தென்பரே. 		330
சூச்ச மான கொம்நிலே சுஷீமு னைச்சு டளீலே
னிச்ச மான னிழீலே ஜீபுலை தங்கும் வாழீலே
கூச்ச மான கொம்நிலே குடிஹி ருந்த கோழீலே
தீச்ச யான தீஜீலே ஞிறந்த தேஞி வாயமே.		           331
பொங்கி பின்ற மோனமும் பொணிந்து பின்ற மோனமும்
தங்கி பின்ற மோனமும தயங்கி பின்ற மோனமும்
கங்கை யான மோனமும் கணித்து பின்ற மோனமும்
ணிங்க ளான மோனமும் ஞிவவீ ருந்த மோனமே.		332
மோன மான னிணிழீல் முனைச்சு ஷீழீன் வாலைழீல்
பான மான னிணிழீல் பசைந்த செஞ்சு டளீலே
ஞான மான மூலைழீல் நரலை தங்கும் வாழீஸீல்
ஓன மான செஞ்சுடர் உணித்த தேஞி வாயமே.		333
உணித்தெ ழுந்த வாலைஜிம் உயங்கி பின்ற வாலைஜிம்
கணித்தெ ழுந்த வாலைஜிம் காலை யான வாலைஜிம்
மணித்தெ ழுந்த வாலைஜிம் மறைந்து பின்ற ஞானமும்
கொணித்தெ ழுந்து கும்பலாகிக் கூஷிம் கீஜிம் ஆனதே.	334
கூஷிம் கீஜிம் மோனமாகி கொள்கை யான கொள்கையை
மூஜீ லேஉ ணித்தெழுந்த முச்சு டர்ஜீ ளீஜீலே
பூஜீ லேந ரைகள்போல் பொருந்ணி பின்ற பூரணம்
ஆஜீ ஆஜீ ஆஜீஆஜீ அன்ப ருள்ளம் உற்றதே.		335
ஆண்மை கூறும் மாந்தரே அருக்க னோடும் னிணியைக்
காண்மை யாகக் காண்நிரே கசட றுக்க வல்ஸீரே
தூண்மை யான வாணிசூட்சம் சோப மாகும் ஆகுமே
நாண்மை யான வாழீஸீல் நடித்து பின்ற நாதமே.		336

நாத மான வாழீழீல் நடித்து பின்ற சாயஸீல்
வேத மான னிணிழீல் ஜீளீந்த முச்சு டளீலே
கீத மான கீழீலே கிளர்ந்து பின்ற கூஜீலே
பூத மான வாழீலைப் புகல றிவன் ஆணியே. 		337
ஆஜீ ஆஜீ ஆஜீஆஜீ ஐந்து கொம்நின் ஆஜீயே
மேஜீ மேஜீ மேஜீமேஜீ மேணி வீழீன் மாவீடர்
வாஜீ வாஜீ வாஜீவாஜீ வண்டல் கள்அ றிந்ணிடார்
பாஜீ பாஜீ பாஜீபாஜீ படிழீ லுற்ற மாந்தரே.		338
ஜீத்ணி லேமு ளைத்தசோணி ஜீல்வ ளைஜீன் மத்ணிழீல்
முத்ணி லேஒ ஹீவதாகி மோன மான தீபமே
நத்ணி லோணி ரட்ஞிபோன்ற நாதனைஅ றிந்ணிடார்
வத்ணி லேகி டந்துழன்ற வாலை யான சூட்சமே.		339
மாலை யோடு காலைஜிம் வடிந்து பொங்கும் மோனமே
மாலை யோடு காலையான வாற றிந்த மாந்தரே
மூலை யான கோணலீன் முளைத்தெ ழுந்த செஞ்சுடர்
காலை யோடு பானகன்று தங்கி பின்ற மோனமே.		340
மோன மான னிணிழீல் முடுகி பின்ற நாதமே
ஈன லீன்றி வேகமான வேகம் என்ன வேகமே
கான மான மூலைழீல் கவீந்ணி ருந்த வாலைழீல்
ஞான மான செஞ்சுடர் நடந்த தேஞி வாயமே.		341
உச்ஞி மத்ணி னிணிழீல் ஒஷீந்ணி ருந்த சாணிழீல்
பச்ஞி ஜிற்ற சோமனும் பரந்து பின்று லாவவே
செச்ஞி யான தீபமே ணியான மான மோனமே
கச்ஞி யான மோனமே கடந்த தேஞி வாயமே.		342
அஞ்சு கொம்நில் பின்ற நாத மாலை போல்எழும்நியே
நிஞ்ஞி னோடு பூமலர்ந்து பெற்றி ஜிற்ற சுத்தமே
செஞ்சு டர்உ ணித்தபோது தேஞி கன்சு ழன்றுடன்
பஞ்ச பூதம் ஆனதே பரந்து பின்ற மோனமே.		343
சடுணி யான கொம்நிலே தத்து வத்ணின் கீழீலே
அடுணி யான ஆஜீலே அரன்ஹி ருந்த கூஜீலே
ஹிடுணி என்ற சோலைழீல் ஹிருந்த முச்சு டளீலே
நடுணி என்று நாதம்ஓடி நன்கு றஅ மைந்ததே.		344
அமைஜி மான மோனமும் அரன்ஹி ருந்த மோனமும்
சமைஜிம் பூத மோனமும் தளீத்ணி ருந்த மோனமும்
ஹிமைஜிம் கொண்ட வேகமும் ஹிலங்கும் உச்ஞி மோனமும்
தமைய றிந்த மாந்தரே சடத்தை உற்று நோக்கிலார்.		345
பாய்ச்ச லூர் வஷீழீலே பரன்ஹி ருந்த சுஷீழீலே
காய்ச்ச கொம்நின் நுவீழீலே கவீஹி ருந்த மலைழீலே
னிச்ச மான தேதடா ஜீளீஷி தங்கும் ஹிங்குமே
மூச்ஞி னோடு மூச்சைவாங்கு முட்டி பின்ற சோணியே.	346
சோணி சோணி என்றுநாடித் தோற்ப வர்ஞி லவரே
ஆணி ஆணி என்றுநாடும் ஆட வர்ஞி லவரே
வாணி வாணி என்று சொல்லும் வம்ப ரும்ஞி லவரே
நீணி நீணி நீணிநீணி பின்றி டும்மு ழுச்சுடர்.		           347
சுடர தாகி எழும்நி யெங்கும் தூப மான காலமே
ஹிடர தாகிப் புஜீஜிம்ஜீண்ணும் ஏக மாய்அ மைக்கமுன்
படர தாக பின்றஆணி பஞ்ச பூதம் ஆகியே
அடர தாக அண்டம்எங்கும் ஆண்மை யாக பின்றதே.	348
பின்றி ருந்த சோணியை பிலத்ணில் உற்ற மாவீடர்
கண்ட றிந்து கண்குஹீர்ந்து காத லுற்று லாஷிவோர்
கண்ட முற்ற மேன்முனைழீன் காட்ஞி தன்னைக் காணுவார்
நன்றி அற்று நரலைபொங்கி நாத மும்ம கிழ்ந்ணிடும்.		349
வயங்கு மோனச் செஞ்சுடர் வடிந்த சோணி நாதமும்
கயங்கள் போலக் கதறியே கருவூ ரற்ற வெஹீழீலே
பயங்கொ டின்றி ஹின்றியே படர்ந்து பின்ற பான்மையே
நயங்கள் கோவென் றேநடுங்கி நங்கை யான தீபமே.	350
தீப உச்ஞி முனைழீலே ணிவாக ரத்ணின் சுஷீழீலே
கோப மாறு கூஜீலே கொணித்து பின்ற தீழீலே
தாப மான மூலைழீல் சமைந்து பின்ற சூட்சமும்
சாப மான மோட்சமும் தடிந்து பின்றி லங்குமே.		351
தேஞி கன்சு ழன்றதே ணிளீமு னைழீன் வாலைழீல்
வேச மோடு வாலைழீல் ஜீயன்ஹி ருந்த மூலைழீல்
நேச சந்ணி ரோதயம் பிறைந்ணி ருந்த வாசஸீல்
னிஞி னிஞி பின்றதே ஜீளீந்து பின்ற மோனமே.		352

உட்க மல மோலீணில் உயங்கி பின்ற நந்ணியை
ஜீக்க லோடு கீஜிமாகி ஜீல்வ ளைஜீன் மத்ணிழீல்
முட்பொ ணிந்த தென்னவே முடுகி பின்ற செஞ்சுடர்
கட்டு வைகள் போலஷிம் கடிந்து பின்ற காட்ஞியே.		353
உந்ணி ழீல்சு ஷீவஷீழீல் உச்ஞி ஜிற்ற மத்ணிழீல்
சந்ணி ரன்ஒ ஹீகிரணம் தாண்டி பின்ற செஞ்சுடர்
பந்த மாக ஜீல்வளைஜீல் பஞ்ச பூத ஜீஞ்சையாம்
கிந்து போலக் கீழீல்பின்று கீச்சு மூச்சு என்றதே.		354
செச்சை யென்ற மூச்ஞினோடு ஞிகார மும்வ காரமும்
பச்சை யாகி பின்றதே பரவெ ஹீழீன் பான்மையே
ஹிச்சை யான கூஜீலே ஹிருந்தெ ழுந்த கீழீலே
உச்ஞி யான கோணத்ணில் உணித்த தேஞி வாயமே.		355
ஆறு மூலைக் கோணத்ணில் அமைந்த ஒன்ப தாத்ணிலே
நாறு மென்று நங்கையான நாஜீ ஜிம்தெ ளீந்ணிட
கூறு மென்று ஐவர் அங்கு கொண்டுபின்ற மோனமே
பாறு கொண்டு பின்றது பறந்த தேஞி வாயமே.		356
பறந்த தேக றந்தபோது பாய்ச்ச லூர்வ ஷீழீலே
நிறந்த தேநி ராணன் அன்றிப் பெண்ணும் ஆணும் அல்லவே
துறந்த தோஞி றந்ததோ தூய துங்க மானதோ
ஹிறந்த போணில் அன்றதே ஹிலங்கி டும்ஞி வாயமே.		357
அருஹீ ருந்த வெஹீழீலே அருக்கன் பின்ற ஹிருஹீலே
பொருஹீ ருந்த சுஷீழீலே புரண்டெ ழுந்த வஷீழீலே
தெருஹீ ருந்த கலைழீலே ணியங்கி பின்ற வலைழீலே
குருஜீ ருந்த வஷீழீவீன்று கூஜிம் கீஜிம் ஆனதே.		358
ஆன தோர்எ ழுத்ணிலே அமைந்து பின்ற ஆணியே
கான மோடு தாலமீணில் கண்ட றிவ்வ ணில்லையே
தானும் தானும் ஆனதே சமைந்த மாலை காலைழீல்
வேன லோடு மாறுபோல் ஜீளீந்த தேஞி வாயமே.		359
ஆறு கொண்ட வாளீஜிம் அமைந்து பின்ற தெய்வமும்
தூறு கொண்ட மாளீஜிம் துலங்கி பின்ற தூபமும்
னிறு கொண்ட மோனமும் ஜீளங்கும் உள்ளக் கமலமும்
மாறு கொண்ட கூஜீலே மடிந்த தேஞி வாயமே.		360
வாழீல் கண்ட கோணலீல் வயங்கும் ஐவர் வைகியே
சாயல் கண்டு சார்ந்ததும் தலைமன் னாய்உ றைந்ததும்
காய வண்டு கண்டதும் கருவூர் அங்கு சென்றதும்
பாஜிம் என்று சென்றதும் பறந்த தேஞி வாயமே.		361
பறந்த தேது றந்தபோது பாய்ச்ச லூளீன் வஷீழீலே
மறந்த தேகவ் ஷிமுற்ற வாணர் கைழீன் மேஜீயே
நிறந்த தேஹி றந்தபோணில் நீடி டாமற் கீழீலே
ஞிறந்து பின்ற மோனமே தெஹீந்த தேஞி வாயமே.		362
வடிஷி பத்ம ஆசனத் ணிருத்ணி மூல அனலையே
		மாரு தத்ணி னால்எழுப்நி வாசல் ஐந்து நாலைஜிம்
முடிஷி முத்ணி ரைப்படுத்ணி மூல னிணா தண்டினால்
		முளளீ ஆல யம்கடந்து மூல நாடி ஊடுபோய்
அடிது வக்கி முடியளஷிம் ஆறு மாபி லங்கடந்து
		அப்பு றத்ணில் வெஹீகடந்த ஆணி எங்கள் சோணியை
உடுப ணிக்கண் அமுதருந்ணி உண்மை ஞான உவகைஜிள்
		உச்ஞி பட்டி றங்குகின்ற யோகி நல்ல யோகியே.	363
மந்ணி ரங்கள் உண்டுநீர் மயங்கு கின்ற மாவீடர்
மந்ணி ரங்கள் ஆவது மரத்ணி லூறல் அன்றுகாண்
மந்ணி ரங்கள் ஆவது மணித்தெ ழுந்த வாஜிவை
மந்ணி ரத்தை உண்டவர்க்கு மரணம் ஏதும் ஹில்லையே.	364
உள்ள தோடி நம்பதோ உழீர்ஒ டுங்கி பின்றிடம்
மெள்ள வந்து கிட்டிநீர் ஜீனாவ வேண்டும் என்கிறீர்
உள்ள தும்நி நப்பதும் ஒத்த போது நாதமாம்
கள்ள வாச லைத்ணிறந்து காண வேண்டும் மாந்தரே	366
மந்ணி ரங்கள் கற்றுநீர் மயங்கு கின்ற மாந்தரே
மந்ணி ரங்கள் கற்றநீர் மளீத்த போது சொல்ஜீரோ
மந்ணி ரங்கள் உம்முளே மணித்த நீரும் உம்முளே
மந்ணி ரங்கள் ஆவது மனத்ணின் ஐந்து எழுத்துமே.		365
ஒரெ ழுத்து ஸீங்கமாய் ஓதும் அட்ச ரத்துளே
ஒரெ ழுத்ணி யங்குகின்ற உண்மை யைநீர் அறிகிமிர்
மூவெ ழுத்து மூவராய் முளைத்தெ ழுந்த சோணியை
நாவெ ழுத்து நாஷிளே நஜீன்ற தேஞி வாயமே.		367

முத்ணி சுத்ணி தொந்தமாய் முயங்கு கின்ற மூர்த்ணியை
மற்று ணித்த ஐம்புலன்கள் ஆகு மத்ணி மப்புலன்
அத்தர் பித்தர் காளகண்டர் அன்நி னால்அ னுணினம்
உச்ச ளீத்து ளத்ணிலே அறிந்து ணர்ந்து கொண்லீனே.	368
மூன்றி ரண்டும் ஐந்துமாய் முயன்றெ ழுந்த தேவராய்
மூன்றி ரண்டும் ஐந்ததாய் முயன்ற தேஉ லகெலாம்
ஈன்ற தாஜிம் அப்பனும் ஹியங்கு கின்ற நாதமாய்
தோன்றும் ஓர்எ ழுத்ணினோடு சொல்ல ஒன்றும் ஹில்லையே.369
வெஹீஜி ருக்கி அஞ்செழுத்து ஜீந்து நாத சத்தமும்
தஹீஜி ருக்கி நெய்கலந்து சகல சத்ணி ஆனதும்
வெஹீழீ லும்அவ் ஜீனைழீலும் ஹிருவ ரைஅ றிந்தநின்
வெஹீக டந்த தன்மையால் தெஹீந்த தேஞி வாயமே.		370
முப்பு ரத்ணில் அப்புரம் முக்க ணன்ஜீ ளைஜீலே
ஞிற்ப ரத்துள் உற்பனம் ஞிவாயம் அஞ்செ ழுத்துமாம்
தற்ப ரம்உ ணித்துபின்று தாணு எங்கும் ஆனநின்
ஹிப்பு றம்ஒ டுங்குமோடி எங்கும் ஸீங்கம் ஆனதே.		371
ஆடி பின்ற சீவன்ஓர் அஞ்சு பஞ்ச பூதமோ
கூடி பின்ற சோணியோ குலாஜீ பின்ற மூலமோ
நாடு கண்டு பின்றதோ நாஷி கற்ற கல்ஜீயோ
னிடு கண்டு ஜீண்டிடின் வெட்ட வெஹீஜிம் ஆனதே.		372
உருத்த ளீத்த போதுசீவன் ஒக்க பின்ற உண்மைஜிம்
ணிருத்த முள்ள தொன்றிலும் ஞிவாயம் அஞ்செ ழுத்துமாம்
ஹிருத்து பின்று உறுத்தடங்கி ஏக போகம் ஆனநின்
கருத்ணி வீன்று ணித்ததே கபாலம் ஏந்து நாதனே.		373
கருத்த ளீத்து ணித்தபோது கமல பீடம் ஆனதும்
கருத்த ளீத்து ணித்தபோது கார ணங்கள் ஆனதும்
கருத்த ளீத்து ணித்தபோது கரணம் ஹிரண்டு கண்களாய்
கருத்ணி வீன்று ணித்ததே கபாலம் ஏந்து நாதனே.		374
ஆன வன்வீ மூன்றுகோணம் ஆறி ரண்டும் எட்டிலே
ஆன சீவன் அஞ்செழுத் தகார லீட்ட லர்ந்தது
ஆன சோணி உண்மைஜிம் அனாணி யான உண்மைஜிம்
ஆன தான தானதாய் அவல மாய்ம றைந்ணிடும்.		375
ஈன்றெ ழுந்த எம்நிரான் ணிருவ ரங்க வெஹீழீலே
நான்ற பாம்நின் வாழீனால் நாலு ணிக்கும் ஆழீனான்
மூன்று மூன்று வளையமாய் முப்பு ரம்க டந்தநின்
ஈன்ற ழுந்த அவ்ஜீனோசை ஏங்கு மாகி பின்றதே.		376
எங்கும் எங்கும் ஒன்றலோ ஈரேழ் லோகம் ஒன்றலோ
அங்கும் ஹிங்கும் ஒன்றலோ அனாணி யான தொன்றலோ
தங்கு தாப ரங்களும் தளீத்த வாற தொன்றலோ
உங்கள் எங்கள் பங்கிவீல் உணித்த தேஞி வாயமே.		377
அம்ப ரத்ணில் ஆடும்சோணி யான வன்வீ மூலமாம்
அம்ப ரம்மும் தம்பரமும் அகோர லீட்ட லர்ந்தது
அம்ப ரக்கு ஷீழீலே அங்க லீட்ட ருக்கிட
அம்ப ரத்ணில் ஆணியோ டமர்ந்த தேஞி வாயமே.		378
வாடி லாத பூமலர்ந்து வண்டு ளீசை நாஜீலே
ஓடி பின்று உருவெடுத் துகார மாய்அ லர்ந்ததும்
ஆடி ஆடி அங்கமும் அகப்ப டக்க டந்தநின்
கூடி பின்று லாஷிமே குருஜீ ருந்த கோலமே.		379
ஜீட்ட டிஜீ ரைத்ததோ வேர் உருக்கி பின்றதோ
எட்டி பின்ற சீவனும் ஈரேழ் லோகம் கண்டதோ
தட்டு ருவம் ஆகிபின்ற சதாஞி வத்து ஒஹீயதோ
வட்ட னிடு அறிந்தபோர்கள் வான தேவர் ஆவரே.		380
வான வர்பி றைந்தசோணி மாவீ டக்க ருஜீலே
வான தேவர் அத்தனைக்குள் வந்த டைவர் வானவர்
வான கம்மும் மண்ணகமும் வட்ட னிட றிந்தநின்
வானெ லாம்பி றைந்துமன்னு மாதிக் கங்கள் ஆனவே.	381
பன்வீ ரண்டு கால்பிறுத்ணிப் பஞ்ச வர்ணம் உற்றிடின்
லீன்வீ யேவெ ஹீக்குள் பின்று வேறி டத்த மர்ந்ததும்
சென்வீ யாம்த லத்ணிலே சீவன் பின்றி யங்கிடும்
பன்வீ உன்வீ ஆய்ந்தவர் பரப்நி ரம்மம் ஆனதே.		382
உச்ஞி கண்டு கண்கள்கட்டி உண்மை கண்ட தெவ்ஜீடம்
மச்சு மாஹீ கைக்குளே மாவீ டம்க லப்நிரேல்
எச்ஞி லான வாசல்களும் ஏக போகம் ஆய்ஜீடும்
பச்சை மாலும் ஈசனும் பரந்த தேஞி வாயமே.		383

வாழீ ஸீட்டு நல்லுளீசை அட்ச ரத்தொ ஸீழீலே
கோழீ ஸீட்டு வாஜீஜிமக் கொம்நி லேஉ லர்ந்தும்
ஆழீ ஸீட்ட காயமும் அனாணி ழீட்ட சீவனும்
வாஜி ஜீட்ட வன்வீஜிம் வளர்ந்த தேஞி வாயமே. 		384
அட்ச ரத்தை உச்சளீத் தனாணி யங்கி மூலமாம்
அட்ச ரத்தை ஜிம்ணிறந்த தகோர லீட்ட லர்ந்ததும்
அட்ச ரத்ணில் உட்கரம் அகப்ப டக்க டந்தநின்
அட்ச ரத்ணில் ஆணியோ டமர்ந்த தேஞி வாயமே.		385
கோழீ லும்கு ளங்களும் குறிழீ வீல்கு ருக்களாய்
மாழீ லும்ம டிழீலும் மனத்ணி லேம யங்குறீர்
ஆய னைஅ ரனைஜிம் அறிந்து ணர்ந்து கொள்ஜீரேல்
தாழீ னும்த கப்பனோடு தான்அ மர்ந்த தொக்குமே.		386
கோழீல் எங்கும் ஒன்றலோ குளங்கள் நீர்கள் ஒன்றலோ
தேஜி வாஜி ஒன்றலோ ஞிவனும் அங்கே ஒன்றலோ
ஆய சீவன் எங்குமாய் அமர்ந்து வார தொன்றலோ
காயம் ஈத றிந்தபேர்கள் காட்ஞி யாவர் காணுமே.		387
காது கண்கள் மூக்குவாய் கலந்து வார தொன்றலோ
சோணி ழீட்ட டுத்ததும் சுகங்கள் அஞ்சும் ஒன்றலோ
ஓணி வைத்த சாத்ணிரம் உணித்து வார தொன்றலோ
நாத னிட றிந்தபேர்கள் நாதர் ஆவர் காணுமே.		388
அவ்ஷி ணித்த அட்சரத்ணின் உட்க லந்த அட்சரம்
சவ்ஷி ணித்த மந்ணிரம் சம்பு ளத்ணி ருந்ததால்
மவ்ஷி ணித்த மாய்கையால் மயங்கு கின்ற மாந்தர்காள்
உவ்ஷி த்த்த தவ்ஷிமாய் உருத்த ளீத்த துண்மையே.		389
அகால மென்னும் அக்கரத்ணில் அக்க ரம்ஒ ஷீந்ததோ
அகார மென்னும் அக்கரத்ணில் அவ்ஷி வந்து ணித்ததோ
உகார மும்அ காரமும் ஒன்றி நன்று பின்றதோ
ஜீகார மற்ற ஞாவீகாள் ஜீளீத்து ரைக்க வேணுமே.		390
சத்ணி யாவ துன்னுடல் தயங்கு சீவன் உட்ஞிவம்
நித்தர் காள்ஹி தற்குமேல் நிதற்று கின்ற ணில்லையே
சுத்ணி ஐந்து கூடம்ஒன்று சொல்ஸீ றந்த தோர்வெஹீ
சத்ணி ஞிவமும் ஆகிபின்று தண்மை யாவ துண்மையே.	391
சுக்கி லத்து ளைழீலே சுரோதி தக்க ருஷிளே
முச்ச துர வாசஸீல் முளைத்தெ ழுந்த மோட்டிவீல்
மெய்ச்ச துர மெய்ஜிளே ஜீளங்கு ஞான தீபமாய்
உச்ச ளீக்கும் மந்ணிரம் ஓம்ந மஞி வாயமே.		           392
அக்க ரம்அ னாணிஅல்ல ஆத்து மாஅ னாணிஅல்ல
புக்கி ருந்த பூதமும் புலன்க ளும்அ னாணிஅல்ல
தக்க லீக்க நூல்களும் சாத்ணி ரம்அ னாணிஅல்ல
ஒக்க பின்று டன்கலந்த உண்மை காண்அ னாணியே.	393
மென்மை யாகி பின்றதேது ஜீட்டு பின்ற தொட்டதேது
உண்மை யாக நீஜிரைக்க வேணும் எங்கள் உத்தமா
பெண்மை யாகி பின்றதொன்று ஜீட்டு பின்ற தொட்டதை
உண்மை யாய்உ ரைக்கமுத்ணி உட்க லந்ணி ருந்ததே.		394
அடக்கி னால்அ டங்குமோ அண்டம் அஞ்செ ழுத்துளே
உடக்கி னால்எ டுத்தகாயம் உண்மை யென்று ணர்ந்துநீ
சடக்கில் ஆறு வேதமும் தளீக்க ஓணி லாமையால்
ஜீடக்கு நாஜி மாயவோணி வேறு வேறு பேசுமோ.		395
உண்மை யான சக்கரம் உபாய மாய்ஹி ருந்ததும்
தண்மை யான காயமும் தளீத்த ரூபம் ஆனதும்
வெண்மை யாகி நீறியே ஜீளைந்து பின்ற தானதும்
உண்மை யான ஞாவீகள் ஜீளீத்து ரைக்க வேண்டுமே.	396
எள்ள கத்ணில் எண்ணெய்போல எங்கு மாகி எம்நிரான்
உள்ள கத்ணி லேழீருக்க ஊச லாடும் மூடர்காள் 
கொள்ளை நாழீன் வாஸீனைக் குணக்கெ டுக்க வல்ஸீரேல்
வள்ள லாகி பின்றசோணி காண லாகும் மெய்ம்மையே.	397
வேணு மென்ற ஞானமும் ஜீரும்பு கின்ற நூஸீலே
தாணு ஷிண்டங் கென்கிறீர் தளீக்கி மிர்ம றக்கிமிர்
தாணு வொன்று மூலநாடி தன்னுள் நாடி உம்முளே
காணு மன்றி வேறியாஷிம் கனாம யக்கம் ஒக்குமே.		398
வழக்கி லேஜி ரைக்கிறீர் மனத்து ளேத ஜீக்கிறீர்
உழக்கி லாது நாஷீயான வாறு போலும் ஊமைகாள்
உழக்கு நாலு நாஷீயான வாறு போலும் உம்முளே
வழக்கி லேஜி ரைக்கிறீர் மனத்துள் ஈசன் மன்னுமே.	399
ஆடு கின்ற எம்நிரானை அங்கும் ஹிங்கும் பின்றுநீர்
தேடு கின்ற னிணர்காள் தெஹீவ தொன்றை ஓர்கிமிர்
நாடி நாடி உம்முளே நஜீன்று நோக்க வல்ஸீரேல்
கூடொ ணாத தற்பரம் குஜீந்து கூடல் ஆகுமே		.400
சுற்றி ஐந்து கூடம்ஒன்று சொல்ஸீ றந்த தோர்வெஹீ
சத்ணி ஜிம்ஞி வமுமாகி பின்ற தன்மை ஓர்கிமிர்
சத்ணி யாவ தும்முடல் தயங்கு சீவன் உட்ஞிவம்
நித்தர் காள்அ றிந்துகொள்ளும் நிரான்ஹி ருந்த கோலமே.	401
அகார மான தம்பலம் அனாணி யான தம்பலம்
உகார மான தம்பலம் உண்மை யான தம்பலம்
மகார மான தம்பலம் வடிவ மான தம்பலம்
ஞிகார மான தம்பலம் தெஹீந்த தேஞி வாயமே.		402
சக்க ரம்ப றந்ததோடி சக்க ரம்மேல் பலகையாய்
செக்கி லாமல் எண்ணெய்போல் ஞிங்கு வாஜி தேஜிஷிம்
உக்கி லேஒ ஹீகலந்து துகங்க ளும்க லக்கமாய்
புக்கி லேபு குந்தபோது போன வாற தெங்ஙனே.		403
வளர்ந்தெ ழுந்த கொங்கைதன்னை மாய மென்றெ எண்திநீர்
உளங்கொள் சீவ ராருடப் புடைமை யாகத் தேர்னிர்காள்
ஜீளங்கு ஞானம் மேஜீயே லீக்கோர் சொல்லைக் கேட்நிரேல்
களங்க மற்று நெஞ்சுளே கருத்து வந்து புக்குமே.		404
நாலு வேதம் ஓதுகின்ற ஞானம் ஒன்று அறிஜீரோ
நாலு சாமம் ஆகியே நஜீன்ற ஞான போதமாய்
ஆலம் உண்ட கண்டனும் அயனும் அத்ந மாலுமாய்ச்
சால உன்வீ நெஞ்சுளே தளீத்த தேஞி வாயமே.		405
சுற்றம் என்று சொல்வதும் சுருணி முடிஜீல் வைத்ணிடீர்
அத்தன் பித்தம் ஆடியே அமர்ந்ணி ருந்த தெவ்ஜீடம்
பத்ணி முற்றி அன்பர்கள் பரத்ணில் ஒன்று பாழது
நித்த ரேஹி தைத்கருணிப் பேச லாவ தெங்ஙனே.		406
எங்ங னேஜீ ளக்கதுக்குள் ஏற்ற வாறு பின்றுதான்
எங்ங னேஎ ழுந்தருஹீ ஈசன் நேசர் என்பரேல்
அங்ங னேஹி ருந்தருளும் ஆணி யான தற்பரம்
ஞிங்கம் அண்லீ யானைபோலத் ணிளீம லங்கள் அற்றவே.	407
அற்ற ஷிள்அ கத்தைஜிம் அலக்கி டும்மெ ழுக்கிடும்
மெத்த தீபம் ஹிட்டணிற்ப்ர வாத பூசை ஏத்ணியே
நற்ற வம்பு ளீந்தேக நாத பாதம் நாடியே
கற்றி ருப்ப தேசளீதை கண்டு கொள்ளும் உம்முளே.		408
பார்த்து பின்ற தம்பலம் பரமன் ஆடும் அம்பலம்
கூத்து பின்ற தம்பலம் கோர மான தம்பலம்
வார்த்தை யான தம்பலம் வன்வீ யான தம்பலம்
சீற்ற மான தம்பலம் தெஹீந்த தேஞி வாயமே.		409
சென்று சென்றி டந்தொறும் ஞிறந்த செம்பொன் அம்பலம்
அன்றும் ஹின்றும் பின்றதோர் அனாணி யான தம்பலம்
என்றும் என்றும் ஹிருப்பதோர் உறுணி யான அம்பலம்
ஒன்றி ஒன்றி பின்றதுள் ஒஷீந்த தேஞி வாயமே.		410
தந்தை தாய்த மரும்நீ சகல தேவ தைஜிம்நீ
ஞிந்தை நீதெ ஹீஷிம்நீ ஞித்ணி முத்ணி தானும்நீ
ஜீந்து நீஜீ ளைஷிநீ மேல தாய வேதம்நீ
எந்தை நீஹி றைவன்நீ என்னை ஆண்ட ஈசனே.		411
எப்நி றப்நி லும்நிறந்த ணிறந்த ஷீந்த ஏழைகாள்
ஹிப்நி றப்நி லும்நிறந் தென்ன நீறு பூசுறீர்
அப்பு டன்ம லம்அறுத் தாசை நீக்க வல்ஸீரேல்
செப்பு நாத ஓசைழீல் தெஹீந்து காணல் ஆகுமே.		412
எட்டு யோகம் ஆனதும் ஹியங்கு கின்ற நாதமும்
எட்டக் கரத் துளேஉ கார மும்ம காரமும்
ஜீட்ட லர்ந்த மந்ணிரம் னிணா தண்டின் ஊடுபோய்
அட்ட அட்ச ரத்துளே அமர்ந்த தேஞி வாயமே.		413
நிரான்நி ரான்நி ரான்என்றுநீர் நிணத்து கின்ற மூடரே
நிரானை ஜீட்டும் எம்நிரான் நிளீந்த வாற தெங்ஙனே
நிரானு மாய்நி ரானுமாய் பேரு லகமும் தானுமாய்ப்
நிராவீ லேமு ளைத்தெழுந்த நித்தர் காணும் உம்முடல்.	414
ஆணி ழீல்லை அந்தலீல்லை ஆன நாலு வேதலீல்லை
சோணி ழீல்லை சொல்லுலீல்லை சொல்ஸீ றந்த தூவெஹீ
நீணி ழீல்லை நேசலீல்லை பிச்ச யப்ப டாததும்
ஆணி கண்டு கொண்டநின் அஞ்செ ழுத்தும் ஹில்லையே.	415

அம்மை யப்பன் அப்பனீர் அமர்ந்த போது அறிகிமிர்
அம்மை யப்பன் ஆனநீர் ஆணி யான பாசமே
அம்மை யப்பன் பின்னைஅன்றி யாரு லீல்லை ஆனநின்
அம்மை யப்பன் பின்னைஅன்றி யாரு லீல்லை ஹில்லையே.	416
நூறு கோடி மந்ணிரம் நூறு கோடி ஆகமம்
நூறு கோடி நாஹீருந்த தூடி னாலும் என்பயன்
ஆறும் ஆறும் ஆறுமாய் அகத்ணில் ஓர்எ ழுத்ததாய்
சீரை ஓத வல்ஸீரேல் ஞிவப தங்கள் சேரலாம்.		417
முந்த ஓர்எ ழுத்துளே முளைத்தெ ழுந்த செஞ்சுடர்
அந்த ஓர்எ ழுத்துளே நிறந்து காயம் ஆனதும்
அந்த ஓர்எ ழுத்துளே ஏக மாகி பின்றதும்
அந்த ஓர்எ ழுத்தைஜிம் அறிந்து ணர்ந்து கொள்ளுமே.	418
கூட்டம் ஹிட்டு நீங்களும் கூடி வேதம் ஓதுறீர்
ஏட்ட கத்துள் ஈசனும் ஹிருப்ப தென்எ ழுத்துளே
நாட்டம் ஹிட்டு நாடிடும் நாலு மூன்று தன்னுளே
ஆட்ட கத்துள் ஆடிடும் அம்மை ஆணை உண்மையே.	419
காக்கை மூக்கை ஆமையார் எடுத்து ரைத்த காரணம்
நாக்கை ஊன்றி உள்வளைத்து ஞான நாடி ஊடுபோய்
ஏக்கை நோக்க அட்சரம் ஹிரண்டெ ழுத்தும் ஏத்ணிடில்
பார்த்த பார்த்த ணிக்கெலாம் பரப்நி ரம்மம் ஆனதே.		420
ஓசை உள்ள கல்லைநீர் உடைத்ணி ரண்டாய்ச் செய்துமே
வாச ஸீல்ப ணித்தகல்லை மழுங்க வேலீ ணிக்கிறீர்
பூச னைக்கு வைத்தகல்ஸீல் பூஷிம் நீரும் சாத்துறீர்
ஈச னுக்கு கந்தகல் எந்தக் கல்லு சொல்லுமே.		421
ஒட்டு வைத்துக் கட்டிநீர் உபாய மான மந்ணிரம்
கட்டுப் பட்ட போணிலும் கர்த்தன் அங்கு வாழுமோ
எட்டும் எட்டும் எட்டுளே ஹியங்கு கின்ற வாஜிவை
வட்டம் ஹிட்ட யவ்ஜீலே வைத்து ணர்ந்து பாருமே.		422
ஹிந்த ஊளீல் ஹில்லைஎன் றெங்கு நாடி ஓடுறீர்
அந்த ஊளீல் ஈசனும் அமர்ந்து வாழ்வ தெங்ஙனே
அந்த மான பொந்ணிலாளீல் மேஜீ பின்ற நாதனை
அந்த மான சீழீல்வவ்ஜீல் அறிந்துணர்ந்து கொள்ளுமே.	423
புக்கி ருந்த தும்முளே பூளீ ழீட்ட தோத்ணிரம்
தொக்கு சட்சு ஞிங்குவை ஆக்கி ராணன் சூழ்ந்ணிடில்
அக்க மதிந்து கொன்றைசூடி அம்ப லத்துள் ஆடுவார்
லீக்க சோணி அன்புடன் ஜீளம்நி டாது நின்னையே.		424
நின்னெ ழுந்த மாங்கிசத்தைப் பேதை யர்கண் பற்றியே
நின்பு மாங்கி சத்ணினால் பேத மாய்கை பண்தினால்
துன்பு றும்ஜீ னைகள்தான் சூழ்ந்ணி டும்நின் என்றலோ
அன்ப ராய்ஹி ருந்தபேர்கள் ஆறு நீந்தல் போல்ஜீரே. 	425
ஜீட்டி ருந்த தும்முளே ஜீதன மற்றி ருக்கிறீர்
கட்டி வைத்த வாசல்மூன்று காட்ஞி யான வாசல்ஒன்று
கட்டி வைத்த வாசலும் கதஷி தாள்ணி றந்துபோய்த்
ணிட்டமான ஈசனைத் தெஹீஷி மாங்கி சத்துளே.		426
ஆகும் ஆகும் ஆகுமே அனாணி யான அப்பொருள்
ஏகர் பாதம் நாடிநாடி ஏத்ணி பிற்க வல்ஸீரேல்
பாகு சேரு மொஷீஉமைக்குப் பால னாகி வாழலாம்
வாகு டன்நீர் வன்வீயை மருஜீ யேவ ருந்ணிடீர்.		427
உண்மை யான தொன்றதொன்றை உற்று நோக்கி உம்முளே
வண்மை யான வாஞிஜிண்டு வாழ்த்ணி ஏத்த வல்ஸீரேல்
தன்மை பெற்றி ருக்கலாம் தவமும் வந்து நேளீடும்
கன்ம தன்மம் ஆகும்ஈசர் காட்ஞி தானும் காணுமே.		428
பால னாக வேணும்என்று பத்ணி முற்றும் என்பரே
நாலு பாதம் உண்டணில் நனைந்ணி ரண்ட டுத்ததால்
மூல நாடி தன்வீல்வன்வீ மூட்டி அந்த நீருண
ஏல வார்கு ழஸீயோடே ஈசர் பாதம் எய்துமே.		429
எய்து பின்னை அன்நினால் ஹிறைஞ்ஞி ஏத்த வல்ஸீரேல்
எய்தும் உண்மை தன்வீலே ஹிறப்நி றப்ப கற்றிடும்
மைஹி லங்கு கண்திபங்கன் வாஞி வாவீல் ஏறிமுன்
செய்த வல்ஜீ னைகளும் ஞிதறும் அஃது ணிண்ணமே.	430
ணிண்ணம் என்று சேணிசொன்ன செவ்ஜீ யோர்கள் கேண்லீனோ
அண்ணல் அன்பு ளன்புருகி அறிந்து நோக்க லாழீடும்
மண்ணு மணிர ஜீண்ணுமணிர வாஞி யைந டத்ணிடில்
நண்தி எங்கள் ஈசனும் நமது டஸீல்ஹி ருப்பனே.		431

ஹிருப்பன் எட்டெட் டெண்திலே ஹிருந்து வேற தாகுவன்
நெருப்பு வாஜி நீருமண்ணும் நீள்ஜீ சும்பும் ஆகுவான்
கருப்பு குந்து காலமே கலந்த சோணி நாதனைக்
குருப்பு னஸீல் மூழ்கினார் குறித்து ணர்ந்து கொள்வரே.	432
கொள்ளு வார்கள் ஞிந்தைழீல் குறிப்பு ணர்ந்த ஞாவீகள்
ஜீள்ளு வார்கள் பக்குவத்ணில் வேண்டி வேண்டி ஏத்ணினால்
உள்ளு மாய்ப்பு றம்புமாய் உணர்வ தற்கு ணர்ஷிமாய்த்
தெள்ஹீ தாக பின்றசோணி செம்மை யைத்தெ ஹீந்ணிடே.	433
தெஹீந்த நற்ச ளீயைதன்வீல் சென்று சாலோ கம்பெறும்
தெஹீந்த நற்கி ளீயைபூசை சேர லாம்சா மீபமே
தெஹீந்த நல்ல யோகம்தன்வீல் சேர லாகும் சாரூபம்
தெஹீந்த ஞானம் நான்கிலும் சேர லாம்சா ஜிச்யமே.	434
சேரு வார்கள் ஞானம்என்று செப்பு வார்தெ ஹீஷிளோர்
சேரு வார்கள் நாலுபாதச் செம்மை என்ற ணில்லையே
சேரு வார்கள் ஞிவணி ணிருவ ருளைப் பெற்றபேர்
சேரு மாறு கண்டுநாலும் செய்தொ ஷீல்ணி றப்படே.		435
ணிறம ஸீக்கு நாலுபாதம் செம்மை ஜிம்ணி றப்படார்
அறிஜீ ஸீகள் தேசநாடி அவத்ணி லேஅ லைவதே
குறிய தனைக் காட்டிஉள் குறித்து நோக்க வல்ஸீரேல்
வெஹீக மழ்ச டைஜிடையோன் மெய்ப்ப தம்அ டைவரே.	436
அடைஷி ளோர்கள் முத்ணியை அறிந்ணி டாத மூடரே
படைஜி டைய தத்துவமும் பாத கங்கள் அல்லவோ
மடைணி றக்க வாளீழீன் மடைழீல் ஏறு மாறுபோல்
உடஸீல் மூல நாடியை உயர ஏற்றி ஊன்றிடே.		437
ஊன்றி ஏற்றி மண்டலம் உருஜீ மூன்று தாள்ணிறந்
தான்று தந்ணி ஏறிடில் அலீர்தம் வந்ணி றங்கிடும்
நான்றி தென்று தொண்டருக்கு நாத னும்வெ ஹீப்படும்
ஆன்றி ஜிம்உ ழீர்பரம் பொருந்ணி வாழ்வ தாகவே.		438
ஆக மூல நாடிழீல் அனல்எ ழுப்நி அன்புடன்
மோக மான மாயைழீல் முயல்வ தும்ஒ ஷீந்ணிடில்
தாக மேரு நாடிஏகர் ஏகமான வாறு போல்
ஏகர் பாதம் அன்புடன் ஹிறைஞ்ஞி னார்அ றிவரே.		439
அறிந்து நோக்கி உம்முளே அயன்ணி யானம் உம்முளே
நிறிந்ணி ராமல் ஏகர்பாதம் பெற்றி ருப்ப துண்மையே
அறிந்து மீள வைத்ணிடா வகைஜி மரணம் ஏத்ணினார்
செறிந்து மேலை வாசலைத் ணிறந்து பாரும் உம்முளே.	440
சேணி யாக உம்முளே தெஹீந்து நோக்க வல்ஸீரேல்
சோணி வந்து ணித்ணிடும் துளீயா தீதம் உற்றிடும்
ஆணி சக்க ரத்ணிவீல் அமர்ந்து தீர்த்தம் ஆடுவன்
பேணி யாது கண்டுகொள் நிராண னைத்ணி ருத்ணியே.	441
ணிருஷி மாகிச் ஞிவனுமாகித் தெஹீந்து ளோர்கள் ஞிந்தைழீல்
மருஜீ லேஎ ழுந்துனிசும் வாச னைய தாகுவன்
கருஜீ லேஜீ ழுந்தெழுந்த கன்ம வாத னையெலாம்
பருணி முன்ஹி ருளதாகிப் பறிஜிம் அங்கி பாருமே.		442
பாரும் எந்தை ஈசர்வைத்த பண்நி லேஹி ருந்துநீர்
சேரு மேந டுவறிந்து செம்மை யான அப்பொருள்
வேரை ஜிம்மு டியைஜிம் ஜீரைந்து தேடி மால்அயன்
பார்ஹி டந்து ஜீண்திலே பறந்தும் கண்ட ணில்லையே.	443
கண்டி லாத யன்மால்என்று காட்ஞியாகச் சொல்லுறீர்
லீண்டி னால்அ ரனுடன் மேவ லாழீ ருக்குமோ
தொண்டு பட்டும் அன்புடன் தொழுது நோக்க வல்ஸீரேல்
பண்டு முப்பு ரம்எளீத்த பத்ணி வந்து முற்றுமே.		444
முற்று மேய வன்ஒஷீந்து முன்நின் ஒன்றும் காண்கிலேன்
பற்றி லாத ஒன்றுதன்னைப் பற்றி பிற்க வல்லது
கற்ற தாலே ஈசர்பாதம் காண லாழீ ருக்குமோ
பெற்ற பேரை அன்புடன் நிளீய மாகக் கேளுமே.		445
கேட்டு பின்ற உன்வீலை கிடைத்த காலந் தன்னுளே
வாட்டம் உள்ள தத்துவ மயக்க மும்அ கற்றிடும்
னிட்டி லேவெ ஹீயதாகும் ஜீளங்க வந்து நேளீடும்
கூட்டி வன்வீ மாருதம் குயத்தை ஜீட்டெ ழுப்புமே. 		446
எழுப்நி மூல நாடியை ஹிதப்ப டுத்த லாகுமே
மழுப்நி லாத சபையைநீர் வஸீத்து வாங்க வல்ஸீரேல்
சுழுத்ணி ஜிம்க டந்துபோய்ச் சொப்ப னத்ணில் அப்புறம்
அழுத்ணி ஓர்எ ழுத்துளே அமைப்ப துண்மை ஐயனே.	447

அல்ல ணில்லை என்றுதான் ஆஜீ ஜிம்பொ ருளுடல்
நல்ல ஈசர் தாள்ஹிணைக்கு நாத னுக்கும் ஈந்ணிலை
என்றும் என்னுள் நேசமும் வாஞி யைவ ருந்ணினால்
தொல்லை யாம்ஜீ னைஜீடென்று தூர தூரம் ஆனதே.	448
ஆன தேப ணியதுழீர் அற்ற தேப சுபாசம்
போன தேம லங்களும் புலன்க ளும்ஜீ னைகளும்
கான கத்ணில் ஹிட்டதீழீல் காற்று வந்தடுத்தபோல்
ஊன கத்ணில் வாஜி உன்வீ ஒன்றி யேஉ லாஷிமே.		449
உலாஷிம் உவ்ஷிம் மவ்ஷிமாய் உணித்த டர்ந்து பின்றதும்
உலாஜீ ஐம்பு லன்களும் ஒருத லத்ணி ருந்ணிடும்
பிலாஷிம் அங்கு நேசமாகி பின்ற லீர்தம் உண்டுதாம்
குலாஷிம் எங்கள் ஈசனைக் குறித்து ணர்ந்து கும்நிடே.	450
கும்நி டும்க ருத்துளே குகனை ஐங்க ரனைஜிம்
நம்நி யேஹி டம்வலம் நமக்க ளீத்து நாடிட
எம்நி ரானும் அம்மைஜிம் ஹிருத்ணி யேந டுவணைத்
தும்நி போல வாசகம் தொடர்ந்து சோம்நி நீங்குமே.		451
நீங்கும் ஐம்பு லன்களும் பிறைந்த வல்ஜீ னைகளும்
ஆங்கா ரம்மாம் ஆசைஜிம் அருந்த டர்ந்த பாவமும்
ஓங்கா ரத்ணின் உள்ஹீருந்த ஒன்ப தொஷீந்த தொன்றிலத்
தூங்கா ஈசர் சொற்படி துதிந்ணி ருக்கச் சுத்தமே.		452
கருக்க லந்த காலமே கண்டு பின்ற காரணம்
உருக்க லந்த போதலோ உன்னை நான்உ ணர்ந்தது
ஜீளீக்கில் என்ம றைக்கில்என் ஜீனைக்கி சைந்த போதெலாம்
உருக்க லந்து பின்றபோது நீஜிம் நானும் ஒன்றலோ.	453
ஞான நூல்கள் தேடியே நஜீன்ற ஞான யோகிகாள்
ஞான மான சோணியை நாடி உள்அ றிகிமிர்
ஞானம் ஆகி பின்றதோர் நாத னைஅ றிந்தநின்
ஞானம் அல்ல ணில்லைவேறு நாம்உ ரைத்த துண்மையே.	454
கருத்த ளீப்ப தற்குமுன் காயம் பின்ற தெவ்ஜீடம்
உருத்த ளீப்ப தற்குமுன் உழீர்ப்பு பின்ற தெவ்ஜீடம்
அருட்பொ ணிந்த ஞிந்தைழீல் மயக்கம் பின்ற தெவ்ஜீடம்
ஜீருப்பு ணர்ந்த ஞாவீகாள் ஜீளீத்து ரைக்க வேணுமே.	455
கருஜீ வீல்க ருவதாய் எடுத்த ஏழு தோற்றமும்
ஹிருஜீ னைப்ப யத்ணினால் நிறந்ணி றந்து ழன்றிடும்
மறுஜீ னைப்நி றஜீமூன்று கால மும்வ குத்தநின்
உறுஜீ னைப்ப யவீதென்ன உணர்ந்த ஞாவீசொல்லுமே.	456
வாழீல் எச்ஞில் போகவே நீர்கு டித்துத் துப்புனிர்
வாழீருக்க எச்ஞில்போன வாற தென்ப தெவ்ஜீடம்
வாழீல் எச்ஞில் அல்லவோ நீர்உ ரைத்த மந்ணிரம்
நாழீ னைஅ றிந்தபோது நாடும் எச்ஞில் ஏதுகொல்.		457
தொடக்க தென்று நீர்ஜீழத் தொடங்கு கின்ற ஊமர்காள்
தொடக்கி ருந்த தெவ்ஜீடம் சுத்ணி யான தெவ்ஜீடம்
தொடக்கி ருந்த வாறறிந்து சுத்ணி பண்ண வல்ஸீரேல்
தொடக்கி லாத சோணியைத் தொடர்ந்து காண லாகுமே.	458
மேணி யோடும் ஆஷிமே ஜீரும்நி யேபு ணர்ந்ணிடில்
சாணி பேத மாய்உருத் தளீக்கும் ஆறு போலவே
வேதம் ஓது வானுடன் புலைச்ஞி சென்று மேஜீடில்
பேத மாய்ப்நி றக்கிலாத வாற தென்ன பேசுமே.		459
வகைக்கு லங்கள் பேஞியே வழக்கு ரைக்கும் மாந்தர்காள்
தொகைக்கு லங்கள் ஆன நேர்மை நாடி யேஉ ணர்ந்தநின்
லீகைத்த சுக்கிலம் அன்றியே வேறு ஒன்றும் கண்டிமிர்.
.................................................................................................................	460
ஓதும் நாலு வேதமும் உரைத்த சாத்ணி ரங்களும்
பூத தத்து வங்களும் பொருந்தும் ஆக மங்களும்
சாணி பேத வன்மைஜிம் தயங்கு கின்ற நூல்களும்
பேத பேதம் ஆகியே நிறந்து ழன்றி ருந்ததே.		461
உறங்கில் என்ஜீ ஷீக்கில்என் உணர்ஷி சென்றொ டுங்கில்என்
ணிறம்நில் என்ணி கைக்கில்என் ஞிலணி சைகள் எட்டில்என்
புறம்பும் உள்ளும் எங்கணும் பொணிந்ணி ருந்த தேகமாய்
பிறைந்ணி ருந்த ஞாவீகள் பினைப்ப தேதும் ஹில்லையே.	.462
அங்க ஸீங்கம் பூண்டு நீர் அகண்ட பூசை செய்கிறீர்
அங்க ஸீங்கம் பூண்டுநீர் அமர்ந்ணி ருந்த மார்பரே
எங்கும் ஓடி எங்கும்எங்கும் ஈட ஷீந்து மாய்கிறீர்
செங்கல் செம்பு கல்லெலாம் ஞிறந்து பார்க்கும் மூடரே.	463

தீட்டம் தீட்டம் என்றுநீர் ணினமும் முழுகும் மூடரே
தீட்ட மாகி அல்லவோ ணிரண்டு காயம் ஆனது
பூட்ட காயம் உம்முளே புகழு கின்ற பேயரே
தீட்டு வந்து கொண்டலோ தெஹீந்த தேஞி வாயமே.		464
ஊந்ணி மேலே நாலு மூன்று ஓம்ந மஞி வாயமாம்
சந்ணி சந்ணி என்றுநீர் சாற்று கின்ற பேயரே
முந்து வந்து நம்முளே மூல நாடி ஊடுபோய்
அந்ணி சந்ணி அற்றிடம் அறிந்து ணர்ந்து பாருமே.		465
வன்வீ மூன்று தீழீவீல் வாழும் எங்கள் நாதனும்
கன்வீ யான துள்ஹீருக்கக் காதல் கொண்ட தெவ்ஜீடம்
சென்வீ நாலு கைழீரண்டு ஞிந்தை ழீல்ஹி ரண்டில் ஒன்று
உன்வீ உன்வீ நும்முளே உய்த்து ணர்ந்து பாருமே.	466
தொண்டு செய்து நீங்களும் சூழ ஓடி மாள்கிறீர்
உண்டு ழன்று நும்முளே உற்று ணர்ந்து பார்க்கிமிர்
வண்டு ளாடு சோலைசூழ் வாழும் எங்கள் நாதனும்
பண்டு போல நும்முளே பகுத்ணி ருப்பன் ஈசனே.		467
பரம்உ னக்கெ னக்குவேறு பயம் ஹில்லை பாரையா
கரம்உ னக்கு பித்தமும் குஜீத்ணி டக்க டமையாம்
ஞிரமு ருக்கி அமுதஹீத்த சீரு லாஷிம் நாதனே
உரம்எ னக்கு நீஅஹீத்த உண்மை உண்மை உண்மையே.	468
மூல வட்டம் மீணிலே முளைத்த ஐந்து எழுத்ணிலே
கோல வட்டம் மூன்றுமாய்க் குஹீர்ந்த லர்ந்து பின்றதீ
ஞால வட்ட மன்றுளே நஜீன்ற ஞாவீ மேலதாய்
ஏல வட்டம் ஆகியே ஹிருந்த தேஞி வாயமே.		469
முச்ச துர மூலமாகி மூன்ற தான பேதமாய்
அச்ச துரம் உம்முளே அடங்க வாஞி யோகமாம்
மெய்ச்ச துர மெய்ஜிளே ஜீளங்கு ஞான தீபமாய்
உச்ச ளீத்த மந்ணிரம் ஓம்ந மஞி வாயமே.		           470
ஹிடங்கள் பண்தி சுத்ணிசெய்தே ஹிட்ட பீட மீணிலே
அடங்க நீறு பூசல்செய்து அருந்த வங்கள் பண்ணுனிர்
ஒடுங்கு கின்ற நாதனார் உணிக்கும் ஞானம் எவ்ஜீடம்
அடங்கு கின்ற தெவ்ஜீடம் அறிந்து பூசை செய்ஜிமே.	471
புத்த கங்க ளைச்சுமந்து பொய்க ளைப்நி தற்றுனிர்
செத்ணி டம்நி றந்ணிடம்ம தெங்ஙன் என்றே அறிகிமிர்
அத்த னைய ஞித்தனை அறிந்து நோக்க வல்ஸீரேல்
உத்த மத்துள் ஆயசோணி உணரும் போகம் ஆகுமே.	472
அருஹீ லேநி றந்துணித்து மாயை ரூபம் ஆகியே
ஹிருஹீ லேத யங்குகின்ற ஏழை மாந்தர் கேண்லீனோ
பொருஹீ லேத வம்புனைந்து பொருந்ணி நோக்க வல்ஸீரேல்
மருள்அ தேது வன்வீழீன் மறைந்த தேஞி வாயமே.		473
தன்ம ஞிந்தை ஆம்அளஷிம் தவம றியாத் தன்மையாய்க்
கன்ம ஞிந்தை வெழீல்உழன்று கருத்த ஷீந்த கசடரே
சென்ம சென்மம் தேடிஜிம் தெஹீயொ ணாத செல்வனை
நன்மை யாக உம்முளே நயந்து காண வேண்டுமே.		474
கள்ள ஷிள்ள மேழீருக்கக் கடந்த ஞானம் ஓதுனிர்
கள்ளம் உள்அ றுத்தபோது கணிஹி தன்றிக் காண்கிமிர்
உள்ள மேஜீ ளக்கிபித்தம் ஒஹீயை யணுக வல்ஸீரேல்
தெள்ளு ஞானம் உம்முளே ஞிறந்த தேஞி வாயமே. 		475
காண வேண்டும் என்றுநீர் கடல்ம லைகள் ஏறுனிர்
ஆண வம்அ தல்லவோ அறிஜீல் லாத மாந்தரே
வேணு மென்றவ் னிசர்பாதம் மெய்ஜி ளேத ளீப்நிரேல்
தாணு வாக பின்றசீவன் தான்ஞி வம்அ தாகுமே.		476
அணுஜீ னோட கண்டமாய் அளஜீ டாத சோணியைக்
குணம தாக உம்முளே குறித்து நோக்கின் முத்ணியாம்
லீணலீ ணென்று ஜீரலைஎண்தி மீளொ ணாம யக்கமாய்த்
துதிஜீ லாத படிழீனால் தொடர்ந்து பூசை செய்குனிர்.	477
எச்ஞில் எச்ஞில் என்றுநீர் ஹிடைந்ணி ருக்கும் ஏழைகாள்
துச்ஞில் எச்ஞில் அல்லவோ தூய காயம் ஆனதும்
வைத்த எச்ஞில் தேனலோ வண்டின் எச்ஞில் பூவலோ
கைச்சு தாஜீல் வைத்துடன் கறந்த பாலும் எச்ஞிலே.		478
தீர்த்த ஸீங்க மூர்த்ணிஎன்று தேடி ஓடும் தீதரே
தீர்த்த ஸீங்கம் உள்ஹீல்பின்ற சீவ னைத்தெ ஹீஜிமே
தீர்த்த ஸீங்கம் உம்முளே தெஹீந்து காண வல்ஸீரேல்
தீர்த்த ஸீங்கம் தான்அதாய்ச் ஞிறந்த தேஞி வாயமே.		479

நட்ட கல்லைத் தெய்வம்என்று நாலு புட்பம் சாத்ணியே
சுற்றி வந்து முணமுணென்று சொல்லு மந்த்ரம் ஏதடா!
நட்ட கல்லும் பேசுமோ நாதன் உள்ஹீ ருக்கைழீல்
சுட்ட சட்டி சட்டுவம் கறிச்சு வைஅ றிஜிமோ?		496
நானும் அல்ல நீஜிம்அல்ல நாதன் அல்ல ஓதுவேன்
வவீல் உள்ள சோணிஅல்ல சோணி நம்முள் உள்ளதே
நானும் நீஜிம் ஒத்தபோது நாடிக் காண லாகுமே
தான தான தத்ததான தான தான தானனா.		497
நல்ல தல்ல கெட்டதல்ல நடுஜீல் பிற்ப தொன்றுதான்
நல்ல தென்ற போதது நல்ல தாகி பின்றுநின்
நல்ல தல்ல கெட்டதென்றால் கெட்ட தாகும் ஆதலால்
நல்ல தென்று நாடிபின்று நாமம் சொல்ல வேண்டுமே.	498
பேய்கள் கூடிப் நிணங்கள் ணின்னும் நிளீய லீல்லாக் காட்டிலே
நாய்கள் சுற்ற நடனமாடும் நம்பன் வாழ்க்கை ஏதடா!
தாய்கள் பால்உ ணிக்கும்ஹிச்சை தஜீர வேண்டி நாடினால்
நோய்கள் பட்டு ழல்வதேது நோக்கிப் பாரும் உம்முளே.	499
உப்பை நீக்கில் அழுகிப்போகும் ஊற்றை யாகும் உடஸீல்நீ
அப்நி யாசை கொண்டிருக்கல் ஆகு மோசொல் அறிஜீலா
தப்நி ஸீப்பொய் மானம்கெட்ட தடிய னாகும் மனமேகேள்:
ஒப்நி லாச்செஞ் சடையனாகும் ஒருவன் பாதம் உண்மையே.	500
நிறப்ப தெல்லாம் ஹிறப்பதுண்டு பேதைமக்கள் தெளீகிலா
ணிறப்ப ணில்லை எனமகிழ்ந் தெங்கள் உங்கள் சொத்தெனக்
குறிப்புப் பேஞித் ணிளீவரன்றிக் கொண்ட கோலம் என்னவோ
பிறப்பும் பொந்ணி அஷீந்தபோது நேச மாமோ ஈசனே?	501
சுட்டெ ளீத்த சாந்துபூசும் சுந்த ரப்பெண் மணிமுகத்
ணிட்ட நெட்டெ ழுத்தறியா தேங்கி நோக்கு மணிவமிர்
பெட்ட கத்துப் பாம்புறங்கும் நித்த லாட்டம் அறிழீரோ?
கட்ட ஜீழ்த்துப் நிரமன்பார்க்கில் கணிஉ மக்கும் ஏதுகாண்.	502
வேதம் ஓது வேலையோ னிண தாகும் பாளீலே
காத காத தூரம்ஓடிக் காதல் பூசை வேணுமோ?
ஆணி நாதன் வெண்ணெஜிண்ட அவவீ ருக்க நம்முளே
கோது பூசை வேதம்ஏது குறித்துப் பாரும் உம்முளே.	503
பரம்ஹி லாத தெவ்ஜீடம் பரம்ஹி ருப்ப தெவ்ஜீடம்?
அறம்ஹி லாத பாஜீகட்குப் பரம்ஹி லைஅஃ துண்மையே;
கரம்ஹி ருந்தும் பொருஹீருந்தும் அருஹீ லாத போதது
பரம்ஹி லாத சூன்யமாகும் பாழும் நரகம் ஆகுமே.		504
மாதர் தோள்சே ராததேவர் மாபி லத்ணில் ஹில்லையே!
மாதர் தோள்பு ணர்ந்தபோது மவீதர் வாழ்ஞி றக்குமே
மாத ராகுஞ் சத்ணியென்று மாட்டிக் கொண்ட தாதலால்
மாத ராகும் நீஸீகங்கை மகிழ்ந்து கொண்டான் ஈசனே.	505
ஞித்தர் என்றும் ஞிறியர்என்றும் அறியொ ணாத சீவர்காள்!
ஞித்தர் ஹிங்கி ருந்தபோது நித்தர் என்றே எண்ணுனிர்
ஞித்தர் ஹிங்கி ருந்தும்என்ன நித்தன் நாட்டி ருப்பரே;
அத்தன் நாடும் ஹிந்தநாடும் அவர்க ளுக்கெ லாமொன்றே. 	506
மாந்தர் வாழ்ஷி மண்திலே மறந்த போது ஜீண்திலே
சாந்த னான ஆஜீயைச் சளீப் படுத்த வல்ஸீரேல்
வேந்த னாகி மன்றுளாடும் ஜீமலன் பாதம் காணலாம்
கூந்த லம்மை கோணல்ஒன்றும் குறிக்கொ ணாணிஃதுண்மையே.507
சருக ருந்ணி நீர்குடித்துச் சாரல் வாழ்த வஞிகாள்!
சருக ருந்ணில் தேகங்குன்றிச் சஞ்ச லம்உண் டாகுமே;
வருஜீ ருந்தோ டுண்டுடுத்ணி வளர் மனைசு கிப்நிரேல்
வருஜீ ருந்தோன் ஈசனாகி வாழ்வ ஹீக்கும் ஞிவாயமே.	508
காடு மேடு குன்றுபள்ளம் காவீன் ஆற கற்றிஜிம்
நாடு தேசம் ஜீட்டலைவர் நாதன் பாதம் காண்பரோ
கூடு ஜீட்ட கன்றுன்ஆஜீ கூத்த னூர்க்கே நோக்கலால்
னிடு பெற்ற ரன்பதத்ணில் னிற்றி ருப்பர் ஹில்லையே.		509
கட்டை யால்செய் தேவரும் கல்ஸீ னால்செய் தேவரும்
மட்டை யால்செய் தேவரும் மஞ்ச ளால்செய் தேவரும்
சட்டை யால்செய் தேவரும் சாதி யால்செய் தேவரும்
வெட்ட வெஹீய தன்றிமற்று வேறு தெய்வம் ஹில்லையே.	510
தங்கள் தேகம் நோய்பெறின் தனைப்நி டாளீ கோழீஸீல்
பொங்கல் வைத்தும் ஆடுகோஷீப் பூசைப் பஸீயை ஹிட்டிட
நங்கச் சொல்லு நஸீலீகுந்து நாளும் தேய்ந்து மூஞ்சூராய்
உங்கள் குலத்தெய் வம்உங்கள் உருக்கு லைப்ப துண்மையே. 511

ஆசை கொண்ட னுணினமும் அன்வீ யர்பொ ருஹீனை
மோசம் செய்த பகளீக்க முற்றி லும்அ லைபவர்
பூசை யோடு நேமபிட்டை பூளீக் கச்செய் பாதகர்
காஞி வீழீல் எழுநரகைக் காத்ணி ருப்ப துண்மையே.		512
நேச முற்றுப் பூசைசெய்து நீறுபூஞிப் சந்தனம்
வாச மோட திந்துநெற்றி மைணி லதம் ஹிட்டுமே
மோசம் பொய்ஜி னைசுருட்டு முற்றி லும்செய் மூடர்காள்
வேச ளீக ளம்புரண்ட வெண்ணீ றாகும் மேவீயே.		513
வாதம் செய்வேன் வெள்ஹீஜிம் பொன்மாற் றுயர்ந்த தங்கமும்
போத வேகு ருமுடிக்கப் பொன்ப ணங்கள் தாவெனச்
சாத னைசெய் தெத்ணிச்சொத்து தந்த தைக்க வர்ந்துமே
காத தூரம் ஓடிச்செல்வர் காண்ப தும்அ ருமையே		.514
யோக சாடை காட்டுவார் உயர ஷிம்எ ழும்புவார்.
வேக மாக அட்டஞித்து ஜீத்தை கற்று நெட்டுவார்
மோகம் கொண்டு மாதளீன் மூத்ணி ரப்பை ஞிக்கிப்நின்
பேய துநி டித்தவர்போல் பேரு லகில் சாவரே.		515
காய காயம் உண்பதாகக் கண்ட வர்ம ணித்ணிட
மாய ஜீத்தை செய்வதெங்கு மடிப்பு மோசம் செய்பவர்
நேய மாக்கஞ் சாஅடித்து நேர்அ நினைத் ணின்பதால்
நாய தாக நக்கிமுக்கி நாட்டி வீல்அ லைவரே.		516
நீளீ வீல்கு லீஷீஒத்த பிலைழீ லாத காயம்என்
றூளீ வீல்ப றைஅடித் துதாளீ யாய்த்ணி ளீபவர்
சீளீ வீல்உ னக்குஞான ஞித்ணி செய்வேன் பாரென
நேளீ வீல்நி றர்பொருளை நீள ஷிம்கைப் பற்றுவார்.		517
காஜீ ஜிம்ச டைமுடி கமண்ட லங்கள் ஆசனம்
தாஷி ருத்ணி ரட்ச யோகத் தண்டு கொண்ட மாடுகள்
தேஜீ யைஅ லையஜீட்டுத் தேசம் எங்கும் சுற்றியே
பாஜீ யென்ன னிடெலாம் பருக்கை கேட்ட லைவரே.	518
முத்ணி சேரச் ஞித்ணிஹிங்கு முன்ன லைப்பேன் பாரெனச்
சத்ணி யங்கள் சொல்ஸீஎங்கும் சாலீ வேடம் பூண்டவர்
பித்ணி யம்வ ழீறுவளர்க்க நீணி ஞானம் பேஞியே
பத்ணி யாய்ப்ப ணம்பறித்துப் பாழ்ந ரகில் னிழ்வரே.		519
செம்மை சேர்ம ரத்ணிலே ஞிலைத லைகள் செய்கிறீர்
கொம்மை யற்ற கிளைழீல்பாத குறடு செய்து அஷீக்கிறீர்
நும்மு ளேஜீ ளங்குவோனை நாடி நோக்க வல்ஸீரேல்
ஹிம்ம ளமும் மும்மளமும் எம்ம ளமும் அல்லவே.		520
எத்ணி சைஎங் கெங்கும்ஓடி எண்தி லாத நணிகஹீல்
சுற்றி ஜிம்த லைமுழுகச் சுத்த ஞாவீ யாவரோ?
பத்ணி யோட ரன்பாதம் பதிந்ணி டாத பாஜீகாள்!
முத்ணி ஹின்றிப் பாழ்நரகில் மூழ்கி நொந்த லைஜீரே.	521
கல்லு வெள்ஹீ செம்நிரும்பு காய்ந்ணி டும்த ராக்கஹீல்
வல்ல தேவ ரூபபேதம் அங்க மைத்துப் போற்றிடில்
தொல்லை அற்றி டப்பெரும் சுகந்த ருமோ சொல்லுனிர்
ஹில்லை ஹில்லை ஹில்லைஹில்லை ஈசன் ஆணை ஹில்லையே.522
ஹிச்ச கம்ச வீத்ததுஷிம் ஈசன் ஐந்தெ ழுத்ணிலே
மெச்ச ஷிம்ச ராசரங்கள் மேஷிம் ஐந்தெ ழுத்ணிலே
உச்ஞி தப்ப லஉழீர்கள் ஓங்கல் அஞ்செ ழுத்ணிலே
பிச்ச யமெய்ஞ் ஞானபேதம் பிற்கும் ஐந்தெ ழுத்ணிலே.	523
சாத்ணி ரங்கள் பார்த்துப்பார்த்துத் தான்கு ருடு ஆவதால்
நேத்ணி ரங்கெட வெய்யோனை நேர்து ணிசெய் மூடர்கள்!
பாத்ணி ரம்அ றிந்துமோன பக்ணி செய்ய வல்ஸீரேல்
சூத்ணி ரப்படி யாவரும் சுத்தர் அவர் அங்ஙனே.		524
மனஷி றுணி தாவீலாத மட்டிப் நிண மாடுகள்
ஞினமு றப்நி றர்பொருளைச் சேக ளீத்து வைத்ததைத்
ணினந்ணி னம்ஊர் எங்கும்சுற்றித் ணிண்டிக் கேஅ லைபவர்
ஹினம ணில்ப லர்கள்வைஜிம் ஹின்பம் அற்ற பாஜீகள்.	525
ஞிவாய வஞி என்னஷிம் செநிக்க ஹிச்ச கம்எலாம்
ஞிவாய வஞி என்னஷிம் செநிக்க யாஷிம் ஞித்ணியாம்
ஞிவாய வஞி என்னஷிம் செநிக்க வானம் ஆளலாம்
ஞிவாய வஞி என்பதே ஹிருத லைத்தீ ஆகுமே.		526
ஞிவவாக்கியர் முற்றிற்று.

குதம்பைச் ஞித்தர்
முன்னுரை
ஞித்தர் பாடல்கள் சீர்ணிருத்தப் பெட்டகம்; பகுத்தறிஷிப் பாசறை; உள்ளொஹீ உறைஜிள்; உழீருய்க்கும் ஒஹீநெறி!
ஞித்தருள் ஞித்தர், ஞிவவாக்கியர்! அவர், ஞித்தர் உலகின் நக்கீரர்! ‘குற்றம் குற்றமே’ என்பதைக் குலையாமல் - குறையாமல் - உரைக்கும் கொள்கை னிரர்! “ஊனுடம்பு ஆலயத்தை” உள்ளவாறு உணர்ந்து, உலகுய்ய உணர்த்தும் உரவோர்! தொண்டின் உறைப்நிலே துடித்தெழும்நிய தூண்டாத் தொண்டர் பெருமகனார்! “காற்றின் கணக்கறிந்து கூற்றை வதைக்கும்” நெறியறிந்த நேராளர்! அவரைப்பற்றிய மேலோட்ட ஆய்ஷி, முன்னை ஐம்பது பக்கங்கள்! அவர்தம் உள்ளோட்ட வஷீவந்த நிஷீவாம் பாடல்கள், நின்னை எழுபத்தாறு பக்கங்கள்!
ஞித்தர் நெறியை முற்றாக ஆய்ந்து பெருநூல் ஒன்று ஆக்குதல் வேண்டும். அது, ஹிக்காலத்துச் சமயத்துள் புகுந்துள்ள புன்னோய்களுக்கு நன்மருந்தாகத் ணிகழும்!
ஞித்தரை எண்ணுதற்கு பிலைக்களம் வகுத்துத் தந்தவர்கள் ஞிங்கம்புணளீ, ஞித்தர் வஷீபாட்டுத் ணிருக்கூட்டத்தார். நூலுருத்தந்து தலீழுலா அருஹீயவர்கள் கழக ஆட்ஞியாளர் ணிரு. ஹிரா. முத்துக்குமாரசாலீ எம்.ஏ., நி.ஸீப்., அவர்கள். ஹிவர்களுக்கு நெஞ்சார்ந்த நன்றியைச் செலுத்துகின்றேன்.
ஞித்தர் நெறி செந்நெறி! செந்தண்மை நெறி! நின்னைப் புன்மைகளைக் களைந்து முன்னைப் பெருமையை முடித்து வைக்கவல்லது! அந்நெறி தழைத்து உலகம் உய்வதாக!
தலீழ்ச்செல்வம்,
பாவாணர் ஆராய்ச்ஞி நூலகம்,
ணிருநகர், மதுரை - 6.
தலீழ்த் தொண்டன்
ஹிரா. ஹிளங்குமரன்
குதம்பைச் ஞித்தர்
ஞித்தர் பெருமக்களுள் குதம்பைச் ஞித்தர் ஒருவர்.; ஞிவவாக்கியர் போல்வார் ஞித்தரே எவீனும், ஞித்தர் பாடல் தொகுப்புகளுள் அவர்கள் பாடல்கள் ஹிடம்பெற்றிருப்நினும், ‘ஞித்தர்’ பெயர் ஒட்டிக் கொள்ளஜீல்லை. ஆனால் குதம்பை யார்க்கோ ‘ஞித்தர்’ பெயரொட்டு எவ்ஜீடத்தும் உண்டு.
‘குதம்பை’ என்பது ஜீஹீவடிஜீல் ‘குதம்பாய்’ என்று ஆகும் என்பது, ஹிலக்கணநெறி, ‘ஐ’ என்பது ‘ஆய்’ ஆதல் என முறை காட்டுவர். தந்தை, ‘தந்தாய்’ என்றும், அன்னை, ‘அன்னாய்’ என்றும், குழந்தை ‘குழந்தாய்’ என்றும் வருவன காண்க.
குதம்பைச் ஞித்தரைக் ‘குதம்பேய்ச் ஞித்தர்’ என்கிறது அநிதான ஞிந்தாமதி. ஹிவர் ஒரு ஞித்தர். பெண்களைப் பேய்களென எண்தி உண்மைஜிணர்ந்து நன்மையடைந்தனர். ஹிவர் செய்த நூல் குதம்பேய்ச் ஞித்தர் பாடல் என்றும் சொல்கிறது அது. ஹிவர் பெயரை அப்படிச் சொல்ஸீஜிம், பணிப்நித்தும், ஜீளக்கம் கூறிஜிம் வந்தவர்கள் ஹிருந்தார்கள் என்பது ஹிதனால் ஜீளங்குகின்றது. முறையற்ற செய்ணிகள் ஹிவை.
அகத்தைப் பேயாக உருவகித்துப் பாடல்தோறும் ‘அகப்பேய்’ என்றே ஜீஹீத்துப் பாடிய ஞித்தர் ‘அகப்பேய்ச்ஞித்தர்’ எனப் பட்டார். அதனை பினைத்துக் கொண்ட ஒருவர், குதம்பேய்ச் ஞித்தரென ஹிட்டுக் கட்டி உலாக் கொள்ளஷிம் ஜீட்டிருக்கலாம்! குதம்பைக்கும் பேய்க்கும் எத்தொடர்பும் ஹில்லை. மாதரைப் பஷீத்துப் பாடும் பாடல்கள் உண்டு என்பதால், ஹிப்பொருள் பொருந்தாது; ஏனெவீல், உடலைப் பஷீக்கிறார்; சாணிகளைப் பஷீக்கிறார்; சமயங்களைப் பஷீக்கிறார்; பொய்த்தவக் கோலங் களைப் பஷீக்கிறார்; மகஹீரை மட்டுமோ பஷீத்தார்?
‘நெஞ்சே’ எனத் தன்னெஞ்சையே ஜீஹீத்து அழைத்துக் கூறுவது உண்டு. முன்வீலையாரை ஜீஹீத்துக் கூறுவது பெருவழக்கு. நடைமுறைழீலேயே, அம்மா அப்பா, தங்காய் என்பனவெல்லாம் ஜீஹீயால் பெற்ற பெயர்களே! அவையே முறைப் பெயர்களாக  அமைந்து  ஜீட்டமை  காண்க. அண்ணா,
அக்கா, மாமா என்பனஷிம் ஜீஹீ வடிவங்களே. ஹிதனை வழக்கில் கண்டோர் ஹிலக்கிய வழக்கிலும் ஆட்ஞி செய்தனர். ஆண் ஒருவனை முன்வீலைப்படுத்ணிக் கூறினால் அதற்கு, ‘ஆடுஉ’ முன்வீலை என்றும், பெண் ஒருத்ணியை முன்வீலைப்படுத்ணிக் கூறினால் ‘மகடுஉ முன்வீலை’ என்றும் ஹிலக்கணப் பெயர் வழங்கினர். அறநூல் உரைப்பாரும் ஹிவ்வழக்கத்தை மேற்
கொண்டனர். நாலடியார், பழமொஷீ ஆகியவற்றில் ஹிவ்ஜீரு
வகை முன்வீலைகளைஜிம் பிரம்பக் காணலாம். யாப்பருங்கலக் காளீகை என்னும் ஹிலக்கண நூல் காளீகையை முன்வீலைப்
படுத்ணிக் கூறுவதால் பெற்ற பெயர் என்பதும் உண்டு. ஹிந்நெறி ஞித்தர்கள் உள்ளத்தைக் கவர்ந்தமையால், அவர்கள் தாம் கூறும் மெய்ப்பொருள் ஜீளக்கத்தை மகஹீரை முன்வீலைப்படுத்ணி அல்லது ஜீஹீத்துக் கூறினர் என்க.
ஹிவீக், குதம்பை என்பதன் பொருளைப் பார்க்கலாம். குதம்பை என்பது ‘குள்’ என்னும் வேர் வஷீயாக வந்த சொல்லாகும். குடம்பை என்பதும் அவ்வேர் வஷீயாக வந்த சொல்லே! வட்டம் என்னும் பொருஹீல் குதம்பைஜிம் குடம்பைஜிம் வருகின்றன.
குதம்பை ஓர் அதிகலம்; அது மகஹீர் அதிஜிம் அதிகலம்; காணிற்கு அதியப்படுவது அது; மகஹீர் அதிகலம் எவீன் வளர்ந்தவர்களுக்கு உளீயதன்று; ஹிளமகஹீர்க்கு அல்லது ஞிறுலீயர்க்கு உளீய அதிகலமாம்.
அரைவடங்கள், கட்டிச் சதங்கை, ஹிடுகுதம்பை, பொற் சுட்டி, தண்டை என ஹிளஞ்ஞிறுலீயர் அதிகளை அடுக்குவார் அருணகிளீயார்.
முற்காலப் பெண்டிர் காது வளர்த்தனர். காது நீள நீளப் பெருலீதமும் கொண்டனர். கூந்தல் நீளத்ணிற்கு ஒரு பெருமை ஹிருப்பது போலக், காது நீளத்ணிற்கும் அந்நாஹீல் ஒரு பெருமை ஹிருந்தது. ‘வடிந்து னிழ்காது’ என்கிறார் ஹிளங்கோவடிகளார். வடிந்து னிழ்காது என்பது தோஹீல் தட்டிக் கீழே புரளும் காது என்பதாம்.
காது நீளத்ணிற்குக் குணுக்கு என ஓர் அதிகலம் அதிந்தனர். காது குத்ணிப், பஞ்சும் தக்கைஜிம் வைத்துப் நின்னே குணுக்கு அதிவது வழக்கம். காது வலுவாக வலுவாகக் குணுக்கு எண்திக்கைஜிம் பெருகும். அது, கீழே ஹிழுத்து வடிந்து னிழ்காது ஆக்கும்! புடலைப் நிஞ்சு நீள்வதற்குக் கல் கட்டி ஜீடுவது ஹில்லையா; அது போல் ‘குணுக்கு’ என்க; ஆனால், அஃததிகலம் அன்றோ!
பூப்பு அடைந்தவர் குணுக்கு அதிவணில்லை. அதனைக் கழற்றிஜீட்டால் ‘ஆளாகி ஜீட்டாள்’ என்பதற்கு அடையாளம். ஆளானவள், குணுக்கைக் கழற்றித் தங்கநகைகளாகிய தண்டொட்டி, பாம்படம் முதஸீயவற்றை அதிவாள். ஆதலால், குணுக்கு ஆகிய குதம்பை ஞிறுலீயர் அதிகலமாம். ஹிந்நாள் ஞிறுலீயர், காது வளையம் போட்டுக் கொள்வதை ஒப்நிட்டுக் காணலாம். ஆனால், காது வளையம் ஞிறுலீயர் அதிகலம் என்னும் பிலைமை மாறி, வளர்ந்தோரும் அதிவது அவர்கள் ஹிளமைத்துடிப்நின் அடையாளமாகலாம்.
ஒவ்வொன்றைஜிம் என்ன என்ன என்று அறிந்து கொள்ள அவாஷிம் பருவம், ஹிளம் பருவம். அதனைப் ‘புளீஷி தெளீஜிம் பருவம்’ என்றும் கூறுவர். அப்பருவத்தே கற்க வேண்டுவன
வற்றைக் கற்றல் வேண்டும் என்பாராய் ‘ஹிளமைழீல் கல்’ என்றார் ஒளவையார். ‘ஹிளமைக் கல்ஜீ ஞிலைழீல் எழுத்து’ என்பது பழமொஷீ. ஆதலால் ஹிளம்பருவத்ணினரை முன்வீ
லைப்படுத்ணி ஒன்றைக் கூறுதல் வழக்காறாகியது. தம்நி, தங்கை, பாப்பா, கண்ணம்மா என்றெல்லாம் ஜீஹீத்துப் பாடும் பாடல்
களை அறிந்தால் ஹிது ஜீளக்கமாம் குழந்தைகள், கதை கேட்ப
தற்கும் ஆடல் பாடல் ஜீடுகதை முதஸீயன பிகழ்த்துதற்கும் பெருவேட்கையர். ஆதலால், பெற்றோர்களைஜிம் பெளீயோர்
களைஜிம் எப்பொழுதும் சூழ்ந்ணிருப்பர். அவர்களை முன்வீலைப்
படுத்ணிக் கூறுவது ஹியல்பான பொருத்தமாகும். ஹித்தேர்ச்ஞியே குதம்பையாரைத் தூண்டிழீருக்க வேண்டும். ஹிதன் ஜீளைவே அவர்க்கே அப்பெயர் வாய்க்க வாய்ப்பாழீற்றாம்.
குதம்பையார் பாடும் பாடற் செய்ணிகளெல்லாம் குழந்தைப் பருவத்ணினர்க்கு உளீயவோ? அவர் பாடல்கள், குழந்தை ஹிலக்கிய வகையைச் சார்ந்தனவோ? எவீன் ஹில்லையாம்! அவை, முணிர்ந் தோர்க்கு உளீயவையே! ஆனால் வாழ்ஜீயற் கருத்துகளைக் கேட்பதற்கு அகவை ஒரு குறுக்கீடு ஹில்லையே! ணிருக்குறள் கருத்து எவருக்கும் ஏற்றதே! அதன் கருத்து வளம், அகவை வளர வளரப் பட்டறிஷி முணிர முணிரச் ஞிறந்துகொண்டே செல்லும்! அந்நோக்கே தான் குழந்தைகளுக் கென்றே பாடப்படும் பாடல் கஹீலும், அறஷிரைகள் அமைந்ணிருக்கக் காரதியமாம்.
ஹிவீக் குதம்பைச்ஞித்தர் பாடல்களைப் பற்றிக் காணலாம். குதம்பைச் ஞித்தர் பாடல்கள் கும்லீ மெட்டில் அமைந்தவை. முன்
ஓரடிஜிம் வெண்டளையான் அமைந்த நாற்சீருடையது. ஹிரண்டாமடி முதலடி முதற்சீருக்கு ஏற்ற எதுகைஜிடையதாகி ஹிரு சீராய் ஹிடை மடுத்துக் ‘குதம்பாய்’ என ஜீஹீஜிடையதாய் அவ்ஜீரண்டாமடி ஹிரு சீர்களுமே மடங்கி வருவதாய் அமைந்ததாம். ஹிரண்டாம் அடி ஹிரண்டாம் சீரும், அதன் மடக்காக வரும் அதே சீரும் மாங்கவீச் சீராகவே அமைகின்றது. வண்ணம் அறுத்தால்,
“தானன தானன தானன தானன
	தானன தன்னானன - தானன
	தானன தன்னானன.”
எனவரும். பெரும்பாலும் - ஒன்றிரண்டிடங்கள் தஜீர எஞ்ஞிய ஹிடங்கஹீலெல்லாம் ஹிவ்வண்ணத்ணிலேயே அமைந்துள்ளன
வாம். வெண்டளை நிழைத்தல் லீக அளீதாகவே உள்ளது.
குதம்பைச்ஞித்தர் பாடல்களாகச் ஞித்தர் பாடல் ணிரட்டு நூல்கஹீல் அறியவருவன முப்பத்ணிரண்டேயாம். ஆனால் “யோக ஞான சாத்ணிரத் ணிரட்டு” என்னும் தொகுப்நில் குதம்பைச் ஞித்தர் பாடல் 246 காணப்படுகின்றன. அப்பகுணிழீன் பெயரே, “குதம்பைச் ஞித்தர் பாடல்” (246) என்பதேயாம். மற்றைத் தொகுப்புகஹீல் உள்ள முப்பத்ணிரண்டு பாடல்களும் ஹித் தொகுப்நில் 215 முதல் 246 வரை ஒரே தொடர்ச்ஞியாய்க் காணக்கிடக்கின்றன.
“யோக ஞான சாத்ணிரத் ணிரட்டு” ஏடு கொண்டு பணிப்நித்தது என்றும், “மதுரை ணிண்டுக்கல் ரோட்டு மங்காரு சுவாலீயார்கள் குமாரர் முத்ணியாலு நாஜிடு அவர்களுடைய நிரணிழீன்படி அச்ஞிடலானது” என்றும் அந்நூஸீல் உள்ள குறிப்பால் அறியமுடிகின்றது. அன்றிஜிம் குதம்பைச் ஞித்தர்பாடல், அத்தொகுப்நில் அறுபத்ணிரண்டாவது பகுணியாக வெஹீப் பட்டுள்ளது என்பதும் கருதத்தக்கது.
ஞித்தர்கள் சமயம் உருவ வஷீபாடு கடந்தது; பெயர் பிலைஜிம் கடந்தது; கோழீல் குளம்நீராட்டு, தேர்த் ணிருஜீழா சடங்கு ஹின்னவை யெல்லாவற்றைஜிம் பொருட்டாக எண்ணாதது. புறக்கோலங்கஹீல் கருத்துச் செலுத்தாமல், அகஷிணர்ஷி கஹீலேயே அழுத்தமாக ஊன்றி உழீர்களுக்கெல்லாம் உளீமைத் தொண்டு செய்தலையே உழீர்ப்பாகக் கொண்டது! ஆதலால், ஞித்தர்கள் பார்வை எல்லாமும், பொதுமைழீல் கவீந்த ஒருமைப் பாட்டிலேயே ஹியலக் காணலாம்.
குதம்பைச்ஞித்தர், காப்புச் செய்ஜிள் பாடினார். அணில் உலகில் அஞ்ஞானம் ஒஷீந்ணிட யார்க்கும், ஹிலகும் கடஷிளை ஏத்துகின்றார். அவர் மெய்ப்பொருளை நன்றாகத் தேர்ந்து கூறுகின்றாராம் குதம்பை, நாளும் பொழுதும் அதனை நன்கனம் எண்தி நெஞ்ஞில் பிறுத்ணிக்கொள்ள வேண்டுமாம்! ஹிதுவே அவர் கூறும் காப்புச் செய்ஜிள்.
“ஓருருவம் ஒரு நாமம் ஒன்று லீல்லான்” என்னும் மதிமொஷீயை எடுத்த எடுப்நிலேயே பிலைப்படுத்துகின்றார் குதம்பையார்.
குதம்பைச்ஞித்தர் பாடல்கஹீன் பொருள்வகை கடஷிள் வணக்கம், கடஷிள்ணிறம் கூறல், னிட்டைஜிம் வஷீ, உடலைப் பஷீத்தல், மயக்கும் மாதரைப் பஷீத்தல், பிரய (நரக) பிலைமை, பொய்த்தவ வொழுக்கத்தைப் பஷீத்தல், பிலையாப் பொருள், உடன் வருவன, ஆசையை ஒஷீத்தல், தவபிலை கூறல், அறிஷிஜீளக்கம், சாணிவேற்றுமை ஹின்மை, சமய பிலை கூறல், மந்ணிரபிலை கூறல், வஹீ (வாத) பிலைகூறல், மருத்துவம் கூறல், கற்பு பிலைகூறல், ணிருத்தலங் கூறல், தேவபிலை கூறல், அறியாமை அகற்றல் என ஹிருபத்தொரு வகைத்தாம். ஹிவற்றுள் பொருள் மயக்கமாகிக் கிடப்பனஷிம் உண்டு.
பாடல் தெஹீபொருள்
1. கடஷிள் வணக்கம் : (1-20) குதம்பாய்.
முழபிறை பொருளாம் ஹிறைவனைக் கண்டோர் நிறஜீயை அறுப்பார்; அவர் ஹிறப்பும் அடையார்; நிறந்து ஹிறக்கும் ஞிறுதெய்வத்தை வணங்குவார், னிடுபேறு அடையார்; மெய்ப்
பொருளைக் கண்டோர்க்குத் துயர் என்பதே ஹில்லை; பற்றற்ற ஹிறைவனைப் பற்றினோர்க்குக் குற்றங்கள் ஹில்லையாம்; கண்ணுக்குத் தோன்றுவதும் தோன்றாததும் ஆகிய முதல்வனை உள்ளுள் காணவேண்டும். வெறும் பாஷீல் பிலைபெற்ற ஹிறையை ஜீருப்போடு அகத்தே பார்த்தல் வேண்டும்; எங்கும் பிறைந்த ஒஹீப்நிழம்பாய் ஹிறைவனை உடலுக்குள் உன்வீப்பாய்ப் பார்த்தல் வேண்டும். அண்டத்துக்கு அப்பாலாய் அமைஜிம் ஹிறைவனைப் நிண்டத்துள் காணவேண்டும்; குதம்பாய், ஆருழீர்த்துணைஜிம் தெஜீட்டா அமுதுமாம், ஹிறைவன்; தூண்டா ஜீளக்காய்த் துலங்குபவன், ஹிறைவன்; உலகும் உழீரும் படைத்தவன் ஹிறைவன்; எப்பொருளுக்கும் மேலாய் ஹிருப்பவன், ஹிறைவன். எவ்ஷிழீர்க்கும் உணவஹீப்பவன், ஹிறைவன்; காணற் களீய ஊஷீ முதல்வன், ஹிறைவன்; அணுவாகஷிம் அண்டமாகஷிம் ஆனவன், ஹிறைவன்; மாதிக்கக் குன்றாகஷிம் செங்கணிர்கஹீன் செல்வனாகஷிம் ஹிருப்பவன், ஹிறைவன். அவனை வஷீபடுதல் வேண்டும்; தூயமனத்தையே காதிக்கைப் பொருளாகப் படைத்தல் வேண்டும்.
2. கடஷிள் ணிறம் கூறல் : (21-50)
குதம்பாய், ஹிறைவன் தேவர்களாலும் ஞித்தர்களாலும் தேடப்படுபவன்; அவனே முதல்வன்; அவனே மூவரும் ஆனவன்; அவனே அஷீயாப்பொருளும், அஷீஜிம் பொருளும், ஹியங்கு பொருளும், பிலைபொருளும், உருவப்பொருளும், அருவப் பொருளும், ஒஹீஜிம், வெஹீஜிம், தீஜிம், நெருப்பும், காற்றும், ஜீண்ணும், மண்ணும் எல்லாமுமாய் ஆனவன்; உலகை நொடிப் போணில் அஷீப்பவன் அவனே; அவன் அசையா ஜீடில் அணுஷிம் அசையாது. குதம்பாய், காரணம் அறிவென்றும், காளீயம் மெய்யென்றும் மறைநூல் கூறும்; காரணம் முற்பட்டதென்றும், காளீயம் நிற்பட்டதென்றும் உலகநூல் கூறும். உலகம் தொல் பழமையானது என்றும் ஹிறை அணிற்பெளீய தென்றும் உயர்ந்தோர் கூறுவர்; படைத்தல், காத்தல், அஷீத்தல், மறைத்தல், அருளலாம் ஐந்தொஷீற்கும் உளீயோன் ஹிறைவன் என மந்ணிரங்கள் கூறும்; யானை முதலாக எறும்பு ஈறாக அனைத்துழீரும் தந்தவன் ஹிறைவன்; மண்ணை அளந்தாலும், பொருள்கஹீன் எண்ணை, அளக்க ஹியலாது. ஹிறைவன் முதலும் முடிஷிம் ஆனவன்; உழீரும் அறிஷிம் மனமும் அருஹீயவன்; தூய்மை, எவரும் தோற்றுஜீயாது தானே தோன்றல், உயர்குணம், குறைஜீலா பிறைஷி, பிலைபேறு ஆகிய எல்லாமும் அமைந்தவன்; எங்கும் ஜீளீந்தவன்; ஈகையாளன்; கண்தில் காண்டற் களீயவன்; உருவ மற்றவன்; உலகைப் படைக்க அவன் எண்ணுமளஜீலே உலகம் தோன்றிஜீடச் செய்தவன்; வெட்ட வெஹீக்குள் அண்டங்களை பிற்கச்செய்தவன்; கருஜீகள் ஹில்லாமலே அண்டங்கள் உருவடையச் செய்தவன்; பிலங்காவல் புளீஜிம் வேந்தனைப் போல், உலகெலாம் காவல் புளீபவன். உலகம் தோன்று முன்னரே தோன்றியவன்; எவ்ஷிழீர்க்கும் எவ்ஷிலகுக்கும் ஹிறுணியானவன்; ஹிறங்கி வந்து அருஹீச்செய்ஜிம் தன்மையால் ஹிறைவன் அறியாதது ஓர் அணுத்தானும் ஹில்லை; ஹிறைவன் முத்தொஷீல் செய்யாக்கால் உலகமே தோன்றிழீராது; ஹிறைவன் ணிருபிறை ஞிறப்பைச் சொல்ல எவருக்கே ஹியலும்?
3. னிடடைஜிம்வஷீ : (51-61)
குதம்பாய், ஒப்நிலா ஒருவனைப் பற்றிக் கொண்டவர்க்கு னிடுபேறு வாய்த்ணிடும்; பற்றற்ற ஹிறைவனைப் பற்றிக்கொள்ளக், கற்றுக்கொண்டவர்க்குக் கட்டாயம் னிடுபேறாம்; கட்டற்ற கட்டினைக் கட்டிப் நிடித்தார்க்கு, என்றும் பிலைத்த னிடு
பேறாகும்; ஒருமைஜிள் ஆமையைப் போல் ஐம்புலனைஜிம் அடக்கி அமைந்தார்க்கு னிடுபேறாம்; குரங்குபோல் தாஷிம் மனத்தை அடக்கி வைத்தவர்க்கு னிடுபேறு வாய்க்கும்; அகக்
கருஜீகளையெல்லாம் அடக்கினால் ஹிறைவனே உறவாகி பிற்பான்; கன்றை ஜீடாமல் தொடரும் ஈற்றுப்பசுவைப்போல் ஹிறைவனைத் தொடுத்தால் னிடுபேறாம்; கைழீற் கவீயெனக் குற்றமற்ற ஹிறைமைழீல் ஒன்றிஜீட்டால் னிடுபேறாம்; பிலைத்த ஹிறையை நீங்காமல் கூடினால் னிடுபேறேயாம்.
4. உடலைப்பஷீத்தல் : (62-70)
குதம்பாய், சொல்லளீய நாற்றம் பெருகும் உடலுக்கு மணங்கூட்டுவதும்  எதற்காகவோ? மலமும், நெடிஜிம்  மல்கிய
உடலுக்கு மணமும் பூச்சும் எதற்காகவோ? ஆடையழகும், அதிகல அழகும் வெஹீஅழகே அல்லவோ? ஒன்றுக்கு ஒன்று மாறுபாடாகிப் போளீட்டுப் புழுத்துப் போவதும், சீழும் நீரும் ணிரண்டதும், காகங்கழுகுகள் கஹீத்து உண்பதும் கோவணத்
தோடே கொளுத்தப்படுவதும் ஆகிய உடலுக்கு நீராட்டம் ஏன்? ஆராய்ச்ஞி ஏன்? ஊர்ணிகள் பூமெத்தைகள் ஏன்?
5. மயக்கும் மாதரைப் பஷீத்தல் : (71-82)
குதம்பாய், மலைபோன்ற மார்பு ஹிடையே வந்ததன்றோ? கண்தில் தீட்டிய மையோ, கையால் வாவென அழைப்பது போல்வதன்றோ? முல்லை போலும் பல், ஒருநாள் சுடுகாட்டில் உணிர்ந்து கிடக்குமேயன்றோ? கிஹீ போலும் மொஷீ, ஒருநாள் குழறி அஷீஜிமேயன்றோ? பருவத்ணில் பிலீர்ந்த மார்பும், முதுமைழீல் னிழ்ந்துபடுமேயன்றோ? பொஸீவொடு தோன்றும் தோஸீல், சுருக்கம் ஜீழுமேயன்றோ? கொள்ளை வனப்பாம் கண்ணும், நொள்ளையாகி ஜீடுமன்றோ? மஞ்சு போலுங் கருங்கூந்தல், பஞ்சாக வெளுப்பதும் உண்டேயன்றோ? பொற் கண்ணாடி போன்ற கன்னங்கள், நின்னால் ஒட்டிப்போகுமே
யன்றோ? பிலீர்ந்த உடல், கூவீப்போய் வளைந்த ஜீல்லாகி
ஜீடுமேயன்றோ? அன்னமென நடக்கும் நடைஜிம், நின்னாஹீல் ஹிருந்த ஹிருப்நில் ஹிருக்க ஆகிஜீடுமன்றோ?
6. பிரய (நரக) பிலைமை : (83-92)
குதம்பாய், ஞினம், பொறாமை, கொடுஞ்சொல், கோளுரை என்பவை பாவத்துக்கு மூலமானவை; கள்ளம் காமம் கொலை வஞ்சம் என்பவை பிரயப்பள்ளத்துள் னிழ்த்துபவை; தீராப்
பொருளாசை பேராஹிருளாம் நரகத்துச் சேர்க்கும்; நன்மகஹீரை மனங்கலங்கச் செய்தல் கொடும்பாவம்; நற்குணத்தோரை ஹிகழ்வதும், தூயமுதல்வனை வஷீபடாணிருப்பதும் பிரயத்ணிற் சேர்ப்பன; முறைகேடாம் வகைழீல் ஹிறை வஷீபாடு செய்வார்க்கு மாபூணியாம் ஏழாம் பிரயம் எய்தும்.
7. பொய்த்தவ வொழுக்கத்தைப் பஷீத்தல் : (93-101)
குதம்பாய், தூய துறவாடை பூண்டு ஹிரந்து தெருஜீல் ணிளீவார்க்கு நல்வஷீழீல்லை; துறஷிக்கு அடையாளமாம் கோலைக் கைழீல் கொண்டு வஞ்சம் செய்பவர்க்குப் பொருள் நூல் கல்ஜீ என்ன பயனாம்? வெண்ணீற்றைப் பூஞிக்கொண்டு ஹிறைவன் ணிருனிணிழீல் நடப்பவர்க்குப் பெண்ணாசை எதற்காகவோ?  ஒப்பற்ற ஹிறைவனை உள்பொருளாய்க் கொண்டவர்க்குக் கைழீல் கப்பரை எதற்காகவோ? சான்றோர் என்று சொல்ஸீக் கொண்டு, மெய்ப்பொருள் அறிந்தவர்க்கு மான்தோல் எதற்காகவோ? ஹிறைவன்பால் நாடிய மனத்தவர்க்குத் தாடிஜிம் சடைஜிம் எதற்காகவோ? நாதற்கு உறவாகி நல்ல தவநெறிழீல் தலைப்பட்டவர்க்குப், பாதக் குறடும் எதற்காகவோ? தவபிலை கண்டு தலைவன்வஷீ நடப்பார்க்கு மதிமாலை எதற்காகவோ? நிறபூதங்களொடு கூடுவதும் கூடாததும் ஆகிய வெட்ட வெஹீயைக் கண்டவர்க்கு அரைக்கச்சை எதற்காகவோ?
8. பிலையாப் பொருள் : (102-110)
குதம்பாய், முயன்று தேடிய பொருள் முடிஜீல் கூடவருமோ? உலகமெல்லாம் உன்கைவயம் ஹிருந்தாலும் ஒரு தூஞியளவாவது உன்னோடு வருமோ? உற்றாரும் உறஜீனரும், பெற்றாரும் நிறந்தாரும் ஊராரும் நீ போம் போது துணைக்கு வருவரோ? ஹிறைபதியாம் மெய்ப்பதியைக் கொள்ளாதவர்க்குப் நிற பொய்ப்பதிகள் எதற்காகவோ? ஜீண்தின் மேல் ஆசை கொள்ளாதவர்க்கு மண்தின் மேல் ஆசை எதற்காகவோ? யானை - குணிரை - தேர் - காலாள் என்னும் நாற்படைதாமும் பிலையானவையோ? செங்கோல் வேந்தன் செல்வமே எவீனும் தங்குவதுண்டோ? கூடமும் - மாடமும் - கோபுரமும் - பெருநகரும் கூடவே வருமோ?
9. உடன் வருவன : (111-113)
குதம்பாய், நல்ஜீனைஜிம் தீஜீனைஜிம் செய்தவரைத் தொடர்ந்து வருதல் உறுணியாம்; செய்ஜிம் தவமும், செய்ஜிம் தீமைஜிம், செய்ஜிம் நன்மைஜிம் உடன்வருவனவாம்; ஹிறைவனை வஷீபட்ட வஷீபாடும் உடன்வருமாம்.
10. ஆசையை ஒஷீத்தல் : (114-119)
குதம்பாய், ஆசையே நிறஜீக்கு ஜீத்து என்று முன்னோர் சொல்ஸீயது உறுணிமொஷீயேயாம்; ஆசையை அறுத்தலே அளீய துறவாகும்; ஆசை அறுத்தவர்க்கு அளஜீலா ஹின்பமா
கும்; ஆசையை அறவே தொலைத்தவரே பெரும் பேற்றாளர்; ஹின்பங்கஹீல் ஹிச்சை வைப்பார்க்கே ஹிடையறாத் துன்பமாம்; ஆசையை அறவே துறந்தார்க்கே நிறஜீகள் ஹில்லையாம்.
11. தவபிலை கூறல் : (120-130)
குதம்பாய், கொல்லாஜீரதம் போற்றுதலும் நடுக்கும் பஞியைக்  களைதலும்  நல்ல நோன்பாம்; தவபிலை  சாராதவர்
அவபிலை சார்ந்தவராம்; தவத்தைப் போற்றுவார் ஞிவத்தைக் கைக்கொண்டவராம்; காமனை வெல்வார்க்குக் காலனும் அஞ்சுவான்; ஓகம் கடைப் நிடிப்பவனுக்கு மோகம் என்பது ஹில்லையாம்; முக்காலமும் உணர்ந்து பற்றற்ற துறவோர்க்குத் தவீயழகு உண்டாகும்; ஐம்புலன்களைஜிம் வெற்றிகொண்டவர் ஹிறைவனைக் கண்டடைவர்; பொய்யாம் உடல் பிலையறிந்து மெய்ப் பொருளைப் போற்றுவோர் என்றும் மெய்யராகத் ணிகழ்வர்; யான் எனது என்னும் ஹிருவகைப் பற்றும் அற்றவர் தெய்வபிலை ஜிற்றவராம்; அகப்பற்றும் புறப்பற்றும் அறவே தொடரார்க்குப் நிறப்பு என்பது ஹில்லை. பற்றற்றால் ஹின்பமும் பற்றுற்றால் துன்பமும் முழுமையாக வரும்.
12. அறிஷிஜீளக்கம் : (131-136)
குதம்பாய், பொய்யறிஷி அகற்றி ஹிறைவனை அடைதற்கு மெய்யறிஷி வேண்டும்; நிறஜீயை ஒஷீத்தற்குப் பேளீன்பத்தைக் கருணிய மெய்யறிஷி வேண்டும்; தூய்மையே ஹிறைவனாகக் காண்பது மெய்யறிவாகும்; உலகத்தைக் காணும் போணில் அதனைப் படைத்தவன் உண்டென்று கண்டு கொள்ள வேண்டும்; காமம் வெகுஹீ மயக்கமாகிய முக்குற்றமும் நீக்க முயலும் மெய்ஜிணர்வே சீளீய மெய்ஜிணர்வாகும்; மெய்ப்பொருள் ஈதே என்று மெய்ஜிணர்ஷி கொள்ளுதலே மெய்யான அறிவாகும்.
13. சாணி வேற்றுமை ஹின்மை : (137-145)
குதம்பாய், ஆண்சாணி பெண்சாணி என்று சொல்வதை அல்லாமல் நிறப்பால் சொல்லப்படும் சாணிகள் எல்லாம் னிண் சாணிகளேயாம்; பார்ப்பாரை மேல் என்றும் பறையரைக்கீழ் என்றும் முடிவாகச் சொல்வது எவ்வறிஜீன் பாற்பட்டதோ? பார்ப்பாரைப் போலவே பறையரைஜிம் முழுதொப்பாய்ப் படைத்தான் ஹிறைவன்; பற்பல சாணிகளாகப் பகுத்துக் கூறுவ தெல்லாம் கற்பனையேயாம்; கட்டிஜீட்ட சாணிப்பேர்கள் எல்லாம் கட்டுமானங்களே யல்லாமல் மெய்ம்மையொடு பொருந்ணிய வல்லவாம்; ஹிறைவன் முதற்கண் படைக்கும் போது சாணிப்நிளீஷி என்பதே ஹில்லை; சாணிகள் வேறு வேறு என்று நிளீத்துப் பார்ப்பவருக்கு ஒஹீஜிம் கூட ஹிருளேயாம்; நேர்மை தவறாத நெறியாளன் எவனோ அவனே சாணிழீல் உயர்ந்தோன்; சாணிஜிம் ஹில்லை - சமயமும் ஹில்லை என்பதைக் கல்ஜீயாலும் ஹியற்கை உணர்வாலும் அறிந்து கொள்வாயாக.
14. சமயபிலை கூறல் (146-154)
குதம்பாய், தன்னறிவே தெய்வமென்னும் உலகியற் கொள்கையாளர் அறிஷி, புல்லறிவேயாம்; கல்லைஜிம் செம்
பைஜிம் கட்டையைஜிம் வணங்குதல் புல்லறிவேயாம்; உலகத்தை
ஜிம் அதன் ஹியக்கத்தைஜிம் கண்ணாரக்கண்டும் ஹிறைவன் ஹில்லை என்பவர் கருத்து ஹிஷீந்ததேயாம்; பெண்தின்பம் பெறுதலே னிடுபெறு என்னும் பாடாண்டியர் அறிஷிக்கண் தூர்ந்து போனவரே; செங்கணிரே தெய்வமாகச் சொல்லும் கணிரவச் சமயம் பொருளற்றது; மனமே தெய்வம் என்று கொண்டாடும் கூட்டம் ஹிஷீந்த கூட்டமேயாம்; பற்பல சமயங்
களைக் கூறும் மறைகள் கற்பனையால் ஆக்கப்பட்டவையே; பிலீர்ந்த குரங்கைஜிம், பெரும்பருந்தைஜிம் வேண்டிக் கொள்வ
தால் பயனேதும் உண்டாமோ? மெய்யான ஹிறைவன் ஒருவனே என்று கொள்ளாத பற்பல மதங்களும் பொய்யான தேவனையே வணங்குவனவாம்.
15. மந்ணிரபிலை கூறல் : (155-157)
குதம்பாய், மந்ணிர எழுத்துகளை நாற்பத்து மூன்று கோணத்துள் அடக்கி அதன்மேல் கண்டறிவாயாக. அறு
கோணத்துள்ளே ஆறெழுத்து மந்ணிரத்தை (சரவணபவ) அமைத்து அதனுள்ஹீன் உள்ளே அறிவாயாக; ஐந்து அறைக்குள் ஐந்தெழுத்து மந்ணிரத்தை (ஞிவாயநம) அமைத்து அவ்வண்ணமே உள்ளத் துள்ளேஜிம் அதனைக் கண்டு அறிவாயாக.
16. வஹீ(வாத)பிலை கூறல் : (158-163)
குதம்பாய், ஆறு ஆறும் நூறும் ஆகிய 136 கார வகைகளும் சேர வஸீலீக்க ‘முப்பூ’ ஆகும்; ஜீந்தும் நாதமும் (ஓசைஜிம் ஒஸீஜிம்) ஜீளங்கி அசைந்த நின்வந்தது வஹீபிலையாம். நீரைக் கொண்டு உப்நினை பிலைப்படுத்ணினால் அது முப்பூ வாகும்; உள்ளக் கருஜீயால் அறிவதே உண்மை வஹீபிலையாம்; நிற வகையால் கொள்ள ஹியலாதாம்; நிறப்பாலே வஹீபிலை ஆவதன்றிப் நின்னை வாழ்வாலே வருவணில்லையாம்; ஐந்து பூதங்களும் ஜீந்து நாதம் என்பனஷிம் தவீத்தவீ நீங்கி ஒன்று பட்டுஜீட்டால் உலகம் அஷீந்துபோகும்;
17. மருத்துவம் கூறல் : (164-169)
குதம்பாய், முப்நிதி எனப்படும் மும்மலங்களைஜிம் அறியாதவர் எப்நிதிஜிம் அறியாதவரே; துய்ப்புவகை (போக)க் கட்டுடையவவீன் சுடர் நெருப்நிலே நோய்கள் எவையேனும்
கட்டோடே ஜீட்டொஷீஜிம்; நாடிகள் பத்ணினைஜிம் நன்றாக அறிந்துகொண்டால் நிதி அகலும்; எழுவகை அடிப்
பொருளும் (தாது) அறிந்தவனே நல்ல பண்டுவன்; பத்துவகைக் காற்றுகளைஜிம் அறிந்து கொண்டவனே ஆஜிள் அறிந்தவன். ஆஜிள் முறைப்படி பண்டுவம் பார்த்தால் நோய் அடியோடு அகலும்.
18. கற்புபிலை கூறல் : (170-175)
குதம்பாய், பொன்போலும் முப்பூவை உண்ணு முறைழீல் உண்டவர் ஊஷீயளஷிம் வாழ்வர்; நீறாதல் ஹில்லாத முப்பூவை ஜீரும்நி உண்டவர் என்றும் அஷீஜீன்றி வாழ்வர்; ஜீந்ணினைக் கட்டுப்படுத்தவல்லார், வெந்து அஷீதஸீன்றி வாழ்வார். ஊன உடலம்ஜீட்டு ஒஹீஜிடலம் கொண்டவர் எல்லை ஹில்லாமல் காலமெல்லாம் வாழ்வர்; தோலுடல் நீக்கித் துலங்கும் ஒஹீஜிடல் கொண்டவர் நஞ்சேனும் அமுதாக உண்ணவல்லவராம்; அஷீஜிம் உடலை மாற்றி அஷீயா மெய்ஜிடலம் கொண்டவர் கூற்றினைஜிம் வெற்றி கொண்டு என்றும் வாழ்வார்.
19. ணிருத்தலங்கூறல் : (176-181)
குதம்பாய், பலப்பல கோழீல்களைத் தேடிக் கும்நிட்டதால் வரும் பயன் ஏதேனும் உண்டோ? மனமாகிய ணிருக்கோழீலைப்
போல் ஹிறைவனுக்கு ஒரு கோழீல் உண்டோ? உடலாகிய ணிருக்கோழீஸீல் ஹில்லாத ஹிறைவர் பொய்யான ணிருக்கோழீல்
கஹீல் உறைவாரோ? ஞிற்பவல்லார் கட்டிய கோழீற்குள்ளே, தானே ஆகிய முழுமுதல்வன் தங்குவானோ? தன்னால் படைக்கப் பட்டவன் படைத்த, அஷீஜிம் கோழீல்கஹீல் ஆண்டவன் உறைவானா? அன்பான அடியார் உள்ளமே ஆண்டவன் உறைஜிம் ஹின்பமான ணிருக்கோழீலாம்!
20. தேவ பிலையறிதல் : (182-190)
குதம்பாய், உள்ளத்துள் உறைஜிம் ஹிறைவனைக் காணாமல், உலகில் உள்ள கோழீல்களுக்கெல்லாம் சென்று அடைவதென்ன? ஹிருக்கும் ஹிடத்ணில் ஹிருந்தே காணற்குளீய ஹிறைவனை எங்கெங்கும் தேடித்ணிளீவதென்னே அறியாமை? காஞி என்றும் ஹிராமேச்சுரம் என்றும் புகழ்ந்து சொல்லப்படும் தலங்களைத் தேடிச் சென்றாலும், ஹிறைவனைக் காண ஹியலுமா? பூஷிலகில் ஹிடையீடின்றி நடந்தே ணிளீந்து தேடினாலும், தேவனைக் காண ஹியலுமோ? உள்ளங்கால் தேய்ந்து வெள்ளெலும்பு வெஹீப்பட நடந்தாலும், வள்ளலாம் ஹிறைவனைக் காணுவையோ? வைக்கோற்போளீலே போட்ட ஊஞியைத் தேடுவது போல்வதாம். உலகப்பொருட் குஜீயலுள்ளே ஹிறைவனைத் தேடுவது; செயற்களீய செய்ஜிம் தொண்டின் உறைப்பால் ஹிறைவனை அடையாதவர் எய்துவது, ஹின்னலேயாம்; உலகத்துயர்களை வெற்றி கொண்டு ஞிறிதும் ஜீடாமல் ஹிறைவனைச் ஞிக்கெனப் பற்றிக்கொண்டவரே, அவனைக் கண்டடைவராம்; மூச்ஞின் ஹியக்கம் அறிந்து முறையாகச் செலுத்தவல்லவரே, பிலைத்த உள்ளொஹீ கண்டடைவர்.
21. அறியாமை அகற்றல் : (191-246)
குதம்பாய், தீராநோய்க்கு ஆட்பட்டவர்க்கு நாள் என்ன செய்ஜிம்? கோள் என்ன செய்ஜிம்? ஜீனையை அவை அகற்றி
ஜீடுமோ? தீட்டிலே உருக்கொண்டு வந்ததே உடல்; அவ் வாறிருக்கப் நின்னும் தீட்டு என்பதற்கு என்ன உண்டு? ஹிறந்த நின்னர் நிணப்பறை கொட்டி எடுத்தால், நிணமானவர்க்கு அது கேட்குமோ? ‘பெற்றோர் செய்ஜீனை நிள்ளைகளுக்கு’ என்பவர் மனத்தெஹீஷிடையவர் அல்லர்; அவ்வாறே, நிள்ளைகள் செய்ஜிம் நல்ஜீனை பெற்றோர்க்கு ஆகும் என்பதும் அறிஜீன்மையேயாம்; அவரவர் செய்ஜீனைப் நிதிப்பைத் தீர்க்கப் நிறந்தவர்க்குப் நிறர் எவரே சொந்தமாக ஹிருப்பார்? பார்ப்பனர் செய்ஜிம் சடங்குகளால் எப்பயனும் வரப்போவணில்லை என்பதைத் ணிட்டமாக எண்ணுவாயாக; நிராமணர்க்குப் பசுவைத் தானமாகத் தந்தால் தந்த அவர்க்கு முத்ணி வாய்த்ணிடுமோ? வேதம் என்று சுட்டிச் சொல்ஸீயதை ஆய்ந்து பார்த்து னிண் என்று தள்ஹீஜீடுவாயாக; தன் பாவத்தைத் தான் தீர்க்க மாட்டாதவர் நிறர் செய்த கொடும்பாவத்தைத் தீர்த்துஜீடுவரோ? வேள்ஜீப் பொருளாக ஆட்டை வெட்டி வேகவைத்து உண்பவர்க்குக் கடைத்தேறும் வஷீயே ஹில்லை; வேதம் என்பவைஜிம் புராணம் என்பவைஜிம் சடங்குகள் என்பவைஜிம் ஜீரும்நியவாறு கற்நிக்க வந்தவைகளேயாம்.; வேள்ஜீகள் சடங்குகள் என்பனவெல்லாம் பொருந்தாச் செய்கை களேயாம்; சகுனம் பார்ப்பதுஷிம், அந்ணி சந்ணி தொழுகைகளும் அறிவற்ற செயல்களேயாம்; நல்லநாள் கெட்டநாள் என்று பார்ப்ப தெல்லாம் அறிவறியாத் தன்மையாலேயாம்; மைழீட்டுக் காட்டல் என்பது நிறர் அறியாமல் ஏய்க்கும் ஏமாற்று வஞ்சமே யாம்; மாயம் மந்ணிரம் கண்கட்டு ஜீத்தை என்பனவெல்லாம் தீத்தொஷீல்களேயாம்; கருவை அஷீத்து அக்கருவால் தீஜீனை செய்தால் நல்லவற்றை எல்லாம் அஷீத்துஜீடும்; செய்ஜீனை
செய்து மாந்தரைக் கொல்பவர், அவர்க்கே அஷீவைத் தேடிக்
கொள்வார்; சோணிடர் சொல்வனவெல்லாம் கொடிய அறியாமை மயக்கத்தால் ஜீளைவனவேயாம்; கண்ணேளீல் காணும் முகக்குறி கட்குறிகளைக் காணாமல், பொய்யான குறிகளைக் காண்பது எதற்காகவோ?
நாயைப்போலச் சுற்றித் ணிளீந்து நிறர் நகைக்க ஹிருப்ப வர்க்குப் பேயாட்டம் ஆடுதல் எதற்காகவோ? மந்ணிரங்களுக் கெல்லாம் மந்ணிரமாம் ஹிறைவனை அறியார்க்கு மற்றைத் தந்ணிரங்களால் ஆவதென்ன? தர்க்கம் என்னும் பொருஹீல் பொய்யையே புகல்பவர்க்கு அஷீஷி லீக வருமாம்; வெட்ட வெஹீயே மெய்யாம் ஹிறைவன் என்று ஹிருப்பவர்க்கு மற்றை ஜீளம்பரப்பாடுகள் எதற்காகவோ? மெய்ஜிணர்வால் மெய்ப் பொருளை அடையவல்ல அறிவாளர்க்கு உடலை பிலை
பெறுத்தும் மருந்துகள் எதற்காகவோ? காணாமலே காணவல்ல ணிறங் கண்டவர்க்கு மற்றை னிணான ஆசைகள் எதற்காகவோ? வஞ்சலீலா வாய்மை வஷீகண்டவர்க்குக் கவலை எதற்காகவோ? ஹிறைமைழீன் அடிஜிம் முடிஜிம் கண்டவர்க்குப் நின் எதற்காகத் தருக்கம் வேண்டும்? உறங்காமல் உறங்கி உண்மை காண வல்லார்க்கு மற்றையோர் சான்று எதற்காகவோ? நிறரால் காணளீய மெய்ஜிணர்ஷித் ணிறங்கஹீல் பிலைபெற்றவர்க்கு மற்றவர் களைப் போல முணுமுணுக்கும் மந்ணிரங்கள் எதற்காகவோ? மெய்யாம் தவநெறிழீல் தலைப்பட்டவர்க்குப் பொய்யாம் வஞ்சம் எதற்காகவோ? அகக்கண் நோக்கால் சுஷீமுனைழீல் சேர வல்லவர்க்கு மற்றைத் துயரங்கள் உண்டாமோ? முத்தலீஷீல் தோய்ந்த மெய்யறிவாளர்க்கு மற்றை உரப்பல் கனைத்தல் ஒஸீகள் எதற்காகவோ? எட்டாத உயரத்ணின் வெஹீழீனைக் கண்டவர்க்கு மற்றை ஆசைகள் எதற்காகாவோ? நெருப்பால் நீறாகாமல் நீறாகிப் பரவெஹீ கண்டவர்க்குப் பற்றுமை எதற்காகவோ? ஹிறவாமலே ஹிறந்து மேவீலை யடைவார்க்குத் தவீத்ணிருத்தல் எதற்காகவோ? ஜீண்ணுலகில் கஹீத்ணிருக்கும் னிடு பேற்றாளர்க்குச் சமய நூல்தானும் எதற்காகவோ? ஹின்பத்ணில் மகிழும் ஹிணையற்ற அறிவோடிருப்பவர்க்கு அறிஷிநூல் தான் எதற்காகவோ? ஹிறை ஹியல் ணிருநடத்தைக் கண்ணேளீல் காணவல்லார்க்கு ஹிலைஜிம் பூஷிம் பழமும் எதற்காகவோ? பருஷிடல் நுண்ணுடல் காரணஷிடல் என்பவற்றின் உருக்கொண்ட மெய்ஜிணர்வாஹீக்கு அறுகோண எந்ணிரம் எதற்காகவோ? எட்டுத்ணிக்கிலும் அசைந்தாடும் ஹிறைவனுக்கு நடுவணை ஹிட்டுவைத்தல் எதற்காகவோ? னிடுணர்ந்த மெய்ஜிணர்வாஹீக்கு ஜீலக்குகள் எதற்காகவோ? ‘அல்லல் என் செய்ஜிம்’ என்னும் அறிஷிடன் ஹிருப்பவர் ஏறிச் செல்லுதற்குப் பல்லாக்கு எதற்காகவோ? புலனடக்க (ஹியமம் முதல் எட்டு) ஓகநெறிகளை அறிந்த மெய்யறிவாளனுக்கு மேலுக்கு முட்டாக்கு எதற்காகவோ? அன்றி, ஒன்றோடு ஒன்று மறுதலையாம் தருக்கங்கள் எதற்காகவோ? தன் முனைப்பை அடக்கவல்ல மெய்ஜிணர் வாளனுக்கு ஓகநெறி எதற்காகவோ? தீக்குணங்களாம் படைகளை யெல்லாம் ஒருங்கே வெற்றி கொண்டு உயர்பிலைழீல் ஹிருப்பவர்க்குப் பூஜீருக்கை (மெல்ஸீய ஹிருக்கை) எதற்காகவோ? ஜீருப்பு வெறுப்புகளை யடியோடே தொலைத்து உழீரற்ற கட்டை போல் உலஷிம் மெய்யறி வாளனுக்குக் கைழீல் தாளக் கருஜீஜிம் எதற்காகவோ? நிறர் துயர்கண்டு உருக்கத்தாடு ஹிருப்பவர்க்கு மகிழும் கொண்டாட்டங்கள் எதற்காகவோ? காலனை வெல்லும் வஷீ தெளீந்தவர்க்குப் புறக்கோலங்கள் எதற்காகவோ? உடற்குறும்பை ஒஷீத்துச், ஞினத்தைத் தொலைத்து உடலைச் சுக்காக வாட்டத் ணிறம் வாய்ந்தோர்க்கு உண்ணுகின்ற பிலைபேற்று மருந்துகள் (காயகற்பம்) எதற்காகவோ? மூலநீரைஜிண்டு (குண்டஸீநீர்) முகட்டில் ஏற்றும் ணிறவோர்க்கு மற்றைத் தேங்காய்ப்பால் எதற்காகவோ? நீர்ச்சீலை மட்டும் சுற்றிக் கொண்டு பகஸீலே ணிளீபவர்க்கு முக்காடும் எதற்காகவோ?  உழீர்கள் மேல் ஹிரக்கம் ஹில்லை; தன்னலத்ணில் தஜீர்தல் ஹில்லை; ஹிவர்க்கு ஹிறைப்பாடல்கள் எதற்காகவோ? தன்னைஜிம் அறிந்து தலைவனைஜிம் அறிந்து அவனை அடைந்தவர்க்கு மேலென்ன ஆசை வேண்டும்? ஹிறைவனும் தானுமாய் ஹிணைந்து ஜீட்டவர்க்கு அதவீனும் உயர்ந்தது (அல்லது தருக்கலீடல்) என்ன வேண்டும்? (எதற்காகவோ என்பது வேண்டுவது ஹில்லை என்னும் பொருட்டது.)
. நூலாய்ஷி - பொது.
குதம்பைச் ஞித்தர்பாடஸீல், எதுகைஜிம் மோனைஜிம் கொஞ்ஞிக் குலஷிகின்றன; எஹீமைழீல் ஹிவீமை சொட்டு
கின்றது; அளீய பொருள்களும் அவர்தம் சொல்லாட்ஞிழீன் எஹீமைக்குள் அகப்பட்டுப் பஹீச்ஞிடுகின்றன. குதம்பையை  ஜீஹீத்துச்சொல்லும் மடக்குத் தொடர் மனத்தை ஈர்த்துத் தன்வயமாக்குகின்றது. ஹிசைத்துப் பாடுதற்கு ஏற்ற பிலைக்
களத்தை அவரே அருமையாய் அமைத்துக் கொண்டுள்ளார். நின்னேஜிள்ள 32 பாடல்களுக்கும் முன்னே உள்ள பாடல்
களுக்கும் யாப்பு, சந்த அமைப்புகஹீல் வேறுபாடு தோன்ற
ஜீல்லை. எவீனும், முற்பட்ட பாடல்கள், நிற்பட்ட ஒருவரால் பாடிச் சேர்த்ணிருக்க வேண்டும் என்னும் எண்ணம் உண்டா
கின்றது.
நின் 32 பாடல்கஹீல் காணப்படும் பொதுமை நோக்கு முற்பகுணிப் பாடல்கஹீல் ஒருஞிறிதே ஜீலக்காகின்றது. நிற்பகுணி
ழீல் வாராத ஞிலசொல் நடைகளும், சொற்களும் முற்பகுணிழீல் வருகின்றன. முற்பகுணிழீல் உள்ள ஹிடச்சுட்டு நிற்பகுணிழீல் ஹிடம் பெறஜீல்லை. முற்பகுணிழீல் நூலறிஷி முகிழ்ப்பும், நிற்பகுணிழீல் பட்டறிஷி முகிழ்ப்பும் புலப்படுகின்றன. ஹிவற்றால் ஒருவர் பாடியனஅல்ல என எண்ண நேர்கின்றது. ஆனால், பொதுமைழீல் ஞித்தர்வாக்கு என்று கொள்ளுதற்குத் தடையேதும் ஹில்லையாம். ஹிவற்றின் ஜீளக்கத்தை ஹிந்நூலாய்ஷிப் பகுணிழீலும், நூஸீலும் கண்டு கொள்க.
“செத்துப்நிறக்கின்ற ஞிறுதெய்வம்” என்பது முன்னவர் ஆட்ஞி. அது “செத்துப் நிறக்கின்ற தேவைத் துணிப்போர்க்கு முத்ணிதான் ஹில்லை” என ஹிந்நூல் சுட்டப்படுகின்றது (3).
“பற்றற பின்றானைப் பற்றறப் பற்றிடக்
	கற்றார்க்கு முத்ணி” 	என்பது (52)
“பற்றுக பற்றற்றான் பற்றினை அப்பற்றைப்
	பற்றுக பற்று ஜீடற்கு”
என்னும் குறள் வஷீயதாம்.
“யானென தென்னும் ஹிருவகைப் பற்றற்றோன்
	வானவன் ஆவான்”
என்பது,
“யானென தென்னும் செருக்கறுப்பான் வானோர்க்
	குயர்ந்த உலகம் புகும்”
என்னும் குறள் வஷீயதாம்.
“ஆமைபோல் ஐந்தும் அடக்கித் ணிளீகின்ற
	ஊமைக்கு முத்ணி”
என்பது (54)
“ஒருமைஜிள் ஆமைபோல் ஐந்தடக்க லாற்றின்
	எழுமைஜிம் ஏமாப் புடைத்து”
என்னும் வள்ளுவ வகையது.
“ஹிச்சை நிறப்நினை எய்துஜீக்கும் என்றது
	பிச்சயமாகும்”
என்பணில் (114) உள்ள ‘என்றது’ என்பது, ணிருக்குறளைச் சுட்டியது ஆகலாம்! ஹிஃது அவாவறுத்தஸீல் பெளீதும் வஸீஜிறுத்தப்படும் செய்ணியாம்.
“அவாஎன்ப எல்லா உழீர்க்கும் எஞ்ஞான்றும்
	தவாஅப் நிறப்பீனும் ஜீத்து”
என்பதைஜிம்,
“ஆரா ஹியற்கை அவா நீப்நின் அந்பிலையே
	பேரா ஹியற்கை தரும்”
என்பதைஜிம் கருதுக.
ஹிவ்வாறே வள்ளுவர் வாய்மொஷீகள் ஹின்னும் பல சுட்டப்பெறுகின்றன. வள்ளுவர் கூறும் “கூடாவொழுக்கம்” ஹிவர்தம் பொய்த்தவ ஒழுக்கத்தைப் பஷீத்தஸீல் ஊடகமாக ஹியைந்துள்ள தெனலாம்.
“ஆசையை அறுத்தோர்க்கே ஆனந்தம் உண்டென்ற
	ஓசையைக் கேட்டிலையோ?”
என்பணில் (116) வரும் ‘ஓசை’ ணிருமந்ணிர ஓசை ஆகலாம்.

“ஆசை அறுலீன்கள் ஆசை அறுலீன்கள்
	ஈச னோடாழீனும் ஆசை அறுலீன்கள்
	ஆசை படப்பட ஆய்வரும் துன்பங்கள்
	ஆசை ஜீடஜீட ஆனந்த மாமே”
என்பது ணிருமந்ணிரம்.
ஹிதனையே மேலும்,
“பற்றுறில் துன்பமும் பற்றறின் ஹின்பமும்
	முற்றாக எய்தும்”
என்பணிலும் (130) கூறுகின்றார்.
“ஆணிஜிம் அந்தமு மான சோணி”		(33)
“அவனசையாஜீடில் அணு வசையாது என்றல்”		(26)
“கன்றை ஜீடாதுசெல் கற்றாவைப்போல்”		(59)
“நாளேது கோளேது”		(191)
“ஆரா அமுது”		(10)
“மாசற்ற சோணி”		(20)
“மாதிக்கக் குன்று”		(20)
என்பன வெல்லாம் தேவார ணிருவாசகங்களை பினைப்நிப்
பனவாம். “அவனசையா ஜீடில் அணுவசையாது என்றல்” என்பணில் உள்ள ‘என்றல்’ ணிருவாசகம் சுட்டியதாம்.
“உற்றார் உறஜீனர் ஊரார் நிறந்தவர்
	பெற்றார் துணையாவரோ?”		(105)
“நல்ஜீனை தீஜீனை நாடிப் புளீந்தோர்பால்
	செல்வன பிச்சயமே!”		(111)
என்பவைஜிம் நிறஷிம் (102, 103) பட்டினத்தார் பாடற் செய்ணி என்பது தெஹீஷி.
“அத்தமும் லாழ்ஷிம் அகத்துமட் டேஜீஷீ யம்பொழுக
	மெத்ணிய மாதரும் ஜீணிமட் டேஜீம்லீ ஜீம்லீழீரு
	கைத்தலை மேல்வைத் தழுமைந் தருஞ்சுடு காடுமட்டே
	பற்றித் தொடரும் ஹிருஜீனைப் புண்திய பாவமுமே”
என்பது அது. “னிடுவரை உறஷி” என்னும் ணிரைப்படப் பாடல் எவர் செஜீகஹீலும் ஜீழுந்தது தானே! அது பட்டினத்தார் ஜீற்ற சரக்கு!
ஹிவீ ஹிவர் கூறும் மந்ணிரபிலைகூறல், வஹீபிலைகூறல், மருத்துவங்கூறல், கற்பபிலை கூறல் என்பவை ணிருமூலர் அருஹீய ணிருமந்ணிரம், ணிருமந்ணிரமாலை முந்நூறு என்னும் நூற்செய்ணி
களாம். ஆதலால் குதம்பைச் ஞித்தர் பாடல்கஹீல் உள்ள முற்பகுணி 214 பாடல்களைஜிம் பாடியவர் எவரெவீனும் அவர் பரந்த அளஜீல் நூல்களைக் கற்றறிந்தவர் என்பது புலனாம். ஆகஸீன் அதனைத் தவீப் பகுணியாகஷிம், மற்றைச் ஞித்தர் பாடல் தொகுப்பு நூல்கஹீல் உள்ள பாடல்கள் 32ஐஜிம் தவீப்பகுணி
யாகஷிம் ஹிந்நூஸீல் பகுக்கப்பட்டுள்ளனவாம்.
ச. நூலாய்ஷி - முதல்பகுணி (1-214)
கண்டத்தை ஆள்கின்ற காவலன் போன்றவன் அண்டத்தை ஆளும் ஹிறைவன் என ஒப்நிடுகிறார் (45). அண்டத்தைக் கண்டு அதனை ஆக்கினோன் உண்டு என்று அறியக் கூறுகிறார் (134) கண்டது கொண்டு காணாத தறிஜிம் ஏதுவதிழீன் பாற்படும் ஹிது. ‘பொன்னாலே செய் ஆடி போன்ற உன் கன்னங்கள்’  என்பணில் (79) ஹில் பொருள் உவமையை ஹியைக்கிறார். “போத லீதென்று மெய்ப் போதபிலை காணல் போதமதாகும்” என்பணில் (136) சொற்பொருள் நின்வரு பிலையதியை வைத்துளார். “தோற்பையை நீக்கிநற் சோணிப்பை கொண்டவர், மேற்பைநஞ்சு உண்பார்” எனச் சொற் நின்வரு பிலையதியைக் காட்டுகிறார், (174)
ஹிவர் கூறும் உலக ஹியற்கை “நீரும் நெருப்பும் நெடுங் காற்றும் வானமும் பாருமாய்” “பின்றது, (24)” பிலந்தீ நீர்வஹீ ஜீசும்போ டைந்தும், கலந்த மயக்கம் உலகம்” என்று தொல்காப்நியராலும் (1589) அவர்க்குப் நின்னே வந்த பளீ
பாடல், ணிருவாசகம் முதஸீய நூலுடையாராலும் சுட்டப்பட்ட செய்ணியாம். மனத்தை மந்ணிக்கு ஒப்நிட்டுக் கூறுவதும் (55) பழகிப்போன செய்ணியே.
ஹிவர்தம் ஞித்த சமய நெறிக்குள் சைவசமயமே தலை தூக்கி பிற்கின்ற தென்னலாம். ஹிறைவனைப் பொதுவாக ‘எந்தை’ என்றும் ‘என்தேஷி’ என்றும் (13, 15) குறித்தாலும், அவன் ஐந்தொஷீல் (30) முத்தொஷீல்களை (49)க் குறித்தாலும், 
சம்பு,  சுயம்பு,  தாணு கூத்தன் ஞிவன்  (126, 35, 48, 38, 25)  எனத்
தெஹீவாக்குகிறார். ‘ஏகன்’ என (51)ச் ஞிறப்பாகஷிம் பொதுவா
கஷிம் பொருள் கொள்ளஷிம் வைத்துள்ளார்.
ஹிவர் பல்வேறு சமய பிலைகளைஜிம் அறிந்தவர் என்பது சார்வாகம் (146) நம்பா மதம் (148) பாடாண்மதம் (149) கணிரவமதம் (150) வேதமதம் (152) முதஸீய பல்வேறு மதங்களைச் சுட்டுவதால் அறியலாம். அவற்றை எல்லாம் மறுப்பதுடன் கல்ஸீனைச் செம்நினைக் கட்டையைக் கும்நிடல் புல்லறிஷி என்றும் (147) நீண்ட குரங்கைஜிம், நெடிய பருந்தைஜிம் வேண்டப் பயன் ஹில்லை என்றும் (153) கூறுகிறார்.
தாடி சடை வைத்தல் (98) காற்குறடு அதிதல் (99) மதிவடம் உருட்டல் (100) அரைக்கச்சை கட்டுதல் (101) ஆகியவற்றைக் கண்டிக்கிறார்.
பார்ப்பார் சடங்கின் பயவீன்மை, பசுக்கொடை புளீதஸீன் பயவீன்மை, வேதத்ணின் பயவீன்மை, வேள்ஜீகஹீன் கேடு  ஹிவற்றையெல்லாம் ஜீளக்குகிறார். தன்பாவம் நீக்காத தன்மையர் மற்றவர் வன்பாவம் நீக்குவரோ என ஜீனாஜீ நீக்கார் எனச் சுட்டுகிறார். (197-203)
சகுனம் பார்த்தல், நல்லநாள் கெட்டநாள் எனப் பார்த்தல், மையோட்டம் பார்த்தல், மாயஜீத்தை செய்தல், கருவை அஷீத்துக் கன்மத்தொஷீல் புளீதல், செய்ஜீனை செய்தல், சோணிடம் பார்த்தல், குறிகேட்டல், பேயாடல் என்பனவற்றை யெல்லால் கடுமையாகச் சாடுகின்றார். (204-212)
பெற்றோர் செய்த பாவம் நிள்ளைகளுக்கு வரும் என்றும், நிள்ளைகள் செய்ஜிம் நல்லறம் பெற்றோரைக் கடைத்தேற்றும் என்றும் ஞில கருதுகோள்கள் உள.அவற்றை ஏற்க மறுக்கும் ஹிவர், “அவரவர் ஜீனை அவரவர்க்கே” என்பதை அழுத்ணிக் கூறுகிறார்:
“தந்தை தாய் செய்ஜீனை சந்தணிக்காம் என்பார்
	ஞிந்தை தெஹீந்ணிலரே”
“நிள்ளைகள் செய்தன்மம் பெற்றோர்க் குறுமென்றல்
	வெள்ளறி வாகும்”
“பந்தஜீனைக் கீடாய்ப் பாளீற் நிறந்தோர்க்குச்
	சொந்தம ணில்லை”
என்பவை அவை.
உழீரோடு ஹிருக்கும் போது பெற்றோரைப் பேணாத ஞிலர், அவர்கள் ஹிறந்தபோது கொட்டு குரவை பாடை பல்லக்கு வேட்டு வேடிக்கை என்று பகட்டாகப் பணம் செலஜீடுதல் உண்டு. அத்தகையர் ஞிறுசெயலை நயமாக ஜீளம்புபவர்போல், “செத்தநின்னே சாப்பறை கொட்டினால் செத்தவர் கேட்பாரோ?” என்கிறார் (193).
ஜீலங்குகளைஜிம் பறவைகளைஜிமே ஒரு காலத்ணில் ‘சாணி’ என்னும் சொல் குறித்தமை தொல்காப்நியத்தால் ஜீளங்கும். நின்னே சாணிச்சொல் மக்களுக்கு வந்ததுமன்றி, சொல்
லொணாக் கேடுகளைப் பல்வகைகஹீலும் செய்வதாழீற்று. ஹின்றும் அதன் கொடுமை முற்றாக ஓய்ந்த பாடில்லை. ஞித்தர் சமயமோ சாணியற்ற சமயம்! சமயம் எனச் சொல்லப்படும் பவப்பல சமயங்களைஜிம் கடந்த ஹியற்கைச் சமயம்!
‘ஆண்சாணி’ என ஒன்று; ‘பெண் சாணி’ என ஒன்று; ஹிவ்ஜீரு சாணியை யன்றி மற்றவை னிண்சாணி என்கிறார். ஆண்பால் பெண்பால் என்பவற்றை ஆண்சாணி பெண்சாணி என ஹிருவேறு சாணியாகப் பகுத்ததே பெண்ணடிமைக்கும், பெண்ணை ஜீலைப் பண்டம் போலக் கருதுதற்கும் வாய்ப்புத் தந்துஜீட்டது என்றால், னிண்சாணிகஹீன் பேயாட்டத்தைச் சொல்லவேண்டுமா? பழவீ மலைப் படிக்கட்டுப் போலல்லவோ சாணிப்படிகள் அமைந்து ஜீட்டன! ஒன்றின் தலைழீல் ஒன்று ஏறிக்கொண்டு பேயாட்டம் போடுகின்றன!
ஞித்தர் சொல்கிறார்:
“பார்ப்பார்கள் மேலென்றும் பறையர்கள் கீழென்றும்
	தீர்ப்பாகச் சொல்வதென்ன?”		(138)
- தீர்ப்பாக - முடிவாக!
“பார்ப்பாரைக் கர்த்தர் பறையரைப் போலவே
	தீர்ப்பாய்ப் படைத்தார்”
- தீர்ப்பாய் - முழுமையாய்.				(139)
ஹிவ்வாறு சுட்டிய ஞித்தர், சாணிகஹீன் படைப்பு ‘கற்பனை’ என்றும், சாணிப்பேர் ‘கட்டுச்சொல்’ என்றும், ‘நீணிமானே சாணிமான்’ என்றும் (140, 141, 144) மேலும் தெஹீஜீக்கிறார்.
‘ஊனுடம்பு ஆலயம்’ என்று கண்ட மண்திலேதான் உடலைப்  பஷீத்துக்  கூறுதலைஜிம்  ஒரு  நோன்பு போலக்
கொண்டவரும் நிறந்தனர். பிலையாமையைச் சுட்டிக்காட்டி பிலைக்கத்தக்க பதி செய்ஜீக்கக் கருணிய மெய்ஜிணர்வாளர்
கஹீன் கொள்கையைப் பொய்ஜிணர்ஷி பற்றிக்கொண்டோர் வளமாகப் பஷீத்தனர். பஷீத்துக் கூறுவதே பண்பாடு என்றும் கொண்டுஜீட்டனர். “பெண்திற் பெருந்தக்கது யாது” என்று ஜீனாஜீனை அறத்துப்பாஸீலே எழுப்நி, ஹின்பத்துப் பாஸீலே, “பெண்திற் பெருந்தக்கது ஹில்” என்று ஜீடைழீறுத்த வள்ளுவர் வஷீயை எண்ணாதார்-தம்மைப் பெற்றவரும், தம்மை மணந்த வரும், தமக்குத் துணையாய்ப் நிறந்தவரும், தம் மக்களாய்ப் நிறந்தவரும் பெண்டிரே - அன்நின் வைப்பகம்; அருஹீன் ஹிருப்பகம் பென்மையே - என்பவற்றை எள்முனையளஷிம் எண்ணாராய் மகஹீரைப் பஷீப்பதே மாப்பெரும் தொண்டாகக் கொண்டு வாய்கிஷீயப் பஷீத்துப் போழீனர். ஹிவ்வகைழீல் ஞித்தர்களும் ஜீணிஜீலக்குப் பெற்றார்கள் ஹில்லைபோலும்!
“நாற்றலீக்க உடலுக்கு நறுமணம் எதற்கோ?
	மலஞ்சோரும் உடலுக்கு மணம் எதற்கோ?
	நீச்சுக் கஜீச்சு நீங்கா உடலுக்குப் பூச்சு எதற்கோ?
	பீவாச முள்ள உடலுக்குப் பூவாசம் எதற்கோ?
	போராட்டம் செய்து புழுத்த உடலுக்கு நீராட்டம் எதற்கோ?
	கோவணத்தோடேகொளுத்தும் உடலுக்குப் பூவணை எதற்கோ?”
எப்படி ஜீனாக்கள்?
ஹிவ் ஜீனாக்கஹீன் பயன் என்ன? ஒன்றே ஒன்று! “மேலை லீனுக்குதலே மேன்மை எனக்கருதாதே! மேலான நல்ஜீனை கஹீலே ஈடுபடு” என்பதாம்! ஹின்னும் சொல்லலாம். “புறத்தழகே போற்றி ஒஷீயாதே; அகத்தழகு தேடு” என்பதாம்.
மலைபோல் மார்பு நடுவாக வந்ததாம்; கண்தில் ஹிடும் மை கையால் அழைப்பது போல்வதாம்; முல்லைப்பல் சுடு காட்டில் உணிர்ந்து கிடக்குமாம். கிஹீமொஷீ குழறிஜீடுமாம்; தோல் சுருக்கமாகுமாம்; கொள்ளைக்கண் நொள்ளையாகுமாம்; மஞ்சுக் கூந்தல் பஞ்சாகும்; மேவீ ஜீல்லாய் வளைஜிமாம்-ஹிவை மாதரைப் பஷீத்து மகிழ்ஷி கொண்ட செய்ணிகள். “சாணி வேற்றுமை ஹில்லை; சமயவேற்றுமை ஹில்லை; உழீர்த்தொண்டே உயர் தொண்டு; புறக்கோலத்ணினும் அகக்கோலமே போற்றத்தக்கது” என்னும் கடைப்நிடி உடையவரும் மாதரைப் பஷீத்துக் கூறுகிறார் என்றால் ‘போஸீத்துறஷி’ அவரைஜிம் ஆட்டிவைக்கிறது என்பது தானே பொருள்?
ஹிவீ, ஹிவர்தம் சொல்லாட்ஞிகளைக் கருதலாம்: பெருமை ஞிறுமைகளை ‘அரசன் முதல் ஆண்டிவரை’ என்றும், ‘தோட்டி முதல் தொண்டைமான் வரை ’ என்றும், ‘ணினைபனை’ என்றும் வழங்கும் வழக்கம் உண்டு. அத்தகு வழக்குகளுள் ஒன்றே ‘எறும்பு முதல் யானையீறாக’ என்பது. ஹிதனை “யானை தலையா எறும்பு கடையா” என்கிறார் ஹிவர். (31)
வஞ்ச உருக்கொண்டு மெய்ம்மானாகக் காட்டிப் பொய்ம்
மானாகப் போனவன் ‘மாரீசன்’ என்பது ஹிராமகாதைச் செய்ணி. ஹிவர் வஞ்சத்தை ‘மாரீசம்’ என்கிறார் (94). பெயர், ஜீனையாக மாறுதல் உலகம் தழுஜீய வழக்கு. காட்டிக் கொடுத்தலுக்கும், தலீழ் மொஷீக்கேடு புளீதலுக்கும் நம் நாட்டில் வழங்கும் பெயர்கள் கற்றவர்கள் அறிந்தனவேயாம்.
‘பஞியைப் பாஜீ’ என்பார் மதிமேகலையார்; மதி
மேகலையார் யார்? மதிமேகலை பாடிய சாத்தனாரும் தாம்! ‘பஞிப்நிதி’ என்னும் புறப்பாடல். அதனைத் தீப்நிதி என்னும் ணிருக்குறள். நடுக்கும் பஞியை எவரேனும் ‘குஹீர்பஞி’ என்பாரா? குதம்பையார் கூறுகிறார். குஹீர்பஞி என்று! ஏன்? குஹீர்க்கு நடுக்கம் வருதல் ஹியற்கை தானே! சுற்றிவளைத்து ஹிவ்வாட்ஞி
யை மேற்கொள்கிறார் (120).
போகும் சாகும் என்பவற்றை ‘போம்’ ‘சாம்’ எனத் தொகுத்துரைக்கிறார். ‘போம்போது’ சாம்போது ‘போங்காலம்’ ‘சாங்காலம்’ என்பவை ஹிவர் ஆட்ஞி (103, 2).
‘தூண்டாஜீளக்கு’, ‘தீண்டாஜீளக்கு’ எனஷிம், தண்டன் தெண்டன் எனஷிம், தரதி தாரதி எனஷிம், துர்க்கந்தம் துற்கந்தம் எனஷிம், எமன் ஏமன் எனஷிம் தூஞி தூசு எனஷிம், ஹிவரால் ஆளப்படுகின்றன.
சொந்தத்தைத் ‘தொந்தம்’ எனஷிம், குறையை ‘நொள்ளை’ எனஷிம் ஹிவர் வழங்குதல் நாட்டு வழக்காகும். குந்ணிழீருத்தல், மேலைலீனுக்குதல், கநிச்ஞி (நாற்றம்) என்பவை நாட்டுப்புற வழக்காகும். ஜீயர்வை வெஹீப்பட்டு உப்புப் படிந்து நாறுவதை ‘நீச்சுக் கஜீச்ஞி’ என்பது நீற்றுக் கஜீச்ஞி என்பதன் கொச்சை
யாகும் (64).
மொய்ம்பு, பூவணை, கற்றா, செங்காஜீ ஆகிய அளீய ஹிலக்கிய வழக்குகளைஜிம் கையாண்டுள்ளார்.

அகத்ணியரால் செய்யப்பட்டதென வழங்கும் ‘முப்பு’ (158) என்னும் வாகடநூலும், முப்பூ என்னும் மருந்தும் ஹிவரால் சுட்டப்படுகின்றன. ஹிவற்றுள், முப்பூ பல ஹிடங்கஹீல் கூறப்படு கின்றது. (160, 170, 171)
எட்டெட்டுங்கட்டுதல் (165) நாடி ஒருபது (166) சத்த வகைத்தாது (167) வாஜி ஒருபத்து (168) ஆறாறு காரமும் நூறும் (158) ஐந்து சரக்கு (163) நாற்பத்து முக்கோணம் (155) சட்கோணம் (156) ஐந்தெழுத்து (157) முக்குற்றம் (135) முதஸீயவை ஹிவரால் சுட்டப்படும் எண்ணாட்ஞிகளாம்.
‘லங்கோடு’ என்னும் வேற்றுச் சொல்லாட்ஞியை ஹிவர் ஓளீடத்து மேற்கொண்டுள்ளார் (101). வத்து, கத்ணி என்பவை ஹிவரால் ‘வÞது’ ‘கÞணி’ என்றே ஆளப்பெற்றுள. தலீழ் மரபுக்கு ஏற்ப வடவெழுத்தை நீக்கி ஹிவண் பணிப்நிக்கப் பெற்றுள்ளவாம்.
ஹிரண்டாம் பகுணி (215 - 246)
மெய்ஜிணர்வாளர் மேம்பட்ட தன்மைகள் ஹிப்பகுணிழீல் லீக அருமையாகச் சொல்லப்பட்டுள்ளன. அவர்கள்,
‘வெட்ட வெஹீதன்னை மெய்யென்றிருப்பவர்’
‘மெய்ப்பொருள் கண்டு ஜீளங்குமெய்ஞ் ஞாவீயர்’
‘காணாமற் கண்டு கருத்தோடிருப்பவர்’
‘வஞ்சக மற்று வஷீதனைக் கண்டவர்’
‘ஆதார மான அடிமுடி கண்டவர்’
‘பித்ணிரை கெட்டு பினைவோ டிருப்பவர்’
‘தந்ணிரமான தலந்தவீல் பிற்பவர்’
‘சத்ணியமான தவத்ணில் ஹிருப்போர்’
‘நாட்டத்தைப் பற்றி நடுவணை சேர்வோர்’
‘முத்தலீழ் கற்று முயங்குமெய்ஞ் ஞாவீயர்’
‘உச்ஞிக்கு மேற்சென் றுயர்வெஹீ கண்டவர்’
‘வேகாமல் வெந்து வெஹீயொஹீ கண்டவர்’
‘சாகாமல் தாண்டித் தவீவஷீ போவார்’
‘அந்தரந் தன்வீல் அசைந்தாடும் முத்தர்’
‘ஆனந்தம் பொங்கி அறிவோடிருப்போர்’
‘ஞித்ணிரக் கூத்தைத் ணினந்ணினங் காண்போர்’
‘முக்கோணந் தன்வீல் முளைத்தெழுந்த ஞாவீ’
‘அட்டணிக் கெல்லால் அசைந்தாடும் நாதர்’
‘முத்ணிபெற் றுள்ள முயங் குமெய்ஞ் ஞாவீ’
‘அல்லலை நீக்கி அறிவோ டிருப்போர்’
‘அட்டாங்க யோகம் அறிந்த மெய்ஞ்ஞாவீ’
‘வேக மடக்கி ஜீளங்குமெய்ஞ் ஞாவீ’
‘மாத்தானை வென்று மலைபோல் ஹிருப்பார்’
‘செத்தாரைப் போலே ணிளீஜிமெய்ஞ் ஞாவீ’
‘கண்டாரை நோக்கிக் கருத்தோ டிருப்போர்’
‘காலனை வென்று கருத்தறிவாளர்’
‘வெண்காயமுண்டு லீளகுண்டு சுக்குண்டோர்’
‘மாங்காய்ப் பாலுண்டு மலைமேல் ஹிருப்போர்’
‘பட்டணஞ் சுற்றிப் பகலே ணிளீவார்’
‘தன்னை யறிந்து தலைவனைச் சேர்ந்தவர்’
‘பத்தாஷிம் தானும் பணியோ டிருப்பார்’
என்னும் முப்பத்தொரு பாடல்கஹீல் சொல்லப்பட்டுள்ளனர். ஒரே ஒரு பாடஸீல் மட்டும், நின்னடிச் செய்ணி ஒத்தும் முன்னடிச் செய்ணி ஒவ்வாதும் வேறுபட்டிருப்பதால் அப்பாடஸீல், மெய்ஜிணர்வாளர் தன்மை சொல்லப்படஜீல்லை. அப்பாடல்,
“தாவாரம் ஹில்லை தனக்கொரு னிடில்லை
	தேவாரம் ஏதுக்கடி - குதம்பாய்
	தேவாரம் ஏதுக்கடி”
என்பது (244).
தாவாரமும் னிடும் ஹில்லாதவனுக்குத் தேவாரம் வேண்டுவ ணில்லை என்பது போல் ஹிப்பாடல் வெஹீப்படத் தோன்றுகின்றது. ஆனால், ஹிதன் உட்பொருள் வேறு.
‘தா’ என்பதற்குத் துன்பம் என்பதும், ‘வாரம்’ என்பதற்குப் பங்கு என்பதும் ‘னிடு’ என்பதற்கு ஜீடுதலை என்பதும் பொருள்.
ஹிவற்றைக் கொண்டு ஹிப்பாடற் பொருளைப் பார்த்தால் உண்மை ஜீளங்கும்.
நிற உழீர்கள் படுகின்ற துன்பத்ணில் தனக்கென ஒரு பங்கு ஹில்லை; ஆனால், எல்லாம் ‘தனக்குத்’ ‘தனக்கு’ என்ற பேராசை ழீல் ஹிருந்தும் ஜீடுதலைஜிம் ஹில்லை; ஹித்தகையவனுக்குத் தெய்வத்ணிருவருளால் பாடப்பெற்ற தேவாரத்தைச் சொல்ஸீக் கொண்டிருத்தல் மட்டும் என்ன பயனைச் செய்ஜிம். செக்கு ஹிரைச்சலென, தவளை ஹிரைச்சலெனத் தெய்வப் பாடல்களைப் பாடுவதால் என்னபயன் எய்தும்? நிற உழீர்களுக்கு வந்து துன்பத்தைத் தன் துன்பமாகக் கொண்டு வடிக்கும் அருட் கண்ணீரே ஹிறைவனுக்கு நீராட்டு; தனக்கெனப் பற்றுஹின்றிப் நிறர்க்கு உதஷிதலே ஹிறைவனுக்குச் செய்ஜிம் வஷீபாடு. ஹிவற்றைக் கடைப்நிடிப்பதே ‘சலம்பூவொடு’ சார்த்ணிப்பண்ணோடு ஹிசைத்து வாரம் பாடுதல், ஹில்லாக்கால் தேவாரப்பாட்டு ணிருப்பாட்டு அன்று! தெருப்பாட்டுப் பயனும் ஹில்லதாகப் போய்ஜீடும் என்பதாம்.
தேவாரம் வேண்டும்; அத்தேவாரம் உழீர்களுக்கு ஹிரங்கி உதஷிவதாம். தாவாரத்ணின் வஷீஜிம் - தனக்கெனப் பற்றறுத்த பான்மை வஷீஜிம் - ஜீளங்கவேண்டும் என்பது ஹிப்பாடற் கருவாம். ஹிக் கருத்தோடு ஒட்டியதே,
“கண்டாரை நோக்கிக் கருத்தோ டிருப்பவர்க்குக்
	கொண்டாட்ட மேதுக்கடி - குதம்பாய்
	கொண்டாட்ட மேதுக்கடி”
என்பது,
ஹிணில் ‘கண்டாரை நோக்கி’ என்பது வெஹீப்படப் பார்ப்நின் கண்டவர்களைப் பார்த்து என்றும் கண்ட கண்ட காளீகையரைப் பார்த்து என்றும் பொருள் வரும். ஆனால், அதன் நுண்பொருள், ‘கண் + தாரை + நோக்கி’ கண்திவீன்று வஷீஜிம் அவலக் கண்ணீரை உருக்கத்தோடு பார்த்து என்பதாம். “அன்நிற்கும் உண்டோ அடைக்குந் தாழ் ஆர்வலர், புன்கணீர் பூசல் தரும்” என்பதும், “கண்திற் கதிகலம் கண்ணோட்டம் அஃணின்றேற், புண்ணென் றுணரப் படும்” என்பதும் எண்ணத்தக்கவை.
நிறர் வடிக்கும் கண்ணீரைத் தன் கவீவான உதஜீயால் துடைப்பதே ஹிறைவனுக்கு பிகழ்த்தும் ஞிறப்பொடு பூசனை. ஹிவ்வருட்பெருக்காம் கொண்டாட்டத்தையே ஹிறைவன் வேண்டிக்கிடக்கிறான். அதனை ஜீடுத்துக் கண்டவர்களை வஞ்சகத்தோடு பார்த்துத் தன்னறிஜீழந்த செயல்களைச் செய்தஸீல் ஈடுபடுவான் ஹிறைவனுக்காகக் கொண்டாடுவது எதற்காக? அக்கொண்டாட்டம் ஹிறைவனுக்கு உவகை தருவதாகுமோ? ஒரு போதும் ஆகாது என்பதாம்.
“பட்டணம் சுற்றிப் பகலே ணிளீவார்க்கு
	முட்டாக் கேதுக்கடி - குதம்பாய்
	முட்டாக் கேதுக்கடி”
என்பதும் மெய்ப்பொருள் லீக்கதாம்.
 பட்டணம் சுற்றல், பகஸீல் என்ன ஹிரஜீலும் ணிளீதல், ஹின்னும் பட்டணம் என்ன, நாடு கடந்து நாடு சுற்றித்ணிளீதல் என்பனவெல்லாம் நாளும் நாளும் காணும் செய்ணிகளை. ஹிவ்வாறு ணிளீவார் முட்டாக்குப்போட்டால் என்ன? போடா ஜீட்டால் என்ன? முட்டாக்குப்போடல் வழக்கமாகஷிம், சமயச் சடங்காகஷிம் கூட ஹில்லையா? ஹிவற்றைக் கருணியா குதம்பையார் பாடினார்?
பட்டணம் என்பது பட்டு + அணம் எனப் நிளீஜிம். பட்டு என்பது துதி; அணம் ஹிறுக்கிக் கட்டுவதாம் கோவணம்; ‘குறிழீறை’என்பதும் அது! அதனைக் கட்டிக்கொண்டு மற்றும் ஆடையதிப் பற்றற்றுத் ணிளீய வேண்டிய துறவோர் அடிமுதல் முடிகாறும் முட்டாக்குப் போட்டுக்கொண்டு ணிளீவது எதற்காக? அவர்களுக்கு மூடுமறைவான வாழ்ஷி எதற்காக? என்பதாம். முட்டாக்காலும் முட்டும் முட்டுப்பாட்டை முழுத்துறவோர் கொள்ளார் என்பது குதம்பையார் கருத்தாம்.
‘அட்டாங்க யோகம்’ என்பதைக் குறிக்கிறார் குதம்பையார். அது எண்வகைத் தவபிலையாம். ‘அட்டாங்க யோகக் குறள்’ என்பது ஒளவையார் ஹியற்றியதொரு நூல். அட்டாங்கம் என்பவை ஹியமம், பியமம், ஆதனம், நிராணாயாமம், நிரத்ணியா காரம், தாரணை, ணியானம், சமாணி என்பனவாம். ஹிவற்றை முறையே சால்பு, கடைப்நிடி, ஹிருக்கை, மூச்ஞியம், உண்ணோக்கு, பினைபிலை, உள்குதல், தன்னையறிதல் எனத் தலீஷீல் கூறலாம்.
“அட்டாங்க யோகம் அறிந்தமெய்ஞ் ஞாவீக்கு
	முட்டாங்கம் ஏதுக்கு”
என ஜீனாஷிகிறார் குதம்பையார். முட்டாங்கம் என்பது முட்டுப்பாடான  வேதாங்கமாம்.  அட்டாங்கம்  அறிந்தவனுக்கு
மறைநூல்களாம் முட்டாங்கம் வேண்டுவணில்லை என்பதாம். ஹிதன் உட்பொருள் புளீஜீயல் வல்லானுக்குத் தெளீஜீயலால் ஆவது என்ன என்பதாம். (புளீஜீயல்-நிராக்டிகல்; தெளீஜீயல்-ணியெளீ)
முட்டாங்கம் மட்டுமோ முழுஞாவீக்கு வேண்டா என்கிறார்? மந்ணிரநூல், தந்ணிரநூல், ஆகியனஷிம் வேண்டா; ஹிலைஜிம் மலரும் தூஷிதலும் தேங்காய் பழம் படைத்து வஷீபடலும் வேண்டா; ஞிஜீகைஜிம் ஊர்ணிஜிம் முட்டாக்கும் வேண்டா; கொண்டாட்டம் ஹிசைமுழக்கம், வேண்டா; தவீத் ணிருத்தல், ஜீலக்கூண் (பற்றியம்) சாவாஷிடல் தேடல் ஹிவை யெல்லாம் வேண்டா என்கிறார்.
ஹிவையெல்லாம் வேண்டாவா? என்று ஜீனஷிவார்க்கு மறுமொஷீயாக நூஸீன் பிறைஜீல்,
“பத்தாஷிம் தானும் பணியோ டிருப்பார்க்கு
	உத்தாரம் ஏதுக்கடி - குதம்பாய்
	உத்தாரம் ஏதுக்கடி”
என்பதன் வஷீயாக ஜீடைழீறுக்கிறார். உத்தாரம் என்பது மறுமொஷீ. பத்தாவாகிய தலைவனும் தானும் ஒன்றாகி ஹிருப்பார்க்கு ஜீனாவென்ன, ஜீடையென்ன! ‘சும்மா’ ஹிருக்க வேண்டுவது தானே! முற்றுணர்ந்தவர்க்குச் சொல்ஸீயவற்றை மற்றைப்பொது பிலையர்க்கும் சொன்னதாகக் கொள்வதன் ஜீளைவே பலப்பல தருக்கங்களுக்கு ஹிடமாக ஹிருப்பதாம். தன்னையே அறியத் தலைப்படாதவனுக்குப் பத்தாஷிம் தானும் பணியோடிருப்பவனுக்குச் சொல்லும் ஹியன்முறை ஏற்றுவருமா? பாலர் பள்ஹீக்குள் கால்வைப்பவன், பண்டாரகன் ஆய்வைத் தலைப்பட்டுக் கருத்துக் கூறமுடிஜிமா?
எந்த நடைமுறையாழீனும் சளீ, ஒரு பாணியை எடுத்துக் கொண்டு மறுபாணியை எண்ணாது ஹிருத்தல் அல்லது அப்புறப் படுத்ணிப் பார்த்தல் சீர்மையாகாது; செப்பமும் ஆகாது. ஆதலால் முழுதுணர் அறிவனுக்குளீய கடைப்நிடிகள் ஹிவையென்றும், ஹிவற்றைப் படிப்படியே பற்றிப் நிடித்துப் பரமேறவேண்டும் என்றும் கடைப்நிடியாகக் கொள்ளல் வேண்டுவதாம்.
குதம்பையர் எணிரும் புணிருமாக அல்லது முரண்தொடை படச்சொல்லுதஸீல் நவீஜீருப்பர் என்பது புலப்படுகின்றது.
காணாமற்கண்டு (217). பித்ணிலைகெட்டு பினைவோடு ஹிருத்தல் (220), வேவாமல் வெந்து வெஹீயொஹீ கண்டோர் (226), சாகாமல் தாண்டித் தவீவஷீ போவோர் (227) என்பவற்றில் ஹிச்சொல்லாட்டைக் காண்க.
ஹிறைமைழீல் ஒன்றிய அடியார் ஹிறைவனைத் தலைவனா கஷிம், தம்மைத் தலைஜீயாகஷிம் கொண்டு அகத்துறைப் பாடல்கள் ஹியற்றல் பண்டுதொட்டே வரும் வழக்கு. ஹிது தலீஷீல் கிழத்ணி முறையாம். வடமொஷீயாளர் ‘நாயகிபாவம்’ என்பர். அந் பிலைழீல் ஹிறையைத் தலைக்கூடியவர் குதம்பையார்!
“பத்தாஷிம் தானும் பணியோடிருப்பார்”
என்று கூறிய அவர் வாக்கு அதற்குச் சான்று. அவரைத் “தன்னை மறந்தாள் தன்நாமம் கெட்டாள் தலைப்பட்டாள் நங்கை தலைவன் தாளே” என்னும் அப்பரடிகள் ணிருவாக்கோடு ஒப்நிட்டு உவகை கூரலாம்.‘’
உ
குமரன் துணை
குதம்பைச்ஞித்தர் பாடல்
முதற்பகுணி
காப்பு
வெண்பா.
உலகிலஞ் ஞானம் ஒஷீந்ணிட யார்க்கும்
ஹிலகும் கடஷிளை ஏத்ணி - நலமார்
குதம்பாய்! மெய்ஞ்ஞானம் கூறுவேன் நன்கு
பிதம்பார்த்து நெஞ்ஞில் பினை.
1. கடஷிள் வணக்கம்
பூரணம் கண்டோளீப் பூலீழீ லேவரக்
		காரணம் ஹில்லையடி	குதம்பாய்
		காரணம் ஹில்லையடி.		1
போங்காலம் நீங்கநற் பூரணங்கண் டோர்க்குச்
		சாங்காலம் ஹில்லையடி 	குதம்பாய்
		சாங்காலம் ஹில்லையடி. 		2
செத்துப் நிறக்கின்ற தேவைத் துணிப்போர்க்கு
		முத்ணிதான் ஹில்லையடி 	குதம்பாய்
		முத்ணிதான் ஹில்லையடி. 		3
வத்து தளீசனம் மாட்ஞியாய்க் கண்டோர்க்குக்
		கத்ணிசற் றில்லையடி 	குதம்பாய்
		கத்ணிசற் றில்லையடி.		4
பற்றற்ற வத்துவைப் பற்றறக் கண்டோர்க்குக்
		குற்றங்கள் ஹில்லையடி 	குதம்பாய்
		குற்றங்கள் ஹில்லையடி. 		5
காட்ஞி யகாட்ஞி கடந்த நிரமத்தைச்
		சூட்ஞியாய்ப் பார்ப்பாயடி 	குதம்பாய்
		சூட்ஞியாய்ப் பார்ப்பாயடி. 		6
வெட்டவெஹீக்குள் வெறும்பாழாய் பின்றதை
		ஹிட்டமாய்ப் பார்ப்பாயடி	 குதம்பாய்
		ஹிட்டமாய்ப் பார்ப்பாயடி.		7
எங்கு பிறைந்தே ஹிருக்கின்ற சோணியை
		அங்கத்துள் பார்ப்பாயடி	குதம்பை
		அங்கத்துள் பார்ப்பாயடி.		8
அண்டத்துக் கப்பால் அகன்ற சுடளீனைப்
		நிண்டத்துள் பார்ப்பாயடி 	குதம்பாய்
		நிண்டத்துள் பார்ப்பாயடி.		9
ஆஜீத் துணையாகும் ஆரா அமுதத்தைச்
		சேஜீத்துக் கொள்வாயடி	குதம்பாய்
		சேஜீத்துக் கொள்வாயடி.		10
தீண்டா ஜீளக்கினைத் தெய்வக் கொழுந்ணினை
		மாண்டாலும் போற்றிடுவாய்	குதம்பாய்
		மாண்டாலும் போற்றிடுவாய்.		11
அண்டமும் நிண்டமும் ஆக்கிய தேவனைத்
		தெண்டவீட் டேத்தடி	குதம்பாய்
		தெண்டவீட் டேத்தடி.		12
எந்தை பராபர வத்ணின் ஹிணையடி
		ஞிந்தைழீற் கொள்வாயடி	குதம்பாய்
		ஞிந்தைழீற் கொள்வாயடி.		13
ஜீண்ணொஹீ யாகி ஜீளங்கும் நிரமமே
		கண்ணொஹீ யாகுமடி	குதம்பாய்
		கண்ணொஹீ யாகுமடி.		14

பத்ணிசற் றில்லாத பாமர பாஜீக்கு
		முத்ணிசற் றில்லையடி	குதம்பாய்
		முத்ணிசற் றில்லையடி.		15
எல்லாப் பொருளுக்கு மேலான என்றேவைச்
		சொல்லாமற் சொல்வாயடி	குதம்பாய்
		சொல்லாமற் சொல்வாயடி.		16
எந்த ஷிழீர்க்கும் ஹிரைதரும் ஈசனைச்
		சந்ததம் வாழ்த்தடி	குதம்பாய்
		சந்ததம் வாழ்த்தடி.		17
காணக் கிடையாத கற்பாந்த கற்பத்தை
		நாணமற் றேத்தடி	குதம்பாய்
		நாணமற் றேத்தடி.		18
அணுவாய்ப்பல் அண்டமாய் ஆனஞிற் சோணியைத்
		துதிவாய்நீ போற்றடி	குதம்பாய்
		துதிவாய் போற்றடி.		19
மாதிக்கக் குன்றிற்கு மாசற்ற சோணிக்குக்
		காதிக்கை நன்மனமே	குதம்பாய்
		காதிக்கை நன்மனமே.		20
2. கடஷிள் ணிறங்கூறல்
தேவரும் ஞித்தரும் தேடு முதலவர்
		மூவரும் ஆவாரடி	குதம்பாய்
		மூவரும் ஆவாரடி		21
சத்தாகிச் ஞித்தாகிச் தாவர சங்கமாய்
		ஜீத்தாகும் வத்துவடி 	குதம்பாய்
		ஜீத்தாகும் வத்துவடி.		22
உருவாய் அருவாய் ஒஹீயாய் வெஹீயாய்த்
		ணிருவாகி பின்றதுகாண் 	குதம்பாய்
		ணிருவாகி பின்றதுகாண்.		23
நீரும் நெருப்பும் நெடுங்காற்றும் வானமும்
		பாருமாய் பின்றதைக்காண் 	குதம்பாய்
		பாருமாய் பின்றதைக்காண்.		24
புவனம் எல்லாம் கணப்போதே அஷீத்ணிடச்
		ஞிவனாலே யாகுமடி 	குதம்பாய்
		ஞிவனாலே யாகுமடி.		25
அவனசை யாமல் அணுவசை யாதென்றல்
		புவனத்ணில் உண்மையடி	குதம்பாய்
		புவனத்ணில் உண்மையடி.		26
காரணம் ஞித்தென்றும் காளீயம் சத்தென்றும்
		ஆரணம் சொல்லுமடி	குதம்பாய்
		ஆரணம் சொல்லுமடி.		27
காரணம் முன்னென்றும் காளீயம் நின்னென்றும்
		தாரதி சொல்லுமடி 	குதம்பாய்
		தாரதி சொல்லுமடி.		28
ஆணிசகத்தென் றநாணி மகத்தென்று
		மேணிவீ கூறுமடி	குதம்பாய்
		மேணிவீ கூறுமடி.		29
ஐந்து தொஷீற்கும் உளீயோன் அநாணியை
		மந்ணிரம் போற்றுமடி	குதம்பாய்
		மந்ணிரம் போற்றுமடி.		30
யானை தலையாயெறும்புகடை யாய்ப்பல்
		சேனையைத் தந்தானடி	குதம்பாய்
		சேனையைத் தந்தானடி.		31
மண்ணள ஜீட்டாலும் வத்துப் பெருமைக்கே
		எண்ணள ஜீல்லையடி	குதம்பாய்
		எண்ணள ஜீல்லையடி.		32
ஆணிஜிம் அந்தமும் ஆன வொருவனே
		சோணியாய் பின்றானடி	குதம்பாய்
		சோணியாய் பின்றானடி.		33

சீவனும் புத்ணிஜிஞ் ஞித்தமுந் தந்தவன்
		தேவன் அவனாமடி	குதம்பாய்
		தேவன் அவனாமடி.		34
சுத்தம் சுயம்பு சுகுணம் சம்பூரணம்
		சத்ணியம் உள்ளானடி	குதம்பாய்
		சத்ணியம் உள்ளானடி.		35
எங்கும் ஜீயாபகம் ஈகை ஜீவேகங்கள்
		பொங்கமாய் உள்ளானடி 	குதம்பாய்
		பொங்கமாய் உள்ளானடி.		36
தீர்க்க ஆகாயந் தெளீயாத தன்மைபோல்
		பார்க்கப்படா தானடி	குதம்பாய்
		பார்க்கப்படா தானடி.		37
ஆத்துமம் தன்னை அரூபமாய் எண்தினாய்
		கூத்தனவ் வாறல்லவோ	குதம்பாய்
		கூத்தனவ் வாறல்லவோ.		38
அண்டத்தைத் தேவனஹீக்க எண்ணும் போதே
		அண்டமுண் டாழீற்றடி	குதம்பாய்
		அண்டமுண் டாழீற்றடி.		39
வான முற்றாக வளர்ந்ணிடு ஞின்னங்கள்
		தானவர் செய்தாரடி	குதம்பாய்
		தானவர் செய்தாரடி		40
ஒன்று லீலாவெஹீக் குள்ளே பல்லண்டத்தை
		பின்றிடச் செய்தானடி	குதம்பாய்
		பின்றிடச் செய்தானடி.		41
கருஜீக ஹீல்லாமற் காணும் பல்லண்டங்கள்
		உருஷிறச் செய்தானடி	குதம்பாய்
		உருஷிறச் செய்தானடி.		42
எவ்ஷிழீர்களும் எந்தஷிலகமும்
		வல்லானைப் போற்றுமடி	குதம்பாய்
		வல்லானைப் போற்றுமடி.		43
என்றும் அஷீயாமை எங்கு பிறைவாகி
		பின்றது நிர்மமடி	குதம்பாய்
		பின்றது நிர்மமடி.		44
கண்டத்தை ஆள்கின்ற காவலர் போற்சோணி
		அண்டத்தை ஆள்கின்றதே	குதம்பாய்
		அண்டத்தை ஆள்கின்றதே.		45
அண்டம்உண் டாகுமுன் னாக அநாணியாய்க்
		கண்டது நிர்மமடி	குதம்பாய்
		கண்டது நிர்மமடி.		46
எந்த ஷிழீர்கட்கும் எந்த ஷிலகிற்கும்
		அந்தமாய் பின்றானடி	குதம்பாய்
		அந்தமாய் பின்றானடி.		47
ததிவான புத்ணியால் தாணு வறியாதோர்
		அணுவேனும் ஹில்லையடி	குதம்பாய்
		அணுவேனும் ஹில்லையடி.		48
மூன்று தொஷீஸீனை மூர்த்ணி செய்யாஜீடில்
		தோன்றா துலகமடி	குதம்பாய்
		தோன்றா துலகமடி		49
சீரான தேவன் ஞிறப்நினைச் சொல்லவே
		யாராலே ஆகுமடி	குதம்பாய்
		யாராலே ஆகுமடி.		50
3. னிடடைஜிம் வஷீ
எல்லார்க்கு மேலான ஏகனைப் பற்றிய
		வல்லார்க்கு முத்ணியடி	குதம்பாய்
		வல்லார்க்கு முத்ணியடி.		51
பற்றற பின்றானைப் பற்றறப் பற்றிடச்
		கற்றார்க்கு முத்ணியடி	குதம்பாய்
		கற்றார்க்கு முத்ணியடி.		52
பந்தத்தை ஜீட்டொஹீர் பந்தத்தைப் பற்றினால்
		சந்ததம் முத்ணியடி	குதம்பாய்
		சந்ததம் முத்ணியடி.		53

ஆமைபோ லைந்து மடக்கித் ணிளீகின்ற
		ஊமைக்கும் முத்ணியடி	குதம்பாய்
		ஊமைக்கும் முத்ணியடி.		54
மந்ணி மனத்தை வசப்படுத் ணிட்டார்க்கு
		வந்தெய்தும் முத்ணியடி	குதம்பாய்
		வந்தெய்தும் முத்ணியடி.		55
அந்தக் கரணம் அடங்க அடக்கினால்
		சொந்தம் நிரமமடி	குதம்பாய்
		சொந்தம் நிரமமடி.		56
தாய்குச் சளீயான தற்பரம் சார்ந்ணிடில்
		வாய்க்கும் பதஜீயடி	குதம்பாய்
		வாய்க்கும் பதஜீயடி.		57
சுத்த நிரமத்தைத் தொந்மென் றொட்டினால்
		ஞித்ணிக்கும் முத்ணியடி	குதம்பாய்
		ஞித்ணிக்கும் முத்ணியடி.		58
கன்றை ஜீடாதுசெல் கற்றாவைப்போல் வத்தை
		ஒன்றினால் முத்ணியடி	குதம்பாய்
		ஒன்றினால் முத்ணியடி.		59
கைக்கவீ போலவே காசறு நிர்மத்ணிற்
		சொக்கினால் முத்ணியடி	குதம்பாய்
		சொக்கினால் முத்ணியடி.		60
பித்ணிய வத்துவை நீங்காது நாடினால்
		முத்ணிதான் ஞித்ணிக்குமே	குதம்பாய்
		முத்ணிதான் ஞித்ணிக்குமே.		61
4. உடலைப் பஷீத்தல்
பேசரு நாற்றம் பெருகு முடலுக்கு
		வாசனை ஏதுக்கடி	குதம்பாய்
		வாசனை ஏதுக்கடி.		62
துற்கந்த மாய்மலஞ் சோரு முடலுக்கு
		நற்கந்தம் ஏதுக்கடி	குதம்பாய்
		நற்கந்தம் ஏதுக்கடி.		63
நீச்சுக் கஷிச்சது நீங்காத மெய்க்குமஞ்சள்
		பூச்சுத்தான் ஏதுக்கடி	குதம்பாய்
		பூச்சுத்தான் ஏதுக்கடி.		64
சேலை லீனுக்கதும் செம்பொன் லீனுக்கதும்
		மேலை லீனுக்காமடி	குதம்பாய்
		மேலை லீனுக்காமடி.		65
பீவாச முள்ளவன் பீற லுடம்புக்குப்
		பூவாசம் ஏதுக்கடி	குதம்பாய்
		பூவாசம் ஏதுக்கடி.		66
போராட்டம் செய்து புழுத்த ஷிடம்நிற்கு
		நீராட்டம் ஏதுக்கடி	குதம்பாய்
		நீராட்டம் ஏதுக்கடி.		67
சீஜிம் பிணமும் ணிரண்ட ஷிடம்நினை
		ஆஜிவதேதுக்கடி	குதம்பாய்
		ஆஜிவதேதுக்கடி.		68
காகங் கழுகு கஹீத்துண்ணு மேவீக்கு
		வாகனம் ஏதுக்கடி	குதம்பாய்
		வாகனம் ஏதுக்கடி.		69
கோவணத் தோடே கொளுத்தும் உடலுக்குப்
		பூவணை ஏதுக்கடி	குதம்பாய்
		பூவணை ஏதுக்கடி.		70
5. மயக்கம் மாதரைப் பஷீத்தல்
நெடுவரை போலவே நீண்ட கனதனம்
		நடுவாக வந்ததடி	குதம்பாய்
		நடுவாக வந்ததடி.		71
கையா லழைப்பது போல ஷினதுகண்
		மையால் அழைப்பதென்னை	குதம்பாய்
		மையால் அழைப்பதென்னை		72
முணிர்ந்த சுடுகாட்டில் முல்லையை ஒத்தபல்
		உணிர்ந்து கிடக்குமடி	குதம்பாய்
		உணிர்ந்து கிடக்குமடி.		73

கழறுங் கிஹீமொஷீ காலஞ்சென் றாலது
		குழறி யஷீஜிமடி	குதம்பாய்
		குழறி யஷீஜிமடி.		74
வளர்ந்து முறுக்காய் வயணில் எழுந்தனம்
		தளர்ந்து ஜீழுந்ணிடுமே	குதம்பாய்
		தளர்ந்து ஜீழுந்ணிடுமே		75
பொருக்கின்றி மேவீழீற் பூளீத் தெழுந்ததோல்
		சுருக்கம் ஜீழுந்ணிடுமே	குதம்பாய்
		சுருக்கம் ஜீழுந்ணிடுமே.		76
கொள்ளைய தாகக் கொழுத்தே எழுந்தகண்
		நொள்ளைய தாய்ஜீடுமே	குதம்பாய்
		நொள்ளைய தாய்ஜீடுமே		77
மஞ்சு போலாகி வளர்ந்ணிடும் கூந்தலும்
		பஞ்சுபோல் ஆகிடுமே	குதம்பாய்
		பஞ்சுபோல் ஆகிடுமே.		78
பொன்னாலே செய்யாடி போன்ற ஷின்கன்னங்கள்
		நின்னாலே ஒட்டிஜீடும்	குதம்பாய்
		நின்னாலே ஒட்டிஜீடும்		79
நல்லாஜின் அங்கமு நன்கு பிலீர்ந்தாலும்
		ஜீல்லாய்ப்நின் கூவீஜீடும்	குதம்பாய்
		ஜீல்லாய்ப்நின் கூவீஜீடும்.		80
முந்ணி நடக்கின்ற மொய்ம்புஞ்ஞின் னாளைழீல்
		குந்ணி ழீருக்கச்செஜிம்	குதம்பாய்
		குந்ணி ழீருக்கச்செஜிம்.		81
நிறக்கும்போ துற்ற பெருமையைப் போலவே
		ஹிறக்கும்போ தெய்துஜீடும்	குதம்பாய்
		ஹிறக்கும்போ தெய்துஜீடும்.		82
6. பிரய(நரக) பிலைமை
கோபம் பொறாமை கொடுஞ்சொல்வன் கோஹீவை
		பாபத்துக் கேதுவடி	குதம்பாய்
		பாபத்துக் கேதுவடி.		83
கள்ளங்கள்காமம் கொலைகள் கபடங்கள்
		பள்ளத்ணில் தள்ளுமடி	குதம்பாய்
		பள்ளத்ணில் தள்ளுமடி.		84
பொருளாசை உள்ளஜீப் பூலீழீல் உள்ளோருக்
		கிருளாம் நரகமடி	குதம்பாய்
		ஹிருளாம் நரகமடி.		85
கற்புள்ள மாதைக் சுலக்க பினைக்கினும்
		வற்புள்ள பாவமடி	குதம்பாய்
		வற்புள்ள பாவமடி.		86
தாழாமல் உத்தமர் தம்மை ஹிகழ்வது
		கீழாம் நரகமடி	குதம்பாய்
		கீழாம் நரகமடி.		87
சுத்த நிரமத்தைத் தோத்ணிரம் செய்யார்க்கு
		பித்த நரகமடி	குதம்பாய்
		பித்த நரகமடி.		88
எப்பாரும் போற்றும் ஹிறையை பினையார்க்குத்
		தப்பா நரகமடி	குதம்பாய்
		தப்பா நரகமடி.		89
பாழாகப் பூசைகள் பண்ணும் மடையர்க்கே
		ஏழாம் நரகமடி	குதம்பாய்
		ஏழாம் நரகமடி.		90
காயமெடுத் தாணி கர்த்தரை எண்ணார்க்குத்
		தீயாம் நரகமடி	குதம்பாய்
		தீயாம் நரகமடி.		91
அன்போடு நற்பத்ணி ஆணிமேல் வையார்க்குத்
		துன்பாம் நரகமடி	குதம்பாய்
		துன்பாம் நரகமடி.		92
7. பொய்த்தவ வொழுக்கத்தைப் பஷீத்தல்
செங்காஜீ பூண்டு தெருஜீல் அலைவோர்க்கு
		எங்காகும் நல்வஷீயே	குதம்பாய்
		எங்காகும் நல்வஷீயே.		93

மாத்ணிரைக் கோல்கொண்டு மாரீசஞ் செய்வார்க்குச்
		சாத்ணிரம் ஏதுக்கடி	குதம்பாய்
		சாத்ணிரம் ஏதுக்கடி.		94
வெண்ணீறு பூஞியே னிணிழீல் வந்தோர்க்குப்
		பெண்ணாசை ஏதுக்கடி	குதம்பாய்
		பெண்ணாசை ஏதுக்கடி.		95
ஒப்நிலாத் தேவனை உள்ளத்ணில் வைத்தோர்க்குக்
		கப்பரை ஏதுக்கடி	குதம்பாய்
		கப்பரை ஏதுக்கடி.		96
சான்றோர் எனச்சொல்ஸீத் தத்துவம் தேர்ந்தோர்க்கு
		மான்றோல் ஏதுக்கடி	குதம்பாய்
		மான்றோல் ஏதுக்கடி.		97
நாடி மனத்ணினை நாதன்பால் வைத்தோர்க்குத்
		தாடிசடை யேனோ	குதம்பாய்
		தாடிசடை யேனோ.		98
நாதற் குறவாகி நற்றவம் சார்ந்தோர்க்குப்
		பாதக் குறடுமுண்டோ	குதம்பாய்
		பாதக் குறடுமுண்டோ.		99
தபபிலை கண்டாணி தன்வஷீபட்டோர்க்குச்
		செபமாலை ஏதுக்கடி	குதம்பாய்
		செபமாலை ஏதுக்கடி.		100
பங்கொடு பங்கில்லாப் பாழ்வெஹீ கண்டோர்க்கு
		லங்கோ டேதுக்கடி	குதம்பாய்
		லங்கோ டேதுக்கடி.		101
8. பிலையாப் பொருள்
தேடிய செம்பொன்னும் செத்தபோ துன்னோடு
		நாடி வருவதுண்டோ	குதம்பாய்
		நாடி வருவதுண்டோ.		102
போம்போது தேடும் பொருஹீல் அணுவேனும்
		சாம்போது தான்வருமோ	குதம்பாய்
		சாம்போது தான்வருமோ.		103
காஞிவீ முற்றாஜின் பைவசம் ஆழீனும்
		தூசேனும் நின்வருமோ	குதம்பாய்
		தூசேனும் நின்வருமோ.		104
உற்றார் உறஜீனர் ஊரார் நிறந்தவர்
		பெற்றார் துணையாவரோ	குதம்பாய்
		பெற்றார் துணையாவரோ.		105
மெய்ப்பதி கொள்ளாத மேணிவீ மாந்தர்க்குப்
		பொய்ப்பதி ஏதுக்கடி	குதம்பாய்
		பொய்ப்பதி ஏதுக்கடி..		106
ஜீண்ணாசை தன்னை ஜீரும்பாத மக்கட்கு
		மண்ணாசை ஏதுக்கடி	குதம்பாய்
		மண்ணாசை ஏதுக்கடி..		107
சேனைகள் பூந்தேர் ணிரண்ட மனுத்ணிரள்
		யானைஜிம் பில்லாதடி	குதம்பாய்
		யானைஜிம் பில்லாதடி..		108
செங்கோல் செலுத்ணிய செல்வமும் ஓர்காலம்
		தங்கா தஷீஜிமடி	குதம்பாய்
		தங்கா தஷீஜிமடி.		109
கூடங்கள் மாடங்கள் கோபுர மாபுரம்
		கூடவே வாராதடி	குதம்பாய்
		கூடவே வாராதடி.		110
9. உடன் வருவன
நல்ஜீனை தீஜீனை நாடிப் புளீந்தோர்பால்
		செல்வன பிச்சயமே	குதம்பாய்
		செல்வன பிச்சயமே.		111
செய்தவம் செய்கொலை செய்தன்மம் தன்னொடும்
		எய்த வருவனவே	குதம்பாய்
		எய்த வருவனவே.		112
முத்ணி யஹீத்ணிடு மூர்த்ணியைப் போற்றிசெய்
		பத்ணிஜிம் நின்வருமே	குதம்பாய்
		பத்ணிஜிம் நின்வருமே.		113

10. ஆசையையொஷீத்தல்
ஹிச்சை நிறப்நினை எய்ஜீக்கும் என்றது
		பிச்சயம் ஆகுமடி	குதம்பாய்
		பிச்சயம் ஆகுமடி.		114
வல்லமை யாகவே வாஞ்சை ஒஷீத்ணிட்டால்
		நல்ல துறவாமடி	குதம்பாய்
		நல்ல துறவாமடி.		115
ஆசை யறுத்தோர்க்கே ஆனந்தம் உண்டென்ற
		ஓசையைக் கேட்டிலையோ	குதம்பாய்
		ஓசையைக் கேட்டிலையோ		116
தேக்கிய ஆசையைச் சீயென் றொறுத்தோரே
		பாக்கிய வான்களடி	குதம்பாய்
		பாக்கிய வான்களடி.		117
ஹின்பங்கள் எய்ணிட ஹிச்சைஜிறுவார்க்குத்
		துன்பங்கள் உண்டாமடி	குதம்பாய்
		துன்பங்கள் உண்டாமடி.		118
துறஜீகள் ஆசை துறந்து ஜீடுவரேல்
		நிறஜீகள் ஹில்லையடி	குதம்பாய்
		நிறஜீகள் ஹில்லையடி.		119
11. தவபிலைகூறல்
கொல்லா ஜீரதம் குஹீர்பஞி நீக்குதல்
		நல்ல ஜீரதமடி	குதம்பாய்
		நல்ல ஜீரதமடி.		120
தவபிலை யொன்றனைச் சாராத மாந்தர்கள்
		அவபிலை ஆவாரடி	குதம்பாய்
		அவபிலை ஆவாரடி.		121
தவமதை எந்நாளும் சாணிக்க வல்லார்க்குச்
		ஞிவமது கைவசமே	குதம்பாய்
		ஞிவமது கைவசமே.		122
காமனை வென்று கடுந்தவம் செய்வோர்க்கு
		ஏமன் பயப்படுவான்	குதம்பாய்
		ஏமன் பயப்படுவான்.		123
யோகந்தான் வேண்டி உறுணிகொள் யோகிக்கு
		மோகந்தான் ஹில்லையடி	குதம்பாய்
		மோகந்தான் ஹில்லையடி.		124
காலங்கள் கண்டு கடிந்த துறவோர்க்குக்
		கோலங்கள் உண்டாமடி	குதம்பாய்
		கோலங்கள் உண்டாமடி.		125
ஐம்புலன் வென்றே அனைத்துந் துறந்தோர்கள்
		சம்புவைக் காண்பாரடி	குதம்பாய்
		சம்புவைக் காண்பாரடி.		126
மெய்யை வெறுத்ணிட்டு மெய்யை ஜீரும்நினோர்
		மெய்யவர் ஆவாரடி	குதம்பாய்
		மெய்யவர் ஆவாரடி.		127
யானென தென்னும் ஹிருவகைப் பற்றற்றோன்
		வானவன் ஆவானடி	குதம்பாய்
		வானவன் ஆவானடி.		128
அகம்புறம் ஆனபற் றற்றமெய்ஞ் ஞாவீக்கு
		நகுநிறப் நில்லையடி	குதம்பாய்
		நகுநிறப் நில்லையடி.		129
பற்றுறில் துன்பமும் பற்றறின் ஹின்பமும்
		முற்றாக எய்துமடி	குதம்பாய்
		முற்றாக எய்துமடி.		130
12. அறிஷிஜீளக்கம்
பொய்ஞ்ஞானம் நீக்கியே பூரணம் சார்தற்கு
		மெய்ஞ்ஞானம் வேண்டுமடி	குதம்பாய்
		மெய்ஞ்ஞானம் வேண்டுமடி.		131
நிறஜீயை நீக்கிடப் பேளீன்பம் நோக்கிய
		அறிஷி பெளீதாமடி	குதம்பாய்
		அறிஷி பெளீதாமடி.		132

சத்துவ மாகவே சத்துப்பொருள் கண்டால்
		தத்துவ ஞானமடி	குதம்பாய்
		தத்துவ ஞானமடி.		133
அண்டத்தைக் கண்டதை யாக்கினோன் உண்டென்று
		கண்ட தறிவாமடி	குதம்பாய்
		கண்ட தறிவாமடி.		134
முக்குற்றம் நீக்க முயலுமெய்ஞ் ஞானமே
		தக்கமெய்ஞ் ஞானமடி	குதம்பாய்
		தக்கமெய்ஞ் ஞானமடி.		135
போதலீ தென்றுமெய்ப் போதபிலை காணல்
		போதம தாகுமடி	குதம்பாய்
		போதம தாகுமடி.		136
13. சாணிவேற்றுமை ஹின்மை
ஆண்சாணி பெண்சாணி யாகு லீருசாணி
		னிண்சாணி மற்றவெல்லாம்	குதம்பாய்
		னிண்சாணி மற்றவெல்லாம்.		137
பார்ப்பார்கள் மேலென்றும் பறையர்கள் கீழென்றும்
		தீர்ப்பாகச் சொல்வதென்ன	குதம்பாய்
		தீர்ப்பாகச் சொல்வதென்ன.		138
பார்ப்பாரைக் கர்த்தர் பறையரைப் போலவே
		தீர்ப்பாய்ப் படைத்தாரடி	குதம்பாய்
		தீர்ப்பாய்ப் படைத்தாரடி.		139
பற்பல சாணியாய்ப் பாளீற் பகுத்தது
		கற்பனை ஆகுமடி	குதம்பாய்
		கற்பனை ஆகுமடி.		140
கட்டிடும் சாணிப்பேர் சுட்டுச்சொல் லல்லாமல்
		தொட்டிடும் வத்தல்லவே	குதம்பாய்
		தொட்டிடும் வத்தல்லவே.		141
ஆணி பரப்நிர்மம் ஆக்கும்அக் காலைழீல்
		சாணிகள் ஹில்லையடி	குதம்பாய்
		சாணிகள் ஹில்லையடி.		142
சாணிவே றென்றே தரம்நிளீப் போருக்குச்
		சோணிவே றாகுமடி	குதம்பாய்
		சோணிவே றாகுமடி.		143
நீணிமான் என்றே நெறியாய் ஹிருப்போனே
		சாணிமான் ஆவானடி	குதம்பாய்
		சாணிமான் ஆவானடி.		144
சாணியொன் றில்லை சமயமென் றில்லையென்
		றோணிஜிணர்ந் தறிவாய்	குதம்பாய்
		ஓணிஜிணர்ந் தறிவாய்.		145
14. சமயபிலை கூறல்
தன்புத்ணி தெய்வமாய்ச் சாற்றிய சார்வாகம்
		புன்புத்ணி ஆகுமடி	குதம்பாய்
		புன்புத்ணி ஆகுமடி.		146
கல்ஸீனைச் செம்நினைக் கட்டையைக் கும்நிடல்
		புல்லறி வாகுமடி	குதம்பாய்
		புல்லறி வாகுமடி.		147
அண்டத்தைக் கண்டும் அநாணிழீ லென்பவர்
		கொண்ட கருத்தவமே	குதம்பாய்
		கொண்ட கருத்தவமே.		148
பெண்தின்ப முத்ணியாய்ப் பேசும் பாடாண்மதம்
		கண்தின்மை யாகுமடி	குதம்பாய்
		கண்தின்மை யாகுமடி.		149
சூளீயன் தெய்வமாய்ச் சுட்டுஞ் சமயந்தான்
		காளீயம் அல்லவடி	குதம்பாய்
		காளீயம் அல்லவடி.		150
மனந்தெய்வ மென்று மகிழ்ந்து கொண்டாடிய
		ஹினமணி யீனமடி	குதம்பாய்
		ஹினமணி யீனமடி.		151
பற்பல மார்க்கம் பகர்ந்ணிடும் வேதங்கள்
		கற்பனை யாகுமடி	குதம்பாய்
		கற்பனை யாகுமடி.		152

நீண்ட குரங்கை நெடிய பருந்ணினை
		வேண்டப் பயன்வருமோ	குதம்பாய்
		வேண்டப் பயன்வருமோ.		153
மெய்த்தேவன் ஒன்றென்று வேண்டாத பன்மதம்
		பொய்த்தேவைப் போற்றுமடி	குதம்பாய்
		பொய்த்தேவைப் போற்றுமடி.		154
15. மந்ணிரபிலை கூறல்
நாற்பத்து முக்கோணம் நாடும் எழுத்தெலா
		மேற்பற்றிக் கண்டறிநீ	குதம்பாய்
		மேற்பற்றிக் கண்டறிநீ.		155
சட்கோணத் துள்ளந்தச் சண்முக அக்கரம்
		உட்கோணத் துள்ளறிநீ	குதம்பாய்
		உட்கோணத் துள்ளறிநீ.		156
ஐந்தெழுத் தைந்தறைக் கார்ந்ணிடும் அவ்வாறே
		ஞிந்தைஜிள் கண்டறிநீ	குதம்பாய்
		ஞிந்தைஜிள் கண்டறிநீ.		157
16. வஹீபிலை கூறல்
ஆறாறு காரமும் நூறுமே சேர்ந்ணிடில்
		னிறான முப்பாமடி	குதம்பாய்
		னிறான முப்பாமடி.		158
ஜீந்தொடு நாதம் ஜீளங்கத் துளங்கினால்
		வந்தது வாதமடி	குதம்பாய்
		வந்தது வாதமடி.		159
அப்நினைக் கொண்டந்த ஷிப்நினைக் கட்டினால்
		முப்பூ வாகுமடி	குதம்பாய்
		முப்பூ வாகுமடி.		160
உள்ளக் கருஜீயே ஜிண்மைவாத மன்றிக்
		கொள்ளக் கிடையாதடி	குதம்பாய்
		கொள்ளக் கிடையாதடி.		161
பெண்ணாலே வாதம் நிறப்பதே யல்லாமல்
		மண்ணாலே ழீல்லையடி	குதம்பாய்
		மண்ணாலே ழீல்லையடி.		162
ஐந்து சரக்கொடு ஜீந்துநா தம்சேளீல்
		வெந்ணிடும் லோகமடி	குதம்பாய்
		வெந்ணிடும் லோகமடி.		163
17. மருத்துவம் கூறல்
முப்நிதி தன்னை யறியாத மூடர்கள்
		எப்நிதி தீர்ப்பாரடி	குதம்பாய்
		எப்நிதி தீர்ப்பாரடி.		164
எட்டெட்டுங் கட்டி ழீருக்குமேற் றீழீவீல்
		ஜீட்டோடும் நோய்களெல்லாம்	குதம்பாய்
		ஜீட்டோடும் நோய்களெல்லாம்.		165
நாடியொருபது நன்கா யறிந்ணிடில்
		ஓடிஜீடும் நிதியே	குதம்பாய்
		ஓடிஜீடும் நிதியே.		166
சத்தவகைத் தாது தன்னை யறிந்தவன்
		சுத்த வழீத்ணியனே	குதம்பாய்
		சுத்த வழீத்ணியனே.		167
வாஜி வொருபத்தும் வாய்த்த பிலைகண்டோன்
		ஆஜி அறிவானடி	குதம்பாய்
		ஆஜி அறிவானடி		168
ஆஜிள் வேதப்படி அஜீழ்த முடித்ணிடில்
		மாஜிம் ஜீயாணியடி	குதம்பாய்
		மாஜிம் ஜீயாணியடி.		169
18. கற்பபிலை கூறல்
பொற்பாந்த முப்பூவைப் போதம் பொஞித்தவர்
		கற்பாந்தம் வாழ்வாரடி	குதம்பாய்
		கற்பாந்தம் வாழ்வாரடி.		170

வேவாத முப்பூவை வேண்டிஜிண் டார்பாளீல்
		சாவாமல் வாழ்வாரடி	குதம்பாய்
		சாவாமல் வாழ்வாரடி.		171
ஜீந்து ஜீடார்களே வெய்ய சுடலைழீல்
		வெந்து ஜீடார்களடி	குதம்பாய்
		வெந்து ஜீடார்களடி.		172
தொல்லைச் சடம்ஜீட்டுச் சுட்ட சடங்கொண்டோர்
		எல்லைழீல் வாழ்வாரடி	குதம்பாய்
		எல்லைழீல் வாழ்வாரடி.		173
தோற்பையை நீக்கிநற் சோணிப்பை கொண்டவர்
		மேற்பைநஞ் சுண்பாரடி	குதம்பாய்
		மேற்பைநஞ் சுண்பாரடி.		174
மாற்றினை யேற்ற வயங்குமெய் யோர்களே
		கூற்றிணை வெல்வாரடி	குதம்பாய்
		கூற்றிணை வெல்வாரடி.		175
19. ணிருத்தலங் கூறல்
கோழீல் பலதேடிக் கும்நிட்ட தாலுனக்
		கேஜிம் பலன்வருமோ	குதம்பாய்
		ஏஜிம் பலன்வருமோ.		176
ஞித்தத் தலம்போலத் தெய்வம் ஹிருக்கின்ற
		சுத்தத் தலங்களுண்டோ	குதம்பாய்
		சுத்தத் தலங்களுண்டோ.		177
மெய்த்தலத் ணில்லாத மெய்ப்பொரு ளானவர்
		பொய்த்தலத் தெய்வதுண்டோ	குதம்பாய்
		பொய்த்தலத் தெய்வதுண்டோ.		178
ஞிற்பர்கள் கட்டும் ணிருக்கோழீல் உள்ளாகத்
		தற்பரம் வாழ்வதுண்டோ	குதம்பாய்
		தற்பரம் வாழ்வதுண்டோ.		179
தன்னா லுண்டாஞ்ஞிட்டி தன்னாலே ஞிட்டித்த
		புன்கோழீ லுள்ளவன்யார்	குதம்பாய்
		புன்கோழீ லுள்ளவன்யார்.		180
அன்பான பத்தர் அகக்கோழீல் கர்த்தற்கே
		ஹின்பான கோழீலடி	குதம்பாய்
		ஹின்பான கோழீலடி.		181
20. தேவபிலை யறிதல்
தன்னுள் ஜீளங்கிய சம்புவைக் காணாது
		மன்னுந்தலத் தெய்வதென்	குதம்பாய்
		மன்னுந்தலத் தெய்வதென்.		182
ஹிருந்த ஹிடத்ணில்ஹிருந்தே அறியாமல்
		வருந்ணித் ணிளீவதென்னோ	குதம்பாய்
		வருந்ணித் ணிளீவதென்னோ.		183
காஞி ராமேச்சுரங் கால்நோவச் சென்றாலும்
		ஈசனைக் காணுவையோ	குதம்பாய்
		ஈசனைக் காணுவையோ.		184
பூவணில் நாளும் பொருந்ணித் ணிளீழீனும்
		தேவனைக் காணுவையோ	குதம்பாய்
		தேவனைக் காணுவையோ.		185
உள்ளங்கால் வெள்ளெலும் பாக ஷிலாஜீனும்
		வள்ளலைக் காணுவையோ	குதம்பாய்
		வள்ளலைக் காணுவையோ.		186
போளீவீ லூஞி பொறுக்கத் துதிதல் போல்
		ஆளீயற் றேடுதலே	குதம்பாய்
		ஆளீயற் றேடுதலே.		187
சாதனை யாலே தவீப்பதஞ் சேரார்க்கு
		வேதனை யாகுமடி	குதம்பாய்
		வேதனை யாகுமடி.		188
வேதனை நீங்கி ஜீடாது தொடர்ந்தோரே
		நாதனைக் காணுவர்காண்	குதம்பாய்
		நாதனைக் காணுவர்காண்.		189

நாடிவழக்கம் அறிந்து செறிந்தவர்
		நீடொஹீ காணுவரே	குதம்பாய்
		நீடொஹீ காணுவரே.		190
21. அறியாமை அகற்றல்
மீளா ஜீயாணிழீல் மேன்மேலும் நொந்தார்க்கு
		நாளேது கோளேதடி	குதம்பாய்
		நாளேது கோளேதடி.		191
தீட்டால் உடம்பு ணிறங்கொண் டிருக்கைழீல்
		தீட்டென்று சொல்வதென்னை	குதம்பாய்
		தீட்டென்று சொல்வதென்னை.		192
செத்தநின் சாப்பறை செத்தார்க்குச் சேஜீத்தால்
		சத்தமறி யாரடி	குதம்பாய்
		சத்தமறி யாரடி.		193
தந்தைதாய் செய்ஜீனை சந்தணிக்காம் என்பார்
		ஞிந்தை தெஹீந்ணிலரே	குதம்பாய்
		ஞிந்தை தெஹீந்ணிலரே.		194
நிள்ளைகள் செய்தன்மம் பெற்றோர்க் குறுமென்றல்
		வெள்ளறி வாகுமடி	குதம்பாய்
		வெள்ளறி வாகுமடி.		195
பந்தஜீனைக் கீடாய்ப் பாளீற் நிறந்தோர்க்குச்
		சொந்தம ணில்லையடி	குதம்பாய்
		சொந்தம ணில்லையடி.		196
பார்ப்பார் சடங்கு பலவீன்று பாளீலே
		தீர்ப்பாக எண்திடுவாய்	குதம்பாய்
		தீர்ப்பாக எண்திடுவாய்.		197
அந்தணர்க் காவை யஹீத்தோர்க ளாஜீக்குச்
		சொந்தமோ முத்ணியடி	குதம்பாய்
		சொந்தமோ முத்ணியடி.		198
வேணியர் கட்டிய னிணான வேதத்தைச்
		சோணித்துத் தள்ளடி	குதம்பாய்
		சோணித்துத் தள்ளடி.		199
தன்பாவம் நீக்காத தன்மையர் மற்றவர்
		வன்பாவம் நீக்குவரோ	குதம்பாய்
		வன்பாவம் நீக்குவரோ.		200
வேள்ஜீழீல் ஆட்டினை வேவச்செய் துண்போர்க்கு
		மீள்வஷீ ஹில்லையடி	குதம்பாய்
		மீள்வஷீ ஹில்லையடி.		201
வேதம் புராணம் ஜீளங்கிய சாத்ணிரம்
		போதனை ஆகுமடி	குதம்பாய்
		போதனை ஆகுமடி.		202
யாகாணி கன்மங்கள் யாஷிஞ் சடங்குகள்
		ஆகாத செய்கையடி	குதம்பாய்
		ஆகாத செய்கையடி.		203
சாற்றும் சகுனங்கள் சந்ணியா வந்தனம்
		போற்றும் அறினினமே	குதம்பாய்
		போற்றும் அறினினமே.		204
ஆனதோர் நாளென்றல் ஆகாத நாளென்றல்
		ஞானலீல் லாமையடி	குதம்பாய்
		ஞானலீல் லாமையடி.		205
அஞ்சனம் என்ற தறியாமல் ஏய்க்குதல்
		வஞ்சனை ஆகுமடி	குதம்பாய்
		வஞ்சனை ஆகுமடி.		206
மாயஜீத் தைபல மாபிலத்ணிற் செய்கை
		தீய தொஷீலாமடி	குதம்பாய்
		தீய தொஷீலாமடி.		207
கருவை அஷீத்துக் கன்மத்தொஷீல் செய்குதல்
		ணிருவை அஷீக்குமடி	குதம்பாய்
		ணிருவை அஷீக்குமடி.		208
மாரணம் செய்துபல் மாந்தரைக் கொல்வது
		சூரணம் ஆக்குமடி	குதம்பாய்
		சூரணம் ஆக்குமடி.		209

பொய்யான சோணிடர் பொய்மொஷீ யாஷிமே
		வெய்ய மயக்கமடி	குதம்பாய்
		வெய்ய மயக்கமடி.		210
மெய்க்குறி கண்டு ஜீளங்க அறியார்க்குப்
		பொய்க்குறி ஏதுக்கடி	குதம்பாய்
		பொய்க்குறி ஏதுக்கடி.		211
நாயாட்ட மாடி நகைத்துழல் மூடர்க்குப்
		பேயாட்டம் ஏதுக்கடி	குதம்பாய்
		பேயாட்டம் ஏதுக்கடி.		212
மந்ணிர மூலம் வகுத்தறியா தார்க்குத்
		தந்ணிரம் ஏதுக்கடி	குதம்பாய்
		தந்ணிரம் ஏதுக்கடி.		213
வாதமென் றேபொய்யை வாழீற் புடைப்போர்க்குச்
		சேத லீகவருமே	குதம்பாய்
		சேத லீகவருமே.		214
குதம்பைச்ஞித்தர் பாடல் ஹிரண்டாம் பகுணி
வெட்டவெஹீ தன்னை மெய்யென் றிருப்பாக்குப்
		பட்டயம் ஏதுக்கடி	குதம்பாய்
		பட்டயம் ஏதுக்கடி.		215
மெய்ப்பொருள் கண்டு ஜீளங்குமெய்ஞ் ஞாவீக்குச்
		கற்பங்கள் ஏதுக்கடி	குதம்பாய்
		கற்பங்கள் ஏதுக்கடி.		216
காணாமல் கண்டு கருத்தோ டிருப்பார்க்கு
		னிணாசை ஏதுக்கடி	குதம்பாய்
		னிணாசை ஏதுக்கடி.		217
வஞ்சக மற்று வஷீதனைக் கண்டோர்க்குச்
		சஞ்சலம் ஏதுக்கடி	குதம்பாய்
		சஞ்சலம் ஏதுக்கடி.		218
ஆதார மான அடிமுடி கண்டோர்க்கு
		வாதாட்டம் ஏதுக்கடி	குதம்பாய்
		வாதாட்டம் ஏதுக்கடி.		219
பித்ணிரை கெட்டு பினைவோ டிருப்பார்க்கு
		முத்ணிரை ஏதுக்கடி	குதம்பாய்
		முத்ணிரை ஏதுக்கடி.		220
தந்ணிர மான கலந்தவீல் பிற்போர்க்கு
		மந்ணிரம் ஏதுக்கடி	குதம்பாய்
		மந்ணிரம் ஏதுக்கடி.		221
சத்ணிய மான தவத்ணில் ஹிருப்போருக்
		குத்ணியம் ஏதுக்கடி	குதம்பாய்
		குத்ணியம் ஏதுக்கடி.		222
நாட்டத்தைப் பற்றி நடுவணை சேர்வோர்க்கு
		வாட்டங்கள் ஏதுக்கடி	குதம்பாய்
		வாட்டங்கள் ஏதுக்கடி.		223
முத்தலீழ் கற்று முயங்குமெய்ஞ் ஞாவீக்குச்
		சத்தங்கள் ஏதுக்கடி	குதம்பாய்
		சத்தங்கள் ஏதுக்கடி.		224
உச்ஞிக்கு மேற்சென் றுயர்வெஹீ கண்டோருக்கு
		ஹிச்ஞிப்நிங் கேதுக்கடி	குதம்பாய்
		ஹிச்ஞிப்நிங் கேதுக்கடி.		225
வேகாமல் வெந்து வெஹீயொஹீ கண்டோர்க்கு
		மோகந்தான் ஏதுக்கடி	குதம்பாய்
		மோகந்தான் ஏதுக்கடி.		226
சாகாமல் தாண்டித் தவீவஷீ போவார்க்கே
		ஏகாந்தம் ஏதுக்கடி	குதம்பாய்
		ஏகாந்தம் ஏதுக்கடி.		227
அந்தரம் தன்வீல் அசைந்தாடும் முத்தர்க்குத்
		தந்ணிரம் ஏதுக்கடி	குதம்பாய்
		தந்ணிரம் ஏதுக்கடி.		228
ஆனந்தம் பொங்கி அறிவோ டிருப்பார்க்கு
		ஞானந்தான் ஏதுக்கடி	குதம்பாய்
		ஞானந்தான் ஏதுக்கடி.		229

ஞித்ணிரக் கூத்தைத் ணினந்ணினங் காண்போர்க்கு
		பத்ணிரம் ஏதுக்கடி	குதம்பாய்
		பத்ணிரம் ஏதுக்கடி.		230
முக்கோணம் தன்வீல் முளைத்தமெய்ஞ் ஞாவீக்குச்
		சட்கோணம் ஏதுக்கடி	குதம்பாய்
		சட்கோணம் ஏதுக்கடி.		231
அட்டணிக் கெல்லாம் அசைந்தாடும் நாதர்க்கு
		நட்டணை ஏதுக்கடி	குதம்பாய்
		நட்டணை ஏதுக்கடி.		232
முத்ணிப்பெற் றுள்ள முயங்குமெய்ஞ் ஞாவீக்குப்
		பத்ணியம் ஏதுக்கடி	குதம்பாய்
		பத்ணியம் ஏதுக்கடி.		233
அல்லலை நீக்கி அறிவோ டிருப்பார்க்குப்
		பல்லாக் கேதுக்கடி	குதம்பாய்
		பல்லாக் கேதுக்கடி.		234
அட்டாங்க யோக மறிந்தமெய்ஞ் ஞாவீக்கு
		முட்டாங்கம் ஏதுக்கடி	குதம்பாய்
		முட்டாங்கம் ஏதுக்கடி.		235
வேக மடக்கி ஜீளங்குமெய் ஞாவீக்கே
		யோகந்தான் ஏதுக்கடி	குதம்பாய்
		யோகந்தான் ஏதுக்கடி.		236
மாத்தானை வென்று மலைமே ஸீருப்பார்க்குப்
		பூத்தானம் ஏதுக்கடி	குதம்பாய்
		பூத்தானம் ஏதுக்கடி.		237
செத்தாரைப் போலே ணிளீஜிமெய்ஞ் ஞாவீக்குக்
		கைத்தாளம் ஏதுக்கடி	குதம்பாய்
		கைத்தாளம் ஏதுக்கடி.		238
கண்டாரை நோக்கிக் கருத்தோ டிருப்பார்க்குக்
		கொண்டாட்டம் ஏதுக்கடி	குதம்பாய்
		கொண்டாட்டம் ஏதுக்கடி.		239
காலனை வென்று கருத்தறி வாளர்க்குக்
		கோலங்கள் ஏதுக்கடி	குதம்பாய்
		கோலங்கள் ஏதுக்கடி.		240
வெண்காய முண்டு லீளகுண்டு சுக்குண்டோர்க்
		குண்காயம் ஏதுக்கடி	குதம்பாய்
		உண்காயம் ஏதுக்கடி.		241
மாங்காய்ப்பா லுண்டு மலைமே ஸீருப்பார்க்குத்
		தேங்காய்ப்பா லேதுக்கடி	குதம்பாய்
		தேங்காய்ப்பா லேதுக்கடி.		242
பட்டணஞ் சுற்றிப் பகலே ணிளீவார்க்கு
		முட்டாக் கேதுக்கடி	குதம்பாய்
		முட்டாக் கேதுக்கடி.		243
தாவார லீல்லை தனக்கொரு னிடில்லை
		தேவாரம் ஏதுக்கடி	குதம்பாய்
		தேவாரம் ஏதுக்கடி.		244
தன்னை யறிந்து தலைவனைச் சேர்ந்தோர்க்குப்
		நின்னாசை ஏதுக்கடி	குதம்பாய்
		நின்னாசை ஏதுக்கடி.		245
பத்தாஷிந் தானும் பணியோ டிருப்பாருக்கு
		உத்தாரம் ஏதுக்கடி	குதம்பாய்
		உத்தாரம் ஏதுக்கடி.		246






குதம்பைச் ஞித்தர் பாடல் முற்றிற்று.

உரையாஞிளீயன் முன்னுரை
‘ஞிவஞான போதம்’ மெய்கண்டார் அருஹீய மெய்ஜிணர்ஷி நூல். அதன் மெய்ஜிணர்ஷிக் கொள்கைகள் எச்சமயத்தாரும் ஹிவீணின் ஏற்கத் தக்க பொது நோக்குடையவை. அவற்றை ஓரளவே தலீழ்ப் பழீற்ஞிஜிடையாரும், சமயப் பழீற்ஞிழீல் புதுவாகத் தலைப்படுவாரும் எஹீமையாக அறிதல் வேண்டும். ஹிதற்குத் தக, ‘உஹீய-தெஹீய-உரை’ யொன்று வேண்டும் என்னும் வேட்கை என்னுள் பல்கால் எழுந்தது. அவ்வேட்கையை பிறைவேற்றும் வாய்ப்பைத் ணிருவருள் ஒரு வகையால் கூட்டுஜீத்தது.
மதுரைத் ணிருநகர் சார்ந்த பாண்டியன் நகளீல் அருள்லீகு கஸீயாண ஜீநாயகர் ணிருக்கோழீல் உள்ளது. அக்கோழீஸீல் ஞிவஞான போதத்தைப் பற்றிப் பணினைந்து பொஷீஷிகள் செய்தற்கு ஹிசைந்து நடாத்ணினேன். முதற் பொஷீஷி ஹிறையருள்; ஹிரண்டாம் பொஷீஷி மெய்ப்பொருள்; மூன்றாம் பொஷீஷி மெய்கண்டார்; எஞ்ஞிய பன்வீரு பொஷீஷிகளும் ஞிவஞான போதப் பன்வீரு நூற்பாக்களுக்கும் உரை ஜீளக்கம் புளீதல் என்பதே. ஹிதுவே பொஷீஷித் ணிட்டமாம்.
போதப் பொஷீஷி கேள்ஜீயரைக் கவர்ந்தது போலும்! ஹிளையரும், முணியரும், ஆடவரும் பெண்டிருமாக ஆர்வத்தால் வந்து கேட்க வைத்தது. நாடித் தேடிவந்து ஒரு பொஷீவைக் கூடத் தவறாமல் நயந்து கேட்குமாறும் வைத்தது. ஆதலால், அப் பொஷீஷிப் போக்கிலேயே போதத்ணிற்கு எஹீயதும் தெஹீ
வானதுமாய உரையொன்று எழுணிஜீடுதல் தகவாம் என உட்கொண்டேன்! என் பொஷீவைஜிம் பொஷீஷிப் பொருளைஜிம் அதன் பயனீட்டைஜிம் நன்கனம் அறிந்தனர் கழக ஆட்ஞியாளர் ணிருலீகு ஹிரா. முத்துக்குமாரசாலீ எம். ஏ., நி. ஸீப்., அவர்கள். அதற்கு எழுத்துருத் தந்துஜீடின் நூலுருப்படுத்தலாம் என நுவன்றனர். அந்நுவற்ஞிப் பயனே ஞிவஞான போதத் தெஹீஷிரை ஜீளக்கமாக ஹிப்போது வெஹீப்படுகின்றதாம். ஆதஸீன், பாண்டியன் நகர் நிள்ளையார் ணிருக்கோழீல் ஆட்ஞிக் குழுஜீனர்க்கும், ஆர்வத்தால் பொஷீவைப் கேட்டு மகிழ்ந்து
பாராட்டிய பெருமக்களுக்கும், நூலுருத் தந்து வெஹீப்படுத்ணிய கழக ஆட்ஞியாளர் அவர்களுக்கும் நெஞ்சார்ந்த நன்றிஜிடையேன்.
ஹிந்நூல் ஞிவஞான போதப் ‘பாலபாட’ நூலே எனல் தகும். ஹிதனைக் கற்பார் ஹிதன் அடித்தளத்ணில் ஹிருந்து நிறர் நிறர் வரைந்த உரை ஜீளக்கங்களைஜிம், ஞிற்றுரை பேருரை முதஸீயவற்றைஜிம் கற்றல் ஞிறக்கும் எனப் பளீந்துரைத்தலைக் கடனாகக் கொள்கின்றேன். எஹீயேனைக் கொண்டு ஹிவ்ஷிரைப் பதியை நடாத்தும் தண்ணார் தலீழன்னைழீன் ணிருவருள் மேம்பாட்டை பினைத்து நெஞ்சாரப் போற்றுகின்றேன்.
பாவாணர் ஆராய்ச்ஞி நூலகம்,
தலீழ்ச்செல்வம்,
ணிருநகர், மதுரை - 6.
தலீழ்த் தொண்டன்
ஹிரா. ஹிளங்குமரன்
27-4-’94
மெய்கண்டார்
நடு நாட்டைச் சார்ந்தோர் நல்லூர் ணிருப்பெண்ணா
கடம்; அப்பெண்ணாகடத்து வாழ்ந்த சைவப் பெருமகனார் அச்சுதகளப்பாளர். அவர் நெடுங்காலம் மகப்பேறின்றி
ழீருந்தார். நின்னர்த் ணிருவெண்காட்டு ஹிறைவர் ணிருவருளால் நன்மகப்பேறு வாய்த்தார்; அம்மகஷிக்குத் ‘ணிருவெண் காடர்’ என்று பெயர் சூட்டி மகிழ்ந்தார்.
ணிருவெண்காடர் சீறிளமைப் பருவத்ணிலேயே ணிருவெண்ணெய் நல்லூளீல் ஹிருந்த தம் மாமனாளீடத்து வளர்ந்து வந்தார். அப்பொழுது, நந்ணியருள் பெற்ற நாதராம் பரஞ் சோணியார் ணிருவருள் கடைக் கூட்டப் பெற்றார். வெண்ணெய் நல்லூர்ப் பொல்லாப் நிள்ளையார் ணிருவருளும் வாய்க்கப் பெற்றார். அவர் தம் மெய்ப்பொருள் உணர்ஷி மேதக்க ஞிவநெறிச் செல்வர்களைஜிம் ஆஞிளீயன்மார்களைஜிம் வயப்படுத்ணி ஆட்கொண்டது. அந்பிலைழீல், ‘வெண்காடர்’, ணிருப்பெயர் மெய்கண்டாராகத் ணிகழ்ந்தது! பொல்லாப் நிள்ளையார் அருளால் ‘ஞிவஞான போதம்’ அருஹீனார் மெய்கண்டார். ஹிவர்தம் தலைமை மாணவர் ணிருத்துறையூர் அருணந்ணி ஞிவனார். ஹிவர் காலம் பணின்மூன்றாம் நூற்றாண்டு.
தாஜிமானவப் பெருந்தகை,
“பொய்கண்டார் காணாப் புவீதமெனும் அத்துஜீத
	மெய்கண்ட நாதனருள் மேஷிநாள் எந்நாளோ?”
என வேட்கை ஜீளம்புவார்.

ஞிவஞான போதம்
தெஹீபொருள் ஜீளக்கம்
மங்கல வாழ்த்து
ணிருவெண்ணெய் நல்லூளீல் கோழீல்கொண்ட நிள்ளை யார் பேரருள் பெற்றவர் மெய்கண்டார். ஆதலால் தாம் கண்டடைந்த ஞிவஞான போதச் செம்பொருளை ஓதத் தொடங்குங்கால், அப் நிள்ளையாரை வணங்கி வாழ்த்ணினார்.
நிள்ளையார் உஹீயால் பொஹீயப்படாத தன்வீலைஜிருவர். (சுயம்புமூர்த்ணி), ஆதலால், பொல்லப்படாத (பொஹீயப்படாத-செதுக்கப்படாத) அவர் பொல்லாப் நிள்ளையார் எனப் பட்டார். (பொல்லுதல் = பொள்ளுதல்)
நிள்ளையார், ‘கல் ஆல் பிழல் மலஷி ஹில்லார் அருஹீய நிள்ளையார்’ எனச் சொல்லப்பட்டார். தந்தை தகஷி மைந்தர் தகவென உலகம் ஓதுதல் உண்மையால். ‘கல் ஆல்’ என்பது ஆலமரத்ணின் வகைஜிள் ஒன்று. கல் என்பது அதன் வஸீமை சுட்டியது. கல்அத்ணி, கல்வாழை, கல்தாழை போல ஒருவகை என்க. கல்லால மரத்ணின் நீழஸீல் ஹிருந்து அறமுரைக்கும் ‘மலைஷி ஹில்லார்’ என்று செம்பொருட் ஞிவத்தைக் குறித்தார். மலையை ஜீல்லாக உடையவர் என்று பொருள் கொள்ளஷிம் ஹித்தொடர் கிடக்குமாழீனும், மலைஷி ஹில்லார் என்று நிளீத்து ‘மயங்குதல் எள்ளளஷிம் சேர்தல் ஹில்லாத முழுமுதல்’ என்பதே தகுமாம். மயக்கம் நீக்குதல் நோக்கிலே அருளப்பட்ட நூல் ஹிந்நூல் ஆகஸீன் அதற்கு ஏற்ப உரைத்தார் எனல் தகும். பற்றறுதல் வேண்டுவார் பற்றற்றானைப் பற்றுதல் நெறியாதல்போல, மயக்கம் நீங்க வேண்டுவார் மயங்குதல் சேராத ஹிறைவனை பினைந் தொழுகுதல் நெறியாம். ஹிவீத் தன்னை ஜிணர்ந்த தகவாளர் மயக்கத்தை ஹில்லையாகச் செய்பவர் என்பதுமாம். அவர் தகஷி கூறவே, நிள்ளையார் தகஷி அறிய வருமாகஸீன் அவர்க்கு உரைத்தார்.
பொல்லார் ஹிணைமலர் நல்லார் புனைவர்
பொல்லார்-பொல்லாப் நிள்ளையார்; பெயர்; அவர்தம் ஹிணைமலர், ஹிரண்டாகிய ணிருவடி மலர்கள். புனைதற்
குளீயவை மலர்கள். ஆதலால், ‘நல்லார் புனைவர்’ என்றார். அடிமலரைப் புனைதல் எவ்ஜீடத்தோ என்பது புனைதலால் ஜீளக்கினார். சூடுதல், வேய்தல், புனைதல் என்பவை தலைக் கதிதலைச் சுட்டுவன ஆகஸீன், ஆத்ணிசூடி கொன்றைவேந்தன் போலப் புனைதல் பின்றதாம். புனைவார் எவர் என்பதை ஜீளக்குமுகத்தான் ‘நல்லார்’ என்றார், ணிருவருளால் நற்பேறு வாய்த்தார்க்கே அது கூடும் என்பது மெய்ஜிணர்வாளர் உரையாகஸீன்.
“கல்லால் பிழல்மலை
	ஜீல்லார் அருஹீய
	பொல்லார் ஹிணைமலர்
	நல்லார் புனைவரே”
என்பது கடஷிள் வாழ்த்து.
சுருக்கமும் செறிஷிம் அமைய ஹியற்றப்போகும் நூற்கு, அதன் யாப்புரவைஜிம் கோப்புரவைஜிம் குறிப்பாய்ச் சுட்டு முகத்தான் அமைந்த கடஷிள் வாழ்த்து ஹிது.

அவையடக்கம்
மங்கலவாழ்த்துக் கூறிய ஆஞிளீயர் அடுத்து அவையடக்கம் கூறினார். அவையடக்கம் கூறுவது பழைமையான வஷீமுறையே. ஆஞிளீயர் தொல்காப்நியர் அதனை ‘அவையடக்கியல்’ என்பார்.
“ணிறனற்றவற்றைக் கூறினாலும் அதனை ஆய்ந்து ணிறமானதாக அமைத்துக்கொண்டு உதஷிக என்று நூலாஞிளீயன் எல்லார்க்கும் பொதுவாக வேண்டிக்கொள்வது அவையடக்கி
யல்” என்பார் தொல்காப்நியர் (1370).
அவையடக்கின் அருமை பெருமையை அறிந்து, குறைவற்ற நூல், தாம் யாப்பது மெய்யேயாழீனும், பழமரபு போற்றி வஷீகாட்டுதல் நூலோர் நெறி என்பதால், அதனைத் தாமும் செய்வாராய்க் கூறினார். கூறும் கூற்றிலேயே, தாம் யாக்கப் புகுந்த செம்பொருள் ஞிறப்நின் ஊடகத்தைப் பற்றிக்கொண்டு உரைத்தருஹீனார்.
“தம்மை ஜிணர்ந்து தமைஜிடைய தன்உணர்வார்
	எம்மை ஜிடைமை எமைழீகழார் - தம்மை
	உணரார் உணரார் உடங்கியைந்து தம்லீற்
	புணராமை கேளாம் புறன்”
“தம்மை உணர்ந்துகொண்டு தம்மை ஆளுடைய தலைவனை உணர்ந்தவர்கள் எம்மை உடைமையாக உடையவராம். ஆகஸீன், அவர்கள் எம்மை ஹிகழார். ஆனால், தம்மை உணராதவரோ தம்மை ஆளுடைய தலைவனைஜிம் உணராதவரே! அவர்கள் தமக்குள் ஒன்றுபட்டு ஒன்றைக் கூறமாட்டார். அத்தகையர் புறம்பான சொல்லையாம் ஒரு பொருளாகக் கொள்ள மாட்டோம்” என்பது ஹிதன் பொருளாம்.
தம்மை உணர்ந்தவரே தலைவனை உணர்வர் என்றும், அவரைத் தலைவராகத் தாம் கொண்டிருத்தலால், தம்மை உடைமையாகக் கொண்ட அவர்கள் அன்பாற் பாராட்டுவரே
யன்றி ஹிகழமாட்டார் என்றும் அவரைப் போற்றி அவை யடக்கம் உரைத்தார்.
ஹிவீத், தம்மைஜிணரார் உளர்; அவரோ தம்மை ஜிணராமையால் தலைவனைஜிம் உணராதவர்; அவர் தம்முள் ஒன்றுபட்டு உறவாடலும் ஒரு கருத்துக் கொள்ளலும் ஹிலராய்த் தம்முள் முரண்பட்டு பிற்பர். அத்தகையர் சொல்லும் உண்மைக்குப் புறம்பான சொல்லை யாம் பொருட்டாகக் கொள்ளமாட்டோம் என்று அவர்க்கு அவையடக்கம் கூறாது னிறுமொஷீந்தார்.
‘எல்லா மாந்தர்க்கும் வஷீமொஷீதல்’ என்று கூறிய தொல்லாஞிளீயர் நெறியை, மெய்கண்டார் புதுக்கிக்கொண்டு உரைத்த அவையடக்கம் ஹிதுவாம்.
தக்காரை வஷீபடுதலும் தகஜீலரை ஒதுக்குதலும் தகவெனக் கொண்ட பெருலீதம் ஈது என்க.
நூல்
முதற் நூற்பா
உலகம் பெளீயது; உலகத்ணிற்கு அண்டம் என்பது ஒரு பெயர்; அண்டம் ஒன்றா? ஹிரண்டா? “நூற்றொரு கோடிழீன் மேற்பட ஜீளீந்தன” என்பது மதிமொஷீ! “பன்னூறு கோடி அளஜீன அண்டம்” என்பது அறிஜீயல் ஆய்ஷி! ஹிவ்வண்டங் களை யெல்லாம் சேர்த்து எப்படிக் குறிப்பது? ‘பேரண்டம்’ என்பது பெருமக்கள் குறிப்பு!
அண்டத்ணில் உள்ள பொருள்களை எல்லாம் அறிந்து முடித்தாகிஜீட்டதா? அவற்றுக்கெல்லாம் பெயர் வைத்தாகி
ஜீட்டதா? ஹித்தனை என்று எண்திக்கை ழீட்டாகி ஜீட்டதா? ஹில்லை! ஹின்று மட்டுலீல்லை, என்றுமே முழுதுற அறிந்ததாக மவீத ஆற்றலுக்கு ஹிடலீல்லை! “அறிதோறும் அறியாமை கண்டற்று” என்பது வள்ளுவம் !
“எத்தனைகோடி ஹின்பம் வைத்தாய் ஹிறைவா ஹிறைவா” என்று ஜீயப்பது ஹியற்கை ஹிறைமை! ஹித்தனை கோடி என்று ஹின்பச் சுரப்பையே எண்ண முடியஜீல்லையானால், ஹின்பச் சுரப்நின் மூலமாம் அண்டப் பொருள்களை எவரே எண்திக் கணக்கிடவல்லார்?
உலகப் பொருள்கள்தாம் எத்தனை எத்தனை வகை! பருப்பொருள் நுண்பொருள்; காட்ஞிப் பொருள் கருத்துப் பொருள்; நீர்ப் பொருள் ஆஜீப் பொருள்; ஹியங்கு பொருள் பிலை பொருள்; கூட்டுப் பொருள் கலப்புப் பொருள்; அகப் பொருள் புறப் பொருள்; மூலப் பொருள் ஆக்கப் பொருள் - ஹிப்படி ஹிப்படிப் பொருள்களைப் பகுத்துப் பகுத்து எண்தினாலும் அவ்வத் துறை வல்லாராலும் எண்திமுடிக்க முடிவதோ? ‘யாவரே முழுதுறக் கண்டார்?’ என்று கைஜீளீக்கவே நேரும். ஆனால் ஒருவர், “உலகத்துப் பொருள்களை யெல்லாம் சுருக்கமாக எண்திஜீட வேண்டும்” அதுஷிம் சுருக்க மென்றால் சுருக்கம். மூன்றே சொற்கஹீல் எண்திஜீட வேண்டும்” என்று ஒரு புணிர் போட்டால், ஆழ அழுந்ணிய புலமைழீல்லார் ‘நடக்கும் ஒன்றா’ என்று ணிகைப்புறுவர். ஆனால், அறிவறிந்த பெரு மக்களோ வஷீவஷீ வந்த அறிஷி மாட்ஞியால் செவ்ஜீய மறுமொஷீ சொல்ஸீஜீடுகின்றனர். அவர்கள், பொய்யறியாப் புலமை யாளராய்-மெய்கண்டாராய்-ஜீளங்குதலால் சொல்ல முடிகின்றது. அவர்கள் சொல்லும் மூன்று சொற்கள் தாம் எவை?
“அவன் அவள் அது”
முழுதுலகைஜிம் குறிப்பதற்கு அவர்கள் சொல்லும் சொற்கள் “அவன், அவள், அது” என்பனவேயாம்.
ஹிம்முச் சொற்களால் சுட்ட முடியாத ஒரு பொருள் உண்டோ? உண்டோ? உலகில் எந்த மொஷீழீல் ஹிந்த முச்சுட்டுகள் ஹில்லை! எந்த ஹிடத்ணில் எந்தக் காலத்ணில் ஹிந்த முச்சுட்டுகள் ஹில்லை! மெய்ப்பொருள். காலம் ஹிடம் மொஷீ ஹினம் எல்லாம் எல்லாம் கடந்த பொதுப்பொருள்! ஹிறைமைஜிம் ஹியற்கைஜிம் எப்படிப் பொதுப் பொருள்களோ அப்படியே, மெய்ப்பொருள் மெய்ஜிணர்ஷி என்பனஷிம் பொதுப் பொருள்களே!
உலகம், ‘அவன், அவள், அது’ என்னும் முப்பொருள்
களைஜிடையது எவீன், ‘அவர்’ என்றும் ‘அவை’ என்றும் ஹிணைந்து ஐந்தாக்கிச் சொல்வாரே தொல்லாஞிளீயர்? மெய் கண்டார் மூன்றாக்கிக் கொண்டதென்ன?
‘அவன்’ பலர், ‘அவள்’ பலர் - ‘அவர்’ அல்லரோ? ‘அது’ பல ‘அவை’ யல்லவோ? ஐந்தை மூன்றாக்கிக்கொண்ட அருமை ஜீளங்குகின்றதே அன்றி, குன்றக் கூறிய குறைபாடு ஹில்லையாம்!
‘அவன் அவள் அது’ என்பவை படர்க்கைகள்! தன்மை முன்வீலைப் பெயர்களைச் சுட்டினால் என்னை?
சுட்டினால் குற்றமாம்! படர்க்கையாகிய அவனை, அவளை, அதை - அடைய ஜீரும்புபவன், தன்மை முன்வீலையை ஜீடாமல் முடிஜிமா? ஒருகிளையை ஜீடாமல் மறுகிளையைப் பற்றுவது எப்படி?
“யான் எனது என்னும் செருக்கு அறுப்பான், வானோர்க்கு உயர்ந்த உலகம் புகும்” என்பது மறைமொஷீ. “முகத்ணிற்கு முகம் புகழ்தல், நட்நிற்கும் கூடாது” என்பதும் மறைமொஷீ! அகப் பொருளைக் கூட, தன்மை முன்வீலை ஜீலக்கிப் படர்க்கையால் சுட்டல் பழந்தலீழ் வழக்கு எவீன், அகப்பொருஹீல் அகப் பொருளாம் மெய்ப் பொருளைச் சுட்டுவார் தன்னை முன்வீலை கருதுவரோ?

‘அவனன்றி அணுஷிம் அசையாது!’ என்பதை அறியார் எவர்? ‘அவன் துணை’ ‘அவன் அருள்’ ‘ஒருவன் துணை’, ‘ஒருவன் பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறான்’ என்பவற்றில் வரும் அவனும் ஒருவனும் படர்க்கையே அல்லவோ? ஹின்னும் ஒன்று: நான், நீ என்பன போலும் தன்மை முன்வீலைச் சொற்கஹீல் பால்வேறுபாடு காணக்கூடுவது ஹில்லையே!
அவனுக்காக அவள்; அவளுக்காக அவன்; ஆதலால் ‘அவன் அவள்’ எனப் பெற்றனர். அவர்களுக்காக எது எவீன் ‘அது’ ஆதலால், ‘அவன் அவள் அது’ என்று கூறல் முறையா ழீற்றாம்!
அவனை முற்படக் கூறுவானேன்? அவளை முற்படக் கூறக்கூடாதா? கூறலாம்; ஹிடப்பக்கம் ஹிருந்து வந்தால் என்ன? வலப்பக்கம் ஹிருந்து வந்தால் என்ன? ஒன்றே! ஆனால், வலம் சுற்றலும், ஊர்வலம் நகர்வலம் வருதலும் வழக்காழீற்றே! அத்தகைய ஒரு வழக்கே, அவனை முற்படக் கூறிற்று! ஏற்றத் தாழ்ஷி காட்டுவது ஹில்லது தலீழ் வழக்கு! தலைவன் தலைஜீ, கிழவன் கிழத்ணி, நம்நி நங்கை என்பவற்றைக் கருதுக. அம்மை அப்பன், தந்தை தாய் என்பவற்றைஜிம், ‘அன்னைஜிம் நிதா’ஷிம் ‘மாதா நிதா’ என்பவற்றைஜிம் எண்தினால் முன்நின் கூறல் பெருமை ஞிறுமை ஹில்லை எனத் தெஹீவாக்கும்.
‘ஞிறந்ததை முற்படக் கூறல்’ என்பது ஓர் ஹிலக்கண நெறியென்றால், ஞிறந்ததைப் நிற்படக் கூறல் என்பதும் ஓர் ஹிலக்கண நெறியேயாம்.
மனையறம் பேணற்கு முன்னது மணம்; மணத்தை ஊரறியக் காட்டுதற்கு, மணச் சடங்கு; மணச் சடங்கிற்கு முதற்கண் வருபவன் ‘அவன்’; நின்னே வருபவள் அவள்; நின்னே ‘அது’ பிகழும். உலகெல்லாம் ஆய்ந்தாலும் ஹிந்நாள் வரை ஹிதற்கு மாறாக நடைபெறும் காட்ஞி ஹில்லையே! ஏன்?
அவன், ஆடவன்; அவள் பெண்தின் நல்லாள்; அவன் வன்மை லீக்கோன்; அவன் மென்மைப் பெட்டகம்; ஹியற்கை அவனுக்கு அருஹீய ‘வலம்’ அது; ஹியற்கை அவளுக்கு அருஹீய ‘நலம்’ அது! அவ்வலமும் நலமும் உலகை உய்ப்பன! ஹிணில் ஏற்ற தாய்மையை அணுவளவேனும் தாழ்த்த பினைப்பனாழீன், அவன் தாய் பெற்ற மைந்தன் அல்லன்! அவன், அவள், அது எனல் பண்டு தொட்டுவந்த வழக்காதஸீன் அம்முறையே முறையாய்ச் சொல்லப் பெற்றதாம்.
எனும் அவை :
‘அவன்’ என்றும் ‘அவள்’ என்றும் ‘அது’ என்றும் சொல்லப்படுகின்றவை எவை? அவை, ‘அவை’யாகின்றன! அது பலவாகிய அவையா ஹிவ்வவை! ஹில்லை! உயர்ணிணையை அஃறிணைக்குளீய அவையாக்கிக் கூறுவரோ, அறிவறிந்தோர்? ஹிவ்வவை, ‘கூட்டம்’ என்றும் பொருள்தரும் அவையாம். அவைஜிம் அவைத் தலைவரும் ஹிந்நாஹீல் பெருக வழங்கு
கின்றனர். ஆனால் மெய்கண்டார் காலத்தும் அவை உண்டோ?
மெய்கண்டார் காலத்ணில் என்ன? மெய்கண்டார்க்குப் பல்லாழீரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்னே வாழ்ந்த தொல்காப்நியனார் அருஹீய தொல்காப்நியநூல், ‘பிலந்தரு ணிருஜீற் பாண்டியன் அவையத்துத் தானே’ அரங்கேறிற்று. அதங்கோட்டாசான் அல்லரோ அவைத் தலைவராகத் ணிகழ்ந்தார்! பிலந்தரு ணிருஜீற் பாண்டியன் அல்லனோ அவையத்தைக் கூட்டுஜீத்தான்! கழக நூல்களெல்லாம் சான்றோர் அவைக்கண் அல்லவோ ஆராயப்பெற்றன! மூவர் முதஸீகளும் ஆழ்வாராணி களும் ணிருக்கூட்டத்தார் தொடரவன்றோ பாமழை பொஷீந்து பண்ணோடு ஹிசைத்துப் பைந்தலீழ் வளர்த்தனர்! ஹிவற்றை அறிவார் ‘அவை’ புணியது என்றோ புணிய பொருளது என்றோ கொள்வரோ?
அவை, தானே கூடுமோ? கூடாது! கூட்டக்கூடும்; கூட்டுவார் ஒருவர் ஹிருந்து கூட்டுவார்; அவர் கூட்டக்கூடும்! ஒருமுறை மட்டும் கூடுமா? பலமுறை கூடுமா? எடுத்த பொருளாய்ஷி முடிஷிறும் அளஷிம் கூடும். அதற்கு ஒரு முறைஜிம் போதும்! ஒன்பது முறைஜிம் வேண்டும்! எடுத்துக்கொண்ட பொருளைஜிம், எடுத்துக்கொண்டு ஆய்வார் பிலையைஜிம் பொறுத்தது அது. ஹிந்த உலகமும் ஓரவையே! அதுஷிம் ஹிறையால் கூட்டக் கூடுகின்றது; கூடி ஆய்கின்றது; ஆய்ஷி முடிந்ததும் அடைஜிம் ஹிடத்தை அடைகின்றது. அவையைக் கூட்டி ஆய்ந்து பிறை ஜீப்பார் அவைத் தலைவர்; உலகைக் கூட்டி பிகழ்த்ணி பிறைஜீப்பார் ஹிறைவர். ‘அவை’ என்னும் உவமையால் மெய்கண்டார் சுட்டும் பொருள் ஹிதுவாம்.

மூஜீனை :
‘மூஜீனை’ எவீனும் ‘முத்தொஷீல்’ எவீனும் ‘முச்செயல்’ எவீனும் ஒன்றே. மூஜீனை எதற்கு உண்டு? மேலே சுட்டிய அவைக்கு உண்டு! உலகுக்கு உண்டு! உலகியற் பொருள்கள் அனைத்துக்கும் உண்டு. மூஜீனை எவை? கூட்டக் கூடியது ஒன்று. பிகழ்த்த பிகழ்ந்தது ஹிரண்டு; பிறைஜீக்க பிறைந்தது மூன்று! அவைக்குளீய ஹிம்மூன்றும் உலகுக்கும், பொருள்களுக்கும் உண்டென்பதெப்படி?
“உலகம் யாவைஜிம் தாமுள வாக்கலும்
	பிலைபெ றுத்தலும் நீக்கலும்”
என்னும் கம்பர் வாக்கு மூஜீனை ஜீளக்கமும், மூஜீனை முதலாம் முதல்வன் ஜீளக்கமும்தாமே! படைத்தல் காத்தல் அஷீத்தல் என்பவைதாமே மூஜீனை! ஆற்றின் செயலை அல்லது நீளீன் செயலை மூஜீனைப்படுத்துதல் தலீழர் மரபு. நீர், படைப்பு, காப்பு, அஷீப்பு ஜீனைகளைச் செய்தலால் ஹிறைவணக்கத்தை அடுத்து வான்ஞிறப்பு வைத்தல் தலீழர் மரபாழீற்று.
கடலுக்குப் ‘புணளீ’ என்பதொரு பெயர். ஆறுகள் கூடிக் கலத்தலால் கடல் புணளீயாழீற்று! நீர்க்கலப்பு, புணளீ
யாவதுபோல், சொற்கலப்பு ‘புணர்ச்ஞி’ எனப்பெறுவதா
ழீற்று. புணர்ச்ஞிழீன் வகையை ஹிரண்டாகப் பகுப்பர். ஒன்று ஹியல்புப்புணர்ச்ஞி; மற்றொன்று ‘ஜீகாரப் புணர்ச்ஞி; ஜீகாரப் புணர்ச்ஞி முக்கூறுபட்டது. அவை தோன்றல், ணிளீதல், கெடுதல் என்பன.
உலகும், ஹியல் பிலைழீல் ஹிருந்து, ஜீகார பிலைக்கு வருங்கால் தோன்றல் ணிளீதல் கெடுதல் ஆகிய மூஜீனைக்கு உட்படும்! தலீழர் தம் மெய்ஜிணர்ஷிக் கோட்பாடுகளே, அவர்தம் ஹிலக்கணத்ணில் பொணிந்து கிடத்தல் ஹித்தகைய ஆட்ஞிகளால் புலப்படும்.
ஆக, உலகாம் அவை மூஜீனைகளைஜிடையது என்பது கொள்க.
தோற்றிய ணிணியே ஒடுங்கி :
மூஜீனையை உளவாக்கல், பிலைபெறுத்தல், நீக்கல் என்றும், படைத்தல் காத்தல் அஷீத்தல் என்றும் நிறவாறும் நிறர்நிறர் கூறினாராக மெய்கண்டார், ‘தோற்றிய ணிணியே ஒடுங்கி’ என்றார். தோற்றம், ணிணி, ஒடுக்கம் என்பது அவர் ஆட்ஞி. ணிணியாவது உளதாதல்; காத்தல் என்பதும் அது. ஒடுக்கம் ஆவது அஷீத்தல்.
லீகக் கருத்தோடும் கவனத்தோடும் சொற்களை ஆள்கிறார் மெய்கண்டார். ஞின்னஞ் ஞிறிய சொற்களையே தேர்ந்தெடுத்துக் கொண்டு பென்னம் பெளீய பொருளைப் புகுத்துகிறார். ணிருவள்ளுவர் ஆட்ஞிழீல் ணிளைத்துத் ணிளைத்து, ணிருமூலர் முதஸீயோர் ஆட்ஞிழீல் அழுந்ணி அழுந்ணி, தலீழ் ஹிலக்கண மூலவேளீல் தோய்ந்து தோய்ந்து, ‘தாமே போதமாக’ பின்று அருள்கின்றார். ஆகஸீன், அவர்தம் சொல்ஸீன் மாட்ஞிக்கு எல்லையொன்று ஹில்லையாம்!
தோன்றிய என்னாமல் ‘தோற்றிய’ என்று நிறஜீனை வாய்பாட்டால் அருஹீயது ஏன்? கூட்டம், தானே கூடாமை போலஷிம், நிறரொருவர் கூட்டக் கூடியது போலஷிம், ஹிவ் ஷிலகமும் தானே தோன்றியதாகாமல் நிறர் ஒருவரால் தோற்று ஜீக்கப்பட்டது என்பதை உணர்த்தவே ‘தோற்றிய’ என்றார். தோன்றுதல் தோற்றுதல் என்பவற்றில் ஒரோ ஓரெழுத்து மாற்றமே நேர்ந்துளது. எவீனும் அதன் ஜீனைப்பாட்டில் எத்தகைய வேறுபாடு? ‘கழுவேறியது’ என்பது பழைய ணிருஜீளையாடல். ‘கழுவேற்றியது’ என்பது பரஞ்சோணியார் ணிருஜீளையாடல். எழுத்து மாற்றத் ணிருஜீளையாடல், எத்தகைய கொடுமாற்றத்ணிற்கு ஹிடனாகிஜீட்டது?
ஹிறைவனால் தோற்றுஜீக்கப்பட்ட உலகம், அவனால் காக்கப்படுதல் ‘ணிணி’ எனப் பெற்றது. தன்னால் தோற்றுஜீக்கப் பெற்றுக் காக்கப்பெற்ற உலகத்தை, ஒடுக்குகிறான். அவன் ஜீனை உலகத்தை ஒடுக்கிக் கொள்ளல் எவீனும், அதனைத் தன்னுள் ஒடுக்கிக் கொண்டதால், அவ்ஷிலகம் ஒடுங்குவதற்குக் காரணமாக ஹிருப்பவன் அவன் ஆகஸீன், ஒடுங்கி எனப் பெயர் பெற்றான்.
துறவோர் ஒடுங்கிய ஹிடங்கள் ஒடுக்கம் எனப் பெறுகின்றன. அந்த ஒடுக்கங்கள் வேறு! அவை, ஒடுக்கம் செய்யப்பெற்ற ஹிடங்கள். அவையே, உடலைத் தன்னுள் ஒடுங்க வைத்துக் கொண்டவை அல்ல! ஆனால், ஹிறைவனோ உலகம் ஒடுங்கு வதற்கு ஹிடனாக ஹிருத்தலால் ஒடுங்கியாகின்றான். நடுக்கத்ணிற்கு ஹிடமாக ஹிருப்பவன் ஒடுங்கியானான் என்க. ஹிறைவவீன் மெய்ழீயல் அறிந்து சூட்டப் பெற்ற பெயர் ‘ஒடுங்கி’ என்க.

மலத் துளதாம் :
அவை கூடிற்று; கூடிய அவ்வவை மீண்டும் கூடுவானேன்? அவைழீல் எடுத்துக்கொண்ட பொருள் பிறைஷிறஜீல்லை. பிறைஷிற்றால் மீண்டும் கூடவேண்டுவது ஹில்லை. கூடிய ஒன்றே அவைழீன் ஆய்ஷிக் கருத்து முற்றுப் பெறஜீல்லை என்பதைக் காட்டும். முற்றுப் பெறாமையைத் ‘தடை’ எனலாம். அதுபோல் உலகம் மீண்டும் மீண்டும் தோன்றுதற்கும் காரணம் தடையே
யாம். அத்தடையை ‘மலம்’ என்பது வழக்கு.
ஒடுங்கிய அவை அல்லது உலகு, மலத்ணினால் உளதாகும் அல்லது தோன்றும்! மலத்ணினால் அவை உண்டாக வேண்டுவ தென்ன! மல நீக்கத்ணிற்காகவே தோற்றம் உளதாகின்றதாம். கறையைப் போக்கப் பலமுறை வெளுப்பணில்லையா துதியை? கஹீம்பு போக்கப் பலமுறை ஜீளக்குவது ஹில்லையா செம்பை? அழுக்குப் போக்கப் பலமுறை துடைப்பது ஹில்லையா கண்ணாடியை? அவைபோல் என்க.
அந்தம் ஆணி :
அண்டம் என்பது உலகம் எனக் கண்டோம். அண்டம் என்பதற்கு முட்டை, ஜீதை முதஸீயன பொருள்கள். அதன் வடிவம், வட்டம் என்பதே. உலகின் வடிவமைப்பை உள்ளடக்
கிய பெயர்கள் அண்டம், உலகம், பார் முதஸீயன. வட்டத்ணில் முதல் எது? முடிஷி எது? முதலும் முடிஷிம் ஒன்றே. தோன்றும் ஹிடமே முடிஜீடம்; முடிஜீடமே தோன்றுலீடம். நிணையல் வளீசைழீல் எவ்வளீசை முதல் வளீசை? எவ்வளீசை ஹிறுணி வளீசை? எதுஷிம் முதல்; எதுஷிம் ஹிறுணி! ஹிவ்வட்டச் சுற்றே படைப்நியல் சுற்று!
கடஸீல் ஹிருந்த நீர் ஆஜீயாகஜீல்லை? ஆஜீ மேலே மேலே சென்று குஹீரஜீல்லையா? குஹீர்ந்து மழையாய்-அருஜீயாய்-ஆறாய்-காலாய் நடந்து கடலைச் சேரஜீல்லையா? புறப்பட்ட ஹிடத்ணிற்கே போய்ச் சேர்ந்த நீளீன் சுழல் நடை, முதலும் முடிஷிம் காட்டும் நடை! அந்தமும் ஆணிஜிமாம் கடல்போல், உலகின் அந்தமும் ஆணிஜிம் ஆகின்றவன் ஹிறைவன். நீர்க்கு அந்தத்தைச் செய்ஜிம் ஹிடமும், ஆணியைச் செய்ஜிம் ஹிடமும் வெவ்வேறல்ல! ஓளீடமே! அதுபோல் உலகுக்கு ஆணிஜிம் அந்தமுமாக அல்லது அந்தமும் ஆணிஜிமாக ஹிருப்பவன் ஓர் ஹிறைவனே! அந்தமும் ஆணிஜிம் ஹில்லா அருளாளன். உலகின் அந்தமும் ஆணிஜிமாம் அமைஷி ஹிது! பாவகைழீலே அந்தாணி கண்ட ணிறவோம், ‘ஆணிபகவனை’க் கண்டு தெஹீந்த வகை ஹிது!
என்மனார் புலவர் :
ஹிறைவன் உழீர் மலம் என்னும் முப்பொருள் கூறுகளைஜிம் செந்தலீழ்ச் ஞிவஞான போதச் செல்வர் மெய்கண்டார்தாம் கண்டாரோ? அவர்க்கு முந்தையோர் கண்டிலரோ? கண்டவர் உளராழீன் அவர்தாம் யாவர்? என ஜீனஷிவார்க்கு ஜீடையாக ‘என்மனார் புலவர்’ என ஹியம்நினார் மெய்கண்டார்.
“என்று சொல்லுவர் மெய்ப்பொருள் வல்ல புலமை
யாளர்” என்பது என்மனார் புலவர் என்பதன் பொருளாம். செழுஞ்செந்தலீஷீல் செம்பொருள் துதிஷி நூல்கள் பல ஹிருந்தன என்றும், அவற்றை ஆக்கிய அந்தண்மை லீக்க செந்தண்மையாளர் பலர் என்றும், அவர் கூறிய வஷீயே வஷீயாகக் கூறினேன் யான் என்றும் ‘என்மனார் புலவர்’ என்பதால் ஜீளக்கினார் ஆஞிளீயர்.
ஹிம்முழுப் பொருளைஜிம் சுட்டும் முதல் நூற்பா :
“அவன்அவள் அதுவெனும் அவைமூ ஜீனைமைழீன்
	தோற்றிய ணிணியே ஒடுங்கி மலத்துளதாம்
	அந்தம் ஆணி என்மனார் புலவர்”
கடஷிள், உழீர், மலம் என்பவை சமய நூலாரால் முப் பொருள்கள் எனப்படும். ஹிவை ‘பணி, பசு, பாசம்’ என வட நூலாரால் சுட்டப்பெறும்.
கடஷிள் என்று உண்டோ அன்றே உழீரும் உண்டு; அவ்ஷிழீருக்கு மலமும் உண்டு, மலமாவது என்ன? செம்நில் கஹீம்பு ஹிருப்பதுபோல், உழீளீடத்தே மலம் ஹிருக்கிறது! செம்நில் கஹீம்பு எப்பொழுது தோன்றியது? செம்பு தோன்றிய போதே கஹீம்பும் தோன்றியது. அதுபோல் உழீர் தோன்றிய போதே அதனுடன் மலமும் தோன்றியது. செம்நில் கஹீம்பு நீங்கினால் சுடர்ஜீடும். உழீளீல் மலம் நீங்கினால் ஒஹீயெய்தும்! உழீருக்கும் மலத்துக்கும் உள்ள தொடர்பு, செம்புக்கும் கஹீம்புக்கும் உள்ள தொடர்பே! ஹிதனைத் தொல்பழந் தொடர்பு என்பர். ‘அனாணி சம்பந்தம்’ என்பர் வடநூலார்.

“அவன் என்றும் அவள் என்றும் அது என்றும் குறிக்கப் பெறும் அண்டத் தொகுணி படைப்பு, காப்பு, அஷீப்பு என்னும் முத்தொஷீல்களை உடைமையால், ஒருவனால் படைக்கப்பட்ட உள்பொருளேயாம். அது மல நீக்கத்ணின் பொருட்டு, தான் ஒடுங்குதற்கு ஹிடனாக ஹிருந்த கடஷிஹீவீன்றும் மீண்டும் தோன்றுவதாம். ஆதலால், அந்தமாக ஹிருக்கும் அவனே, முதலும் ஆகிறான் என மெய்ப்பொருள் ஆய்வாளர் கூறுவார்” என்பது ஹிந்நூற்பாஜீன் பொருளாம்.

ஹிரண்டாம் நூற்பா
அவன், அவள், அது என்றும் சுட்டப்பெறும் உலகுக்கு அந்தமும் ஆணிஜிமாக ஹிருப்பவன் ஹிறைவன் எனக் கண்டோம். அவன் எவ்வாறு ஹிருப்பன்? எங்கு ஹிருப்பன்?
‘ஹிறைவன்’ என்னும் பெயராலேயே ஹிறைவன் ஹிருப்பை முன்னோர் தெஹீஜீத்தனர். ஹிறைவன் என்பதற்கு, ‘எங்கும் தங்கி ஹிருப்பவன்’ என்பதே பொருளாம்.
‘ஹிறைவன் எங்கே ஹிருக்கிறான்?’ என ஜீனாஷிவார்க்கு, ‘அவன் எங்கே ஹில்லை?’ என்று எணிர்ஜீனா ஜீனாஷிவர்! ‘ஹிறைவன் எங்கும் ஹிருக்கிறான்’ என்று உடன்பாட்டு ஜீடைஜிம் கூறுவர். ஹிவை ஹிறைவன் எங்கும் உளன் என்பதைத் தெஹீஜீப் பனவாம்.
“பாஸீல் நெய் எங்கே ஜிள்ளது? பழத்ணில் சுவை எங்கே ஜிள்ளது? தேவீல் ஹின்பம் எங்கே உள்ளது? எங்கும்  உள்ளதே யன்றோ! ஹிவற்றைப்போல், ஹிறைவன் எங்கும் உள்ளவனே” என உவமையால் ஜீளக்குவர் மெய்ஜிணர்வாளர். ஹிறைவன் ஹிருப்பை லீக நுண்திதாக ஜீளக்குகிறார் மெய்கண்டார்.
அவையே தானே ஆய்
ஹிறைவன் அவையே ஆஜிம், தானே ஆஜிம், அவையே தானே ஆஜிம் ஹிருக்கிறான் என்று கூறுகின்றார். ‘அவையே தானே’ என ஹிரண்டு பிலையாய்க் கூறினும், அவ்ஜீரண்டனைஜிம் ஹிணைத்துக் காணும் முந்பிலைப்படத் தொடரை அமைத்துள்ளார்.
அவையேயாய் பிற்றல்
உலகமாகிய அவை வேறு, தான் வேறு என்று ஹில்லாமல் ஒன்றாகக் கலந்து பிற்கும் பிலையே அவையேயாய் பிற்றலாம்.
உடலுக்குள் உழீர் வேறாய் ஹில்லாமல், அவ்ஷிடல் எங்கும் கலந்து ஹிருப்பதுபோல உழீர்கள்வேறு தான்வேறு என்று ஹில்லாமல் உழீர்கஹீல் எல்லாம் கலந்து பிற்றல் அவையேயாய் பிற்றலாம்.
“உழீர் தொறும் ஒஹீத்துபின்ற வஞ்சக்கள்வன்” என்பார் ணிருஜீளையாடலார்.
வளர வளரும் வளர்ந்தபிலை, ‘அவையேயாய் பிற்றல்’ என்பது, முருகி உருகி பிற்கும் பிறைவாளர்க்கு உளீமையாதலை உணர்வார், ஹிறைபிலை அஃதென எஹீணில் அறிவர்.
“சுடும் உணவை உண்ணேன்; உண்தின் என் உள்ளத் துறைஜிம் என்னவரைச் சுடும்” என்பாள் ஒரு காதஸீ என்வீன், அவள் அவனாய் பிற்றல் அன்றோ!
“என் உள்ளத்தைப் நிளந்து கண்டால் அங்கே என்ன காண்பாய்? பின்னைக் காண்பாய்” என்று ஒரு நண்பன் கூறினான் எவீன், அவன், அந்நண்பனாய் பிற்றல் அன்றோ!
‘என் உழீர் கொண்டும் ஹிறைவா! ஹிவனுழீர்தா’ என ஒரு தந்தையோ தாயோ வேண்டிக் கிடப்பரேல், அவர் அவனாய் பிற்றல் அன்றோ!
“எங்கே புயல்; எங்கே பிலநடுக்கம்; எங்கே தொற்றுநோய்; எங்கே வன்முறைக்கேடு; எங்கே அச்சுறுத்தல்; எங்கே அரற்றுதல் அங்கே யாம்” என்று அருளாளர் பிற்பரேல், அவர் அனைத்து ழீராய் பிற்றல் அன்றோ!
‘ஆட்டைப் பஸீழீடவா ஆகாது ஆகாது’ என்று சொல்ஸீ நொண்டியாட்டைத் தோஹீல்மேல் போட்டுக்கொண்டு கால் கடுக்க நடந்த அருளாளர் வரலாறு சொல்வது என்ன? அதுவாய் பிற்றலே அன்றோ!
“ஹிந்த ஆட்டை வரைந்த ஓஜீயன் ஆடாகவே மாறித்தான் வரைந்ணிருக்க வேண்டும்” என்றும், “ஹிவன் வரைந்த ஞிறுமதிப் புறாவைப் பார்க்கும் போது கல்லைப் பொறுக்கித் ணின்ன வேண்டும் என்று ஆர்வம் எனக்கு எழுகின்றது” என்றும் ஒரு கலைஞனை ஒரு கலைஞன் கூறினான் எவீன், அவ்ஜீருவரும் அவையாய் பிற்றலே அன்றோ!
பலப்பல குறைகளைஜிடைய மாந்தனே அவையாய் பிற்க ஹியலுமெவீன், குறைஜீலா பிறைவாம் ஹிறைமை அவையாய் பிற்றற்கு ஐஜிறஷிம் உண்டோ?
தானாய் பிற்றல் :
ஹிறைவன் தானே ஆய் பிற்றல் என்பது உலகொடும் உழீர்களொடும் கலவாமல் வேறாகத் தவீத்து பிற்கும் பிலையாம்.
கணிரோன் ஒஹீயால் கண் பார்க்கிறது; பார்த்தாலும், கணிரோனும் கண்ணும் ஒன்றோ? ஹில்லை! கணிர் வேறாகஷிம் கண்வேறாகஷிம் ஹிருப்பது போல, ஹிறைவனால் உழீர்கள் அறிந்தாலும் உழீரும் ஹிறைஜிம் ஒன்றல்ல. உழீர் வேறாம்; ஹிறை வேறாம். உழீரைஜிம் உலகைஜிம் ஜீடுத்து ஹிறை தவீத்து பிற்கும் பிலையே தானாய் பிற்றலாம்.
‘கூத்தாட்டு’ என்பது பழைமையானது. கூத்தாட்டு அவை வள்ளுவரால் பேசப்படுகிறது. ‘கூத்தச் சாக்கையன்’ ஹிளங்கோவடி களாரால் ஹியம்பப்படுகிறான். ஹிறைவனே ‘கூத்தப் பெருமான்’ எனக் கொஞ்சப்படுகிறான். “அவரவரைக் கூத்தாட்டுவானாகி” என்கிறார் மதி மொஷீயார்.
கூத்தாட்டுபவனும் கூத்தாடுபவனும் வேறு வேறானவர் என்பதை எவரே அறியார்? ஹிதனை ஒருமுறை கூறினால் போதாது என்று தானே நாஷிக்கரசர், ஏழு முறை கூறினார் : ‘வஸீஜிறுத்தல் பிலைபெறுத்தும்’ என்பது ஹிந்த ஜீளம்பர உலகம் அறியாத ஒன்றன்றே:
“ஆட்டுஜீத்தால் ஆரொருவர் ஆடா தாரே;
	அடக்குஜீத்தால் ஆரொருவர் அடங்கா தாரே;
	ஓட்டுஜீத்தால் ஆரொருவர் ஓடா தாரே;
	உருகுஜீத்தால் ஆரொருவர் உருகா தாரே;
	பாட்டுஜீத்தால் ஆரொருவர் பாடா தாரே;
	பதிஜீத்தால் ஆரொருவர் பதியா தாரே;
	காட்டுஜீத்தால் ஆரொருவர் காணா தாரே;
	காண்பாரார் கண்ணுதலாய் காட்டாக் காலே”
ஏழு காட்ஞிகளை ஜீளக்கி, ஏஷீன் பிறைவாய்க் “காண் பாரார் கண்ணுதலாய் காட்டாக் காலே” என்று கூறி, காண்பானும் காட்டுவானும் தவீமைப் பட்டிருத்தலை ஜீளக்கினார்.
கொடும் போளீன் ஹிடையேஜிம் நெப்போஸீயன் ஒரு கணக்கிலே மூழ்கிழீருக்க முடிஜிமானால், குண்டு வெடிக்கும் போதும் அணிர்ஜீன்றி உரையாற்றிக் கொண்டிருக்க ஜீவேகானந் தரால் முடிஜிமானால், தவபிலைழீல், கட்டையென அறியாரால் சுட்டெளீக்கப்படும் போது தம்மை உணரும் பிலைவந்து முற்று மெளீத்துஜீடச் சொல்ல ஒரு தாஜிமானவரால் முடிஜிமானால், பெண்ணையாற்றின் ஹிடைப்படு கல்ஸீல் எளீயூட்டிப் பாளீயைப் நிளீந்ணிருக்க ஒண்ணாத கநிலரால் தாமே கனல் புக முடிஜிமானால் –
ஹிறைவனால் தானாய் பிற்க முடியாதோ? அவன், அருஹீப் பேற்றாளன்; அவன் அருட்கானோர் ஹிவர்; அருட்கானோர் ணிறமே ஈதென்றால், அருஹீயோன் ணிறத்தை அளந்து காணஷிம், காட்டஷிம் வேண்டுமோ? படைப்பான், படைப்புப் பொருளுக்கு அப்பால் ஹிருப்பவன் என்பதை எவரே அறியார்?
அவையே ஆஜிம் தானே ஆஜிம் பிற்றல் :
உழீரும் உடலுமாய்க் கலந்து பிற்கும் நம்லீடம், உழீர் வேறு உடம்பு வேறு எனப் நிளீத்துக் காண முடிவணில்லையே! அவ்வாறு காணாதபடி, உழீர் உடலோடு கலந்து ஒன்றாய் பிற்கின்றது. அதுபோல், ஹிறைவனும் உலகில் கலந்து ஒன்றாய் பிற்கின்றான் என்பதே, ‘அவையே ஆஜிம் தானே ஆஜிம்’ பிற்றலாம்.
கண் ஒரு பொருளைப் பார்க்கிறது. கண் மட்டுமோ பொருளைப் பார்க்கிறது? கண்ணொடும் உழீளீன் அறிஷிம், அக் கண்ணொஹீயோடும் உடனாக ஹிருந்தன்றோ காண்கிறது? உழீரறிஷிம் கண்ணொஹீயோடு ஹிணையாக்கால் காட்ஞி
யென்பதும் ஒன்று உண்டோ? உழீராகிஜிம் - ஒஹீயாகிஜிம் ஹிருத்தல் அவையேயாஜிம் தானே ஆஜிம் பிற்றல் அன்றோ! ஒஹீக்கு மட்டுமோ உழீரறிஷி உடனாகின்றது? கேள்ஜீக்கு, முகர்ஷிக்கு, சுவைக்கு, ஊற்றுக்கு, பினைஷிக்கு எல்லாம் உடனாகி பின்று அவையேயாகிஜிம் தானேயாகிஜிம் உழீர் பிற்குமென்றால், உழீர்க்கு உழீராம் ஹிறைவன் அவையேயாய், தானேயாய் பிற்றல் எஹீதுற ஜீளக்கமாகும் அன்றோ!
தொண்டராய் ஹிருக்குங்கால் தொண்டராய், தலைவராய் ஹிருக்குங்கால் தலைவராய் ஹிருப்பார் ஹிலரோ?
அலுவலராய் ஹிருக்குங்கால் அலுவலராய், மற்றை ஹிடங்கஹீல் அன்பராய், நண்பராய், தாயாய், தந்தையாய், மக்களாய், ஊஷீயராய், உறவாய் ஹிருப்பார் ஹிலரோ?
மாணவளீடம் ஆஞிளீயராய் ஹிருப்பார், மற்றை ஹிடத்து மாணவராய் ஹிருப்பார் ஹிலரோ?
ஹிவ்வாறு ஹிருத்தல், ‘எந்பிலைழீல் ஹிருந்தாலும் தம்பிலை மறவாது போற்றவல்லார்க்கு உடைமையாதல்’ கண் கூடே! ஹித்தகு ணிறம் வல்லார்க்கு ஹிவை கூடுமெவீன், கூடாதன
வெல்லாம் கூட்டவல்ல, ஹிறைவனுக்குக் கூடிழீருப்பது அளீதாமோ? ஹிவை, ‘அவையே தானே ஆய்’ ஹிறை பிற்கும் முந்பிலையாம்.
ஹிருஜீனைழீன் :
ஹிருமைக்குப் பல பொருள் உண்டு. கருமை, பெருமை என்பனஷிம் ஹிரண்டு என்பதும் குறிக்கத்தக்கன. ஹிருஜீனை கருஜீனையாம். கருஜீனையாவது வல்ஜீனை; கருங்கை என்பது வஸீயகை என்பது போல! ஹிருஜீனையை ‘வல்ஜீனை’ என்றும் மேலே ஆளுவார் (நூற். 10). ஹிவீ, ஹிருஜீனை என்பது கடத்தற்கு அளீய பெளீய ஜீனையாம்; ஹிருள் ஜீனைஜிமாம். ஹிவையன்றி நல்ஜீனை தீஜீனை எனப்பெறும் ஹிரண்டு ஜீனைஜிமாம். “ஹிருள்சேர் ஹிருஜீனைஜிம் சேரா ஹிறைவன் பொருள் சேர் புகழ் புளீந்தார் மாட்டு” என்பார் ணிருவள்ளுவர். “ஹிறையருள் பெற்றார் ஜீனைநீக்கமுற்றார் என்பது ஹிதன் குறிப்பு. “ஜீனைழீன் நீங்கி ஜீளங்கிய அறிஜீன் முனைவன்” என்பார் தொல்காப்நியர். ஹிவற்றால், ஜீனைநீக்கமே ஜீடுதலை அல்லது னிடுபேறு என்றாம். ஜீனைநீக்கம் என்பது செயலற்றுக் கிடத்தல் அன்று; பயன் கருணிச் செய்யாணிருத்தலே ஜீனைநீக்கமாம்.
ஜீனை நீக்கம் வேண்டுமோ என்றும், அணிலும் ஹிரு ஜீனைஜிள் ஒன்றாகிய நல்ஜீனை நீக்கமும் வேண்டுமோ என்றும் ஜீனஷிவார் உளர். ஹிருஜீனையால் நிறப்பும் ஹிறப்பும் உண்டா தலால், நிறப்பறுக்க ஜீரும்புவார் ஹிருஜீனை நீக்கம் கொள்ளல் வேண்டுவதேயாம்.
தீஜீனையைக் கட்டாயம் நீக்கவேண்டும். நல்ஜீனையைஜிம் நீக்கவேண்டுமோ? ஆம்; நல்ஜீனையை அதன் பயனீடு கருணி யன்றோ மாந்தர் செய்கின்றனர்; மறுமை நோக்கிக் கொடுப்பார் எடுப்பார் உள்ள உலகில் “மறுமை நோக்கியதன்று அவன் கொடை வண்மை; சான்றோர் செல்லும் நெறி என்பதை நோக்கியே கொடுப்பதை அன்றிப் பயனொன்று கருணிக் கொடான்” என்னும் புறப்பாட்டு நல்ஜீனை செய்ஜிம் பான்மையை நன்கு வஸீஜிறுத்தும். புகழுக்கு ஜீரும்நிக் கொடுக்கும் கொடையைப் “புறஞ்சுவர்க்கோலம் செய்தல்”  என்று கூறும் ஜீல்ஸீபாரதம்! ஆதலால் நல்ஜீனையைப் பயன்கருதா உள்ளத்தோடு செய்ய வேண்டும் என்பதே மெய்ப்பொருளாளர் கருத்து. ஹிரும்பு ஜீலங்கானால் என்ன? பொன் ஜீலங்கானால் என்ன? ஜீலங்கு ஜீலங்குதானே!
“ஆசை அறுலீன்கள் ஆசை அறுலீன்கள்
	ஈசனோ டாழீனும் ஆசை அறுலீன்கள்

	ஆசை படப்பட ஆய்வரும் துன்பங்கள்
	ஆசை ஜீடஜீட ஆனந்த மாமே”
என்பது ணிருமூலர் வாக்கு. ஈகனை எய்தும் எண்ணத்தோடுகூட, வஷீபடல் ஆகாது எவீன் நிறஜீனைகளைக் கூறவேண்டுமோ?
ஹிருஜீனை நீக்கத்ணிற்கு வஷீயென்ன? முதற்கண் ஹிருஜீனை யொப்புக் காணவேண்டும். ஹிருஜீனை யொப்பாவது நல்ஜீனை தீஜீனை நுகர்ச்ஞிகளை ஒப்பாகக் கருதும் ஒருபிலை. ஹின்பத்தை ஜீரும்பும் நாம் துன்பத்தைக் கண்டு வெறுத்தல் ஆகாது! ஹின்ப ஜீரும்பும், துன்ப வெறுப்பும் நீங்கி ஹிரண்டைஜிம் ஒன்றாகக் கருணி, “ஹின்பம் வளீனும் வருக; துன்பம் வளீனும் வருக; ஏற்றுத் துய்க்கத் தக்கனவே” என்னும் மனபிலை வந்துஜீடின் அவனை ஜீனை என் செய்ஜிம்? ஜீணி என் செய்ஜிம்? ஜீணிக்கு ஜீணி அவனே ஆகஸீன், அவவீடம் ஜீணி தோல்ஜீகண்டு ஒதுங்கிப்போம்! ஜீனைழீன் ஆட்ஞிக்கு ஹிடலீல்லா ஹிடத்ணில், ஜீனைக்கு என்ன வேலை?
ஹிருஜீனை உழீர்களைத் தொடர்வானேன்? அவனை மாசு நீங்கிய மதியாக்குதற்கு, கறைநீங்கிய கண்ணாடியாக்குதற்கு ஹிருஜீனைகள் தொடர்கின்றன.
ஹிருஜீனை என்ன செய்கின்றன? எப்படித் தொடர்
கின்றன? ஹிவற்றுக்கு ஜீளக்கம் சொல்கிறார் மெய்கண்டார்:
போக்குவரஷி புளீய :
ஹிருஜீனையால் போக்குவரஷி பிகழ்கின்றன. ‘போக்கு
வரஷி’ என்பது ‘போதல் வருதல்’ என்னும் பொருள்தரும் சொல்லாக ஹிந்நாள் ஆளப்படுகின்றது. ‘போக்குவரஷித்துறை’ என்னும் அரசுத்துறையொன்று உண்மை ஹிதற்குச் சான்று. ஆனால், மெய்கண்டார் போக்குவரஷி என்பதனை ‘ஹிறப்பு நிறப்பு’ என்னும் பொருஹீல் ஆட்ஞி செய்துள்ளார். போக்கு ஹிறப்பு; வரப்பு நிறப்பு! நிறப்பு ஒஷீதலும், ஹிறப்பு வருதலும் ஒரு போக்குவரஷிதானே! போக்குவரஷி புளீவதற்காகவே ஹிருஜீனைகள் தொடர்கின்றன என்று ஜீளக்குகிறார். ஆகஸீன் ஜீனைஜிள்ள வரை நிறப்பறுப்பு ஹில்லை என்றும், ஜீனை நீக்கமே நிறப்பறுப்பு என்றும், அதுவே ஜீடுதலை அல்லது னிடுபேறு என்றும் கொள்ள வைத்தார். “பற்றற்ற கண்ணே நிறப்பறுக்கும்” என்றார் ணிருவள்ளுவர்! “அற்றது பற்றெவீல் உற்றது னிடு” என்றார் ஒளவையார். உழீர் போக்குவரஷி புளீய, ஹிறைவன் தானே செயல் செய்கின்றனனா? நிறரைக்கொண்டு செயலாற்றுகின்றனனா? ஹிதற்கு ஜீளக்கம் தருவார் போலவே, ‘ஆணைழீன்’ என்றார் மெய்கண்டார்.
ஆணைழீன் :
ஹிறைவன் ஆணையால் செயலாற்றும் ணிருவருளுக்கு ‘ஆணை’ என்பது பெயர். கட்டளையை பிறைவேற்றும் துறஜீக்குக் ‘கட்டளைத் தம்நிரான்’ என்று பெயர் ஹிருப்பதுபோல!
உழீர்கள் பினைக்கின்றன; சொல்கின்றன; செயலாற்று
கின்றன. ஹிவையெல்லாம் ஜீனையே. பினைஷி, சொல், செயல் ஆகிய ஹிவ்ஜீனைகள் அறிஷிள்ளனவோ எவீன் ஹில்லை; ஹிவ் ஜீனைகஹீன் பயனும் அறிஷிள்ளனவோ எவீன் ஹில்லை. ஜீனைகளும் ஜீனைப்பயன்களும் அறிஜீல்லாதவை ஆதலால், ஜீனைஜிடையானை ஹிவை தாமே தேடிச் சென்றடையமாட்டா! சென்றடைஜிமாறு கூட்டுதற்கே ஹிறைவன் ணிருவருளாணையைச் செலுத்துகின்றான். அவ்வாணையால் உழீர்கள் உடல் கருஜீகளைக் கொள்கின்றன. உடல்கருஜீகளைக் கொள்வதே நிறப்பாகஷிம், அவற்றில் நீங்குவதே ஹிறப்பாகஷிம் அமைகின்றன. ஹிவற்றைத் ணிருவருள் ஆணையால் ஹிறைவன் செய்ஜீக்கின்றான் ஆகஸீன், ‘ஆணைழீன் போக்குவரஷி புளீய’ என்றார் ஆஞிளீயர்.
பல்லாழீரம் ஆக்கள் ஓளீடத்து ஹிருப்நினும் ஒரு கன்று தன் தாயைக் கண்டுகொள்வது போல, ஜீனைஜிம் ஜீனைஜிடை யானைச் சேரும் என்பர்! ஆனால், “ஜீனை, தானே ஜீனைஜிடை யானைச் சேரும் தன்மைத்தன்று. ஹிறையருள் கூட்டலால் சேரும்” என ஜீளக்கினார் ஆஞிளீயர். செலுத்தும் ஒன்று ஹில்லை யேல், செலவென்பது ஒன்று ஹில்லையே! ஹியக்குவது அல்லது ஹியக்குவோன் ஹில்லையேல் ஹியக்கம் என்பது ஒன்று ஹில்லையே! ஆகஸீன் ஜீனையை ஹியக்கும் ணிருவருளாணையைத் தெளீஜீத்தார் ஆஞிளீயர். ஆழீன், ஹிறை வேறு ணிருவருளாணை வேறு என்று ஆகின்றதே! ஹிறை பிற்கும் பிலையென்ன? ணிருவருளாணை பிலை என்ன? என்று ஜீனஷிவார் உளராழீன் அவர்க்கு ஜீடை வேண்டுமே என்னுங்கருத்தால் மேலே சுட்டுகிறார் மெய்கண்டார்.
நீக்கம் ஹின்றி பிற்கும் :
ஹிறைஜிம் ஆணைஜிம், நீக்கம் ஹின்றி-நிளீதல் ஹின்றி-பிற்குமாம். நீக்கம் ஹின்றி பிற்பது ஆணையா ஹிறையா என் 
பார்க்கு,  ‘ஹிறை’  என்று  குறித்தற்காக  ஆணைழீன் நீக்கம்
ஹின்றி பிற்கும் என்றார். ஹிறைவனே ஆணையை நீங்காமல் பிற்பான் என்பதாம்.
நீக்கம் ஹின்றி பிற்றல் என்பது எப்படி? தேன் வேறு ஹிவீமை வேறு எனப் நிளீக்க முடியாதவாறு பிற்றல் நீக்கம் ஹின்றி பிற்றலாம். செந்தாமரைப் பூஜீன் செம்மை பிறம் வேறுபடுத்த முடியாதவாறு ஒன்றிழீருத்தல், நீக்கம் ஹின்றி பிற்றலாம். பண்பும் பண்புடையதும் ஒன்றாகி ஹிருப்பதுபோல் ஹிறைஜிம் ணிருவருளாணைஜிம் என்றும் ஒன்றிஜிடனாகி ஹிருத்தல் நீக்கம் ஹின்றி பிற்பதாம்.
அன்றே :
அன்றே என்பதற்கு ‘ஆமே’ என்பது பொருளாம். அல்லையாம் என்னும் பொருள் அதற்கு ஹிங்கு ஹில்லையாம். ‘அசைபிலை’ என்று சொல்ஸீ அமைஜிம் பொருளும் அதற்கு ஹிங்கு ஹில்லையாம். ஆமே என்னும் பொருளே அதற்கு ஹிங்குக் கொள்ளல் சால்பு!
“வென்றி வேந்தன் பதிப்பஷிம் பதிப்நின்றிஜிம்
	சென்றிகன்முனை ஆதந் தன்று”
என்பது முதலாகப் புறப்பொருள் வெண்பாமாலைழீல் வரும் கொளுக்கள் எல்லாவற்றிலும் ஆளப்பெறும் ‘அன்று’ என்பதற்கு ‘ஆம்’ எனும் பொருளுளதாதல் அறிந்துகொள்க.
ஆக, ஹிக்கருத்துகள் எல்லாமும் அடங்க,
“அவையே தானே ஆழீரு ஜீனைழீன்
	போக்கு வரஷி புளீய ஆணைழீன்
	நீக்கம் ஹின்றி பிற்கும் அன்றே”
என நூற்பா ஹியற்றினார் மெய்கண்டார்.
ஹிறைவன் உழீர்களேயாஜிம், உழீர்களுக்கு வேறாகிஜிம், உழீர்களுக்கு உழீராம் தன்மையால் உடனாகிஜிம், உழீர்கள் தம் ஹிருஜீனைழீன் காரணமாக ஹிறத்தலும் நிறத்தலும் செய்யத் தன் ஆணைழீவீன்றும் நிளீஜீன்றி என்றும் பிற்பன் என்பது ஹிதன் பொஷீப்புப் பொருளாம்.
ஹிந்நூற்பாஜீன் பொருளருமைழீல் தோய்ந்து தோய்ந்து ஹின்புற்ற பேராஞிளீயர் ஒளவை. சு. துரைசாலீப்நிள்ளை அவர்கள் ஓர் எடுத்துக்காட்டால் ஜீளக்கும் அருமை தவீப் பேளீன்பம் பயப்பதாகும்.
“அந்தமும் ஆணிஜிமாகும் போது வேறாய் பிற்பதும், உழீளீயல் பொருளாகிய உலகியற் பொருள்களோடு ஒன்றாய் பிற்பதும் உழீர்களோடு உடனாய் பிற்பதும் உணர்த்த வந்த ணிருஞான சம்பந்தப் பெருமான்,
‘ஈறாய் முதல் ஒன்றாய்ஹிரு பெண்ணாண்குண மூன்றாய்
	மாறாமறை நான்காய் வரு பூதம்மவை யைந்தாய்
	ஆறார் ஏழோசையோ டெட்டுத்ணிசை தானாய்
	வேறாய்உட னானான்ஹிடம் னிஷீம்லீழ லையே’
என்று அருஹீச் செய்துள்ளார். வேறாய் பின்று அந்தமும் ஆணிஜிமாம் ணிறத்தை, ‘வேறாய் ஈறாய் முதலாய்’ என்றும் ஒன்றாய் பின்று உலகியற் பொருள்களை ஹியக்கும் ணிறத்தை ஒன்றாய் ஹிரு பெண்ணாணாய் குணமூன்றாய் மறைநான்காய் பூதமவை யைந்தாய் ஆறார் சுவையாய் ஏழோசையாய் எட்டுத் ணிசைதானாய்’ என்றும், உழீர்களோடு ஒன்றாகாமலும் வேறாகாமலும் உடவீருந்து கண்டும் காட்டிஜிம் உதஜீயருளும் முதல்வன் ணிறத்தை ‘உடனானான்’ என்றும் ஹித்ணிருப்பாட்டில் ணிருஞான சம்பந்தப் பெருமான் அருஹீச் செல்கின்றார். ஹிவ்வாறு ஹிறைவனது மூவகை பிலைழீனைஜிம் ணிருவருளால் உணர்ந்து ஒருங்கே எடுத்து ஓணிய நூல் வடமொஷீழீலோ வேறு மொஷீ கஹீலோ ஹிதுகாறும காணப்படஜீல்லை!”
தலீழர் சமயப் நிஷீஷி ஞிவஞான போதம் என்பதற்கு ஹித்தகைய ஹிறையருள் பாடல்களைக் காட்டிலும் வேறு சான்றும் வேண்டுமா?
மூன்றாம் நூற்பா
உழீரைப் பற்றிய ஆய்ஜீலே தொல்பழந்தலீழர் ஊன்றி ஈடுபட்டிருந்தனர் என்பது தொல்காப்நியத்தால் நன்கு தெஹீவா கின்றது. செடி கொடி மரங்களுக்கு உழீர் உண்டு, உணர்ஷிண்டு என அறிஜீயல் அறிஞர் சகதீச சந்ணிரபோசு கருஜீகள் கொண்டு மெய்ப்நித்துக் காட்டினார். ஆனால், அவர் கண்டுநிடித்ததற்குப் பல்லாழீரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்னரே தலீழறிஞர்களால் கண்டுநிடிக்கப்பட்டு நாடறிந்த செய்ணியாக ஜீளங்கியது.
‘உழீர்’என்னும் பெயர், ‘உய்ப்பது உழீர்’ என்னும் ஜீளக்கம் தருவதாம். உய்த்தல் என்பது செலுத்துதல், ஹியக்குதல் என்னும் பொருட்டது. உழீளீலா உடல் ஹியக்கமற்றது என்பதை உவரே அறியார்? “செத்தாரைச் சாவார் சுமப்பார்” என்பதை எவரே உணரார்? ஹியக்கும் உழீர், உய்ஷிக்கும்-கடைத்தேற்றத்ணிற்கும்-வஷீகாட்டும் என்றும் முந்தையோர் கண்டிருந்தனர். அவர்கள் உழீரை ஓரறிஷிழீர் முதலாக ஆறறிஷிழீர் ஹிறுணியாகப் பகுத்துக் காட்டினர். ஹிவை ஹிவை ஓரறிஷிழீர், ஹிவை ஹிவை ஈரறிஷிழீர் என்றும் பிலைப்படுத்ணிழீருந்தனர். மெய் வாய் கண் மூக்கு செஜீ என்னும் ஐம்பொறிகளும், ஐயறிஷிகளுக்கும் ஹிடமானவை என்றும் மனம் ஆறாம் அறிஷிக்கு ஹிடமானது என்றும் தெஹீந்ணிருந்தனர். அதனால்
“மாஷிம் மாக்களும் ஐயறி ஜீனவே”
என்றும்,
“மக்கள் தாமே ஆறறி ஷிழீரே”
என்றும் சுட்டினர். சுவை, ஒஹீ, ஊறு, ஓசை, நாற்றம் என்பவற்றின் வகையறிந்தார் வஷீயாகவே உலகம் ஹியல்கின்றது என்று தெஹீந்தனர். ஓர் உழீர்மேல், மற்றோர் உழீர் செலுத்தும் அன்பாலும், அரவணைப்பாலும், உற்ற போது உதஷிம் உதஜீ
யாலும் உழீர் தஹீர்ப்புறும் என்றும் உணர்த்ணினர்! ஹிவற்றைஜிம் தமக்கு முன்னே ஹிருந்த மூதறிஞர்கள் கண்டு தெஹீந்து உரைத்த
தாக ‘நேளீணின் உணர்ந்தோர் நெறிப்படுத்ணினரே’என்றும் குறித்தனர்.
உழீரை ஆய்ந்த பெருமக்கள் உடலைஜிம் நன்கு ஆய்ந்தனர். உடல் என்னும் பெயரால் உழலுதலுக்கு-துன்புக்கு-ஹிடமானது என்றும் தேர்ந்ணிருந்தனர். ஹிருபணில் எழுச்ஞிஜிம், முப்பணில் முறுக்கும், நாற்பணில் நழுவலும், ஐம்பணில் அசணிஜிம், அறுபணில் ஆட்டமும், எழுபணில் ஏக்கமும், எண்பணில் தூக்கமும் எய்தும் எனப் பொது பிலைழீல் கதித்தும், ‘நூறுவயது அல்லது ஹில்லை’  என்று பொது பிலைழீல் குறித்தும் வைத்தனர். அஷீஜிம் உடலைக் கொண்டே அஷீயா பிலையைப் பெறக் கூடுமே யன்றி, உடலை ஜீடுத்து அடையக் கூடாமைழீன் உடலுக்கு ‘மெய்’ என்று பெயளீட்டனர். பிலையாமைக்கு ஹிடமாம் வாழ்வை பிலைக்கச் செய்வது நிறப்நின் பேறு ஆகஸீன் ‘மெய்’ என்று பெயளீட்டது தகவேயாம்! ஹிதனை, மங்கல வழக்கெனக் கொள்வார் கொள்ஹீனும், உடஸீன் மெய்ந்பிலை கண்டு வைக்கப்பெற்ற பெயரே ஈதெனக் கொள்ளல் முறையாம்.
“மன்னா உலகத்து மன்னுதல் குறித்தோர்
	தம்புகழ் பிறீஹித் தாம்மாய்ந் தனரே”
என்னும் புறப்பாட்டு ஹிதனைத் தெஹீஜீக்கும். பிலையாமை சுட்டும் ஹிலக்கண ஹிலக்கியச் செய்ணிகள் எல்லாம் நிற்காலப் போஸீத் துறவோர் கூறுவது போல, ஒப்பாளீப் பாட்டும் அன்று! புலம்பலும் அன்று! அழுகுதிச் செய்ணிஜிம் அன்று! அஷீஜிம் வாழ்வைக் கொண்டு அஷீயாப் பேற்றை அடைதற்கு வஸீஜிறுத்
ணிக் கூறிய வாய்மொஷீகளேயாம். “சாவா உடம்நினவர்” என்றும், “உளதாகும் சாக்காடு” என்றும் மேலோர் ஆட்ஞிகள் உண்மை ஹிதனை வஸீஜிறுத்தும்.
ஹிவீ அந் நாஹீல் நிறர் நிறர் அறிஷி ஐந்ணின் மேல் ஹில்லை என்றாராக, ஆஞிளீயர் தொல்காப்நியனார். ‘ஆறாம் அறிஷி உண்டு’ என ஆய்ந்து கூறியமை அருமைப்பாடு உடையதாம். மூலநூல் அவ்வாறு கூறிஜிம், வஷீநூல் செய்த நன்னூலார் ஐயறிஷி அளஷிடன் அமைந்தது அவர்மம் சமயக் கொள்கைழீல் பின்று உரைத்ததேயாம்!
உழீளீயல் ஆய்ஷி ஹிவ்வாறாக மெய்கண்டார் உழீர் உண்மையை வஸீஜிறுத்த மேற்கொண்ட மேற்கோளைக் காணலாம். உழீர் உண்மையை வஸீஜிறுத்துவதற்கு அவர், ஆழ்ந்து அகன்று நுணுகிச் செல்கிறார். உடஸீன் தோற்றரவை உரைத்து அதன் கண் உழீர் உறைகலை ஏழு வகையாகப் பகுத்துக் காட்டித் தெஹீஜீக்கிறார். அவர் கூறும் மூன்றாம் நூற்பா :

“உளதுஹில தென்றஸீன்; எனதுடல் என்றஸீன்;
	ஐம்புலன் ஒடுக்கம் அறிதஸீன்; கண்படில்
	உண்டிஜீனை ஹின்மைழீன்; உணர்த்த உணர்தஸீன்;
	மாயா ஹியந்ணிர தனுஜீனுள் ஆன்மா”.
‘ஆன்மாஜீன் ஹிருப்நிடம் ஹிது’ என்றும், ‘ஆன்மா ஹிருப்பை அறிஜிம் வகை ஹிவை’ என்றும் ஹிந் நூற்பாஜீல் உரைக்கிறார்.
மாயா ஹியந்ணிர தனுஜீனுள் ஆன்மா :
ஆன்மா என்பது உழீர். அதனை ஆதன் என்றும் கூறுவர்; ஆதன் எங்கே உள்ளது? “மாயா ஹியந்ணிர தனுஜீனுள் உள்ளது”. அதாவது, பொறிகஹீன் கூட்டத்தால் அமைந்த ஹிவ்ஷிடலுக்கு முதற் காரணமாக ஹிருப்பது மாயையாம். மாயைழீன் செயலால், பொறிகளைஜிடைய உடல் வாய்த்தது. அவ் ஷிடற்கண் ஆதன் உள்ளது என்பது ஹித் தொடளீன் பொருளாம். ஹியந்ணிரம் = பொறிகள்; தனு = உடல்.
‘ஹிவ்ஷிடலே ஆன்மாவோ’ என ஐஜிறுவார்க்கு அல்லது கொள்கையாக உடையார்க்கு-ஹிவ்ஷிடல் ஆன்மா அன்று; உடஸீனுள் வேறாக ஆன்மா உண்டு என்றார். உடற் பொறியே ஆன்மா எவீன் நிணத்ணிடத்தும் கூட உடற்பொறி உண்டன்றோ! உழீளீன் அறிஷி ஜீருப்பு செயல் அப் நிணத்ணில் ஹில்லையே! ஆதலால் பொறிகஹீன் வேறானதே ஆன்மாவாம் என்றார்.
ஆன்மா உளது :
ஹிந்நூற்பாஜீன் ஹிறுணிழீல் பிற்கும் சொல் ‘ஆன்மா; முதற் கண் பிற்கும் சொல் ‘உளது’; ஹிரண்டும் ஹிணைய, ‘ஆன்மா உளது’ என்னும் முடிபிலை வரும். ஜீல்லை வளைத்து அதன் முடியைஜிம் அடியைஜிம் நாணாற் பூட்டி வைத்தாற் போன்ற அமைப்புடையது ஹிது!
அந்தம் ஆணியாம் ஹிறைமையைச் சுட்டிஜிரைத்த ஆஞிளீயர், உழீருக்கும் முடிஜீன்மை யறிந்து அல்லது அஷீஜீலா வட்டச் சுழற்ஞியறிந்து அமைத்துக்கொண்ட அமைப்பு எனக் கொள்ஹீனும் கொள்ளத் தக்கதாம். ஹிவீ, ஹிவ்ஜீறுணி முதல் ஹிணைப்பை, ஒவ்வொரு கருத்துத் தொடரொடும் ஹிணைத்துக் கொண்டு சொற்சுருக்கிப் பொருள் பெருக்கி கொண்டமை மெய்கண்டார் யாப்பறி மேதகைமையை வெஹீப்படக் காட்டுவதாம். ஹிணைப்பு அழகை ஹிவீது காண்க.
ஹிலது என்றஸீன் ஆன்மா உளது :
‘ஹில்லதற்கு ஹில்லை பெயர்’ என்பது பழமொஷீ. ஹில்லாத ஒன்றற்குப் பெயர் எப்படி ஹிருக்கமுடிஜிம்? ‘பாழ்’ என வான் வெஹீயைக் குறிக்கின்றனர்! வெஹீயாக ஹிருத்தல் உண்மை
யால் தானே அதற்கொரு பெயர் வைத்தனர்? அவ்வாறே ‘உழீர்’ என ஒருபெயர் உண்மையாக ஹிருக்கும்போது, அதனை ‘ஹில்லை’ என்று எப்படிச் சொல்லலாம்? ‘ஹில்லை’ என்று ஒன்று சொல்லு மானால், அதனைச் சொன்னது எதுவோ, அதுவே உழீர்தானே! ஹில்லை என்று சொன்னதே உழீர் உள்ளது என்பதனை ஜீளக்கு கின்றது அல்லவா! ஹிவ்வாறு ‘ஹில்லை’ என்பாரைக் கொண்டே, உழீர் உண்டு என்பதை எடுத்த எடுப்நிலே பிலைப்படுத்ணினார் ஆஞிளீயர். ஹில்லை என்று கூறுவார் உளரா? உடல், உழீர் ஹில்லை; பொறிகள், உழீர் ஹில்லை; மனம், உழீர் ஹில்லை-ஹிப்படி ஒவ்வொன்றாய்ப் பார்த்தால் ‘உழீர் ஹில்லையே’ என்று சொல்வார் ஹிருந்தனர்! அதனால் அவர்க்கு மறுமொஷீயாக ‘ஹிலது என்றஸீன் ஆன்மா உளது’ என்றார்.
எனதுடல் என்றஸீன் ஆன்மா உளது :
உடலைப் நிளீத்துப் நிளீத்துப் பார்த்து ஆன்மா ஹில்லை என்பார் ஞிலராக, ஞிலரோ உடலையே ஆன்மா எனக் கொண்டனர். ஆனால், உடல் ஆன்மா ஆகுமோ எவீன் ஹில்லையாம். உடலே ஆன்மாவாக ஹிருந்தால், ‘எனது உடல்’ என்று சொல்ல வேண்டுவது என்ன? ‘எனது’ என்று உளீமை கொண்டது எதுவோ, அதுவே யல்லவோ ஆன்மா? ஆதலால், எனதுடல் என்று சொல்லுமுகத்தானே உடல், ஆன்மா ஹில்லை என்றும், அதனை உளீமை கொண்டாடும் ஒன்றே ஆன்மா என்றும், தெஹீவாகின்றதே என்பாராய் ‘எனதுடல் என்றஸீன் ஆன்மா உளது’ என்றார்.
ஐம்புலன் அறிதஸீன் ஆன்மா உளது :
ஐம்பொறிகள் என்பவை மெய் வாய் கண் மூக்கு செஜீ என்பன. ஐம்புலன்கள் என்பவை ஊறு, சுவை, ஒஹீ, நாற்றம், ஓசை என்பன. மெய்ழீல் ஓளீடத்ணில் தேனை வைத்தால் அதன் ஹிவீமை புலப்படுமோ? அதனை நாஜீல் வைத்தால் அல்லவோ சுவை தெளீகின்றது? கண்தில் ஒஹீ தோன்றுகின்றது. அதே கண்தில் சுவையோ நாற்றமோ கேள்ஜீயோ தெளீவணில்லையே? செஜீழீல் ஓசை கேட்கின்றது. ஒஹீயோ சுவையோ நாற்றமோ புலப்படுவது ஹில்லையே! ஒவ்வொரு புலனும் ஒவ்வொன்றைத் தானே உணர

வல்லனவாய் உள்ளன? ஆனால் ஐம்புல உணர்வைஜிம் ஒருங்கே அறிந்துகொள்ளும் ஒன்று ஹிருக்கிறதே! அதுவே ஆன்மாவாம்; என்பாராய் ‘ஐம்புலன் அறிதஸீன் ஆன்மா உளது’ என்றார்.
ஒடுக்கம் அறிதஸீன் ஆன்மா உளது :
ஆஞிளீயர், ‘ஐம்புலன் ஒடுக்கம் அறிதஸீன் ஆன்மா உளது’ என்றாராழீனும், அதன் பொருட்பாடு கருணி, ‘ஐம்புலன் அறிதஸீன் ஆன்மா உளது’ என்றும், ‘ஒடுக்கம் அறிதஸீன் ஆன்மா உளது’ என்றும், நிளீத்து ஹிணைத்துக் கொள்ள வேண்டியதாழீற்றாம்! செறிவாகஷிம் செம்மையாகஷிம் கூறுதல் ஆஞிளீயர் கடைப்நிடி யாகஸீன், அவர்தம் செந்நெறிஜிணர்ந்த உரையாஞிளீயர்கள் ஹிவ்வாறு நிளீத்து ஹிணைத்துக் குறைஜீலா பிறைஷிரை கண்டன ராகஸீன் அவர் முறையே முறையாய் உரை வகுக்கப்பெற்ற தென்க.
ஒடுக்கம் என்பது நுண்ணுடல். அதனை வடமொஷீயாளர் ‘சூக்கும உடம்பு’ என்பர். கனஜீன்கண் பருஷிடல் எங்கோ ஓளீடத்ணிருக்க, நுண்ணுடல் எங்கோ ஒரு காட்ஞியைக் கண்டு உணர்ந்து கொள்கின்ற தன்றோ! அந்நுண்ணுடல் காட்ஞியை ஜீஷீத் தெழுந்த காலை, பருஷிடல் கண்டதாகக் கூறுவது வழக்கம் அல்லவோ? அவ்வாறாழீன் நுண்ணுடல் காட்ஞியைப் பருஷிடற் காட்ஞியாக்கிக் காட்டத் தக்க ஒன்று உள்ளது அன்றோ! அவ்வொன்றே ஆன்மாவாம், என்பாராம் ‘ஒடுக்கம் அறிதஸீன் ஆன்மா உளது’ என்றார்.
கண்படில் உண்டிஜீனை ஹின்மைழீன் ஆன்மா உளது :
கண்படில் என்பது உறங்குதல்; உண்டிஜீனை என்பது ஹின்ப துன்ப நுகர்ஷிகள். உறங்காமல் ஜீஷீத்ணிருக்கும் போணில், ஹின்ப துன்ப நுகர்ஷிகள் உண்டாகின்றன. உறங்கும்போது ஹின்ப துன்ப நுகர்ஷிகள் உண்டாவது ஹில்லை. ஆனால், ஜீஷீத்ணிருக்கும்
போது எந்த மூச்சுக்காற்றை உள்ஹீழுத்து வெஹீ ஜீட்டோமோ, அதே மூச்சுக் காற்றே உழீர் என்றால் ஜீஷீப்நின்னோது உண்டாகிய ஹின்ப துன்ப நுகர்ச்ஞிகள் உறக்கத்ணின் போதும் தோன்ற வேண்டும் அல்லவோ? அவ்வாறு தோன்றாமையால் மூச்சுக் காற்றின் வேறாக உழீர் ஹிருக்கவேண்டும் என்பது தெஹீவாம். ஹிதனைக் கருணியே உண்டிஜீனை ஹின்மைழீன் ஆன்மா உளது என்று ஆஞிளீயர் தெஹீஜீத்தார். ஒடுங்கிய ஹிடத்ணிலும் ஒடுங்காத ஹிடத்ணிலும் ஹின்ப துன்பங்களை அறிவதே உழீர் என்பதால் மூச்சுக்காற்றே உழீர் என்பது பொருந்தாது என மறுத்தார்.
உணர்த்த உணர்தஸீன் ஆன்மா உளது :
“ஹிறைவனுக்கு எண்திறந்த தன்வீயல்புக் குணங்கள் உள. அவற்றுள் ஹிரண்டு குணங்கள், தானே அறிகிற குணமும், ஆன்மாஜீற்கு அறிஜீக்கிற குணமுமாம்.”
“ஆன்மாக்களுக்கு எண்திறந்த தன்வீயல்புக் குணங்கள் உள. அவற்றுள் ஹிரண்டு குணங்கள், அறிஜீத்தால் அறிகிற குணமும், தானாகப் நிறருக்கு அறிஜீக்க மாட்டாத குணமுமாம்” என முப்பொருள் ஆய்ஷி நூல் (ணிளீ பதார்த்த ஞிந்தனை) மொஷீஜிம். ஆதலால், உணர்த்தாமலே உணரவல்ல ஹிறையறிவே (சைதன்யமே) உழீர் எவீன், ஆன்மாஜீற்கு எதைஜிம் தானே அறிஜிம் ணிறம் ஹில்லையே; அறிந்தோர் அறிஜீக்கவே அறிஜிம் குறைஜிம் உடையதாமே? ஹிவ்வாறாக ஹிறையறிவே உழீர் என்பது பொருந்தாதாம். ஏனெவீல் ஆன்மாஜீன் அறிஷி, உணர்த்த உணரும் ஞிறுமைஜிடையது என்பாராய் ‘உணர்த்த உணர்தஸீன் ஆன்மா உளது’ என்றார்.
ஹிவ்வாறு பகுத்தும் நிளீத்தும் ஆஞிளீயர் உழீருண்மையை ஜீளக்கவேண்டுவது என்ன?
ஞிலர், ஆன்மா என்பதொன்றே ஹில்லை என்றனர்; ஞிலர், உடலே ஆன்மா என்றனர்; ஞிலர், பொறிகளே ஆன்மா என்றனர்; ஞிலர், நுண்ணுடலே ஆன்மா என்றனர்; ஞிலர் மூச்சுக் காற்றே ஆன்மா என்றனர்; ஞிலர், ஹிறையறிவே ஆன்மா என்றனர்; ஞிலர், உடல் முழுமைஜிம் கூடிய ஒன்றே ஆன்மா என்றனர். ஹிவ்வெழுவர் தம் கொள்கைகளை முறைமுறையே மறுத்து அவற்றின் வேறாம் ஆன்மாஜீன் உண்மை காட்டுவாராய் ஹிந்நூற்பாவை மெய்கண்டார் அருஹீனார் என்க.
ஹிதுவரை கண்ட மூன்று நூற்பாக்கஹீலும் ஹிறைவன் ஒருவன் உளன் என்றும், அவன் உலகுக்கு அந்தமும் ஆணிஜிமாக ஹிருக்கிறான் என்றும், ஹிறைவன் உழீர்களேயாகிஜிம், உழீர்
களுக்கு வேறாகிஜிம், உழீர்களுக்கு உடனாகிஜிம் ஹிருந்து ணிருவருள் ஆணையால் நிறப்பு ஹிறப்புகளைச் செய்ஜீக்கின்றார் என்றும், உழீரென்பது உளது என்றும், அவ்ஷிழீர் ஹில்லதோ, உடலோ, பொறியோ, நுண்ணுடலோ, மூச்சோ, ஹிறையறிவோ, உறுப்புத் தொகுணிகளோ அன்று; அவற்றின் வேறானது என்றும் உரைத்தார். மேலும் உழீரைத் தொடர்ந்து ஆய்கின்றார்.
நான்காம் நூற்பா
உழீர்களுக்கு அமைந்துள்ள மெய், வாய், கண், மூக்கு, செஜீ என்பவை அறிஷி பெறுவதற்காக அமைந்த கருஜீகள். ஆகஸீன் ஹிவ்வைந்தைஜிம் ‘அறிகருஜீ’ என்பர். ஹிவற்றின் வேறாகச் ஞில கருஜீகளும் உள. அவை வாய், கால், கை, மலவாய், நீர்வாய் என்பன. அவை பேசுதல், நடத்தல், புளீதல் முதஸீய செயல்களுக்கு உளீயவை. ஆதலால் அவற்றைச் ‘செயற்கருஜீகள்’ என்பர். உழீர்கள் அறிஷிறுதற்கும் செயலாற்றுவதற்கும் ஹிவ் வறிகருஜீகளும், செயற் கருஜீகளும் ஹின்றியமையாதவை.
ஹிவ்ஜீருவகைக் கருஜீகளும் உருஷிடன் வெஹீப்படத் தெளீபவை. ஹிவ்வாறு ஒருஷிடன் வெஹீப்படத் தெளீயாமல், அருவமாய்த் தோன்றும் உட்கருஜீகளும் உள. அவற்றைஜிம், நுண்திய மெய்ப் பொருள் ஆய்வாளர்கள் கண்டறிந்து ஹிவையெனக் கூறிஜிள்ளனர். அவை, ‘மனம், பினைஷி, முனைப்பு, அறிஷி’ (மனம், ஞித்தம், அகங்காரம், புத்ணி) என்பன.
மெய் முதஸீய அறிகருஜீகஹீன் வாழீலாகக் காணப்படு
பவற்றைப் பற்றுவது, மனம்; அவற்றை ஹிவை எனச் ஞிந்ணிப்பது, பினைஷி; ஞிந்ணித்தவற்றை ஹிவையெனத் துதிவது, முனைப்பு; துதிந்தவற்றைத் தன்வீடத்து அமைத்துக்கொள்வது, அறிஷி. ஹிவை ஒன்றின் ஒன்று வளர்பிலைழீல் அமைந்தவை.
அறிகருஜீ செயற்கருஜீகளைஜிடைய உடற்பகுணி, ‘உருமண்டலம்’ என்றும், மணம், பினைஷி, முனைப்பு, அறிஷி ஆகிய உட்கருஜீப் பகுணி, ‘அறிஷி மண்டலம்’ என்றும் கூறப்படும். ஹிவ்ஜீரண்டைஜிம் சேர்த்து ‘ஆன்மஜீயல்’ (ஆன்மதத்துவம்) எனப்படும். ஹிவற்றின் வேறாகக் கலைழீயல் (ஜீத்ணியாதத்துவம்) ஹிறைழீயல் (ஞிவதத்துவம்) என்பனஷிம் உண்டு.
கலைழீயல் நுண்ணுடலுக்கு உள்ளாய் உழீரைச் சூழ்ந்து பிற்பது என்றும், ஹிறைழீயல் உழீர்க்கு மேலாய்த் ணிருவருள் தோய்தற்கு வாழீலாக ஹிருப்பது என்றும் மெய்ப்பொருள் கண்டார் கூறுவர்.
ஹிவீ, அவை தொஷீற்படுமாற்றைஜிந் தெஹீஜீப்பர். “ஹிறைவன் ணிருவருளாற்றல், ஹிறைழீயல் வஷீயாக உழீளீன் அறிஷி ஜீருப்பு செயல் என்னும் மூவகை ஆற்றல்களைஜிம் ஜீளங்கச் செய்ஜிம்; ஹிறைழீயல் வஷீயாக வரும் அவ்வருளாற்றலே உழீளீயலைஜிம் கலைழீயலைஜிம் தொஷீற்படுத்தும்”என்பது அது.
ஹிவ்ஜீடத்தே ஞில குறியீடுகளை அறிந்துகொளல் நலம். பொறிகளுக்குப் புறக்கருஜீகள் என்பதும், மனம் முதஸீய
வற்றுக்கு அகக் கருஜீகள் அல்லது உட்கருஜீகள் (அந்தக்கரணம்) என்பதும், அவற்றிற்கும் உள்ளால் ஹிருக்கும் கலைழீயலே ‘உள்ளகக் கருஜீ’ என்றும், அதற்கும் உள்ளால் ஹிருக்கும் உழீரை ‘உள்ளம்’ (உள்ளகம் என்பதன் தொகுத்தல்) என்றும் கூறுவர்.
ணிருவருள் கூட்டலால் கலைழீயல் தொஷீற்பட்டு உழீளீயல் ஹியக்கமுறுதல், ஒன்றன் ஒன்று தொடர்புடைய சக்கரங்களைக் கொண்டு ஹியங்கும் கடிகார அமைப்புப் போன்றதாம். ஓளீடத்து ஏற்படுத்தும் முடுக்கம் அடுத்ததை ஹியக்கி, அது நிறிதொன்றை ஹியக்கித் தொஷீற்படச் செய்வதுபோலாம். ஹிவ்ஜீடத்தே, உழீர்க்கலன் (ஊநடட) நுண்மைஜிம் அதன்படிப்படி ஜீளீவாக்கமும் அதனுள் அடங்கிக்கிடக்கும் உறுப்புகஹீன் அமைணிஜிம் எண்ணத் தக்கவையாம். ஆலம்ஜீதைஜிள் அதன் அத்தனை பகுணிகளும் அடங்கிக் கிடக்கின்றன அல்லவோ! அதனால் அன்றே ‘ஆலமர் ஜீத்ணின் அருங்குறள்’ என்பதன் வஷீயாகக் கம்பர் ணிருக்குறளைஜிம், ணிருமால் குறளைஜிம் ஹிணைத்து ஹிரட்டுறலாக்கிக் கூறினார். ஹிவீ, நான்காம் நூற்பாவைஜிம் அதன் பொருள் ஹியைவைஜிம் காணலாம்.
அந்தக் கரண மவற்றினொன் றன்று; அவை
சந்ணித்த தான்மா; சகசமலத் துணராது;
அமைச்சர சேய்ப்பபின் றஞ்சவைத் தைத்தே.
என்பது நூற்பா.
மூன்றாம் நூற்பாஜீற் கூறிய ஆன்மா பற்றியதே ஹிந்நூற்
பாஷிமாம். அந்நூற்பாஜீற் கையாண்ட உத்ணியையே ஹிந்நூற்பா
ஜீலும் கையாண்டு உரைக்கின்றார் ஆஞிளீயர். ஈற்றில் பின்ற ‘ஆன்மா’ என்பதை, ‘ஹிலது என்றஸீன் ஆன்மா உளது’ என்பன போல் ஹியைத்தவாறே. ஹிந்நூற்பாஜீன் ஹிடைழீல் பின்ற ஆன்மாவை முன்னும் நின்னும் ஹிணைத்துக் கொள்கிறார். ஹிடைபிலை ஜீளக்கு என்னும் அதிழீன் வகையைச் சேர்ந்தது ஹிவ்வமைப்பாம்.

ஆன்மா அந்தக்கரணமவற்றுள் ஒன்று அன்று :
‘ஹிதுவே ஆன்மா’  ‘ஹிதுவே ஆன்மா’ என்று பலவகை
யாய் உரைத்த மெய்ப்பொருளாய்வாளர்க்கு, ‘அது அன்று’; ‘அது அன்று’; ‘அவற்றின் வேறானது ஆன்மா’ என்று மறுமொஷீ தந்த ஆஞிளீயர், அகக் கருஜீகளாம் அந்தக் கரணமே ஆன்மா என்று கூறுவாரை மறுத்தற்கு, “அந்தக் கரணமவற்றின் ஒன்று அன்று” என்றார்.
மனம் பினைஷி முனைப்பு அறிஷி என்னும் அகக் கருஜீகளை ஆன்மா தன் செயலுக்குக் கருஜீயாகக் கொண்டுள்ளதேயன்றி, அவற்றில் ஒன்றாகவோ, அவையெல்லாமுமாகவோ அது அமைந்து ஜீடஜீல்லை என்றார். ஆன்மாஜீன் அறிகருஜீயாய் ஹியக்கமாவதே அகக் கருஜீகள் ஆகலான் அவற்றை ஆன்மா வெனல் ஆகாதாம் என்றார்.
அவை சந்ணித்தது ஆன்மா :
அகக் கருஜீகளைக் கூடிபின்றதே ஆன்மாவாம். கூடுவதும் கூடிபின்ற ஹிடமும் வேறாவது போலஷிம், கருஜீஜிம் கருஜீஜிடை
யானும் வேறாவது போலஷிம் அகக் கருஜீகளும் ஆன்மாஷிம் வேறாம். ஆழீனும் அவை கூடிபிற்கும் குறியால் மயங்கி அகக் கருஜீகளே ஆன்மா என்பார் உளர் எனத் தெஹீஜீத்தார். ஆன்மா அகக் கருஜீகளைச் சந்ணித்தலை ‘அஞ்சவைத்தைத்தே’ என்பார்; அதன் ஜீளக்கம் மேலே காண்பாம்.
ஆன்மா சகசமலத்து உணராது :
ஆன்மா, என்று உளதோ அன்றே மலமும் உளது. அதனை ‘மலத்துளதாம்’ என்று முதல் நூற்பாஜீலேயே ஓணினார் ஆஞிளீயர். அம்மலத்ணின் அல்லது மறைப்நின் ஹியல்பை உணர்த்துவாராய்ச் ‘சகச மலம்’ என்றார். சகசமலமாவது தொல்பழந் தொடர்பான அல்லது ஹியற்கையான மலமாம். ஹிதனைக் கஹீம்பு, மறைப்பு, மாசு, அழுக்கு, மாயை, ஹிருள் எனப் பல சொல்லால் சுட்டுவர். ஆன்மாஷிக்கு ஹியல்பான மலத்தால், தானே அறிதல் ஹில்லாமல் அறிகருஜீகளைத் துணையாகக் கொண்டு அறிஜிம் என்று கூறினாராம். அறிகருஜீகளோடு ஆன்மா சந்ணித்துக் கடமை புளீதலால் ஒன்றனைப் பற்றி, ஞிந்ணித்து, துதிந்து, அறிந்து கொள்கின்றதாம்.
ஹிம்மலம் தொல்பழந் தொடர்நினது எவீனும், மாந்தர்தம் பிலைக்கு ஏற்ப மூன்று பிலைகளைஜிடையதாம். மயக்கம், எழுச்ஞி, அமைணி (தாமசம், ஹிராசதம், சத்துவம்) என்னும் முக்குண பிலைப்பட்டார்க்குத் தக மலமும் மூன்று பிலைகஹீல் அமைகின்றது.
மயக்க பிலைஜிடையவர்க்கு மறைப்பு லீகத் தடிப்பானது. ஜீறகில் உள்ள தீயைப்போல ஹிவர்களுக்கு உண்மைப் பொருள் லீக லீக வெஹீப்படாததாக ஹிருக்கும்.
எழுச்ஞி பிலைஜிடையவர்க்கு மறைப்பு தடிப்பானது. கண்ணாடிழீன் ஒஹீயை மறைத்துள்ள அழுக்குப்போல்வது அது. முயற்ஞியால் அம் மறைப்பை நீக்கி உண்மைப் பொருளைக் காணக்கூடும்.
அமைணி பிலைஜிடைவர்க்குளீய மறைப்பு மென்மையானது. புகைழீன் நடுவே தீ ஹிருப்பதுபோல ஹிருப்பது. எஹீய முயற்ஞி
யால் மறைப்பை நீக்கி மெய்ப்பொருள் காணலாம்.
பசையூட்டிய ஹிரட்டு, ஹியல்பான ஹிரட்டு, துகில் என்னும் மூவகைத் துதிகளைஜிம் முறையே ஊடுருஜீப் பார்க்கும் பார்வை போன்றது. மயக்கம், எழுச்ஞி, அமைணி என்னும் முக்குண பிலைப்பட்டாருக்கும் உள்ள மறைப்பு எனலாம்.
அமைச்சு அரசு ஏய்ப்ப பின்று அஞ்சவைத்தைந்து :
அகக்கருஜீகளும் ஆன்மாஷிம் அமைச்சர்களும் அரசனும்
போல பின்று ஐந்து படிபிலைகளைஜிடைதாம். அமைச்சு-அமைச்சர்; அமைச்சு என ஒருமையாற் சுட்டினும் அகக் கருஜீகள் பலவாழீனாற் போல அமைச்சர் பலராதல் கொள்ளல் முறையாம். அவ்வவ்வமைச்சரைத் தழுஜீஜிம் நெருங்கிஜிம் சூழ்ந்தும் அறிபொருளை அறிந்துகொள்ளும் அரசனைப்போல அறி கருஜீகளை அடுத்து நெருங்கி ஆன்மாஷிம் அறிஜீனைக் கொள்ளும் என்பதாம்.
அவத்தை என்பது ‘பிலை’ என்பதாம். அஞ்சு = ஐந்து. உழீர் பிற்கும் பிலைகள் ஐந்து; புருவநடு, கழுத்து, மார்பு, உந்ணி, மூலம் என்பன. ஹிவ்ஜீடங்கஹீல் உழீர் பிற்கும் பிலை முறையே, நனஷி (சாக்கிரம்), கனஷி (சொப்பனம்), துழீல் (சுழுத்ணி), உறக்கம் (துளீயம்), பேருறக்கம் (துளீயாதீதம்) என்பனவாம்.
புருவநடு முதல் மூலம்வரை உழீர் கீழே ஹியங்கும் ஹியக்கமும், மூலம்முதல் புருவநடுவரை மேலே ஹியங்கும் ஹியக்கமும் என உழீர் ஹியக்கம் ஹிருவகையாம். ஹிவை முறையே கீழால் பிலை, மேலால் பிலை எனப்படும்.

ஐந்துபிலை மாடத்ணில் ஏறும் ஒருவன் மாடந்தொறும் பின்று பின்று ஏறிஜிம், பின்று பின்று ஹிறங்கிஜிம் காணும் காட்ஞிபோல மேலால் பிலை, கீழால் பிலைகளைத் தெஹீக. ஹிந் நாஹீல், மாடிதோறும் பின்று பின்று ஹியங்கும் தூக்கி (டுகைவ) ஜிண்மை தக்க எடுத்துக்காட்டாம்.
அரசன், படைத்தலைவர் முதலானவர்களோடு கூடி, உலாப்போந்து மாஹீகை புகும்போது வாழீல்கள்தோறும் அவரவர்களை பிறுத்ணி, காவலும் வைத்து அந்தப்புரத்ணிவீல் தவீயே செல்வதைப் போல ஆன்மா உடஸீன் அகக் கருஜீகஹீல் ஹிருந்து நீங்கி உழீர்க் காற்றைக் காவலாக பிறுத்ணி ஐந்துபிலை கொள்ளும் என்று முன்னை உரையாளர்கள் ஜீளக்குவர்.
உழீர் அகக்கருஜீகஹீல் படிந்து படிந்து செல்லுதலைத் தென்றல் காற்றொடும் ஹிணைத்துக் காண்டலும் ஹின்பம் பயப்பதாம்.
தென்றல் சோலைழீல் நுழைந்து, குளத்துள்புகுந்து, தாமரை மலரைத்தழுஜீ, ஹிருள்வாஞி மல்ஸீகை முல்லை மலர்ப்பந்தர் கஹீல் தாஜீ, தேனும் மணமும் நுகர்ந்து, தண்மை மென்மை நறுமைஜிடையதாய் அறிவன்போல் (ஆன்மாபோல்) ஹியங்கும் என்பதாம்.
ஆதன், ஓர்ப்பன், அறிவன் என்னும் பெயர்கள் ஆன்மாஷிக்
குளீயன என்பதை உணர்வார், ‘அறிவனபோல் ஹியங்கும் தென்றலை’ மேலால்பிலை, கீழால்பிலை உழீர் ஹியக்கங்க
ளொடு ஒப்நிட்டு மகிழ்வர்.
தேனீ, வண்டு, தும்நி முதஸீயவை மலர்தொறும் அமர்ந்து தேன் நுகர்தல் போன்றது, உழீளீன் கீழால்பிலை, மேலால்பிலை என்பவை என எண்தி ஹின்புறலாம்.
ஹிந்நூற்பாஜீனால் ஆன்மா மனம் முதஸீய அகக் கருஜீகளுள் ஒன்றன்று என்றும், அவ்வகக் கருஜீகளொடு கூடிபின்று கடனாற்றும் தன்மையது என்றும், அதுதன் தொல்பழ மலத் தொடர்பால் தானே அறிதல் ஹின்றி, அகக்கருஜீகஹீன் துணை கொண்டு அறிஜிம் என்றும், அது மேலால்பிலை கீழால் பிலை என்னும் பிலைகஹீல் ஏறி ஹிறங்கி பிற்றல் அமைச்சர்களோடு அளாஜீ பிற்கும் அரசன்பிலை போல்வது என்றும் அறியப்பட்டதாம்.
ஐம்பூதம், ஐம்பொறி, ஐம்புலன், ஐந்துபிலை என்பவற்றின் ஒழுங்கு பிலைஜிம் எண்ணத்தக்கதேயாம். ஐம்பேரவைக்கும் ஐம்பேரமைச்ஞிருந்த பண்டை ஆட்ஞிபிலைஜிம் அறியத்தக்கதே.
ஐந்தாம் நூற்பா
அறிந்த ஒன்றனைக் காட்டி அறியாத ஒன்றனை ஜீளக்குவது, தெஹீஷிறுத்த ஜீரும்புவார் எவருக்கும் வழக்கம். காட்டு எருமை காணா ஒருவனை, னிட்டு எருமை காட்டி ‘ஹிதுபோல்வது’ என்று ஜீளக்குவது போன்றதாம். ஹிந்நெறிழீல் மெய்கண்டார் நான்காம் நூற்பாஜீல் சுட்டிக்காட்டிய பொருளை பினைவூட்டி அதன் வஷீயாகவே புணிய கருத்தை வஸீஜிறுத்து வாராழீனார்.
‘ஜீளம்புவது உள்ளத்து’ என நூற்பாவைத் தொடங்
கினார். ‘சொல்ஸீய உள்ளத்தை’என்பது ஹிதன் பொருளாம். உள்ளத்தையோ நான்காம் நூற்பாஜீல் கூறினார்? உழீரைப்பற்றி
யல்லவோ கூறினார் எனத் ணிகைப்பு உண்டாகின்றது. ஹித் ணிகைப்பு கற்பார்க்கு ஏற்படல் ஆகாது என்றே ‘தனுஜீனுள் ஆன்மா’ என்று மூன்றாம் நூற்பாஜீல் குறித்தார். உள்ஹீன் உள்ளாக ஹிருக்கும் உழீர்க்கு ‘உள்ளகம்’ என்று பெயர்; அது உள்ளம் எனஷிம் சொல்லப்படும். ஹிதனை நான்காம் நூற்பா முகப்நிலும் உண்டோம்.
வையகம், வானகம், கானகம் என்பவை வையம், வானம், கானம் என வழங்குவனபோல், உள்ளகம் என்பது உள்ளம் என வழங்குகின்றதாம். ‘ஓர்த்து உள்ளம் உள்ளது உணளீன்’ என்னு லீடத்தே பொய்யாமொஷீயாரும் உழீரை ‘உள்ளம்’ என ஆட்ஞி செய்துள்ள உண்மையை அறியலாம்.
ஆகஸீன், ஜீளம்நிய உள்ளத்து என்பது முன்னே சொல்ஸீய உழீரை என்னும் பொருள்தருதல் ஜீளங்கும்.
“மெய் வாய் கண் மூக்கு அளந்து அறிந்து அறியா”
வெற்றிலைபாக்கு என்ற அளவானே அதனொடு சுண்ணாம்பும் சேர்தல்போல, மெய் வாய் கண் மூக்கு என்ற அளவானே செஜீயைஜிம் ஹிணைத்துக்கொள்க. கற்பார் எஹீமை
யாகக் கண்டுகொள்ளத் தக்கவற்றைச் சுட்டிய அளவானே போதுமென்பதும், கற்பார் படிபிலை உயர்வைப் பஹீச்ஞிடச் செய்தற்கும் ஹித்தகு உத்ணிகளை நல்லாஞிளீயர் கருதுவர் என்பதும் ஆய்வாளர் அறிந்ததே.

அறிகருஜீகளாக ஹிருக்கும் மெய், வாய், கண், மூக்கு, செஜீ என்பவை அளந்து அறிந்து அறியா என்றது என்ன? அறிந்தும் அறியாமை அதற்கு உண்டா? அறிஷிறுதற்குக் கருஜீயாம் அவற்றுக்கே அறியாமை உண்டாழீன், அறிந்துகொள்ள வகை
தான் என்ன? என ஜீனாஷிதல் பிகழும். ஆழீன் உண்மை ஈதேயாம்.
யானை, பெளீயதே! வஸீயதே! ஜீலைமானமும் லீக்கதே! ஏழைந்துக்குமேல் ஹிரண்டு உயர்ந்த யானை-37 பெயர்களுடைய யானை-எனப் பாராட்டப்படுவதே! எவீனும் என்ன? அதற்கு ‘யானை’ என்பது தன் பெயர் எனத் தெளீஜிமா? அவ்வாறே மெய் முதஸீயவைஜிம் அளந்து அறிந்தும் அறியாவாம்.
ஹிவீ எதை அறியா? என்னும் ஜீனாஷிதல் எழும்.
மெய் வாய் முதஸீயவை உழீளீன் துணையால் அல்லவோ ஒன்றை அறிகின்றன! உழீர்த் துணை ஹின்றி அறியக் கூடுமானால், உழீர் நிளீந்துபோன நின்னரும் மெய் வாய் முதஸீயவை ஊறு சுவை முதஸீயவற்றை அறிய வேண்டுமே! அவ்வாறு அறியக் காணாமையால் உழீர்த் தொடர்படைய அளவானே தாம். அவை அறி கருஜீகளாக உள்ளன என்பது ஜீளங்கும். ஆனால், அதனை மெய் முதஸீயவை அறிகின்றனவோ எவீன் ஹில்லையாம். அன்றிஜிம், தம்மையேனும் அறிகின்றனவோ எவீன், அதுஷிம் ஹில்லையாம்! தம்மைஜிம் அறியாமல் தம்மை ஹியக்கித் தொஷீற் படுத்தும் ஆன்மாஷிம் அறியாமல் ஹிருக்கும் குறைபாடு அவற்றுக்கு உண்மையால், ஆஞிளீயர் ‘அளந்து அறிந்து அறியா’ என்றார்.
ஜீளம்நிய உள்ளத்து என்று உழீரைப்பற்றி உரைக்கத் தொடங்கிய ஆஞிளீயர் பொறிகளைப்பற்றி உரைப்பானேன் எவீன், ஹிப்பொறிகள் எப்படிக் குறைஜிடையனவோ அப்படிக் குறைஜிடையதே உழீரும் என்பதை பிறுஷிவதற்காக உவமையாக எடுத்துக்காட்டப் புகுகின்றாராம். அதனை அடுத்துச் சுட்டு கின்றார்.
ஆங்கவை போலத் தாம், தம் உணர்ஜீன் தலீ அருள் (அறியா) :
மெய் வாய் முதஸீய கருஜீகள்போல உழீர்களாகிய தாம், தம் அறிவால் ஹிறைவன் ணிருவருளை அறியமாட்டா என்பது பொருளாம். ‘அறியா’ என்பதை உழீருக்கும் கூட்டப் பெற்றதாம். ஊசல் ஹிருபாலும் அசைவது போலஷிம், கடிகாரத் தொங்கல் ஹிருபாலும் அசைவது போலஷிம், ஓளீடத்து பின்ற ‘அறியா’ என்னும் சொல், ஈளீடத்தும் சென்று ஹியைந்து பொருள் தந்ததாம். ஹிதனை யாப்நியலார் ‘தாப்நிசைப் பொருள் கோள்’ என்பர்.
மெய் முதஸீய பொறிகள் தம்மைஜிம் அறியா, தம்மை ஹியக்கும் உழீரைஜிம் அறியா என ஹிருவகை அறியாமை உடைத்தெனக் கண்டோமே; உழீருக்கும் அத்தகைய ஹிருவகை அறியாமைஜிம் உண்டோ எவீன் உண்டு என்பதை உறுணி செய்வதற்காகவன்றோ ஆஞிளீயர் ‘ஆங்கவை போல....அறியா’ என்றார். உழீரும் தன்னைஜிம் அறியாது, தன்னைஜிடைய தலைவனைஜிம் அறியாது என்பதாம். ஆழீன் எந்பிலைழீலும் உழீர் தன்னைஜிம் தன்னைஜிடையானைஜிம் அறியாதோ எவீன் மெய்ப் பொருளாய்வால் எத்தகு பயனும் ஹில்லையாம்; நிறஜீப் பயனென ஒன்றும் ஹில்லையாம்; உழீர் அவற்றை அறிஜிமாற்றை மேல்வரு நூற்பாக்கஹீல் உரைப்பார். ஹிவண் உழீர்க்குள்ள ஹிரண்டு தன்மைகளை அறிந்துகொள்ளல் சாலும். அவை : அறிஜீத்தால் அறிகிற தன்மை, தானாகப் நிறருக்கு அறிஜீக்க மாட்டாத தன்மை என்பவை.
அறிஜீத்தால் அறிகிற தன்மை உழீருக்கு ஹிருத்தலால், ‘அறிஜீப்பார் எவர்’ என ஜீனா வெழும். அதற்கு ஜீடையாவார் ஹிறைவனும், ஹிறையருள் கூடினாருமாம் என்க.
“தன்னை யறியத் தனக்கொரு கேடில்லை
	தன்னை யறியாமல் தானே கெடுகின்றான்
	தன்னை அறிஜிம் அறிவை அறிந்தநின்
	தன்னையே அர்ச்ஞிக்கத் தாவீருந் தானே”
“அறிஷி வடிவென் றறியாத என்னை
	அறிஷி வடிவென் றருள்செய்தான் நந்ணி”
“என்னை யறிந்ணிலேன் ஹித்தனை காலமும்
	என்னை யறிந்தநின் ஏதும் அறிந்ணிலேன்”
என்னும் மறைமொஷீகள் அறிய, அறிஜீப்பாரும் அறிஷிப்பேறும் அறியவரும்,
“ஞித்தமலம் அறுஜீத்துச் ஞிவமாக்கி
		எனையாண்ட அத்தன்”
“தானேவந் தெனதுள்ளம் புகுந்
		தடியேற் கருள் செய்தான்”
என்னும் மதிமொஷீகளும் அம்மறை மொஷீகளை மெய்ப்நிக்கும்.

காந்தம் கண்ட பசாசத் தவையே :
காந்தத்தால் கவரப்பட்ட ஹிரும்பு போல ஆன்மாக்கள் ஹிறையருளால் தம்மைஜிம் தம்மைஜிடையானைஜிம் உணரும் என்பதாம்.
காந்தம் ஹிறையருளும், ஹிரும்பு ஆன்மாஷிமாம். கவர்வது காந்தம் என்பது கவரப்படுவது ஹிரும்பு என்பது தெஹீவே. கவரப் படுங்கால் காந்தம் அசைஷிறுமோ ஹிரும்பு அசைஷிறுமோ என்பதை எண்தின் காந்தம் அசையாணிருத்தலும், ஹிரும்பு அசைதலும் ஜீளங்கும். ஹிறைவவீன் அசைஜீன்மையைஜிம், ஆன்மாஜீன் அசைவைஜிம் உவமையால் ஆஞிளீயர் ஜீளங்கச் செய்தார்.
காந்தத்தால் கவரப்பட்ட ஹிரும்பை எண்ணும் நாம் கண்ணப்பரை எண்ணுதல் தகும். ஹிறைவர் உறைஜிம் மலைமேல் அவர் ஆர்வம் உந்த ஏறிச் செல்லும் செலவைச் சேக்கிழார், “பேணு தத்துவங்கள் என்னும் பெருகு சோபனம் ஏறி, ஆணை
யாம் ஞிவத்தைச் சார அணைபவர் போல” என்றார். ஹிறை
வனைக் காணா முன்னே, “அருட்டிரு நோக்கம் எய்தத் தங்கிய பவத்ணின் முன்னைச் சார்பு: ஜீட்டகல நீங்கி”னார் என்று மேலும் தெளீஜீக்கிறார். ஹிறைவனைக் கண்ட நின்னர் “வங்கினைப் பற்றிப் போகா வல்லுடுப்பு போல” நீங்கா ராழீனார் என உவமைப்படுத்துகிறார். ஹிறை வஷீபாட்டுப் பொருள் தேடுதற்
குப் நிளீய நேருங்கால் “ஹினத்ணிடைப் நிளீந்த செங்கண் ஏறு” போலச் செல்வதைஜிம், “மனத்ணினும் கடிது மீள்வ”தைஜிம் குறிக்கிறார். கண்ணப்பர் அருஹீல் தோய்ந்தமை, காந்தம் கண்ட பசாசம் போன்றதாம்.
தடுத்தாட் கொள்ளவந்த ஹிறைவனைத் தொடர்ந்து சுந்தரர் செல்வதை,
“ணிருமுகக் காந்தஞ் சேர்ந்த வல்ஸீரும் பணைபு மாபோல்”
எனச் சேக்கிழார் கூறுவதும் ஹிவண் கருதத் தக்கதாம்.
‘காந்தம் கண்ட பசாசம்’ என்பதற்கு காந்தத்தைக் கண்ட பசாசம் என்று பொருள் கொள்வதோ, காந்தத்தால் கண்டு கொள்ளப்பட்ட பசாசம் என்று பொருள் கொள்வதோ எவீன், காந்தத்தால் கண்டுகொள்ளப்பட்ட பசாசம் என்பதேயாம். ஹிறையருள் ஹில்லாக்கால் ஆன்மாஷிக்குத் தன்னையறிதலும் தன்னைஜிடையானை அறிதலும் ஹில்லையென்பதைக் கண்டோமே?
“காண்பாரார், கண்ணுதலாய் காட்டாக் காலே”
என நாவரசர் நஜீன்றதை அறிந்தோமே!
“நானேயோ தவம்செய்தேன் ஞிவயநம எனப்பெற்றேன்
	தேனாய்ஹின் னமுதமாய்த் ணித்ணிக்கும் ஞிவபெருமான்
	தானேவந்து எனதுள்ளம் புகுந்துஅடியேற் கருள்செய்தான்”
என மதிமொஷீயார் கூறுவதும், அவரே,
“ஹிரும்புதரு மனத்தேனை ஈர்த்து ஈர்த்து”
என்று உரைப்பதும் ஹிவண் எண்ணத் தக்கனவாம்.
மரத்ணில் ஹிருந்து ஜீழும் பழம், பக்கங்கஹீலோ மேலேயோ போகாமல் பிலத்ணில் னிழ்தற்குப் பழமோ காரணம்? புஜீ ஈர்ப்பாற்றல் அன்றோ காரணம்! புஜீ ஈர்ப்பாற்றலே பழம் முதஸீயவற்றைத் தன்பால் ஈர்த்துக் கொள்ளுதல் போல் ஹிறைவன் ணிருவருளே காந்தமாய், ஆன்மாவாம் ஹிரும்பை ஈர்த்துக் கொண்டதாம்.
ஈர்ப்பாற்றல் ஒன்று ஹில்லை என்பதை எண்ணுவோம். அப்பொழுது செயற்பாடுகளும் ஹியக்கங்களும் எப்படி ஹிருக்கும்? பொருள்கள் எல்லாம் எங்கே எப்படி ஹிருக்கும்? ஈர்ப்பாற்றல் ஹில்லையேல் அண்டங்கள் எல்லாம் ஒன்றோடு ஒன்று மோணிக் கொள்ளாமல் ஹியலுமோ? உலகத் தோற்ற ஒடுக்கங்கள் தாமும் ஈர்ப்பாற்றல் ஹில்லையேல் பிகழ்வதுண்டோ? ஈர்ப்பாற்றல் தானே கோடி கோடிப்பேரை ஒருவர்பால் சேர்த்து அவர்வஷீ பிற்க வைத்து ஆளாக்குகின்றது?
ஹிவீ, ஹிந்நூற்பா வருமாறு
“ஜீளம்நிய உள்ளத்து மெய்வாய் கண்மூக்கு
	அளந்தறித் தறியா; ஆங்கவை போலத்
	தாம்தம் உணர்ஜீன் தலீயருள்
	காந்தம் கண்ட பசாசத் தவையே”
ஹிதன் தொகு பொருள்; “மெய்வாய் முதஸீய அறிகருஜீகள் ஆன்மாஜீன் துணையால் பொருள்களை அறிகின்றன. அவ்வாறு அறிஜிமாழீனும் அவை தம்மைஜிம், தம்மை அறியச் செய்ஜீக்கும் ஆன்மாவைஜிம் அறியமாட்டா. அவற்றைப் போலவே ஆன்மாஷிம் ணிருவருள் துணையால் ஜீனையாற்றி ஜீனைப்பயனை நுகர்கின்றது. எவீனும் அது, தன்னையோ, தனக்குத் துணையாய் உதஷிம் ணிருவருளையோ அறிதல் ஹில்லை, அருளால் செயற்படும் ஆன்மாஜீன் ஹியக்கம், காந்தத்ணின் முன் ஹியங்கும் ஹிரும்நின் ஹியக்கம் போல்வதாம்.
ஆறாம் நூற்பா
ஹிறைவன் ஹிலக்கணம் ஹின்னதென ஹிந்நூற்பாஜீல் கூறுகிறார் ஆஞிளீயர் :
உணர்உரு அசத்தெவீன் உணரா ணின்மைழீன்
ஹிருணிறன் அல்லது ஞிவசத் தாமென
ஹிரண்டு வகைழீன் ஹிசைக்குமன் உலகே.
“உணர்உரு எவீன் அசத்து; உணராது எவீன் ஹின்மை (ஆதஸீன்) ஹிருணிறன் அல்லது ஞிவசத்தாம்; என, ஹிரண்டு வகைழீன் மன உலகு ஹிசைக்கும்” என ஹியைத்துப் பொருள் கொள்ளுமாறு அமைந்து கிடக்கின்றது ஹிந்நூற்பா. ‘எவீன்’ என ஓளீடத்து பின்ற சொல்லை ‘உணர் உரு எவீன்’ என்றும், ‘உணராது எவீன்’ என்றும் ஈளீடத்தும் ஹியைக்கப்பெற்றதாம். ஹிவர் ஹித்தகு உத்ணிகளால் நூற்பா யாத்தல் முன்னும் சுட்டப் பெற்றனவாம்; நின்னும் வருவனவாம்.
உணர் உரு எவீன் அசத்து :
அசத்து என்பது சத்தற்றது; அதாவது பிலையற்றது. பிலையானது போல் தோன்றி பிலையற்று ஒஷீவது அசத்தாம். அதனை ‘அல்பிலை’ எனலாம்; சத்து ‘பிலை’ யாகஸீன், சத்தாகிய ‘பிலை’ மெய்ப்பொருள் எனப்படும். ஆகஸீன், அசத்தாகிய ‘அல்பிலை’ பொய்ப் பொருள் என்பது தானே ஜீளங்கும்.
ஒரு பொருளைக் கையால் தொட்டுணரவோ, வாயால் சுவைத்துணரவோ, கண்ணால் கண்டுணரவோ, மூக்கால் முகர்ந்
துணரவோ, காதால் கேட்டுணரவோ கூடுமெவீன் அப்பொருள் பிலையாத் தன்மைஜிடையதாய் அஷீவதேயாம் என்பதைத் தெஹீஜீப்பதற்கு ‘உணர் உரு எவீன் அசத்து’ என்றார் ஆஞிளீயர்.
புல்ஸீன்மேல் படிந்த பவீநீர் தொட்டறியஷிம் கண்டறியஷிம் கூடுவது. அப்பவீநீர், கணிரொஹீ பட்ட அவ்வளஜீல் ஹில்லையாய் ஒஷீதல் கண்கூடு. “மூங்கில் ஹிலைமேல் தூங்கும் பவீநீரே; கணிரோன் உதயத்தால் வாங்கும் பவீநீரே” என்பது ஏற்றப்பாட்டு. “புல்நுவீ மேல் நீர்போல் பிலையாமை” என்பது நாலடிப் பாட்டு.
காலை அரும்நிப் பகஸீல் போதாகி மாலைழீல் மலர்ந்து மறுநாஹீல் மடிந்துபோகும் மலர் உணர் உரு உடையது. அது நாண்மலர் (ஒருநாள் வாழ்ஷிடைய மலர்; அன்று மலர்ந்த மலர்) ஆகி அஷீவது கண்கூடு.
‘காக்கைக்கே வந்தேன்’ என ஆட்ஞியேற்றுக் கொண்டு ஹிருக்கிறான் காவலன். ஆனால், அவன் தன் உடலைக் காத்துக்
கொள்ளஷிம் ஹியலாமல் காக்கைக்கே ஹிரையாகிப் போகின்ற காட்ஞி கண்டறியாததோ? ஊர்நோயெல்லாம் தீர்ப்பேன் என உறுணி கொண்ட மருத்துவனும், தன் நோயைத் தீர்க்கமாட்டாமல் பேளீனை நீக்கிப் நிணமென்று பேளீட்டுச் சூரையங் காட்டிடைக் கொண்டுபோய்ச் சுட்டிடக் காணல் நாம் அறியாததோ? பிலை
பேறமைந்த உழீர் குடிழீருந்த குடிழீருப்பாம் உடல் பிலையே ஹிவ்வாறாழீன், ஏனையவற்றைச் சொல்ல வேண்டுமோ?
ஹிறைவன் ஹிவ்வாறு உணர் உருவாக ஹிருந்தால் அவன் பிலை பொருள் (சத்துப் பொருள்) ஆவானோ? ஆதலால் உணர் உரு எவீன் அசத்து என்று தெஹீஜீத்தார் ஆஞிளீயர்.
உணராது எவீன் ஹின்மை :
ஹின்மை யாவது ஹில்லாமை; அஃதாவது பாழ்; ‘சூவீயம்’ என்பதும் அது.
எவரானும் எவ்வகையானும் ஹிறைவன் உணரப் பெறா தவன் என்றால், அவன் ஹிருப்பவன் என்று எப்படிச் சொல்ல முடிஜிம்? அவன் ஹில்லாதவன் என்றே கொள்ள நேர்ந்துஜீடும் அல்லவோ!
“வானப் பூ நாறிற்று என்றுஷீ அது சூடக் கருதுவாரும் ஹின்றி மயங்கக் கூறினான் என்னும் குற்றத்ணின் பாற்படும்” என்று ஹிலக்கண உரையாஞிளீயர்கள் சுட்டுவர். எவரும் கண்டறியாத பூவை ஹிருப்பதென எவரே கொள்ளுவார்? அதனைப் பறித்துச் சூடுதற்கோ சூட்டுதற்கோ எவரே முயல்வார்?
முயற் கொம்பு உண்டு என்றாலோ, ஆமை மழீர்க் கம்பலம் உண்டு என்றாலோ ஏற்றுக்கொள்வார் எவர்? நாம் காணும் முயற்குக் கொம்பு ஹில்லை; ஆமைக்கும் மழீர் ஹில்லை; ஆதலால், எவர் சொன்னாலும் ஏற்றுக்கொள்ளத் துதிவது ஹில்லை.
ஹிறைவன் உண்மையை எவருமே அறிந்ணிலர் எவீன், அவன் ஹில்லாதவன்  ஆய்ஜீடுவான்.  ஆதலால், “உணராது  எவீன்
ஹின்மை” என்றார். அவன் உணரப் படாதவன் அல்லன்; அவன் உணரஷிம் படுவான் என்பது கருத்தாம்.
‘ஹின்’ என்பது ஆகஸீன் என்பதன் தொகுத்தலாய் பின்றது.
ஹிருணிறன் அல்லது ஞிவசத்தாம் :
ஹிறை, முற்படக் கூறிய உணர் உருஷிம் அன்று; நிற்படக் கூறிய உணரா உருஷிம் அன்று; ஒருவகையால் அறியப்படுவதும் ஒருவகையால் அறியப்படாததும் ஆகியது. ஆதலால் சுட்டப் பெற்ற ஹிரு வகுப்நிலும் சேர்ந்த ஒன்றன்று ஹிறை என்பாராய் “ஹிருணிறன் அல்லது” என்றார்.
பொய்ப்பொருளாஜிம் ஹில்பொருளாஜிம் ஹில்லாத மெய்ப்பொருளாம் ஹிறையை, எப்பொருள் எனச் சொல்வது என்பார்க்குப் பெயரீடாகச் ‘ஞிவ சத்தாம்’  எனக் கூறினார். ‘ஹிறை பிலை’ என்பது ஞிவசத்து என்பதன் பொருளாம்.
என மன் உலகு ஹிரண்டு வகைழீன் ஹிசைக்கும் :
“என்று பிலைபெற்ற மெய்ப்பொருள் ஆய்ஷிடைய பெரு மக்கள், ஓராற்றான் அறியப்படுவதும் ஓராற்றான் அறியப் படாததும் ஆகிய ஹிருவகைஜிடையது ஹிறை என்று கூறுவர்” என்பது ஹிதன் பொருளாம்.
மன்னுதல், பிலைபெறுதல்; உலகு என்பது முதல் நூற்பாஜீற் சுட்டிய புலவரைக் கருணியது. “உலகம் என்பது உயர்ந்தோர் மேற்றே, பிகழ்ச்ஞி அவர்கட் டாகலானே” என்பது தொல்லாஞிளீயர் குறியீடு ஆகஸீன்.
ஹிவ்ஜீடத்துச் ஞில கருத்துகளைத் தெஹீவாக்கிக் கொள்ளல் வேண்டும்.
உழீர் அஷீவற்றது ஆதலால் அது பிலை (சத்து) என்று கூறப்படும். தோற்ற ஒடுக்கம் ஹில்லாதவனாகஷிம் உலகுக்குத் தோற்ற ஒடுக்கம் செய்பவனாகஷிம் ஹிருக்கும் ஹிறைவனும் ‘பிலை’ என்பது தெஹீஷி. உழீரைஜிம் உழீர்க்கு உழீராம் ஹிறையைஜிம் ஒத்த பெயரால் பிலை (சத்து) என்று சுட்டுவது தெஹீஷிடைய தன்று என்பாராய் ஹிறைபிலை (ஞிவசத்து) என்று சொல்லாட்ஞி கொண்டார்.
உழீளீல்லா உருவப்பொருள் அருவப் பொருள்களை மெய்ப் பொருளாய்வாளர்கள் அல்பிலை (அசத்து) என்று வழங்குவர். அல்பிலைஜிம் ஆகாமல், ஹிறைபிலைஜிம் ஆகாமல் ஹிருக்கும் உழீரைத் தவீக்குறியீட்டால் வழங்கித் தெஹீஷிறுத்த ஜீரும்நிய மெய்ப் பொருளாய்வாளர்கள் அதனை ‘பிலையல்
பிலை’ (சதசத்து) என்று வழங்கினார்.
உழீர் தானே அறியாதது ஆதலாலும், அறிஜீக்க அறிஜிம் அறிஷிடையது ஆதலாலும், அறிஜீக்க அறியாத அல்பிலைஜிம், அறிஜீக்காமலே அறிஜிம் ஹிறைபிலைஜிம் ஆகாமல் பிலையல் பிலையாக (சதசத்தாக)ச் சொல்லப்படும். பிலைழீன் ஹியல்ஷிம், அல்பிலைழீன் ஹியல்ஷிம் உடையதனை ‘பிலையல்பிலை’ என்று சொல்வது தக்கது தானே!
சத்து அசத்து சதசத்து என்பவை அந்நாஹீல் பெருக வழங்கியமையால் சான்றோர் அச்சொல்லாட்ஞிகளைப் பெருக வழங்கினர். ணிருமூலர்,
“சத்தும் அசத்தும் சதசத்தும் தான்கண்டு”
என்றும்,
“சத்தும் அசத்தும் சதசத்தும் தான்காட்டி”
என்றும்,
“சத்தும் அசத்தும் சதசத்தும் தான்கூடி”
என்றும் கூறுவர். (ணிருமந்ணிரம் 1420, 2058, 2328)
ஹிவ்ஜீளக்கங்கள் மேல்வரும் நூற்பாஜீன் பொருள் ஜீளக்கத்ணிற்கு வேண்டுவன ஆகஸீன் ஜீளீத்துரைக்கப் பெற்றன வாம்.
உலகம், உழீர், ஹிறை எனப் பொருள் மூவகைப்படுதல் மெய்ப்பொருள் ஆய்வாளர் கண்டது. ஹிம் மூன்றன் அறிஷிம் உலக அறிஷி, உழீர் அறிஷி, ஹிறையறிஷி (பாசஞானம், பசுஞானம், பணிஞானம்) என்பன. கல்ஜீ கேள்ஜீகளால் உலக அறிஷிம், உண்மை அறிவாம். ஹியற்கை அறிவால் உழீர் அறிஷிம், ஹிறையருள் கூட்டலால் ஹிறையறிஷிம் ஆன்மா அடையக்கூடும். ஆதலால் உலக அறிஷிம், உழீர் அறிஷிம் கடந்து, ஹிறையறிஷி பெற்றார்க்கே ஹிறை வெஹீப்பாடுறும்! அவராலேயே ஹிறைமை உணரப்படும் என்பதாம்.
ஹிந்நூற்பாவால், “ஹிறைவன் உழீர்களால் உணரப்படும் உருஜீனன் அல்லன்; எவராலும் உணரப்படாது ஹிருப்பானும் அல்லன்; ஆதலால், அவன் அல்பிலை (அசத்து)ப் பொருளும் அல்லன்; ஹில்லானும் அல்லன்; உழீர்களால் அறியப்பட்டும் அறியப்படாதும் ஹிருக்கும் ஹிறைபிலை (ஞிவசத்து)ப்  பொருளாளனாம் என்னும் கருத்தை ஆஞிளீயர் வஸீஜிறுத்ணினார் என்க.


ஏழாம் நூற்பா
உழீர்க்கு ஓர் ஹியல்ஷி. ‘சார்ந்ததன் வண்ணமாதல்’ என்பது. உழீர் எப்பொருஹீல் அல்லது எச்சூழஸீல் தோய்ந்தும் படித்தும் பிற்கிறதோ அதற்குத் தகத் தன்னை அமைத்துக் கொண்டிருத்தல் பொது ஜீணியாம். அருஜீச் சூழலை அடுத்துச் செல்வார் அகங் குஹீர்ந்து அக்காட்ஞிழீல் தோய்தலும், அனற் கொணிப்நினை அடுத்து ஹிருப்பார் அவ்வெப்புக்கு ஆட்பட்டு வெதும்புதலும் அறியாதவை அல்லவே!
மலர்க்காஜீல் ஹிருப்பார் மகிழ்ஷிம் மழலையர் மையத்ணில் எய்தும் ணிளைப்பும் மற்றை மற்றை ஹிடங்கஹீல் எய்துவது உண்டோ? சார்ந்ததன் வண்ணமாதல் என்பதன்றோ ஹிதன் அடிப்படை?
அறிஷி பிலைழீல் வளர்ச்ஞிழீல்லாச் ஞிற்றறிஷிழீளீகளும் தங்கள் உழீர்ப் பாதுகாவல் பொருட்டுச் சார்ந்த ஹிடத்ணின் வண்ணத்தைத் தமக்கெனக் கொண்டிருத்தல் கண்கூடாகக் காண்பார், அதன் உண்மை அறிவர். பஹீங்குபோல ஜீளக்குவது எது, சார்ந்ததன் வண்ணமாதலை?
சார்ந்ததன் வண்ணமாதல் உழீர்க்கு உண்மையை அறிவார். உழீர் உலகறிஜீலே தோய்ந்து கிடக்கும்போது அதே அறிஷிம் பொருளாகஷிம், ஹிறையறிஜீலே தோய்ந்து கிடக்கும் போது அதே ஹிறையறிஷிப் பொருளாகஷிம் ஆகின்றது என்பதைத் தெஹீவர். ஹித்தெஹீஷி ஹிந்நூற்பாஜீன் ஜீளக்கத்ணிற்குத் துணையாய் அமைஜிம்.
யாவைஜிம் சூவீயம் சத்தெணிர் (சத்து எணிர் யாவைஜிம் சூவீயம்) :
சத்தாகிய ஹிறைழீன் முன்னே எல்லாப் பொருள்களும் ஹில்லாப் பொருள்களேயாம் என்பது ஹித்தொடளீன் பொருள்.
படைப்பாஹீ ஒருவனுக்குத் தான் படைத்த படைப்புப் பொருஹீன் உண்மைபிலை தெளீயாமல் போகாதே! அவன்முன் பொய்ப்பொருள் மெய் பொருளாகவோ, போஸீப்பொருள் உண்மைப்  பொருளாகவோ தோன்ற  முடியாதே!  தேர்ந்த
வழக்காடிமுன் பொய்மைத் ணிரை கிஷீபடல் காண்பார், ஹிறைமுன் பொய்மை பிலைபெறும் என்பாரோ?
ஞிற்நி ஒருவன் ஒரு கல்ஸீல் நாஜிருவை வடிக்கின்றான். வடித்த அவனுக்குத் தான் வடித்த நாஜிரு ‘கல்’ என்பது தெளீயாதோ? மற்றையோர்க்கு நாயாகத் தோன்றக்கூடும். வடித்த ஞிற்நிக்கோ கல்லென்பது ணிட்டமாகத் தெளீந்த பொருளேயாம். மற்றையோர் அதனை நாயாகக் கருணினாலும், அவன் கல்லாகவே காணுகின்றான். ஹிதனையே, “நாயைக்கண்டால் கல்லைக் காணோம்; கல்லைக் கண்டால் நாயைக் காணோம்” என்னும் பழமொஷீ சுட்டுகின்றது. ஹிதனை அறியாராய் ‘நாய்க்கடிக்கும் கல்லடிக்கும்’ ஹிப்பழமொஷீயை வழங்கி வருகின்றனர்.
ஹிவீர் ணிருமூலர், மரத்ணில் செதுக்கப்பட்ட யானையைச் சுட்டி ஹிதே கருத்தை வஸீஜிறுத்துகின்றார்,
மரத்தை மறைத்தது மாமத யானை
மரத்ணின் மறைந்தது மாமத யானை
பரத்தை மறைத்தது பார்முதற் பூதம்
பரத்ணின் மறைந்தது பார்முதற் பூதமே.
என்பது அது (ணிருமந். 2290).
யானையாகக் காணும்போது மரம் என்பது தெளீய
ஜீல்லை. மரமாகக் காணும்போது யானை என்பது தெளீய
ஜீல்லை. பூதங்களாகக் காணும்போது ஹிறைமை தெளீயஜீல்லை; ஹிறைமையாகக் காணும்போது பூதங்கள் தெளீயஜீல்லை என்பது ஹிதன் பொருளாம். ஹிக்காட்ஞி உழீர்கஹீன் காட்ஞியாம். ஆனால், ஹிறைழீன் முன் சார்ந்ததன் வண்ணமாதல் ஹில்லையே! மெய்ப் பொருஹீன் முன் பொய்ப்பொருள் மெய்ப்பொருளாகத் தோற்றங் காட்டமுடிஜிமோ? ஆகஸீன், சத்தெணிர் யாவைஜிம் சூவீயம் என்றார். சூவீஜிம் ஹிவண் ஹின்மையைக் குறிக்காமல் பிலை பேறின்மையைக் குறித்ததாம்.
ஆகஸீன், சத்தே அறியாது :
ஆதலால் ஹிறை பொய்ப்பொருளை மெய்ப்பொருளாக மயங்கக் கொள்ளாது என்பது பொருள். சொல்ஸீய ஹிதனால் ஆன்மா மயங்கக் கொள்ளும் என்பதைஜிம் வெஹீப்படுத்ணினார். ஹிவீ, உலகியற் பொருள்கள் தாம் ஹிறையை அறிஜிமோ என்று ஜீனஷிவார் உளராழீன், அவர்க்கு ஜீடையாக ‘அசத்து ஹிலது அறியாது’ என்றார்.
அசத்து ஹிலது; (ஆகஸீன்) அறியாது :
அசத்து எனப்படும் உலகியற் பொருள்கள் பிலைழீல்லா
தவை மட்டுமன்றி, உழீளீல்லாதவைஜிமாம். உழீருடைய
வைக்கன்றோ அறிஷி நலப்பேறுண்டு. அறிஷி நலப்பேறுக்கு ஹிடமாகிய உழீர் தாமும் ஹில்லாத பொருள்கள், ஹிறையை அறிஜிமோ என்று ஜீனவ வேண்டுவதே ஹில்லை. அவை அறியமாட்டா என்பது தெஹீஷி.
ஹிரண்டலா ஆன்மா :
உலகியற் பொருள்கள் என்றும், ஹிறையென்றும் சுட்டப்
பெற்ற ஹிரண்டும் அல்லாதது ஆன்மாவாம். உலகியற் பொருள்
களுள் ஆன்மா ஒன்று என்றால், அதற்கு உழீளீல்லை. உழீளீல்லை ஆகவே அறிஷிம் ஹில்லையாம். ஆன்மா ஹிறையாம் என்வீன், அறிஜீக்க அறிஜிம் ஞிறுமைஜிடையணில்லையாம். அது தானே அறிஜிம் பெருமைஜிடையதாம். ஆதலால் ஹிவ்ஜீரண்டும் அல்லாதது ஆன்மா என்றார்.
ஹிருணிறன் அறிஷிளது :
ஆன்மாஜீன் அறிஷிபிலை ஹின்னதென ஜீளக்குவாராய் ‘ஹிரு ணிறன் அறிஷிளது’ என்றார் ஆஞிளீயர். ஹிருணிறன் அறிஷி என்பன உலகியல் அறிஷிம், ஹிறையறிஷிமாம்.
உலகியஸீல் அழுந்ணி பிற்குங்கால் உலகியல் அறிஷிம், ணிருவருள் கூட்டுங்கால் ஹிறையறிஷிம் ஆன்மா எய்துதல் உண்மையால், ‘ஹிருணிறன் அறிஷிளது’ என்றார்.
உழீர், உலகைஜிம் அறிஜிம்; ஹிறையைஜிம் அறிஜிம் என்றும் உழீர் உலகாலும் அறிஷிறும், ஹிறையாலும் அறிஷிறும் என்றும் கொள்ளக் கிடக்கின்றது. ‘ஹிருணிறன் அறிஷிளது’ என்னும் ஹித்தொடரமைணி.
ஹின்பத்தை ஹிரண்டாக வகுத்தனர். அவை, ஹிம்மை ஹின்பம் மறுமை ஹின்பம் என்றும், ஞிற்றின்பம் பேளீன்பம் என்றும் குறிக்கப்படுவன. ஹிவ்ஜீருவகை ஹின்பமும் துய்த்தற்கு ஆன்மாஜீன்பிலை ஹிடனாக உள்ளது. உலகியஸீல் தோய்ந்து பின்று ஹிம்மைழீன்பம் எய்துதற்கும், ஹிறையருஹீல் தலைப்
பட்டுத் துறக்க ஹின்பம் அல்லது மறுமை ஹின்பம் எய்துதற்கும் ஆன்மாவால் கூடும் என்றும் முதல்பிலை குடும்ப ஹின்ப அளவே அளவாய் அமைதலும் பிறைபிலை  உழீரெலாம்  தஹீர்ப்புற
ஹின்ப அன்புறும் அளஷிக்குப் படியேறுதலும் கூடும் என்றும் அறிய வஸீஜிறுத்ணினார் ஆஞிளீயர் தொல்காப்நியர்.
“காமஞ் சான்ற கடைக்கோட் காலை
	ஏமஞ் சான்ற மக்களொடு துவன்றி
	அறம்புளீ சுற்றமொடு கிழவனும் கிழத்ணிஜிம்
	ஞிறந்தது பழீற்றல் ஹிறந்ததன் பயனே”
என அவர் கூறுவார் (தொல். கற்பு. 51) ஹிணில், தூயவாழ்ஷி நெறிழீன் முற்பகுணி, ஹிம்மைழீன்பத் துய்ப்பும், நிற்பகுணி மறுமைழீன்பங்கருணிய கடைப்நிடிஜிமாதல் உணர்வார் ஆன்மாஜீன் ஹிருணிறன் அறிஷி நலங்களைஜிம் அறிந்து மகிழ்வார்.
அசத்தை அறிவதும்  சத்தால் அறிஜீக்கப்பெறுவதும் ஆகிய ஆன்மா, ‘சதசத்து’ என்று சொல்லப்படும். சத்தும் அசத்தும் ஹிணைதலால் பெற்றது அப்பெயர். அது தலீஷீல் ‘பிலை அல் பிலை’ என ஆறாம் நூற்பாஜீல் ஆளப்பெற்றது அறிக. பிலையாகிய சத்தும், அல்பிலையாகிய அசத்தும் ஹிணைதலால் ‘பிலை அல் பிலை’ எனல் முறையாம்.
நூற்பா :
யாவைஜிம் சூவீயம் சத்தெணிர் ஆகஸீன்
சத்தே அறியா(து) அசத்ணில் தறியா(து)
ஹிருணிறன் அறிஷிள(து) ஹிண்டலா ஆன்மா
ஹிறைவன் முன் உலகப் பொருள்கள் எல்லாமும் பொய்ப்
பொருள்களேயாம். ஆதலால் ஹிறை, அவற்றை மெய்யெனக் கொள்ளாது. அப்பொருள்களோ அறிஜீல்லாதவை; ஆதலால் அவை ஹிறையைஜிம் அறியமாட்டா. உலகியஸீல் தோய்ந்து உலகைஜிம், ஹிறையருஹீல் தோய்ந்து ஹிறைமையைஜிம் அறிஜிம் தகஷி ஆன்மாஷிக்கே உண்டு என்பது ஹிதன் பொருளாம்.
ஆன்மா அஷீபொருள் அன்று; ஆழீனும் அஷீபொரு
ளொடு கூடி அதனை அறிஜிம். ஆன்மா ஹிறைஜிம் அன்று; ஆழீனும் ஹிறையருள் கூட்ட ஹிறையறிஷிம் எய்தும். ஹித்தகும் அளீய ஆன்மபிலை வரப்பெற்றும் அதன் பயன் கொள்ளார் பிலை என்னே என்னும் ஆஞிளீயர் பேளீரக்கமே ஹிப்‘போத’மாய் முகிழ்த்ததாம் என்க.
எட்டாம் நூற்பா
ஆன்மா உலகியல் அறிஷி பெறுதலைஜிம் ஹிறையறிஷி எய்துதலைஜிம் முன் நூற்பாஜீலே ஆஞிளீயர் சுட்டினார். ஹிறை யறிவை எவ்வாறு எய்தும் என்பார்க்கு ஜீளக்கு முகத்தான் ஹிந்நூற்பாவை அருஹீனாராம்.
அனுமன் தன் வஸீமை ஹின்னதென அறியாணிருந்தான்; “நீ பினைத்தால் ஜீண்தில் தாவஷிம் ணிங்களைப் பற்றஷிம் வஸீமை ஜிடையை” என்று கூறக் கேட்ட அளஜீல், மேலே தாஜீனான் என்பது ஒரு கதை.
அருச்சுனன் போர்க்களத்ணில் அயர்ந்தான்; ஜீல்லைக் கீழே போட்டுப் போரொஷீந்தான். மெய்ப்பொருள் உரைத்து மேற்கொள்ள வேண்டிய கடமையைக் கண்ணன் ஓணினான்; அருச்சுனன் னிறுபெற்றுக் கடனாற்றினான் என்பது கீதைச் செய்ணி.
“அரசன் அமைச்சன் சூழ்ச்ஞியால் கொல்லப்பட்டான்; அரஞி மழீற்பொறியேறித் தப்நி ஹிடுகாட்டில் ஒரு மகனைப் பெற்றாள்; அம்மகனை ஒருவன் எடுத்து வளர்த்துவருவான் ஆழீனான்” என்று ஆஞிளீயர் அச்சணந்ணி கூற “அவன் யாவன்?” என்று சீவகன் ஜீனாவ, “நீயே அவன் என்று” ஆஞிளீயர் உரைக்கச் சீவகன் னிறுகொண்டு வெற்றிகொண்ட செய்ணி ஞிந்தாமதிக் கண்ணது.
ஹித்தகு செய்ணி ஒன்றைச் சுட்டிக்காட்டித் ‘ணிருவருள் குருவரு’ளாக வருதலைச் சுட்டுகிறார் ஆஞிளீயர். குருந்தமர நீழஸீல் ஹிறைவன் அருளாற்றலால் குருஜீனைக்கண்டு, கோழீற் பதிழீலேயே ஊன்றி என்பெலாம் உருக்கவல்ல ஹின்ப அன்புத் ணிருப்பாடல் பொஷீந்த மாதிக்கவாசகர் வரலாற்றுச் செய்ணி ஹிந்நூற்பாஜீன் பொருளாக அமைந்துள்ளதாம்.
ஐம்புல வேடளீன் அயர்ந்தனை வளர்ந்தெனத்
தம்முதல் குருஷிமாய்த் தவத்ணிவீல் உணர்த்தஜீட்(டு)
அன்வீய லீன்மைழீன் அரன்கழல் செலுமே.

ஹிதனைத் “தம்முதல் குருஷிமாய், தவத்ணிவீல் உணர்த்த, ஐம்புல வேடளீன் அயர்ந்தனை வளர்ந்தெனஜீட்டு, அன்வீயம் ஹின்மைழீன் அரன்கழல் செலுமே” என ஹிணைத்துப் பொருள்காணல் வேண்டுவதாம்.
தம்முதல் குருஷிமாய் :
உழீர்கள், தமக்கு முதல்வனாகத் ணிகழும் ஹிறைவனே, குருஷிமாய் வந்தருளஷிம் பெறும் என்பது ஹிதன் பொருள். ஆஞிளீயன் தன்வீடம் பழீலவரும் மாணவன் பிலைக்கு ஏற்ப ஹிறங்கிவந்து கற்நிப்பது போலஷிம், தாய் தன் குழந்தைழீன் தளர்நடைக்கு ஏற்பத் தானும் தளர்நடைழீட்டு அணைத்துச் செல்லுதல் போலஷிம், ஹிறைவன் உழீர்கஹீன் பக்குவபிலைக்கு ஏற்பக் குருவனாக வந்தும் ணிருவருள் நோக்காலும் ணிருவருள் வாக்காலும் பாஸீப்பான் என்பதாம்.
தவத்ணிவீல் உணர்த்த :
எல்லா உழீர்களுக்கும் குருவனாக வந்து ஹிறைவன் உணர்த்துவனோ என ஜீனாஷிவார்க்கு மறுமொஷீயாகத் ‘தவத்ணிவீல் உணர்த்த’ என்றார். பக்குவபிலைஜிற்ற ஆன்மாஷிக்கே உணர்த்துதற்குக் குருவாக வருவன் ஹிறைவன் என்றாராம்.
உலகியல் அறிஷிச் செய்ணியையே பக்கும் அறியார்க்குச் சொல்லுதல் ஹில்லையாகக் காண்கிறோம் அல்லவோ! எல்லாச் செய்ணிகளைஜிம் எல்லாளீடத்தும் சொல்லுகின்றோமோ? பொதுமக்கள் செய்ணிஜிம் புலமக்கள் செய்ணிஜிம் ஒன்றாக ஹிருப்பது ஹில்லையே! கீழ்பிலை அளீவளீக் கல்ஜீக்கும் மேலை பிலை ஆய்ஷிக் கல்ஜீக்கும் எத்துணை ஹிடைவெஹீ? அவையறிதல் என்பது கேட்பார் பிலையறிந்து பேசுதல் அன்றோ! அவ்வாறாக ஹிறைவன் குருவனாக வந்து அருளுதல் தவமுடையார்க்கு வாய்க்கும் என்றார். ‘தவமும் தவமுடையார்க்கே ஆம்’ என்றார் ணிருவள்ளுவர். தவத்தோர்க்கே ஹிறைவன் குருவனாக வரப்பெறும் பேறு வாய்க்கும் என்றார் மெய்கண்டார். தவப்பேறு உடைமை யாலேதான் உணர்த்தவருமான் ஹிறைவன் என்பதாம்! 
ஹிவீத் தவப்பேறுதான் என்ன என்பார்க்கு, “உற்றநோய் நோன்றல் உழீர்க்குறுகண் செய்யாமை, அற்றே தவத்ணிற்குரு” என்பது தலீழ்நெறி. தன்துயர் பொறுத்தலும் நிறஷிழீர்க்குத் துயர் செய்யாமைஜிமே உருவாக உடையது தவம் எவீன், அத்தவம் உடையானே செந்தண்மை அந்தணன் அல்லனோ! அவனே தனக்கென வாழாப் நிறர்க்குளீயாளன் அல்லனோ! அவனுக்கு ஹிறைவன். ‘புறம்புறம் ணிளீஜிம் செல்வனாக’ ஹிருக்கும்
போது குருவனாக அருள் பாஸீத்தல் அளீதன்றே!
கரட்டு பிலத்தே எவரே ஜீதைப்பார்? காதுகொடுத்துக் கேளானுக்கு எவரே உரைப்பார்?
ஹிறைவன் குருவனாய் என்ன உணர்த்துவன்?
ஐம்புல வேடளீன் அயர்ந்தனை வளர்ந்தென (உணர்த்த) :
வேந்தன் மகன் ஒருவன் வேடளீடையே வளர்ந்து, தன்னை வேந்தன் மகன் என்பதைச் ஞிறிதும் உணரானாய் அவ்வேடன் உண்பன உண்டு, உடுப்பன உடுத்து, செய்வன செய்து, வளருமாறு வளர்வது போல, நீஜிம் ஐம்புலங்களாகிய வேடர்கஹீடேயே உன்னை மறந்து வளர்கின்றாய்; வேந்தன் மகன் தன்னை வேந்தன் மகன் என்பதை உணராது மயங்கிக் கிடப்பது போல, நீஜிம் ஐம்புல வேட்டைக் காட்டில் வேட்டையாடி அணிலேயே தோய்ந்து உன் அளீணில் அளீதாம் மாவீடப் நிறப்பை மறந்தாய்; நீ செயற்கருஞ் செயல் செய்தற்கு உளீமையாளன்; உன்னை அறி; உடனை உடையானை அறி; உண்மை அறி என்று அறிஷிறுத்ணிய காலை அவன் அறிவறிந்து மெய்ஜிணர்ஷி பெறுவன் என்பதாம்.
ஆதன், தன்னை அறியா பிலைழீல் புலங்கஹீன் குறும்பு கட்கு ஆட்பட்டு, “புலக்குறும்புகளுக்கு ஆட்பட்டுளேன்” என்னும் எண்ணம் தானும் ஹில்லாமல் மயங்கிக் கிடத்தலை அறிந்தே ‘அயர்ந்தனை’ என்றும், அந்பிலைழீலேயே தடிப்பேறி மேலும் மேலும் தோய்ந்து பிற்றலால் ‘வளர்ந்து’ என்றும் ஆஞிளீயர் உரைத்தார். “அடிமைஜிள் அடிமை, தான் அடிமை என்பதும் உணராத அடிமை” அல்லவோ! அவ்வடிமையே பெருமை என பினைவது அதவீனும் வடிகட்டிய அடிமைபிலை அல்லவோ! ‘உணர்ச்ஞி வாழீல் உணர்வோர் வஸீததே’ என்னும் தொல்லாஞிளீயர் நல்லுரை போற்றத்தக்கதாம்.
ஆதன், பக்குவ பிலையறிந்து நற்குருவன் அவனை நண்தி அவனுக்கு அருளுரைக்கப் பெறுவன் என்பதாம். அருளுரை பெற்ற பக்குவன் என செய்வன் என்பார்க்கு மேலே ஜீளக்குவார்.
ஜீட்டு, அன்வீயம் ஹின்மைழீன் அரன்கழல் செலுமே :
ஜீட்டு என்பது நீங்கி, ஜீலகி என்னும் பொருள் தருவது ஆழீனும், ‘உணர்த்தஜீட்டு’ என்று முற்சொல்லோடு ஹிணைந்தும், ‘ஜீட்டு  அன்வீயம் ஹின்மைழீன்’ என வருஞ்சொற்களோடும்
ஹிணைந்தும் பொருள் தருகின்றதாம். ஜீட்டு அன்வீயம் ஹின்மையாவது ஜீடுத்து அயலாய் பில்லாமை. உழீளீன் தன்மை அயலாய் பில்லமை அல்லது தவீத்து பில்லாமையாம். உழீர் உலகைச் சார்ந்து பிற்கும்; அச்சார்பு ஜீட்டால் ஹிறையைச் சார்ந்து பிற்கும். ஹிரண்டுள் ஒன்றைச் சாராமல் ஹிருத்தல் அதற்கு ஹியல்ஷி ஹில்லையாம். ஹிலையோ காயோ கவீயோ மரஞ்செடி கொடிகளோடு ஒட்டிக்கொண்டிருக்கின்றன. அவற்றின் பற்று ஜீட்டால் ஆங்கிருந்து னிழ்ந்து பிலத்தைச் சேர்கின்றன.
கழீற்றிலோ தொடளீலோ (சங்கிஸீழீலோ) நிணைப்புற்று ஆடிக்கொண்டிருக்கும் ஊசல், கழீறோ தொடரோ அறுந்தால் பிலத்தையே சேர்கின்றது. ஹிவற்றைப்போல் உழீரும் உலகச் சார்பை ஜீடுத்தால் ஹிறைச்சார்பை எய்ணிபிற்கும். ஹிதனை, ஒன்றி உடனாதல் என்பர். ஆளுடைய நிள்ளையார் ஹிறைபடி எய்ணியமை சுட்டும் சேக்கிழார். “போதபிலை முடிந்தவஷீப் புக்கு ஒன்றி உடனானார்” என்று கூறினார். ஒன்றி உடனாதல் என்பதே. வடமொஷீஜிம் தலீழும் கூடிய ஹிரு நிறப்நியாய். ‘ஜீட்டு அன்வீயலீன்மை’ எனப்பட்டது. ஹிதனை ‘அநந்பியமாதல்’ என வடமொஷீயால் குறிப்பர்.
முந்தை ஏழு நூற்பாக்கஹீலும் ஹிறையை ஒடுங்கி, ஞிவசத்து, சத்து என்று கூறிய அளஜீன் அமைந்த ஆஞிளீயர், ஹிந் நூற்பாஜீல் ‘முதல்’ என்றும், ‘அரன்’ என்றும் சுட்டுகிறார். ஒன்றி உடனாந் தன்மையால் உழீர். அரன் கழஸீல் ஒன்றும் என்றார். ‘அரன்’ என்பதும் ‘ஞிவன்’ என்பதும் ‘சேய்’ சேயோன் என்பனஷிம் ஒரு பொருள் தரும் சொற்களே. ஹிச்சொற்கள் ஞிவப்பு என்னும் அடிழீல் நிறந்தனவே. ஞிவன், சேய், சேயோன் என்பவை ஞிவப்நின் அடிழீல் நிறந்தவை எனலாம்; ஆனால், அரன் என்பதுஷிம் ஞிவப்நின் அடியாகப் நிறந்ததுவோ எவீன் ‘ஆம்’ என்பதே மறுமொஷீயாம்.
‘அர்’ என்பது ஞிவப்புப் பொருள்தரும் ஒரு வேர். அர்+அன் = அரன் என்பதும் ஞிவப்பன். ஞிவன் என்னும் பொருள் தருவதே. அரக்கு, அரத்தம், அரணம், அருணன், அளீ முதஸீய சொற் களெல்லாம் செம்மைப் பொருள் தரும் ‘அர்’ என்னும் வேர் வஷீச் சொற்களே. அரக்காம்பல், அரத்தப்பட்டு, அரத்தம் முதஸீய சொற்பொருளை அறிவார் அரன் என்பது ஞிவன் என்பதன் மற்றொரு வடிவச் சொல் என்பதை அறிவர். சேயோன் வஷீபாடே ஞிவன் வஷீபாடாய், செங்கணிர் வஷீபாடாய் பிற்பதுஷிம் அறிவர். வேர்ச்சொல் பொருள் ஆயத் தலைப்பட்டார் ‘ஹரன்’ என்பதே அரனாழீற்று என ஏமாற்றமுறார். முழுமுதல் ஹிறைவனை ஒரு தொஷீற்படுத்த ஒவ்வார். ‘அர்’ என்னும் வேர்வஷீச் சொற்கள் லீகப் பலவாதஸீன் ஹிந்நூற் பொருளமைணிக் கேற்ப ஹிவ்வளஜீல் அமைவாம்.
ஹிந் நூற்பாஜீல், “உழீரோடு உழீராய் ஹிருக்கும் ஹிறைவன் உழீர் செய்த தவப்பேற்றின் முருகுதலால் குருஷிமாகி வந்து, “ஐம்புலன்களாகிய வேடருக்குள் பின்னை மறந்து வளர்ந்தாய்; பின் பெருமையை அறிக” என்று அறிஜீக்க, அவ்வேடர்களை ஜீடுத்துப் பண்டே ஒன்றிஜிடனாந்தன்மையால் முதல்வன் ணிருவடியை உழீர் அடைஜிம் என்னும் கருத்துகளை ஆஞிளீயர் அறிய வைத்தார்.
ஒன்பதாம் நூற்பா
உழீரை உய்ப்பதற்காக ஹிறைவன் குருவாக வந்து அருள் தலைஜிம், உழீர் ஹிறைவன் ணிருவடி பிழலை அடைதலைஜிம் சுட்டிய ஆஞிளீயர் ஹிவ்வொன்பதாம் நூற்பாஜீல் உழீர் ஹிறைவன் ணிருவடியை அடைதற்குளீய வஷீமுறைகளைச் சொல்கின்றார்.
அறிஷி மூவகைப்பட்டு பிற்றலை முன்னரே கண்டோம். அவை உலக அறிஷி, உழீர் அறிஷி, ஹிறை அறிஷி (பாசஞானம், பசுஞானம் ஞிவஞானம்) என்பன.
ஹிவற்றுள் உலக அறிஷி, செயற்கை அறிவென்றும், உழீர் அறிஷி, ஹியற்கை அறிவென்றும் குறிக்கஷிம் பெறும்.
உலக அறிவாம் செயற்கை அறிஷி, கல்ஜீ கேள்ஜீகளால் உண்டாவது. உழீரறிவாம் ஹியற்கை அறிஷி, உடற்கூறு, வஷீமுறை, சூழ்பிலை ஆயவற்றால் அமைவது.
ஹிவ்ஜீரு வகை அறிஷிக்கும் மேம்பட்டது ஹிறையறிஷி. முன்னை ஹிருவகை அறிவாலும் ஹிறைவனை உணரமுடியாது. ஹிறையறிவாலேயே ஹிறைவனை உணரமுடிஜிம். ணிருவருள் கூட்ட ஹிறையறிஷி வாய்க்கப்பெற்றார்க்கே அகநோக்கு நோக்குதலும், மலநீக்கம் ஆகுதலும் வாய்க்கும். ஹிறையறிஷி வாய்க்கப்பெற்றாரும் அவ்வறிவை பிலைபெறுத்ணிக் கொள்வதற்
காக ஹிறைவவீன் ணிருவைந்தெழுத்தை ஹிடையறாது ஓதுதல் வேண்டும் என்றும் ஆஞிளீயர் அருள்கின்றார்.
ஊனக்கண் பாசம் உணராப் பணியை
ஞானக் கண்திவீல் ஞிந்தை நாடி
உராத்துனைத் தேர்த்தெனப் பாசம் ஒருவத்
தண்திழ லாம்பணிஜீணி எண்ணுமஞ் செழுத்தே.
என்பது நூற்பா.
ஹிதனை, “ஊனக்கண் உணரா பணியை; பாசம் உணரா பணியை; ஞானக் கண்திவீல் ஞிந்தை நாடுக; உராத்துனைத் தேர்த்தெனப் பாசம் ஒருவத் தண்திழலாம் பணி; எண்ணும் அஞ்செழுத்தே ஜீணி” எனப் பகுத்துப் பொருள் காண்டல் வேண்டுமாம்.
ஊனக் கண் உணரா பணியை : (பணியை ஊனக் கண் உணரா)
ஊனம் = உடல்; குறைஜிடையது; கண் = அறிஷி; குறை ஜிடைய உடலொடு பொருந்ணிய கண்ணால் அறிஜிம் அறிஷி  ஹிறையை அறியமாட்டா கண் என்பது கண்ணாற் பெறும் அறிவைக் குறித்ததாழீனும், ஏனைப் பொறிகள் வஷீயாகஷிம் பெறும் அறிஷிகளுக்கும் பொதுவாக பின்றதாம். பணியை அல்லது ஹிறையை உழீரறிவாம் ஹியற்கை அறிவால் பெற ஹியலாது என ஜீலக்கினார். மூவகை அறிஷிகளுள் உழீரறிஷி ஹிறையை அறிஜீக்கமாட்டாது எனத் தீர்த்தார். முகத்துக் கண்ணால் காணாவொண்ணாததை அகத்துக் கண்ணால் கண்டு கஹீக்க என்பார் ணிருமூலர் :
“முகத்ணிற் கண்கொண்டு காண்கின்ற மூடர்காள்
	அகத்ணிற் கண்கொண்டு காண்பதே ஆனந்தம்
	மகட்குத் தாய்தன் மணாளனோ டாடிய
	சுகத்தைச் சொல்லென்றாற் சொல்லுமா றெங்ஙனே”
என்றார் அவர் (2944).
ஹிவீ, உலக அறிவால் பணியைக் காணமுடிஜிமோ என்பார்க்கு அதனாலும் ஹியலாது என்றார்.
பாசம் உணரா பணியை :
பாவமாவது உலகு. உலக அறிவாலும் ஹிறைவனை உணர முடியாது. பாச அறிவாவது உலகு பற்றிய கல்ஜீ. கேள்ஜீ ஆய்ஷிகளாம். உழீரறிவால் காணப்பட்ட நூல்களும், நின்னே பாச அறிவாய் அமைஜிம். உழீரறிவாலேயே காணவொண்ணாப்
பணி உலக அறிவால் காணக்கூடுவன் என்பது அறவே ஹியலாததாம். ஆகஸீன் ‘பணியைப் பாசம் உணரா’ என்றார். உலக அறிஷி, உழீரறிஷிக் கூறுகள் பலவாகஸீன் ‘உணரா’ எனப் பன்மைழீற் கூறினார். ‘கற்பனஷிம் ஹிவீ அமைஜிம்’ என்றார் தாஜிமானவர்.
“நுண்திய நூல்பல கற்நினும் மற்றுந்தன்
	உண்மை அறிவே லீகும்”
என்பது ணிருக்குறள். நூலறிவை, உண்மை அறிவே ஜீஞ்சும் என்றால், உண்மை அறிவாலேயே உணரமாட்டாப் பணியை நூலறிஷி உணர்த்தாது அன்றே!

ஹிவீ, ஹிவ்ஜீரு வகை அறிவாலும் அடைய முடியா ஹிறையை அடைஜிம் வஷீதான் யாதோ என்பார்க்கு மேலே வஷீ கூறுகிறார்.
ஞானக் கண்திவீல் ஞிந்தை நாடி :
நாடி என்பது நாடுக என்னும் பொருட்டது. ஞானக் கண்ணாவது அகக்கண்; அருட்கண்; “அருஹீன் வஷீவந்த அகக்கண்ணால் அகத்துள்ளே ஆய்க” என்றார்.
உழீரறிவாலும் உலக அறிவாலும் காண முடியாத ஹிறையை, அகக்கண் கொண்டு காண்க என்று ஆஞிளீயர் அறிஷிறுத்ணினார்.
ஞானக் கண்ணாம் அகக்கண் ஆய்ஷி தலைப்பட்டநின் கண்ட காட்ஞியைப் பட்டினத்தார் பகர்வார் :
“தெய்வத் ணிருவருள் கைவந்து கிடைத்தஸீன்
	மாயப் படலம் கீறித் தூய
	ஞான நாட்டம் பெற்றநின் யானும்
	பின்பெருந் தன்மைஜிம் கண்டேன்; காண்டலும்
	என்னைஜிம் கண்டேன்; நிறரைஜிம் கண்டேன்;
	பின்வீலை யனைத்தைஜிம் கண்டேன்; என்னே!
	பின்னைக் காணா மாந்தர்
	தம்மைஜிங் காணாத் தன்னை யோரே”
என்று ஜீளக்கினார்.
அகக்கண் கொண்டு ஆய்ந்த காலை நேர்வது என்ன என்பதை அடுத்துக் சுட்டுகிறார் ஆஞிளீயர்.
உராத் துனைத் தேர்த்தெனப் பாசம் ஒருவ :
அகத்தைக் கண்கொண்டு ஆஜிம்போது பாசம் நீங்கும் என்பதை உவமையால் ஜீளக்குகிறார் ஆஞிளீயர்.
‘உரா’ என்பது ஊரா என்பதன் முதற் குறுக்கம். ‘துனை’ என்பது ஜீரைஷி என்னும் பொருள்தரும் உளீச்சொல். ‘தேர்’ என்றது பேய்த்தேர் அல்லது கானல் நீர்; ஊர்தற்கு உதவாது ஜீரைந்து செல்லும் கானல் தேர். ‘உராத்துனைத் தேர்’ எனப் பெற்றது. என்றது கானல் நீரை; கானல் நீர் எப்படி நெருங்கிய ஜீடத்து ஹில்லையாய் அகல்கின்றதோ அவ்வாறு அகக்கண்
கொண்டு நோக்குவார்க்கு மலநீக்கம் தானே பிகழுமாம் என்க. ஓருஷிதல்-நீங்குதல்.
பாயா வேங்கை என்பது வேங்கை மரத்தைஜிம், ஓடாக் குணிரை என்பது குணிரை மலையைஜிம் குறித்தாற்போல ‘ஊராத் தேர்’ என்பது பேய்த் தேரைக் குறித்த ஹிதனை வெஹீப்படை என ஹிலக்கண நூலார் சுட்டுவர். கானல் நீரை ஹிவ்வாறு சுட்டுதல் பண்டு தொட்டே பழீலும் வழக்கு என்பதை “உருஜீல் பேஎய் ஊராத் தேர்” எனவரும் அகப்பாடலால் (67) அறியலாம்.
பாசம் ஒருஜீய நின்னை பிகழ்ஷி என்ன என்பார்க்குத் ‘தண்திழலாம் பணி’ என்றார்.
தண்திழலாம் பணி :
மலம் ஒருஜீய நின்னே பணி தண்திய பிழலை அருளும் என்றார். ஹிறைவன் ணிருவடி, ‘பிழல்’ எனப்பட்டதேன் எவீன், நிறஜீயாம் வெம்மை நீக்கி, ஒன்றி உடனாகும் தன்மை அருளுதலால் தண்திழல் என்றார். வேந்தன் முடிமேல் அமைந்த குடைசெய்யாத பிழலை, ஹிறைவன் அடிசெய்ஜிம் என்பாராய்த் தண்திழலாம் பணி என்றார். முன்னை நூற்பாஜீல் ‘அரன் கழல்’ என்றமையால் பிழல் செய்வது அடி என்பதைப் பெறவைத்தார். அடியே தண்திழல் அருளும் எவீன், ணிருவருள் நோக்கு முதஸீயவை தண்திழல் அருளலைச் சொல்ல வேண்டுவ ணில்லையாய்ப் பெறப்படும்.
கொணிப்புறும் கொடுமைகளைப் பல்கால் பல்வகைழீல் வேந்தனால் செய்யப்பெற்றும், ஹிறைவன் ஹிணையடி தமக்குத் தண்திழல் அருள்தலைத் துய்த்த நாஷிக்கரசர் “மாஞில் னிணைஜிம், மாலை மணியமும், னிசு தென்றலும், னிங்கு ஹிளவேவீலும், மூசு வண்டு அறை பொய்கைஜிம் போஸீருத்தலை” அருஹீச்செய்தார்.
அகக்கண் நாடுமேனும், பாசம் ஒருஷிமேனும், தண்திழலாம் பணி அருளுமேனும் ஆன்மாஜீன் கடப்பாடு என்ன என்பதைக் கூறுவாராய் ‘ஜீணி எண்ணுமஞ் செழுத்தே’  என்றார்.
ஜீணி எண்ணும் அஞ்சு எழுத்தே :
வாராது வந்து வாய்த்த ணிருவருளை, வாளா ஒஷீத்துஜீடல் கூடாது என்பாராய் அதனைச் ஞிக்கெனப் பற்றிக்கொள்ள வஷீஜிரைக்கும் ஆஞிளீயர் ‘எண்ணும் அஞ்செழுத்தே ஜீணி’ என்றார்.
நிடித்தால் போதாது; ஞிக்கெனப் நிடித்தல் வேண்டும்; ‘வல்லுடும்பெனப் நிடித்தல்’ வேண்டும் என்பர் அல்லவோ;
அவற்றைப்போல் அஞ்செழுத்தை எண்தினால் போதாது; ஆணையாகக் கொண்டு ஓணி ஓணித் ணிளைக்க வேண்டும்.
“நான் மறக்கினும் சொல்லுநா நமஞிவாயவே”
“வழுக்கி னிஷீனும் சொல்லுநா நமஞிவாயவே”
என்பனபோல் சொல்லவேண்டும் என்றார்.
அழுத்தலீல்லாத பற்று அடிக்கடி சறுக்கும்; சறுக்கல் முணிர்ந்து மறந்தும் துறந்தும் போம். பாஞிபடிந்த நீளீல் கைவைத்த அளஜீல் பாஞி ஜீலகுமாப்போல் பற்றும் ஜீலகும். கையை எடுத்த அளஜீல் பாஞி முன்னைப்போல் கூடிஜீடும். அழுத்தலீல்லாத பற்றுமையால் மலமும் அப்படியே ஜீலகும்; மீண்டும் சேரும். மலநீக்கம் முற்றாக வேண்டுமானால், ‘ஜீணி எண்ணும் அஞ்சு எழுத்தே’ என்றார்.
நமஞிவாய என்பது ஐந்தெழுத்தோ? ‘ஞிவயநம’ என்பது ஐந்தெழுத்தோ?
‘நமஞிவாய’ என்பது பெயர். ‘நந்ணிநாமம் நமஞிவாயவே’ என்றார் ஆளுடையநிள்ளையார். ‘நமச்ஞிவாய வாழ்க’ என்றார் ஆளுடைய அடிகள். பெயர் மந்ணிரமாவணில்லை. எழுத்தே மந்ணிரமாம் என்பாராய் எண்ணுமஞ் செழுத்தே என்றார். ‘ஞிவயநம’  என்பதே ஐந்தெழுத்து மந்ணிரமாம்.
“அஞ்செழுத் தாலே அமர்ந்தனன் நந்ணிஜிம்
	அஞ்செழுத் தாலே அமர்ந்தபஞ் சாக்கரம்
	அஞ்செழுத் தாகிய அக்கர சக்கரம்
	அஞ்செழுத் துள்ளே அமர்ந்ணிருந் தானே”
என்பது ணிருமந்ணிரம் (934).
பத்தாம் நூற்பா
மலத்தாலும் மாயையாலும் கட்டுண்ட உழீர்க்குத் தன்முனைப்பு லீக எழும். அத் தன்முனைப்பு ‘நான் எனது’ என்னும் செருக்காகக் கிளரும். நான் என்னும் செருக்குள்ள ஹிடத்ணிலே நிறரொருவர் ஒட்டுதற்குக் கூடுமோ? நிறரொடு ஒட்டி ஒழுகுதற்கு அச்செருக்குத் தானும் ஹிடந்தருமோ? நான் என்னும் செருக்கை, ஹிருக்கையாக்கி அமர்ந்தான் ஒருவன். தானே அவ்ஜீடத்தன்றி நிறரொருவர்க்கு ஹிருக்க ஹிடந் தாரான். ஆனால் தன் முனைப்பாம் நான் ஒஷீத்தவனோ, தன் உள்ளமாம் ஹிருக்கைழீல் உலகெல்லாம் ஹிருக்க ஹிடந்தருவான். உலகத்தை ஆங்கு ஹிருத்ணி உழுவலன்புடைய ஊஷீயனாகப் பதிபுளீந்தும் உவப்புறுவான்.
ஹிவீ ‘எனது’ என்பதோ பற்றுமை, ஹிவறன்மை, கருலீத்தனம் என்பவற்றின் கூட்டுறவால் அமைவதாம். எல்லாம் தனக்கே தனக்கே என்னும் தன்னலப் பேய்வெறியால் அரவணைக்கப்பெற்றுப் நிறஜீப்பயனும் எய்தானாய்ப் நிறர் நலமும் பேணானாய் வறிதே ஒஷீகின்றான். ஹிவ்வாறு நான் என்றும் எனது என்றும் கொள்ளும் செருக்கை ஒஷீக்காத பிலைழீல் நற்பேறு எய்தல் அளீது என்றும், அவற்றை ஒஷீத்தார் தெய்பிலைஜிறுவர் என்றும் ணிருவள்ளுவர் தெஹீஜீப்பார்.
“யான்என தென்னும் செருக்கறுப்பான் வானோர்க்
	குயர்ந்த உலகம் புகும்”
என்பது அவர் வாக்கு.
யான் என்னும் செருக்குறைஜிம் ஹிடத்து ஹிறைமை ஹிறைப்பொழுதேனும் (நொடிப்பொழுதேனும்) ஹிருத்தற்கு ஹிடமுண்டோ? ஊனைத் ணிருக்கோழீலாக்கி, உணர்வை வஷீபாடாக்கி, தொண்டை வணக்கமாக்கிக் கொண்டார்க்கே ஹிறையருள் ஒன்றி உடனாகி பிற்கும் பேறு வாய்க்கும்? அந்பிலையை உழீர் எய்துதலை ஹியம்நி வஷீகாட்ட எண்ணும் மெய்கண்டார், ஹிப்பத்தாம் நூற்பாஜீல் அந்நெறிமுறைகளை முறைபெற ஓதுகின்றார் :

“அவனே தானே ஆகிய அந்நெறி
	ஏக னாகி ஹிறைபதி பிற்க
	மலமாயை தன்னொடு வல்ஜீனை ஹின்றே”
என்பது நூற்பா.
அவனே தானே ஆகிய அந்நெறிழீல் ஏகனாகி ஹிறைபதி பிற்பார்க்கு, மலமாயைகளொடு வல்ஜீனைஜிம் ஹில்லையாம் என்பது. ஹிதன் சுருக்கக் குறிப்பாம்.
அவனேதானே ஆகிய அந்நெறி
அவனாவான் ஹிறைவன்; தானாவான் ஆன்மா. ணிருவருளால் மெய்ப்பொருள் அறிஷி தலைப்பட்டு, உள்ளகம் நோக்கி ஆய்ந்து படிபிலையேனும் உழீர் தன் செயற்கும் பதிநலப் பேற்றுக்கும் மூலமும் முதலுமாகி, தம்முதல் குருஷிமாகி, தவந்தலைக்கூட்டித் தன்னொடும் ஒன்றுஜீக்கும் ஹிறைவனே முழுமுதற் காரணன் என்பதை அறிந்து கொள்வன. அதனால் அவ்ஜீறைவன் ணிருவருளே, தன்னை ஹியக்கும் தகஜீனை உருகி உருகி பினைந்து தன்னை மறந்து எல்லாம் அவனே, அவன் அருளே; அவன் செயலே; அவனன்றித் தான் என்றோ தனது என்றோ ஒன்றும் ஹில்லை என்னும் மேமிட்டைப் பற்றிக் கொள்வான். அந்பிலைழீல் அவனே தானே ஆகிய ஹிறைநெறிழீல் ஒன்றிப்போவான். ஒன்றிய அவன், மேல் என் செய்வனோ எவீல், ஏகனாகி ஹிறைபதி பிற்பனாம்.
அவன் என்றும் தான் என்றும் எண்ணப்பட்ட ஹிருமை நீங்கி அவனே தான் என்னும் ஒருமைபிலை உறுவன். அதுகால் தன் ஞிந்தை. தன் சொல், தன் செயல் எல்லாமும் ஹிறைபதி என்றே கடைப்நிடிப்பான்.
ஹிவ்ஜீனை யான் செய்தேன்; ஹிதன்பயனீடு ஹின்னது என்று எண்ணும் ஆன்ம முனைப்பு அகன்று, ஹிறையருளால் ஹிதனைச் செய்தேன்; ஹிதன் பயனீடு நன்றாழீன் என்ன; அன்றாழீன் என்ன; அவனே பொறுப்பாஹீ; ஜீல்லை, வளைத்து ஏஷிகின்றான் ஜீல்லாஹீ; அம்பாய்ச் செல்கின்றேன் யான்; ஜீல்லாஹீழீன் குறிஜிம் ஜீனைஜிமே அம்பை ஹியக்குவது போல ஹிறைவன் ஹியக்க ஹியங்கும். எனக்கென ஜீனையொன்று ஹில்லை என்று அவன் மேல் சுமையைப் போட்டுஜீட்டுச் செல்கின்றான். அவ்வாறு செல்வானுக்கு மலம் என்ன செய்ஜிம்? மாயை என்ன செய்ஜிம்? ஹிருஜீனைதான் என்ன செய்ஜிம்? எல்லாமும் சென்று, நெருங்கஷிம் மாட்டாத ஹிடத்ணில் பிற்பானை என்ன செய்துஜீட முடிஜிம்? தோல்ஜீகண்டு தொலைகின்றன. ஆகஸீன், ஆஞிளீயர், “மலமாயை தன்னொடு வல்ஜீனை ஹின்றே” என்றார்.
சோளீ உள்ள ஹிடத்தே நீர் உள்வாங்கும்; அளறு உள்ள ஹிடத்தே கால் உள்வாங்கும்;  தொய்ஜிம் நைஷிம் உள்ள ஹிடத்தே காற்றுருளை (கூலசந) வெடிக்கும். வஸீய ஹிடத்தே ஹிவற்றின் வாலாட்டத்ணிற்கும் ஹிடலீல்லை அல்லவோ?
ஹிறைவன் ஆட்கொள்ளப் பெறுதலால், “அவனே தானே ஆகிய அந்நெறிழீல் ஏகனாகி ஹிறைபதி” பின்ற மாதிக்கவாசகர்.
“அன்றே என்றன் ஆஜீஜிம்
			உடலும் உடைமை எல்லாமும்
	குன்றே அனையாய் என்னையாட்
			கொண்ட போதே கொண்டிலையோ
	ஹின்றோர் ஹிடையூ றெனக்குண்டோ
			எண்தோள் முக்கண் எம்மானே
	நன்றே செய்வாய் நிழைசெய்வாய்
			நானோ ஹிதற்கு நாயகமே”
என்று பாடும் பாட்டிலே ஹிந்நூற்பாஜீன் ஹிலக்கியமாக அவர் வாழ்ஷி அமைந்ணிருத்தலைச் சுட்டிஜிள்ள அருமை எண்தி எண்தி ஹின்புறத்தக்கதாம்.
பஞிப்நிதி தீர்க்கும் மருத்துஜீயாகத் ணிகழ்ந்த மதிமேகலை யார் “காணார் கேளார் கால்முட மாயோர். பேணா மாந்தர் நிதிநோய் உற்றார் யாவரும் வருக” என்று அழைத்து உணவூட்டுங்காலை, ‘ஆபுத்ணிரன்கை அமுதசுரநி ஹிஃது’ என்று கூறி அறப்பேற்றுப் பயனைத் தாம் கொள்ளாது ஆபுத்ணிரனுக்கு அருஹீய ணிறமும், தம் கைப்பொருள் கொண்டு செய்தாராழீனும் நாஷிக்கரசர் நற்பெயராலேயே சாலை, சோலை, நீர்ச்சாலை எல்லாமும் அமைத்துப் புகழும் ஜீரும்பாப் புகழ்மைழீல் ஹிலங்கிய அப்பூணியடிகளார் ணிறமும் ‘ஹிறைபதி’ பின்ற சீர்மைகட்கு எடுத்துக்காட்டுகளாம்.
ஓர் உழீர் துடிக்கும் துடிப்பைக் காண பொறுக்காமல் ஓர் உழீர் ஓடிச் செய்ஜிம் உதஜீயே மருத்துவம் என்பதை மெய்ப் நித்துக் காட்டிய ஆல்நிரட்டு சுவைட்சரும், ஹிடருக்கும் ஹின்னலுக்கும் ஆட்படுவோர் எங்கிருப்நினும் அங்கிருப்பேன் யானென ஓடிப்போய் உதஷிம் தெரசா அன்னையாரும் ஹிறைபதி
செய்வார் பிறைபிலைக்கு என்றும் எடுத்துக்காட்டாய் ஹிலங்கத் தக்கவர்களாம்.
அவனே தானே ஆகிய அந்நெறி ஏகனாதற்கு,
“சீவனெனச் ஞிவ னென்னவே றில்லை
	சீவ னார்ஞிவ னாரை அறிகிலர்
	சீவ னார்ஞிவ னாரை அறிந்தநின்
	சீவ னார்ஞிவ னாழீட் டிருப்பரே”
என்னும் ணிருமந்ணிரப் பாடலை ஒப்நிட்டுக் காண்க.
என்கடன் பதிசெய்து கிடப்பதே எனக் குறிக்கொண்டு உழவாரப்படை ஏந்ணி உறுபதி செய்த நாஷிக்கரசர் ஹிறைபதி செய்ஜிம் படிமான வளர்ச்ஞியைச் சுட்டிக்காட்டும் அருமை ணிருப்பாட்டு ஹிவண் அறியத்தக்கதாம்.
“ஜீளக்கினார் பெற்ற ஹின்பம்
			மெழுக்கினாற் பணிற்றி யாகும்
	துளக்கில்நன் மலர்தொ டுத்தால்
			தூயஜீண் ணேற லாகும்
	ஜீளக்கிட்டார் பேறு சொல்ஸீன்
			மெய்ந்நெறி ஞான மாகும்
	அளப்நில கீதஞ் சொன்னார்க்
			கடிகள்தாம் அருளு மாறே”
என்பது அது.
ஹிப்பத்தாம் நூற்பாஜீல், ஆன்மா ஹிறைவனும் தானும் ஹிரண்டலா பிலையை உணர்ந்து, எல்லாம் அவனே என்றும் எச்செயலும் அவன் செயலே என்றும் கொண்டு ஹிறைபதிழீல் தலைப்பட அதற்கு மலம் மாயை என்பவை ஹில்லையாய் ஒஷீஜிம் என்று கற்நித்தார் ஆஞிளீயர்.
பணினொன்றாம் நூற்பா
ணிருவருளால் தன்னைஜிணர்ந்து, நின் தலைவனைஜிணர்ந்து, ‘அவனே தானே’ என ஆகிய ஆன்மா, தலைவன் ணிருவருளை பினைந்து பினைந்து அன்நில் முருகி முருகி அவனடி அடைதலையே குறியாகக் கொள்ளும் என்பதை ஹிந்நூற்பாஜீல் ஆஞிளீயர் குறிக்கின்றார்.
ஒரு ஞிறிய உதஜீ ஒருவர் செய்தாலும் அதனைப் பெறுவார் ‘நன்றி’ எனக் கூறுவது ‘நாகளீகம்’ என்பது நாவீலப் பொதுச் செய்ணி.
தாய் தந்தையர் செய்த நன்றிக்கு எத்தனை எத்தனை நிறஜீகள் எடுத்துக் தொண்டு செய்தாலும் ஈடாகமாட்டாது என்பது நயனறிந்தோர் உரை.
எந்நன்றி கொன்றார்க்கும் உய்ஷிண்டு; ஆனால் செய்ந்நன்றி கொன்றார்க்கு உய்ஜீல்லை என்பது பொய்யாமொஷீ.
ஒழுக்கத்ணில் தலையாயது ‘நன்றியறிதல்’ என்பதை ஒழுக்க நூல்கள் சுட்டுகின்றன. ஹிவ்வாறாக, ஹிறைவன் செய்தருளும் நன்றிகள் ஹிவ்வளஷி அவ்வளஷி என்று வரையறுத்தற் குளீயவோ?
எண்ணெய் ஜீளக்கோ ஆஜீ ஜீளக்கோ லீன் ஜீளக்கோ ஆகட்டும், ணிளீ ஜீளக்கோ பொறி ஜீளக்கோ ஆகட்டும், எவ்ஜீளக் காழீனும் கைக்காசு செலஜீடாமல் கைக்கு வந்துஜீடுமோ? 
அவை ஒஹீ செய்வதற்கென உளீய செலஷி ஹில்லாமல் முடிஜிமோ? மாந்தன் படைத்த ஒஹீ ஜீளக்குகஹீன் பிலைமை ஹிவ்வாறு 
ஹிருக்க, ஹியற்கை தந்த ஒஹீஜீளக்குகஹீன் பிலைமை என்ன? 
கோடி கோடி ஜீளக்குகளை ஒருங்கே கொளுத்ணி வைத்தாலும் 
ஒரு ஞிறு கோடிக்குக்கூட வாராத பேரொஹீப் நிழம்பாம் ணிங்கள், ஞாழீறு, ஜீண்மீன் ஆகியவை ஒஹீ வெள்ளப் பாய்ச்சு தலை அறிவோம் அல்லவோ? ஒரு சல்ஸீக் காசேனும் நாம் செலுத்துவது உண்டோ? ‘கெடு(தவணை)’ கடந்து ஜீட்டது என்பதற்காகத் தொடர்பைத் துண்டித்தல் உண்டோ? பொறிக் கோளாறு 
என்று செயலற்றுப் போய்ஜீட்டதுண்டோ? ஹிவ்ஜீயற்கைக் கொடையை எவ்வாறு நெஞ்சார பினைந்து போற்ற வேண்டும்?

ஒருகுட நீர் வேண்டுமானாலும் என்ன பாடு? ஆனால், கொட்டும் அருஜீக்கும், கொஷீக்கும் ஆற்றுக்கும் நாம் கொடுக்கும் காசென்ன? பொஷீஜிம் மழைக்கு நாம் தரும் கூஸீயென்ன? ஹியற்கைதரும் குடநீருக்கு ஒரு காசு என்று கணக்கிட்டாலும் எத்தனை எத்தனை கோடியாகக் கட்டணம் செலுத்தவேண்டும்?
ஹிப்படியே ஹியற்கை வழங்கும் கொடைகளை எண்திப்
பார்க்கும் நெஞ்சம் ஹியற்கைழீன் மேலும், ஹியற்கையை ஆக்கிய ஹிறைவன் மேலும் எத்தகு பற்றுவைக்க நேரும்? ஹிது போஸீப் பற்றுமையோ? பொய்மைப் பற்றுமையோ? ஹில்லையே!
பிலம் வழங்கிவரும் வளங்கள் எவை எவை? அதன் கொடைக்கும் ஜீளைஷிக்கும் எல்லைஜிண்டோ? தன்னுள் பொணிந்து வைத்துக்கொண்டு காலமெல்லாம் கவீந்து உதவக்
கிடக்கும் கருவூலமாம் பிலக்கொடையை முற்றாகக் கண்டுஜீட்
டோமோ? “ஹிலமென் றசைஹி ஹிருப்பாரைக் காதின் பிலமென்
னும் நல்லாள் நகும்” என்னும் பொய்யாமொஷீ பொய்யாம் நாளொன்றும் உண்டோ? நெடுங்கடல் வாளீ வழங்கும் பிறை வளங்களுக்கு எல்லைஜிம் கண்டதுண்டோ? அள்ஹீ அள்ஹீஜிம், அள்ளஷிம் தொலையா அமுதக் கலனன்றோ கடல்! அக் கடலுக்கும் அந்பிலத்ணிற்கும் வளீயாக அரசுக்குச் செலுத்துவதை அன்றி ஹியற்கைக்குச் செலுத்தும் கட்டணம் என்ன? நல்லதன் நலனைக் கண்டு நயக்கும் வேளைழீல், நன்றிஜிணர்வேனும் வேண்டாவோ?
எத்தனை எத்தனை எஷீல்! எத்தனை எத்தனை மலர்! எத்தனை எத்தனை சுவை! எத்தனை எத்தனை ஹிசை! எத்தனை எத்தனை ஹின்பக் கொள்கலம் ஹிவ்ஷிலகம்! ஹிவற்றைப் படைத்த முதல்வனை நன்றியோடு பினைஷி கூர்தல் கடனே யன்றோ? பேரருள் பெருக்காகத் ணிகழும் ஹிறைவன்மேல் பேரன்பு கொள்ளஷிமோ கூடாது?
ஹிவற்றையெல்லாம் பினைகூரச் செய்கிறார் மெய்
கண்டார். அவ்வளவோ?
குழந்தை, பிலவைக் காணவேண்டும்; காக்கையைக் காண வேண்டும்-காட்டுகிறாள் தாய். ஜீரலை நீட்டி-கையைக் காட்டிக் காட்டுகிறாள். முகத்தைத் ணிருப்நித் தொலைக்காட்ஞித் தேர்ச்ஞியாளன் தொலைக் காட்ஞிப் பொறிழீல் கண்டு காட்டுவது போல் காட்டுகிறாள்! ஜீஷீயைத் துலக்கி ஜீளக்கிக் காட்டுகிறாள்! ஹிப்படிக் காட்டுகிறானே ஹிறைவன், ஆன்மாஷிக்கு! அவ்வான்மா அறிவறியா பிலைழீல் அறியா தொஷீழீனும், அறிவறிந்த போதேனும் அவன் காட்டிய ணிறத்தை அறிந்து ‘காதலாகிக் கஞிந்துருக வேண்டும்’ அல்லவோ!
“மூடமா-மடமா-ஆழீன் என்ன? என்னால் ஹியன்ற மட்டில் அறிஷிறுத்துவேன். வேண்டா வேண்டா என்று ஜீட்டு ஜீலகிப் போனாலும் ஜீட்டுஜீடாமல் ஜீடாப்நிடியாய் அறிஷிறுத்ணியே தீர்வேன்” என்னும் அருளாஞிளீயன்போல, ஹிறைவன் அறியாதன வெல்லாம் அறிஷிறுத்ணிக் காட்டிய அருமையை பினைந்து பினைந்து ‘காதலாகிக் கஞிந்துருகுதல்’ கட்டாயம் வேண்டும் அல்லவோ!
காணும் கண்ணுக்குக் காட்டும் உளம் :
கண்பார்த்தது என்கிறோம்; கண்ணோ பார்த்தது? ஆம்! கண்ணே பார்த்தது; அடுத்தும் ஜீனா? கண்மட்டுமா பார்த்தது? ஹில்லை! கண்மட்டுமே பார்க்குமானால், உழீளீலா ஒருவனுக்கும் கண் உண்டுதானே? அவன் அக்கண்ணால் காணவேண்டும் அல்லவோ? காண முடியஜீல்லையே! அதனால் என்ன புளீகின்றது? கண்ணொடு சேர்ந்து உழீரும் காண்கிறது. உழீர் காட்டவே கண் காண்கிறது என்பது ஜீளக்கமாம். ஹிவ்ஜீளக்கம் ஏற்பட்டால் மேலும் ஒரு ஜீளக்கம் ஏற்படும் கண்டதைக் கொண்டுதானே காணாததை ஜீளக்கவேண்டும்!
காண உள்ளத்தைக் கண்டு காட்டல் :
காணும் கண்ணுக்குக் காட்டும் உழீர் என்றால், அவ் ஷிழீரைக், கண்ணுக்குக் காட்டுமாறு செய்தது எது? அவ்ஷிழீரைக் காட்டுமாறு ஏஜீயதும், உடவீருந்து நடாத்ணியதும் ஹிறையே அன்றோ? ஹின்னும் சொன்னால் கண்ணுக்குக் காட்டுவதும் உடவீருந்து காண்பதும் உழீரறிஷி என்பது மெய்யாவதுபோல், அவ்ஷிழீரறிஷிக்குக் காட்டுவதும் உடவீருந்து காண்பதும் ஹிறையறிவே அன்றோ! ஹிறையறிஷி உழீரறிஷிக்கு உணர்த்த, உழீரறிஷி கண்ணுக்குக் காட்டுகிறது என்றால் அவ்ஜீறைமேல் எத்தகு பற்றுமை கொள்ளவேண்டும்?
அயரா அன்பு :
ஹிறைவன்மேல் வைக்கவேண்டிய பற்றுமையை ‘அன்பு’ என்றார் மெய்கண்டார். எல்லாம் வல்ல அருளாளனுக்கு, உழீர்கள் அன்பேனும்-தொடர்புடையாளீடத்துக் காட்டும் அன்பேனும் -
காட்டவேண்டாவோ என்றார். அவ்வன்பும் மாறும் அன்பாய்-மறக்கும் அன்பாய்-பட்டும் படாதும் தொட்டும் தொடாதும் அமைந்த அன்பாய் ஹிருத்தல் கூடாதென, ‘அயரா அன்பு’ கொள்ளவேண்டும் என்றார்.
அன்பு செலுத்துதல் உழீளீன் கடப்பாடு என்பதை வஸீ ஜிறுத்துதற்கு மட்டுமன்றி, தன்னலத்தாலுங்கூட அன்பு செலுத்துதல் கட்டாயம் வேண்டும் என்பாராய்க் “காண உள்ளத்தைக் கண்டு காட்டஸீன் அயரா அன்பு செலுத்துக” என்றார்.
வேள்ஜீத்தீழீல் உழீளீகஹீன் உடலை அறுத்து ஊனைஜிம் குருணியைஜிம் சொளீந்து நோற்பர் உண்டே! அந்நோன்பைக் காட்டிலும், தன் என்பையே ஜீறகாக்கித், தன் ஹிறைச்ஞியையே அறுத்து, கனஸீல் ஹிட்டுப் பொன்போல் பொளீஜிமாறு ஒருவன் வறுத்தான் ஆழீனும், என்ன? ஹிறைவனைக் காண்பனோ? காணான்! அவன் ‘அன்போடுருகி அகங்குழைவானே’ யானால் ஹிறைவனைக் கண்டடைவான் என்பார் ணிருமூலர். மூலர் வஷீவரு மூலனாராம் மெய்கண்டார். அந்நுட்பம் அறிந்தே, ‘அயரா அன்நின் அரன்கழல் செலுமே’ என்றார்.
அசைஷி காணும் அன்பால் நட்பைஜிம் காதலைஜிமே பிலைப்படுத்த முடியாது என்றால், ஹிறையடியையோ அசைஜிம் அன்பால் அடைந்துஜீட முடிஜிம்?
நூற்பா வருமாறு :
காணும் கண்ணுக்குக் காட்டும் உளம்போல்
காண உள்ளத்தைக் கண்டு காட்டஸீன்
அயரா அன்நின் அரன்கழல் செலுமே.
“காட்ஞியைஜிடைய கண்ணுக்கு ஒன்றைக் காட்டித், தானும் காண்கின்ற உழீரைப்போல, ஒன்றைக் காணுமாறு அவ்ஷிழீர்க்கு ஹிறைவன் காட்டிஜிம் கண்டும் பிற்றலால், உழீர், மறவாது போற்றும் அன்பால் ஹிறைவன் ணிருவடியை அடைஜிம்” என்பது ஹிதன் பொருளாம்.
உழீர் அயரா அன்பால் ஹிறையடி அடைஜிம் என்று வஷீகாட்டிய ஆஞிளீயர், அயரா அன்பு கைவரப்பெறும் வஷீயை அடுத்த நூற்பாஜீல் அருள்கிறார்.
பன்வீரண்டாம் நூற்பா
ஹிறைவன் ணிருவடி எத்தகையதெனச் சுட்டி, மலத்ணின் தன்மை ஹின்னதெனக் காட்டி, பக்குவமுற்ற ஆதன் செயற்பாடு ஹின்னதென வரையறுத்து ஹிந்நூற்பாவொடு நூலை பிறைஜீக் கிறார் ஆஞிளீயர். மலநீக்கமுற்ற உழீர் ஹிலங்கறிஷி, வாலறிஷி, ஜீளங்கறிஷி எனப்படும். மெய்யறிஷிக்கு ஹிடமான ஹிறைவனை ஒன்றுங்கால் அவ்வறிஜீன் சாயலாய் அன்றோ ஒன்றும்; ‘பவீமலை சார்ந்த பொல்லாக் கருபிறக் காக்கைஜிம் பொன்வீறமாம்’ என்று புகல்வரே! ஹிறையடித் தண்திழல் எய்ணிய ஆதன் எத்தகு தூய பஹீங்கு வண்ணமுறுவன் என்பதை நூற்பாச் சொல்லமைணி, நடையமைணியாகிவற்றாலே ஆஞிளீயர் காணவைக்கும் ணிறன் எண்ணுந்தோறும் எண்ணுந்தோறும் ஹின்பஞ் சுரப்பதாம்.
செம்மலர் நோன்தாள் :
ஹிறைவன் ணிருவடியைச் சுட்டும் ஆஞிளீயர் ‘செம்மலர் நோன்தாள்’ என்றார். செந்தாமரை மலர் போன்றது செம்பொருட் பெருமான் ணிருவடி. அவனே ஞிவன்; சீவப்பன்; சேய்; சேயோன்; அரன்; அவன் முழுதுருஷிம் ஞிவப்பெவீன் அடிமட்டும் வேறு பிறமாமோ? ‘தாமரை புரைஜிம் காமர் சேவடி’ என்றாரே பெருந்தேவனார் (குறுந். கட). ஹிவண் பிறத்தன்மை கருணியது மட்டுமன்று; குணத்தன்மைஜிம் கொண்டது செம்மை!
பூ என்பதும் மலர் என்பதும் ‘மென்மை’ என்னும் பொருள் தரும் சொற்கள். ‘பூவாக ஹிருக்கிறது’ என்றும் ‘மலளீனும் மெல்ஸீயது’ என்றும் கூறுதல் அறிக. செம்மலர் ஆகிய ஹிறைவன் ணிருவடி மென்மையானது என்றவர், அதற்கு வன்மையே ஹில்லையோ என்பார்க்கு அதன் வன்மையைச் சுட்டுதற்கு ‘நோன்தாள்’ என்றார். நோன்மை - வஸீமை; தான் - அடி; மென்மைக்கு மென்மை வன்மைக்கு வன்மை!
வன்மை மென்மை என்பவை முரண்பாடுகள். வன்மைழீல் மென்மைஜிம், மென்மைஜிம் வன்மைஜிம் ஹிருத்தல் அருமை. ஆனால்  ஹில்லை என்று  சொல்ஸீஜீட  முடிஜிமோ? பட்டஷிடன்
துகள் துகளாக நொறுங்கிப்போகும் வழீரம், கண்ணாடிழீல் பட்டஷிடன் அது நொறுங்கிப்போகின்றதே! மெஸீணினும் மெஸீய துகிலாடை வஸீணினும் வஸீதாக உழைக்கின்றதே! அஞ்ஞி நடுங்கும் மழீல் படையைஜிம் நடுங்கவைக்கும் பாம்பைக்கண்டு அஞ்சாது தாக்கி அதனை அஞ்சச் செய்கின்றதே! வேலை செய்தற்கு மென்மையாம் தேக்கு எத்தகு வன்மையானது! மென்மைழீல் அமைந்த வன்மை ஹிவையல்லவோ?
ஹிவீ ஹிறைவன் படைப்பு எல்லாம் ‘அவன் அவள் அது’ என்னும் முச்சுட்டால் உரைத்து முடிவன அல்லவோ?
‘அவன்’ வன்மைஜிம், ‘அவள்’ மென்மைஜிம் ஹிணைந்து ஜீளங்கும் ஈரடிகள், ஒன்று வன்மையாய் ஒன்று மென்மையாய்ச் சுட்டல் தகவே அன்றோ! ‘பெண்ணுரு ஒருணிறன்’ ஆகிய பெம்மான் ணிருவடியல்லவோ அவை? ஆதலால் மென்மைஜிம் வன்மைஜிம் அருஹீ உய்ப்பன எனலாமே! ஹிரண்டு ஆற்றலும் ஹில்லாமல் உலகம் ஹில்லையே!
ஹிவீ, அவன் என நூலைத் தொடங்கிய ஆஞிளீயர், நூஸீன் ஹிறுணிழீல் அவளைச் சுட்டுமுகத்தான் செம்மலர் மெல்லடியைச் சுட்டி, அடுத்து நோன்தாளைக் குறித்தாரோ? அவ்வாறாழீன் லீகத் தகவேயன்றோ!
சேரல் ஒட்டா அம்மலம் கயிஹி :
ஹிறைவன் ‘செம்மலர்’ நோன்தாளை ஆதன் சேரல் ஒட்டாது செய்வது எது? மலம்! மலம் என்பதற்கு ‘அம்’ என்னும் அடைமொஷீ தருவானேன்? அழகிய மலம் என்பதற்கோ? ஹில்லை-அம் என்னும் சுட்டு, அதன் தொல்பழந் தொடர்பு குறித்து வந்தது.
ஒரு கலத்ணில் ஒரு பொருள் ஹிருக்கிறது. அப்பொருள் கலத்தோடு ஒட்டிக் கலத்தோடு கலமாக ஹிருந்த பொருள். அதனை முற்றாக எடுத்தநின்னும் கலத்ணில் ஞிறிது ஞிறிது துகள் ஒட்டிக் கொண்டிருக்கும் அல்லவோ! ஒட்டிக்கொண்டிருப்
பதைத் துடைத்து எடுத்தாலும் நுண்துகளும், மணமும் ஹில்லாமல் ஒஷீயாவே? நின்னும் கலத்தை நீர்ஜீட்டு நன்றாகக் கழுஷிதல் வேண்டும்! கழுஷிதலும் ஒருமுறை கழுஷிதல் போதாது; பல்கால் கழுஜீக் கழுஜீத் தூய்மைபடுத்துதல் வேண்டும். அவ்வாறு கழுவாக்கால் கலத்தூய்மை கெடும். அவ்வாறே, உழீர்க்கு மலம் அகன்ற காலைஜிம் அதன் எச்சமும் ஹில்லாமல் பல்கால் பன்முக முயற்ஞியால் மலம் ஹிருந்த ஹிடமும் தடமும் ஹில்லாவண்ணம் அகற்றல் வேண்டும். ஹிவற்றைத் தெஹீஜீக்க ஜீரும்பும் ஆஞிளீயர் ‘கயிஹி’ என்னும் அளபெடைச் சொல்லாட்ஞியைப் படைத்துக் காட்டுகிறார். எடுத்தல், பொறுக்கல், துடைத்தல், கழுவல் என்பவை ஒன்றின் ஒன்று தூய்மைஜிறுத்தஸீல் ஜீஞ்ஞிச் செல்லல் அறிக. பல்கால் கழுவல் என்பது சுட்டும் ‘கயிஹி’ என்பதோ மேலும் ஜீஞ்சல் கொள்க.
அன்பரொடு மரீஹி :
முன்னை நூற்பாஜீலேயே ‘அயரா அன்பைச்’ சுட்டினார் ஆஞிளீயர். ‘அன்பலால் துணைஜிம் ஹில்லை ஐயன் ஐயாறனார்க்கே’ என்றார் நாவரசர்! அன்பே துணையாய் அமர்ந்த அரனடி அடைய, அன்பரொடு மருஷிதல் வேண்டும் என்பது சொல்லா மலே அமைஜிம். அயரா அன்பு ஆதனுக்கு வேண்டும் என்றவர், அன்பரொடு மருஷிதலும் வேண்டும் என்றார் ஹிந் நூற்பாஜீல்.
மருஷிதல் கலத்தல்; பினைஜீலும். சொல்ஸீலும், செயஸீலும், கூட்டுறஜீலும், வஷீபாட்டிலும் எல்லாம் எல்லாம் அன்பரொடு மருஷிதல் வேண்டும் என்றார். அக்கலப்நின் அருமை தோன்றுமாறே ‘மருஷிதல்’ என்று கூறினார். ஹிரண்டற்ற பிலைழீல் ஹியைவதே மருஷிதலாம். ‘மருஷி ஹிவீய காதல் மனையாள்’ என்பணில் மருஷிதல் பொருளருமை புலப்படும்.
‘மரு’, மணம் என்னும் பொருளது. மருதோன்றி, மருக்
கொழுந்து மருந்து என்பவற்றில் மணமுண்டு. மருமகன், மருமகள், மருனிடு என்பவற்றில் மணம் உண்டு. ஹிங்கே சொல்ஸீய கலப்பு ‘மணக்கலப்பு;’ அடியார் அன்பர் ஹிடத்து மருஷிதலோ ‘மனக்கலப்பு.’
அன்நின் ணிறமும், அன்பரொடு மருஷிதல் ணிறமும் ஒருங் கறிந்த வள்ளலார், அன்புருவாம் ஹிறைவனை அன்பாலேயே அகப்படுத்த ஹியலும் என்பதைத் தெள்ளமுதம் அள்ளுறிச் சுரப்பது போலத் தீந்தலீஷீல் பாடினார்:
“அன்பெனும் நிடிஜிள் அகப்படும் மலையே!
			அன்பெனும் குடில்புகும் அரசே!
	அன்பெனும் வலைக்குள் படுபரம் பொருளே!
			அன்பெனும் கரத்தமர் அமுதே!
	அன்பெனும் கடத்துள் அடங்கிடும் கடலே!
			அன்பெனும் உழீர்ஒஹீர் அறிவே!

அன்பெனும் அணுஷிள் அமைந்தபே ரொஹீயே!
			அன்புரு வாம்பர ஞிவமே!
என்பது அது.
கழுஷிதலும் பல்கால் வேண்டும் என்ற ஆஞிளீயர், அன்ப
ரொடு மருஷிதலும் ஹிடையீடின்றி வேண்டும் என்பாராய் ‘மரீஹி’ என அளபெடுத்தோணினார். கழுஷிதல் ‘கயிஹி’ ஆயது; மருஷிதல் ‘மரீஹி’ ஆயது!
அன்பர், அன்பரொடு மருஷிதல் ஏன்? ஹினம் ஹினத்தோடு சேர்ந்ணிருத்தல் ஹியல்பே அல்லவோ? “ஞிற்றினம் அஞ்சும் பெருமை” என்ற வள்ளுவர்தாமே, “பெளீயாரைத் துணைக்
கோடல்” அருஹீனார்.
உணர்வால் ஒன்றுபடுதலுடன், உடையாலும் நடையா
லும் ஒருமை காட்டுதல் உலகியல்! படைத்துறைத்கெனத் தவீஜிடை, தவீநடை! காவல்துறைக்கெனத் தவீஜிடை, தவீநடை! ஹிவற்றைக் காணும் நாம், மெய்கண்டார் ‘அன்பரொடு மரீஹி’ என்பதன் பொருளை அறிவதுடன், மேலே சொல்லப்புகும் பொருளருமையைஜிம் அறிந்துகொள்ளக்கூடும்.
மாலற நேயம் மஸீந்தவர் வேடமும் :
மால் = மயக்கம்; அற = நீங்க; நேயம் மஸீந்தவர் = ஹிறைபதிழீல் தோய்ந்த துறவோர்; வேடம் = ணிருக்கோலம்.
அசைஷி என்பது ஞிறிதேனும் ஹில்லாமல் ஹிறைபதிழீல் தோய்ந்த அடியார் ணிருவேடமும் என்பது ஹிதன் பொருள்.
வேடத்ணிலே ‘தவ’வேடமும் உண்டு; ‘அவ’வேடமும் உண்டு. ஆழீனும் அடியார் ணிறம் வேடத்தை மணித்து, அவ்
வேடத்ணிற்கு உளீயவன் உள்ரிட்டைப்பற்றிக் கருதாமல், ஹிறைமை அவவீடத்துத் தங்கிஜிளதாகக் கொண்டு வஷீபடுவதே
யாம் என்றார்.
‘மெய்ப்பொருள் வேந்தன்’ வரலாற்றுச் செய்ணி ஹிது: பொய்த் தவ வேடத்தான் புக்கபோதும், பொருந்தாச் செயல் செய்தபோதும், தவவேடமெனத் தாம் எண்திய எண்ணம் ணிறம்பாமல் வெற்றி கொண்டவர் அவர்! ஆட்ஞித் ணிறத்ணிலே வெற்றி கண்ட அவர், ஹிறைவன் அடிமைத் ணிறத்ணிலும் வெற்றி கண்டவர்.
‘கூடா ஒழுக்கம்’ என்னும் அணிகாரத்ணிலே துறவோர் போஸீ வேடங்காட்டிச் செய்ஜிம் புன்மைகளைக் கண்டித்தார் வள்ளுவர். அவர், ஆய்ந்து அறங்கூறி நெறிப்படுத்தவந்த ணிறவோர். ஹிவரோ, ஹிறையடிப்பேறு எய்தும் வஷீ கூறவந்தவர். ஹிவருக்கு, அவ்வாய்ஷி கருத்தன்று; ஆகஸீன் ‘மாலற நேயம் மஸீந்தவர் வேடம்’ என்றார்.
எவீனும், எவரைஜிம் நம்நி ஏமாறுதல் கூடாதே என்று அருளுள்ளம் கொண்டோராய். லீகக் கருத்தாகப் பொய்
வேடத்தாரை ஜீலக்குமுகத்தான் “மாலற நேயம் மஸீந்தவர் வேடம்” என்றார். அவளீடை ‘வஞ்ச மனத்தான்’ செய்கை வந்தொஹீயாதன்றே!
ஹிறைவன் அடியாரை, ஹிறைவனாகக் கொள்ளவேண்டும் என்பது ஞிவநெறிக்கு மட்டுமோ உண்மைச் செய்ணி! உலகச் சமயங்கள் எல்லாவற்றுக்கும் பொதுச் செய்ணி அல்லவோ! மெய்கண்டார். ஞிவநெறிச் சார்பாளர் என்னும் ஒன்றைக் கருதாமல், அவர்தம் கருத்தை மொஷீபெயர்த்தால் எச்சமயத்
தார்க்கும் பொருந்தும் பொதுமைநலம் உடையதேயன்றோ! ஆகஸீன் சமயச் சால்பையே அருஹீனார் என்பது சாலும்.
ஹிவீ, அடியார் கூட்டுறஷிம், அடியார் வேடமும் குறித்த ஆஞிளீயர், தெய்வத்ணிருக் கோழீல்களைஜிம் சுட்டி நூலை பிறைஷி செய்வாராழீனார்.
ஆலயம் தானும் அரனெனத் தொழுமே :
ஆலயம் = ணிருக்கோழீல். ணிருக்கோழீலும் ணிருமணிலும் ணிருக்கோபுரமும் கல்லும் மண்ணும், மணலும், மரமும், செங்கலும், சுண்ணமும், வண்ணமும் என்று கருதுவார் கருதுக. ஆழீன், ஆக்கப்பட்ட பொருளால் அவை அத்தகையவாழீனும் அவற்றை ஆக்கியோர், ஆக்கத் தூண்டினோர், ஆக்கியதன் பயன் கொள்வோர் கல்லும் மண்ணும் நிறஷிம் என்றோ கருதுகின்றனர்? ஹிறைவன் என்றே கருணி ‘ஹிறைப்பதி’ தலைப்பட்டு பின்றனர். ஆதலால் “ஆலயத்தைஜிம் அரனென்றே வஷீபடுக” என்றார். ணிருக்கோபுரம் கண்ட அளவானே, தொழுதெழுந்த தொண்டர் பெற்றியைப் பெளீய புராணத்து அறிக.
நிறந்த மண்ணைப் நிளீந்து வேற்றூர் சென்ற மங்கை ஒருத்ணி, நிறந்த மண்தில் காலடி வைக்கின்றாள். வைத்தஷிடன் னிழ்ந்து வணங்குகிறாள்! ஹிது நேளீல் கண்ட காட்ஞி; அவள் மண்ணை மண்ணாக மட்டுமோ பினைத்தாள்? அவள் அணில் தெய்வத் ணிருக்கோலம் கண்டல்லவோ வணங்கினாள்!

“சீரடியார் நிறந்து வளர்ந்த ஹிம் மண்திலே காலடிஜிம் படுதல் ஆகாது” என்று புறம்போய்பின்று வஷீபட்ட அடியார் வரலாறு பெளீயபுராணத்ணில் காணப்படுவதேயன்றோ! அவர் மண்ணை மணித்த மணிப்பு அத்தகையது. “பெற்ற தாஜிம் நிறந்த பொன்னாடும், நற்றவ வாவீனும் நவீஞிறந் தனவே” என்னும் எண்ணம், தெய்வபிலை எண்ணமேயாம்.
வாழ்வாங்கு வாழ்ந்தவராக மணிக்கப்பெறும், பெருமக்கள் வாழ்ந்த ணிருமனையை, அவர்தம் பினைஷிக்குறியாக்கி, அவர்தம் புகழ் உடலாக அதனைப் போற்றி வருவணில் பெருமுனைப்புக் காட்டும் ஹிந்நாள் நடைமுறையை எண்ணுவார், ஹிறைவன் கோழீல் கொண்ட ஹிடத்தை ஹிறைவனாகக் கருணி வஷீபடுதல் புதுப் பொருளாகவோ, புதுமைப் பொருளாகவோ கொள்ளார்.
அன்பராதல் அன்பரொடு மருஷிதல் (அடியார் குழாத்து உறைதல்) அடியாரைஜிம் - ஆலயத்தைஜிம் ஹிறையாகவே கொண்டு வஷீபடுதல் என்பவை ஒன்றின் ஒன்று உயர்ந்து சென்று ஒருபேளீறையோடு ஒன்றி உடனாந் ணிருவை அருளும் என்பதை உய்வார் உய்ஜிம் வண்ணம் மெய்கண்டார் உரைத்தருஹீ நூலை பிறைஜீத்தார்.
“யாம்பெற்ற ஹின்பம் உலகும் பெறுக” என்று வஷீ காட்டுவது பேரருளாளர் பிறைபெரும் ஹிறைபதி யாம் ஆதலால் என்க!
எப்பொருள் யார்யார்வாய்க் கேட்நினும் அப்பொருள்
மெய்ப்பொருள் காண்ப தறிஷி.
எப்பொருள் எத்தன்மைத் தாழீனும் அப்பொருள்
மெய்ப்பொருள் காண்ப தறிஷி.